Dożywocie

Zabierając się za "Dożywocie" zastanawiałam się czy trafi do mnie poczucie humoru autorki, bo podobno głównie od tego zależy odbiór jej książek. Na szczęście się odnalazłam dzięki czemu miło spędziłam czas. Prosta bajeczka z symatycznymi nieco papierowymi bohaterami. Od początku przypominała fabułe typowych komedii familijnych gdzie człowiekowi marzącemu o spokoju spada na głowę hałaśliwa, kłopotliwa acz rozbrajająco urocza zgraja. Momentami powieść mnie nudziła. Szczególnie do setnej strony. Potem w końcu coś się zadziało. Pod koniec zrzyłam się z cudaczną gromadką tak że mogłabym o nich czytać i czytać. Doceniam styl i ogrom absurdów, których pełno.

Zabierając się za "Dożywocie" zastanawiałam się czy trafi do mnie poczucie humoru autorki, bo podobno głównie od tego zależy odbiór jej książek. Na szczęście się odnalazłam dzięki czemu miło spędziłam czas. Prosta bajeczka z symatycznymi nieco papierowymi bohaterami. Od początku przypominała fabułe typowych komedii familijnych gdzie człowiekowi marzącemu o spokoju spada na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Daj jej szansę, daj jej szansę. Dałam. Niestety szansa zmarnowana.
Plusy: prosta historia, prosty język, przewidywalne postaci i fabuła,"sympatyczna bajeczka", więc lekko się czyta.
Minusy: prosta historia, prosty język, przewidywalne postaci i fabuła,"sympatyczna bajeczka". Brnęłam, bo <wróć: pierwsze zdanie>
To, na co najbardziej liczyłam , wielokrotnie podkreślane przez recenzentów - poczucie humoru - bywa zwłaszcza w opisach - wymęczone i mocno sucharowate,
Całość trochę jak wypracowanie szkolne. Pewne fragmenty wyglądają na wpisane dla podbicia wierszówki.
Plusik za Licho i jego "zrobiłom".
Podsumowując: można przeczytać jak się ma (za) dużo czasu.

Daj jej szansę, daj jej szansę. Dałam. Niestety szansa zmarnowana.
Plusy: prosta historia, prosty język, przewidywalne postaci i fabuła,"sympatyczna bajeczka", więc lekko się czyta.
Minusy: prosta historia, prosty język, przewidywalne postaci i fabuła,"sympatyczna bajeczka". Brnęłam, bo <wróć: pierwsze zdanie>
To, na co najbardziej liczyłam , wielokrotnie podkreślane przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po całkiem sympatycznych Oczach Urocznych spodziewałam się czegoś lepszego. Niestety ten tom mnie nie porwał.

Po całkiem sympatycznych Oczach Urocznych spodziewałam się czegoś lepszego. Niestety ten tom mnie nie porwał.

Pokaż mimo to

Ta historia przypadła mi do gustu. Podoba mi się poczucie humoru autorki i jej styl. I wcale nie uważam, że to książka dla dorosłych. Ja takie książki nazywam familijnymi. Zainteresują one i dzieci i dorosłych.
To nie jest moje pierwsze spotkanie z mieszkańcami Lichotki. Wcześniej były opowiadania zamieszczone w zbiorze "Pierwsze słowo" i książki dla dzieci z cyklu "Małe Licho". Muszę wyznać, że po przeczytaniu opowiadania "Dożywocie" odniosłam wrażenie, że Licho jest niewinnym, naiwnym, niezorientowanym we współczesnych sprawach, młodym, ale jednak dorosłym aniołem. W opowiadaniu "Szaławiłła" Konrad i anioł występują epizodycznie, jednak zastanawiałam się skąd się wziął ten mały aniołek, i gdzie się podziało Licho. Czytając pozycje przeznaczone dla dzieci doszłam do wniosku, iż Licho zdziecinniało dla Niebożątka. Jak się okazało, myliłam się. Licho jest małym, dziecinnym aniołem. A jednak w pierwszym rozdziale (opowiadaniu) wydaje się dojrzalsze niż w kolejnych. Czyżby autorka decydując się na kontynuację pomysłu uznała, że mały, bezbronny,wymagający opieki aniołek, to lepsza koncepcja niż Anioł Stróż opiekujący się domem, dożywotnikami i Konradem?

Ta historia przypadła mi do gustu. Podoba mi się poczucie humoru autorki i jej styl. I wcale nie uważam, że to książka dla dorosłych. Ja takie książki nazywam familijnymi. Zainteresują one i dzieci i dorosłych.
To nie jest moje pierwsze spotkanie z mieszkańcami Lichotki. Wcześniej były opowiadania zamieszczone w zbiorze "Pierwsze słowo" i książki dla dzieci z cyklu "Małe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miało być mistrzostwo świata. Że niby dzieło najlepszej żyjącej polskiej pisarki. Że dopracowane, świetne językowo i takie tam... I co? I już na początku książki trafiam na zdanie, cytuję: "Konrad krążył od samochodu do domu i z powrotem, taszcząc kolejne bagaże...".
Naprawdę krążył? Dlaczego nie mógł po prostu kursować?
Za co, tych kilku redaktorów, którzy rzekomo pracowali nad książką wzięło wynagrodzenie?
Za niedopracowanie tekstu obniżam ocenę.

Miało być mistrzostwo świata. Że niby dzieło najlepszej żyjącej polskiej pisarki. Że dopracowane, świetne językowo i takie tam... I co? I już na początku książki trafiam na zdanie, cytuję: "Konrad krążył od samochodu do domu i z powrotem, taszcząc kolejne bagaże...".
Naprawdę krążył? Dlaczego nie mógł po prostu kursować?
Za co, tych kilku redaktorów, którzy rzekomo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przebrnęłam przez 450stron i nie widzę tutaj wspaniałego humoru i polotu pisarki Jak dla mnie stracony potencjał ,przegadany i bez widocznej iskry Jakby ktoś pisał co mu przyjdzie do głowy licząc,że powstanie z tego ciekawa historia Jak dla mnie nie powstała

Przebrnęłam przez 450stron i nie widzę tutaj wspaniałego humoru i polotu pisarki Jak dla mnie stracony potencjał ,przegadany i bez widocznej iskry Jakby ktoś pisał co mu przyjdzie do głowy licząc,że powstanie z tego ciekawa historia Jak dla mnie nie powstała

Pokaż mimo to

Po pierwszym rozdziało-opowiadaniu byłam srodze rozczarowana brakiem fabuły i pseudośmiesznym, przerysowanym stylem. Z fabułą nieszczególnie się poprawiło, za to ze stylem się oswoiłam i nawet uśmiechnęłam się parę razy pod nosem.

Przy końcowych opowiadaniach bawiłam się już całkiem nieźle, ale nadal uważam, że na aż tak wysoką średnią ocenę Dożywocie nie zasługuje. Bo to zbiórek opowiadań o niczym, popis stylistyczny autorki. Może to jakiś crossover z literaturą obyczajową miał być, z Konradem szukającym sensu życia w roli głównej. Na to jednak jest nadmiar podszytej absurdem fantastyczności będącej podstawą jego zmiany i tak dalej.

Rozumiem skąd ta książka ma tyłu fanów, ale rzecz nie dla mnie. Spróbować było warto.

Po pierwszym rozdziało-opowiadaniu byłam srodze rozczarowana brakiem fabuły i pseudośmiesznym, przerysowanym stylem. Z fabułą nieszczególnie się poprawiło, za to ze stylem się oswoiłam i nawet uśmiechnęłam się parę razy pod nosem.

Przy końcowych opowiadaniach bawiłam się już całkiem nieźle, ale nadal uważam, że na aż tak wysoką średnią ocenę Dożywocie nie zasługuje. Bo to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Marta Kisiel kupiła mnie tą książką nieodwołanie! Ogromna doza świetnego humoru. Bohaterowie dosłownie do adoptowania, bo kto nie chciałby mieć w domu Krakersa czy pedantycznego Licha? W dodatku nie można się nudzić, bo autorka zaskakuje co krok. Bomba, bomba, bomba!

Marta Kisiel kupiła mnie tą książką nieodwołanie! Ogromna doza świetnego humoru. Bohaterowie dosłownie do adoptowania, bo kto nie chciałby mieć w domu Krakersa czy pedantycznego Licha? W dodatku nie można się nudzić, bo autorka zaskakuje co krok. Bomba, bomba, bomba!

Pokaż mimo to

Mój sentyment do książek Marty Kisiel trwa już od dawna,a " Dożywocie" było pierwszą jaką przeczytałam jakiś czas temu...i do niej wróciłam..
Konrad Romańczuk otrzymuje spadek...Każdy byłby zachwycony,bo jest nim dosyć okazały dom,ale....No właśnie...Okazuje się,że spadek z całym dobrodziejstwem inwentarza jest,delikatnie mówiąc....kłopotliwy.
Gdybym ja zobaczyła w swoim domu: kichającego anioła,pradawnego potwora smażącego placki i widmowego poetę dziergającego szaliczki...uciekłabym z krzykiem.Ale Konrad tak łatwo się nie poddaje.I tak willa " Lichotka" zyskuje właściciela,a właściciel....zyskuje( czy aby na pewno??) niezapomniane przeżycia.Każdy dzień jest niczym " kinder niespodzianka"- nie wiadomo co kryje.A Konrad,wbrew wcześniejszym zapewnieniom,przywiązuje się do nowej " rodziny"- jedynej jaką ma.
Marta Kisiel ma niesamowitą wyobraźnię i jeszcze większe poczucie humoru.Jej powieści roją się od istot nadprzyrodzonych,błyskotliwych dialogów i sytuacji żywcem wyjętych z najlepszych komedii.Mam wrażenie,że akcja żyje własnym życiem i bardzo niezależnie od autorki(Ałtorki 😊😉)truchta sobie tylko znanymi ścieżkami.Dzięki temu nie mamy bladego pojęcia co się wydarzy dalej....Jedno jest pewne -wydarzy się dużo...Polecam tę i wszystkie inne książki każdemu,kto lubi " fatasy z humorem".

Mój sentyment do książek Marty Kisiel trwa już od dawna,a " Dożywocie" było pierwszą jaką przeczytałam jakiś czas temu...i do niej wróciłam..
Konrad Romańczuk otrzymuje spadek...Każdy byłby zachwycony,bo jest nim dosyć okazały dom,ale....No właśnie...Okazuje się,że spadek z całym dobrodziejstwem inwentarza jest,delikatnie mówiąc....kłopotliwy.
Gdybym ja zobaczyła w swoim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rzadko trafia się na takie książki, które ciężko jest zaklasyfikować czy przypisać do jakiejś kategorii, a jednocześnie stanowią istne perełki. "Dożywocie" jest dla mnie jedną z takich właśnie książek. Styl i język - bajka; świat przedstawiony - coś niezwykłego. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z takim konceptem. Klimat jest bardzo wyjątkowy, a całe niecodzienne uniwersum przedstawione w bardzo przystępny sposób Niezwykle przyjemnie się czytało, ciężko było się oderwać.

Rzadko trafia się na takie książki, które ciężko jest zaklasyfikować czy przypisać do jakiejś kategorii, a jednocześnie stanowią istne perełki. "Dożywocie" jest dla mnie jedną z takich właśnie książek. Styl i język - bajka; świat przedstawiony - coś niezwykłego. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z takim konceptem. Klimat jest bardzo wyjątkowy, a całe niecodzienne uniwersum...

więcej

mniej

Pokaż mimo to