Autorka uczy nas jak szybko oceniamy ludzi z własnej perspektywy. Widać to po komentarz... osobiście uważam, że to świetny debiut. Debiut, czyli ma tu prawo coś być nie tak! Scena końcowa idealnie wyważona. Czy potrzebna? No nie wiem... jednak mam ochotę na więcej historii Anny I Horsta!

Autorka uczy nas jak szybko oceniamy ludzi z własnej perspektywy. Widać to po komentarz... osobiście uważam, że to świetny debiut. Debiut, czyli ma tu prawo coś być nie tak! Scena końcowa idealnie wyważona. Czy potrzebna? No nie wiem... jednak mam ochotę na więcej historii Anny I Horsta!

Książka mnie wciągnęła, kibicowałam uczuciu Anny i Horsta od pierwszego spotkania. Książka jest fikcyjna, natomiast czasy 2 wojny światowej są wyidealizowane, więc jeśli chce ktoś książkę typowo w tym klimacie, to nie jest ta książka.
Książka opisuje miłość w trudnych czasach, wbrew wszystkiemu. Dla mnie lekka, taka której potrzebowałam w tym momencie.

Książka mnie wciągnęła, kibicowałam uczuciu Anny i Horsta od pierwszego spotkania. Książka jest fikcyjna, natomiast czasy 2 wojny światowej są wyidealizowane, więc jeśli chce ktoś książkę typowo w tym klimacie, to nie jest ta książka.
Książka opisuje miłość w trudnych czasach, wbrew wszystkiemu. Dla mnie lekka, taka której potrzebowałam w tym momencie.

Super. Czekam na drugą część

Super. Czekam na drugą część

W miarę dobre czytadełko , tylko zakończenie to porażka…

W miarę dobre czytadełko , tylko zakończenie to porażka…

Nie wiem skąd tak negatywne oceny... książką to debiut i to bardzo dobry. Autorka przekazała ogrom emocji. W życiu nie powiedziałabym, że to debiut. Ktoś czyta książkę "pobieżnie" i wysyawia 3gwiazdki...😐 na prawdę nie rozumiem po co?
Życzę Pani Magdzie, aby pisała, pisała i jeszcze raz pisała, bo robi to genialnie.

Nie wiem skąd tak negatywne oceny... książką to debiut i to bardzo dobry. Autorka przekazała ogrom emocji. W życiu nie powiedziałabym, że to debiut. Ktoś czyta książkę "pobieżnie" i wysyawia 3gwiazdki...😐 na prawdę nie rozumiem po co?
Życzę Pani Magdzie, aby pisała, pisała i jeszcze raz pisała, bo robi to genialnie.

Kiepski romans i okropnie spłycona wizja wojny. Żadnego budowania napięcia, relacji, zażyłości. Naiwni bohaterowie i cudowne zbiegi okoliczności. Przeczytałam pobieżnie, bo większość tekstu można zwyczajnie pominąć, a i tak nie wpływa to na fabułę.

Kiepski romans i okropnie spłycona wizja wojny. Żadnego budowania napięcia, relacji, zażyłości. Naiwni bohaterowie i cudowne zbiegi okoliczności. Przeczytałam pobieżnie, bo większość tekstu można zwyczajnie pominąć, a i tak nie wpływa to na fabułę.

Romansidło osadzone w czasach 2 wojny światowej. Czytało się szybko i przyjemnie, jednak oczekiwałam czegoś więcej.

Romansidło osadzone w czasach 2 wojny światowej. Czytało się szybko i przyjemnie, jednak oczekiwałam czegoś więcej.

Czasami życie wymusza na nas dokonanie wyboru z serii tych niemożliwych. Bo jakże wybrać między głosem serca a rozumu, kiedy wszystko zdaje się przemawiać przeciwko uczuciu. Trudno jest nie ulec emocjom, których doświadczamy pierwszy raz, nawet jeśli rozsądek każe nam się od nich odciąć. Wydawać by się mogło, że w świetle pewnych wydarzeń wybór jest jednoznaczny. Łatwo jest jednak oceniać kogoś, kiedy nie przeszło się „mili w jego butach”…
Kolejny debiut, który mnie zaintrygował. Nie mogło być inaczej, skoro powieść została zaklasyfikowana do kategorii „z historią w tle”. Jako miłośniczka tego gatunku miałam wobec niej wysokie oczekiwania. Czy Magdalenie Wojtkiewicz udało się je spełnić?
„Błękitna wstążka” to opowieść, która na pewno dostarcza czytelnikowi emocji. Nie sposób bowiem przejść obojętnie wobec piekła wojny, w którego środku musiały żyć nasze bohaterki, a szczególnie ona – Anna, dziewczyna z niebieską wstążką we włosach. Autorce udało się odmalować brutalne zderzenie dwóch rzeczywistości – tej przed i po wybuchu II wojny światowej. Osamotniona młoda kobieta musiała uciekać z obleganej Warszawy, a schronienia szukała u wujostwa na Pomorzu. Gdańsk okazał się jednak równie niebezpieczny co stolica, a dziewczyna trafiła pod dach niemieckiego oficera. W tym miejscu rozpoczyna się historia, która jest dosyć przewidywalna, bowiem fabuła powieści Magdaleny Wojtkiewicz jest zbudowana na utartym schemacie – miłości Niemca i Polki w obliczu wojennej rzeczywistości.
Przyznaję, że były chwile, kiedy obawiałam się romantyzowania wojny, bo w niektórych fragmentach autorka się o nią otarła. Ostatecznie udało się jej tego uniknąć, a to głównie poprzez wplecenie w fabułę prawdziwych wydarzeń, które nadają opowiedzianej przez nią historii bardziej realnego wydźwięku. Codzienność w obozie Stutthof, czy też brutalna egzekucja polskiej inteligencji w Piaśnicy – te wydarzenie wywołują na pewno wiele emocji.
Poza wątkiem miłosnym czytelnik ma okazję obserwować swego rodzaju metamorfozę głównej bohaterki, która dokonuje się dosyć dynamicznie. Doświadczenia i strata, z jaką musiała się zmierzyć, a także kiełkujące w niej zakazane uczucie, hartują ją i sprawiają, że przechodzi ona przyspieszony kurs dorastania. Z beztroskiej dziewczyna z błękitną wstążką we włosach staje się kobietą, która podejmuje walkę o przetrwanie oraz wyrwanie z serca miłości, która nigdy nie powinna była w nim zakiełkować.

Podsumowując:

„Błękitna wstążka” to poprawny debiut, ale w moim odczuciu za mało, by nazwać go powieścią z historią w tle. Dla mnie to raczej romans z wątkiem II wojny światowej, który wpisuje się w schemat innych książek jemu podobnych. Interesującym elementem było na pewno wplecenie w fabułę fragmentów historii Pomorza, ale sama opowieść o losach Anny i Horsta zdaje się nierzeczywista, zwłaszcza jej finał. To jedna z takich książek, które z pewnością uczą nas tolerancji dla ludzkich zachowań, powstrzymywania się od oceniania podjętych przez innych decyzji, zwłaszcza w tak trudnych okolicznościach. Obyśmy nigdy nie musieli doświadczyć konieczności dokonywania podobnych wyborów…

Czasami życie wymusza na nas dokonanie wyboru z serii tych niemożliwych. Bo jakże wybrać między głosem serca a rozumu, kiedy wszystko zdaje się przemawiać przeciwko uczuciu. Trudno jest nie ulec emocjom, których doświadczamy pierwszy raz, nawet jeśli rozsądek każe nam się od nich odciąć. Wydawać by się mogło, że w świetle pewnych wydarzeń wybór jest jednoznaczny. Łatwo jest...

Z reguły nie sięgam po literaturę tego typu (romans na wojennym tle),ale tym razem zrobiłam wyjątek. Wobec debiutu Magdaleny Wojtkiewicz nie miałam wielkich oczekiwań, a wręcz dość sceptyczne podejście. Okładkowe hasła typu "historia wojennej zawieruchy i miłości, która nie powinna się wydarzyć" jakoś mnie nie przekonują i nie przepadam za fikcją osadzoną w wojennych realiach. Obawiałam się, że będzie to stereotypowa, schematyczna, egzaltowana opowieść w stylu szkolnego wypracowania, skoncentrowana na wątku uczuciowym, z pobieżnie nakreślonym tłem historycznym.

Okazało się jednak, że powieść została napisana całkiem zgrabnie, tzw. lekkim piórem, a przy tym konkretnie, bez zbędnych dygresji, Czytało mi się ją bardzo przyjemnie, trudno było oderwać się od lektury, choć oczywiście tematyka należała do tych trudnych, poważnych i kontrowersyjnych.

Celowo nie będę pisać o fabule, by nie zdradzić zbyt wiele. Krótko tylko wspomnę, że przeniesiemy się do czasów wybuchu II wojny światowej, do Gdańska, Warszawy, a także do... malowniczego Jastkowa w gminie Ćmielów. I to właśnie ten powód, dla którego sięgnęłam po "Błękitną wstążkę".

Fabuła jest dynamiczna, wciągająca, z wyraźnie zarysowanym kontekstem historycznym, a emocje i przemiany bohaterów są dobrze oddane. Śledząc losy postaci nie da się pozostać wobec nich obojętnym, nie obędzie się bez wzruszenia, oburzenia niepewności, zdenerwowania, zdziwienia... Nie unikniemy chwili wahania i zastanowienia nad decyzjami, wyborami i czynami bohaterów. I jeśli nawet wątek romansowy nas nie przekona, to warto zauważyć, że Magdalena Wojtkiewicz przybliża nam wiedzę o zbrodni w Lesie Piaśnickim koło Wejherowa (tzw. "Pomorski Katyń"),a nie jest to częsty motyw w literaturze popularnej. I jeśli kogoś "Błękitna wstążka" skłoni do zagłębienia się w ten temat, do sięgnięcia do artykułów, materiałów historycznych, to jest - według mnie - sukces.

Książka jest doskonale wyważona, jeśli chodzi o ilość opisów i dialogów, a także o przedstawianie wydarzeń z perspektywy postaci Anny i Horsta.
Autorka zachowała umiar w dawkowaniu szczegółów, jednocześnie nie unikając scen przemocy i okrucieństwa. Wydaje mi się, że wszystko opisała w wystarczającym stopniu, by zachować istotny przekaz i oddziaływać na odbiorcę. Momentami może jednak nieco zbyt pobieżnie, budząc w czytelniku niedosyt - tu mam na myśli wątki dotyczące poszczególnych bohaterów.
Z wielkim wyzwaniem, jakim jest opis sceny miłosnej, też poradziła sobie wspaniale, bez wulgarności, bez śmieszności, zmysłowo i subtelnie.
Czytając "Błękitną wstążkę" miałam poczucie, że wszystko jest odpowiednio uporządkowane, wszystko czemuś służy, każda postać, każde wydarzenie - ma znaczenie dla fabuły. Ładnie poprowadzono motyw błękitnej wstążki, widać, że tytuł nie od parady.

Mam nadzieję, że zarówno autorka jak i redaktorka zadbały, aby wszystko się zgadzało pod względem historycznym. Nie jestem w stanie tego do końca zweryfikować, ale chociażby sądząc po przypisach, można przypuszczać, iż pisanie powieści poprzedził rzetelny research. Niestety, znalazłam coś co mi "zgrzytało", z tym, że nie chodzi o fakt historyczny, a język postaci - otóż użyto wyrażenia, które powstało znacznie później niż czas akcji powieści. Nie jest to jednak aż tak wielki mankament, by przesłonić walory tej książki, która jest naprawdę niezła, tym bardziej jak na debiut.

Wydaje mi się, że są szanse na drugi tom tej opowieści, bo autorka jakby celowo nie dopowiedziała losów niektórych postaci, a w zakończeniu mamy ewidentnie otwartą furtkę na dalsze dzieje Anny Malickiej i Horsta Kluzera.
I chyba każdy, kto przeczytał "Błękitną wstążkę" chętnie poznałby, co było dalej....

Z reguły nie sięgam po literaturę tego typu (romans na wojennym tle),ale tym razem zrobiłam wyjątek. Wobec debiutu Magdaleny Wojtkiewicz nie miałam wielkich oczekiwań, a wręcz dość sceptyczne podejście. Okładkowe hasła typu "historia wojennej zawieruchy i miłości, która nie powinna się wydarzyć" jakoś mnie nie przekonują i nie przepadam za fikcją osadzoną w wojennych...

Istne grafomaństwo 🙈
Niesamowity gniot. Historia tak nierealna i naciągana, że się w głowie nie mieści. Nie rozumiem tych pozytywnych komentarzy. Tylko dla mało wymagającego czytelnika.

Istne grafomaństwo 🙈
Niesamowity gniot. Historia tak nierealna i naciągana, że się w głowie nie mieści. Nie rozumiem tych pozytywnych komentarzy. Tylko dla mało wymagającego czytelnika.