Zatruty tron

Szczerze to nie wiem co napisać o tej książce. Prawdę powiedziawszy spodziewałam się czegoś lepszego, po dosyć wysokich ocenach tej serii.
Pomimo, że czyta się ją szybko jestem trochę znudzona pierwszą częścią serii. W sumie niewiele się w niej dzieje, same dworskie intrygi. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach dojdzie trochę akcji.

Szczerze to nie wiem co napisać o tej książce. Prawdę powiedziawszy spodziewałam się czegoś lepszego, po dosyć wysokich ocenach tej serii.
Pomimo, że czyta się ją szybko jestem trochę znudzona pierwszą częścią serii. W sumie niewiele się w niej dzieje, same dworskie intrygi. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach dojdzie trochę akcji.

Pokaż mimo to

Lubię fantastykę, więc pomyślałam, że sięgnę po ten tytuł, ale po przeczytaniu w sumie nie wiem, co o nim myśleć.

Od początku witają nas długie opisy i dosyć mało dialogów, a patrząc na dalsze rozdziały to nie będzie ich jakoś więcej, więc jeśli nie lubicie dużej ilości opisów to możecie się trochę męczyć.

Tą książkę odebrałam jako jeden wielki prolog, bo wydaje mi się, że nie działo się tu nic godnego uwagi. Niby był jakiś zamach na nowego następcę tronu, ale było to jak pobieżnie przedstawione, że w następujących rozdziałach wszyscy o tym zapomnieli.

O ile sam świat w historii bardzo mi się podobał to przedstawienie go było gorsze. Dostajemy multum pytań, a prawie żadnych odpowiedzi. Nasza bohaterka rozmawia z duchami i kotami, ale autorka tak to pokazała, że tak naprawdę nie wiemy, skąd to potrafi i czy tylko ona tak umie czy wszyscy, ale się nie przyznają.

W sumie Wynter wydała mi się taka bezbarwna. Niby miła, pomocną, ale też sarkastyczna, lecz nie przekonała mnie do siebie. Nie była to taka postać, którą mogłabym polubić i podziwiać, bo tak naprawdę prawie nic i niej nie wiemy.

W odróżnieniu do Christophera, przyjaciela Raziego, czyli nowego następcy tronu, którego pokochałam od pierwszej sceny, w której się pojawił. Jest to bohater, którego nie da się nie lubić. Trochę podrywacz, ale uroczy i też cyniczny. Jak dla mnie to cała książka mogłaby być o nim. Jego głupiutkie momentami zachowanie, kiedy nie mógł odnaleźć się na dworze, było urocze i zabawne. O nim chyba dowiedziałam się najwięcej i dlatego go uwielbiam. Jest takim płomykiem szczęścia w tej fabule.

Fabuła momentami była nudnawa, ale czytało się w miarę szybko. Naprawdę, czasami to postaci dosłownie nic nie robili i czułam się tak, jakby to miało tylko zapełnić fabułę. Dlatego uważam to za dłuższy wstęp do właściwej historii.

Drugą część będę czytała z nadzieją, że będzie się działo więcej, akcja nabierze tempa i pojawi się ponownie Christopher.

Lubię fantastykę, więc pomyślałam, że sięgnę po ten tytuł, ale po przeczytaniu w sumie nie wiem, co o nim myśleć.

Od początku witają nas długie opisy i dosyć mało dialogów, a patrząc na dalsze rozdziały to nie będzie ich jakoś więcej, więc jeśli nie lubicie dużej ilości opisów to możecie się trochę męczyć.

Tą książkę odebrałam jako jeden wielki prolog, bo wydaje mi się,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

niektóre rzeczy były dziwne, niektóre zaskakujące ale bohaterów polubiłam.
coś w tej historii czy sposobie pisania mi nie pasuje, sama nie wiem.

niektóre rzeczy były dziwne, niektóre zaskakujące ale bohaterów polubiłam.
coś w tej historii czy sposobie pisania mi nie pasuje, sama nie wiem.

Pokaż mimo to

Przyjemna lektura, z chęcią sięgam po kolejne czesci.

Przyjemna lektura, z chęcią sięgam po kolejne czesci.

Pokaż mimo to

Książka ogółem ciekawa i wciągająca bardzo, z początku po woli się rozkręca dochodząc do naprawdę świetnych opisów i przeżyć z bohaterami. Polecam :)

Książka ogółem ciekawa i wciągająca bardzo, z początku po woli się rozkręca dochodząc do naprawdę świetnych opisów i przeżyć z bohaterami. Polecam :)

Pokaż mimo to

"Zatruty tron" Celine Kiernan

Pierwsza z trzech części

Kierując się impulsem typu teraz czas na coś z fantastyki wybrałem właśnie pozycję "Zatruty tron" ciekawy opis i zachęcająca okładka to wszystko co mi się spodobało w tej książce . Akcja toczy się dość mozolnie niczym nie zaskakuję , liczyłem na ciekawą pozycję pełną magii mistycznych stworzeń czy spektakularnych walk dobra ze złem co dostałem w zamian? fabułę która mało mnie zaciekawiła , bohaterów którzy w koło plotą o tym samym czy akcje która rozgrywa się w całości na kilku metrach kwadratowych.Pozytywnym aspektem może być zakończenie które zachęca czytelnika do sięgnięcia po kolejną cześć .

"Zatruty tron" Celine Kiernan

Pierwsza z trzech części

Kierując się impulsem typu teraz czas na coś z fantastyki wybrałem właśnie pozycję "Zatruty tron" ciekawy opis i zachęcająca okładka to wszystko co mi się spodobało w tej książce . Akcja toczy się dość mozolnie niczym nie zaskakuję , liczyłem na ciekawą pozycję pełną magii mistycznych stworzeń czy spektakularnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Właśnie czegoś takiego mi było trzeba.

Olbrzymią zaletą książki jest główna bohaterka - naturalna, bez skrajności. Zna obyczaj, została wychowana na damę razem z dziećmi króla, ale jej ojciec, przyjaciel władcy, jest cieślą i zawsze dbał o samodzielność córki. Wynter naprawdę da się lubić. Silna dziewczyna, dumna z pracy swoich rąk, ale nie wstydząca się być kobietą i nie próbująca być "chłopcem z cyckami", jednocześnie nie użalająca się nad sobą i swoim wyglądem co krok.
Wynter jest wreszcie bohateką, z którą łatwo mi się zżyć. W naszych czasach byłaby  normalną, dobrze wychowaną nastolatką, taką zwykłą osobą - ale nie bezmózgą szarą myszką - którą literatura młodzieżowa notorycznie pomija.

Pozostałych bohaterów pierwszoplanowych też nie sposób nie lubić. Autorka dopracowała ich w każdym calu, niestety kosztem postaci drugoplanowych, których praktycznie brak w tym tomie.

Fabuła wciąga, to niezaprzeczalny fakt. Od jakiejś 50 strony pojawia się "jeszcze tylko jeden rozdział". Akcja gna do przodu. Czułam pewien niepokój o dalsze losy postaci, autorce udało się stworzyć napiętą atmosferę. Jednak główną bohaterką jest Wynter i to jej towarzyszymy przez całą historię. Nie ma tu wątków pobocznych, ukrytych intryg na dworze, wielowarstwowych politycznych układów. Dla fabuły istnieją Wynter, jej ojciec, Razi - jej przyjaciel i nieślubny syn króla, jego przyjaciel Christopher i król. Reszta się nie liczy. Ktoś, kto szuka politycznego fantasy na skalę sławetnej Pieśni lodu i ognia będzie zawiedziony. Ktoś, kto jak ja szuka rozrywki, ma szansę dobrze się bawić.

Średniowieczne realia w opisie mogą być mylące. Akcja dzieje się w zmyślonym, południowo-europekskim królestwie. Rzeczywiście, wpominane są inne kraje, miasta i religie tamtych czasów, ale nie uważam tego za zaletę. Tak jakby autorka sprytnie oszczędziła sobie wymyślania świata przedstawionego - do diabła, nawet nie wiemy jak nasze królestwo się nazywa! - a jednocześnie olała trzymanie się faktów historycznych.

Pani Kiernan odrobiła pracę domową z języka i narracji, ale nad wyobraźnią przydałoby się popracować.

Fantastyki tu stricte, niewiele. Ot, koty mogą mówić jak im przyjdzie taki kaprys, są też duchy. I to chyba tyle.

Mimo wad trzeba przyznać, że czyta się to bardzo dobrze. Żaden ze mnie krytyk. Mi 10-cio gwiazdkowa skala służy do powiedzenia czy dobrze się bawiłam przy lekturze. Tym razem tak. Biorę się za kolejny tom.

Właśnie czegoś takiego mi było trzeba.

Olbrzymią zaletą książki jest główna bohaterka - naturalna, bez skrajności. Zna obyczaj, została wychowana na damę razem z dziećmi króla, ale jej ojciec, przyjaciel władcy, jest cieślą i zawsze dbał o samodzielność córki. Wynter naprawdę da się lubić. Silna dziewczyna, dumna z pracy swoich rąk, ale nie wstydząca się być kobietą i nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

pierwszy tom trylogii. Dziewczyna pomimo przeciwności wierzy w przyjaciół.

pierwszy tom trylogii. Dziewczyna pomimo przeciwności wierzy w przyjaciół.

Pokaż mimo to

Cóż mogę powiedzieć o książce Celine Kiernan... Muszę przyznać, że bardzo mi się podobała. Aż nie mogę uwierzyć, że nie przeczytałam jej wcześniej! Chociaż początkowe rozdziały trochę się dłużyły, bo jak można się spodziewać jesteśmy w nich wprowadzani w akcję, to później jest już tylko ciekawiej na każdym kroku.

Akcja "Zatrutego tronu" toczy się w czasach średniowiecza w Europie, jednak większość narodowości, krajów czy wydarzeń jest wytworem fikcji i nijak się mają do rzeczywistości. Mimo tego autorka bardzo zgrabnie połączyła to w całość, tak że niekiedy można ulec wrażeniu, że coś faktycznie miało miejsce w przeszłości. Fantastyki w tej książce nie jest dużo, ale z drugiej strony jest widoczna i ma ogromny wpływ na rozwój akcji. Spotykamy się tu z mówiącymi kotami, duchami, jest też wzmianka o wilkołakach. No i jak to zwykle bywa w przypadku książek fantastycznych na wewnętrznej stronie okładki natkniemy się na mapkę, która zawsze sprawia mi dużo radości i jest miłym urozmaiceniem.

Narracja jest prowadzona w trzeciej osobie i skupia się na Wynter. Uważam ją za absolutną zaletę tej książki, jest przyjemna w odbiorze, powieść czyta się szybko, a przede wszystkim zachęca do dalszej lektury. Podobał mi się jej średniowieczny klimat i jestem jednocześnie wdzięczna za brak archaizmów. Celine Kiernan potrafiła stworzyć barwne opisy, obrazy działające na naszą wyobraźnię. Fajna sprawa, ale moją wyobraźnię musiałam pohamować przy opisach tortur (na szczęście udało mi się przez to przebrnąć ;)).

Bardzo dużym plusem tej książki jest dla mnie to, że historia przedstawiona na jej kartach jest żywa, po prostu tętni życiem. Oczywiście dzieje się tak dzięki postaciom - pełnym pasji i na swój sposób wyjątkowym, jedynym w swoim rodzaju. Bohaterowie kochają mocno i nienawidzą, odczuwają strach, ból, cierpienie, współczucie. A to jedynie początek tej serii.

Z pewnością postacią wartą wspomnienia jest główna bohaterka, Wynter Moorehawke, córka Obrońcy Tronu. Nie jest ona słabą dziewczyną, lecz odważną. Próbuje dowiedzieć się czegoś więcej o sytuacji, w której się znalazła, rozumie to co dzieje się na królewskim dworze. Kocha swojego ojca i swoich przyjaciół, dla których może zrobić wszystko. Jest to jednak młoda, bo piętnastoletnia, dziewczyna więc w końcu zaczyna powoli odczuwać strach.

Lorkan, jej ojciec, jest bohaterem, który z całą pewnością zapada w pamięć. Z tą swoją rudą lwią grzywą i władczą postawą mógłby uchodzić za króla. Jest bardzo opiekuńczy w stosunku do swojej jedynej córki i chce jej zapewnić jak najlepszą przyszłość. Bardzo dobra postać, nie jest kryształowa, ale tak jak inne postaci w tej książce - żywa. Nie da się też nie polubić Raziego i jego przyjaciela Christophera, chociaż ich relacja jest owiana nutką tajemnicy - co zostanie wytłumaczone w kolejnych częściach. Bardzo się do nich przywiązałam.

Oczywiście znajdziemy też tutaj wady, jak np. przewidywalność i może też trochę zakończenie (ale nie było też takie najgorsze; przede wszystkim bardzo wzruszające), jednak nie są one tak widoczne w porównaniu z zaletami. "Zatruty tron" ma w sobie magię, coś, co przyciąga mnie do tej powieści. Tak, polecam bez dwóch zdań. Oceniam na 5/6.

Cóż mogę powiedzieć o książce Celine Kiernan... Muszę przyznać, że bardzo mi się podobała. Aż nie mogę uwierzyć, że nie przeczytałam jej wcześniej! Chociaż początkowe rozdziały trochę się dłużyły, bo jak można się spodziewać jesteśmy w nich wprowadzani w akcję, to później jest już tylko ciekawiej na każdym kroku.

Akcja "Zatrutego tronu" toczy się w czasach średniowiecza w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatnio próbuję wciągnąć moją mamę do czytania fantastyki, ale żeby nie rzucać jej od razu na głęboką wodę, wyszukuję pozycje w miarę mało skomplikowane, jeśli chodzi o kreację świata, krain, bestii itd. Spodobała jej się "Sabriel" Gartha Nixa, więc szukałam podobnych powieści z pogranicza młodzieżówki i dorosłej fantastyki. "Zatruty tron" zapowiadał się obiecująco: średniowieczna, nieco "podrasowana" przez autorkę Europa, w której nie dziwią duchy czy gadające koty, a do tego intrygi i bezpardonowa walka o władzę na dworze królewskim. Nie chcąc dawać mamie w ciemno prezentu, postanowiłam powieść Kiernan przeczytać jako pierwsza, i niestety mocno się zawiodłam.

Przede wszystkim, postacie stworzeni przez autorkę są niespójne, niekonsekwentne, w ich zachowaniu nie ma ani krzty logiki. Mamy np. Lorda Obrońcę Moorehawke'a, który z zawodu jest... cieślą. Nie wiem, może w tym świecie cieśle są wyjątkowo waleczni i stanowią kwiat rycerstwa, co ja tam mogę wiedzieć. Jego córka, Wynter, jest jego uczennicą, ale uważa się za mocno obeznaną w dworskich intrygach, nawet pomimo faktu, iż od dziesiątego roku życia przebywała poza dworem na dalekiej Północy, zdobywając tytuł czeladnika. Doświadczenie dworskie imponujące, naprawdę. Dodajmy do tego humorzastego i despotycznego króla, o którym czytamy, że jeszcze niedawno zwalczał ucisk i niesprawiedliwość społeczną, a teraz lekką ręką każe torturować wszystkich, którzy mu podpadną... No ręce opadają.

Muszę się przyznać, że książki nie doczytałam do końca, ale mam za sobą ponad połowę lektury i szczerze mówiąc, na więcej wcale nie mam ochoty. Dla mnie "Zatruty tron" to książka mocno przeciętna, zahaczająca już o słabą, a jest tyle lepszych powieści czekających na przeczytanie, że naprawdę szkoda tracić na nią czasu.
Nie polecam.

PS. Wspomniana przeze mnie "Sabriel" Gartha Nixa jest o niebo lepsza, jeśli więc szukacie prawdziwie magicznej lektury, to serdecznie polecam.

Ostatnio próbuję wciągnąć moją mamę do czytania fantastyki, ale żeby nie rzucać jej od razu na głęboką wodę, wyszukuję pozycje w miarę mało skomplikowane, jeśli chodzi o kreację świata, krain, bestii itd. Spodobała jej się "Sabriel" Gartha Nixa, więc szukałam podobnych powieści z pogranicza młodzieżówki i dorosłej fantastyki. "Zatruty tron" zapowiadał się obiecująco:...

więcej

mniej

Pokaż mimo to