Toast za przodków

Pomyślałam sobie, że właściwie niewiele wiem o Gruzji, Azerbejdżanie i Armenii. Parę geograficznych i historycznych faktów, bardzo ogólnych i to by było na tyle. Reportaż Góreckiego poświęcony tym trzem krajom wydawał mi się dobrą lekturą na zgłębienie tematu. Jednak im więcej czytałam, tym bardziej miałam wrażenie, że brakuje mi informacji. Że ta książka jest skierowana do tych, co jednak Kaukazem się interesują, którzy nie potrzebują informacji wprowadzających, by zgłębić tematykę polityczną czy kulturową. I to nie tak, że Górecki nie opowiada i o historii, ale mam wrażenie, że to wszystko było zbyt wyrywkowe, zbyt niekompletne.
Książka jest nierówno podzielona, bo widać, że autor zdecydowanie najlepiej zna Azerbejdżan i to jemu poświęca najwięcej uwagi. To właśnie ta część "Toastu za przodków" wywoływała we mnie najczęściej poczucie, że czegoś mi tu brakuje. Rozdziały dotyczące Armenii i Gruzji były zdecydowanie krótsze, a mimo wszystko lepsze. Górecki się już tak nie rozdrabniał i przez to czytelnik dostawał tu skondensowane informacje historyczno-kulturowe, tworzące tutaj dużo bardziej składną całość. Szczególnie część gruzińską czytało mi się nadzwyczaj dobrze, faktycznie mnie te strony wciągnęły. Trafiało do mnie też to, jak autor opisywał wzajemne relacje między narodami, zarówno kiedyś, jak i współcześnie. Wszystko było przeplatane relacjami Góreckiego z podróży po Kaukazie, które świetnie oddawały miejscową mentalność.
Dobrze sięgnąć po "Toast za przodków", mając już jakąś wiedzę o trzech krajach - choć też nie za dokładną, bo wtedy rozdziały historyczne czy polityczne zapewne zaczną szybko nudzić czytelnika ;). Trzeba przedrzeć się przez słabszy rozdział o Azerbejdżanie, by wsiąknąć w świat gruziński i ormiański. A wtedy będzie to całkiem ciekawa lektura :)

Pomyślałam sobie, że właściwie niewiele wiem o Gruzji, Azerbejdżanie i Armenii. Parę geograficznych i historycznych faktów, bardzo ogólnych i to by było na tyle. Reportaż Góreckiego poświęcony tym trzem krajom wydawał mi się dobrą lekturą na zgłębienie tematu. Jednak im więcej czytałam, tym bardziej miałam wrażenie, że brakuje mi informacji. Że ta książka jest skierowana do...

Szukałem książki o Gruzji, trafiłem na książkę o Azerbejdżanie, Gruzji i Armenii.

Część o Azerbejdżanie mi się nie podobała, zbyt chaotyczna, zbyt o wszystkim, nawet nie pamiętam o czym to było. A może to po prostu Azerbejdżan nie budzi mojej ciekawości.

Część o Gruzji świetna. W dużym skrócie o historii tego narodu, o gościnności, dużo o kulturze, o stosunku Gruzinów do Stalina, o podzielonym narodzie.

Część o Armenii bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, a w zasadzie to jak ciekawym narodem są Ormianie. Trochę o historii, trochę o kulturze, o przedsiębiorczości Ormian.

Do tego książkę zamyka krótka analiza trudnych relacji między trzema państwami, gdzie konflikty mieszają się z wzajemnym szacunkiem.

Autor książkę przeplata swoimi historiami ze swoich licznych wypadów w tereny kaukaskie. Nie jest to żaden popis literacki, ale dobrze się to czyta, autor jest neutralny i nie przynudza.

Szukałem książki o Gruzji, trafiłem na książkę o Azerbejdżanie, Gruzji i Armenii.

Część o Azerbejdżanie mi się nie podobała, zbyt chaotyczna, zbyt o wszystkim, nawet nie pamiętam o czym to było. A może to po prostu Azerbejdżan nie budzi mojej ciekawości.

Część o Gruzji świetna. W dużym skrócie o historii tego narodu, o gościnności, dużo o kulturze, o stosunku Gruzinów do...

Choć reportaż nie dzieli się równo pomiędzy trzy kaukaskie kraje, jednym poświęca więcej uwagi, zaś drugim nieco mniej, jest to książka interesująca i godna polecenia. Autor przybliża realia regionu, zwyczaje i życie mieszkańców. Pomimo niewielkich mankamentów reportaż mogę z całego serca wskazać jako ten, który jest chyba wyczerpującym w tej tematyce w Polsce.

Choć reportaż nie dzieli się równo pomiędzy trzy kaukaskie kraje, jednym poświęca więcej uwagi, zaś drugim nieco mniej, jest to książka interesująca i godna polecenia. Autor przybliża realia regionu, zwyczaje i życie mieszkańców. Pomimo niewielkich mankamentów reportaż mogę z całego serca wskazać jako ten, który jest chyba wyczerpującym w tej tematyce w Polsce.

Dla mnie piękna podróż po Azerbejdżanie, Armenii po Kaukazie. Pięknie i lekko opisane dzieje, tradycje zwyczaje ludzi.....

Dla mnie piękna podróż po Azerbejdżanie, Armenii po Kaukazie. Pięknie i lekko opisane dzieje, tradycje zwyczaje ludzi.....

Książka „Toast za przodków” to tak naprawdę nie reportaż a trochę męcząca książka historyczna. Dużo tu faktów historycznych i polityki , książką obfituje też we fragmenty zaczerpnięte z innych książek. Mało za to historii zwykłych ludzi. Duży plus za przepiękne opisy krajobrazów oraz tradycji i zwyczajów ludów zamieszkujących Kaukaz Południowy.

Książka „Toast za przodków” to tak naprawdę nie reportaż a trochę męcząca książka historyczna. Dużo tu faktów historycznych i polityki , książką obfituje też we fragmenty zaczerpnięte z innych książek. Mało za to historii zwykłych ludzi. Duży plus za przepiękne opisy krajobrazów oraz tradycji i zwyczajów ludów zamieszkujących Kaukaz Południowy.

Nigdy nie interesowałam się zagadnieniami związanymi z tym regionem: to była moja pierwsza książka o Kaukazie.

Są w niej części, które napisane są cudownym, płynnym językiem i które niemalże pochłaniałam. Inne części wydają się kartkami wyrwanymi z podręcznika historii: te dłużyły mi się niemiłosiernie, walczyłam, by dotrwać do końca rozdziału.

Nie jestem pewna, czy była to właściwa książka do rozpoczęcia przygody z Kaukazem, być może zbyt szybko wskoczłam na poziom "średniozaawansowany". Puszczam ją w świat - może bardzej niż mnie ucieszy innych czytelników.

Nigdy nie interesowałam się zagadnieniami związanymi z tym regionem: to była moja pierwsza książka o Kaukazie.

Są w niej części, które napisane są cudownym, płynnym językiem i które niemalże pochłaniałam. Inne części wydają się kartkami wyrwanymi z podręcznika historii: te dłużyły mi się niemiłosiernie, walczyłam, by dotrwać do końca rozdziału.

Nie jestem pewna, czy była...

Jest taki region, do którego wracać będę zawsze. Mam nadzieję, że nie tylko myślami. Jest to Kaukaz. I o ile poznałem go dosyć dobrze, podczas mojego półrocznego życia w Gruzji, z każdą nową informacją jeszcze bardziej utwierdzałem się w przekonaniu, że jest to region jeszcze i jeszcze ciekawszy. Dzisiaj prezentuję Wam książkę Wojciecha Góreckiego "Toast za przodków". Jest to krótki lot nad trzema krajami Kaukazu Południowego - Gruzją, Armenią i Azerbejdżanem. Lot pełen historii osobistych, zaułków kulturowych, schematów rządzących tą krainą i przede wszystkim pełen kaukaskości.

Jest taki region, do którego wracać będę zawsze. Mam nadzieję, że nie tylko myślami. Jest to Kaukaz. I o ile poznałem go dosyć dobrze, podczas mojego półrocznego życia w Gruzji, z każdą nową informacją jeszcze bardziej utwierdzałem się w przekonaniu, że jest to region jeszcze i jeszcze ciekawszy. Dzisiaj prezentuję Wam książkę Wojciecha Góreckiego "Toast za przodków"....

"Toast za przodków" to kopalnia ciekawostek przede wszystkim o Azerbejdżanie. Autor, po wieloletnim pobycie w tym kraju, posiada ogromną wiedzę, jeszcze więcej własnych spostrzeżeń i potrafi się nimi dzielić.
W porównaniu z rozdziałami o Azerbejdżanie, te o Gruzji i Armenii sprawiają wrażenie dodatku do książki. Być może miałam zbyt duże oczekiwania wzgledem fragmentów o Armenii, która posiada niezwykle bogatą historię i kulturę.
W przyszłości zamierzam sięgnąć po dwie pozostałe pozycje z cyklu Wojciecha Góreckiego o Kaukazie.

"Toast za przodków" to kopalnia ciekawostek przede wszystkim o Azerbejdżanie. Autor, po wieloletnim pobycie w tym kraju, posiada ogromną wiedzę, jeszcze więcej własnych spostrzeżeń i potrafi się nimi dzielić.
W porównaniu z rozdziałami o Azerbejdżanie, te o Gruzji i Armenii sprawiają wrażenie dodatku do książki. Być może miałam zbyt duże oczekiwania wzgledem fragmentów o...

Tom rewelacyjnych reportaży, które można z czystym sumieniem polecić zarówno do przeczytania, zdobycia podstaw wiedzy o regionie, jak i komuś, kto się wybiera do jednego z zakaukaskich krajów. Ku zadowoleniu czytelników autor służbowy pobyt na Zakaukaziu w pełni wykorzystał na zapoznanie się z historią, kulturą i dniem dzisiejszym Azerbejdżanu, Gruzji i Armenii ( w tym ostatnim przypadku także ormiańskiej diaspory, m.in. … w Iranie).
Tak jak w wielu innych miejscach świata, historia w dalszym ciągu wpływa tam na teraźniejszość. I jest inaczej opowiadana i interpretowana. Ale tak naprawdę nie rozwiązuje żadnych problemów, tylko tworzy nowe. Dzięki reportażom Góreckiego możemy się czasami obejrzeć to samo wydarzenie z innych, nierzadko przeciwstawnych, punktów widzenia. A przede wszystkim wyzwolić się z kręgu nieuzasadnionych uprzedzeń i przekonań, budowanych w oparciu o tanią krajową publicystykę. Chociażby na temat kwestii wolności religii w Azerbejdżanie czy sytuacji Ormian w Iranie czy też informacji o Asyryjczykach. Dużo celnych spostrzeżeń na temat życia codziennego na Zakaukaziu.

Autor ciekawie wprowadza nas do kultury regionu. Zawdzięczam mu m.in. powieść „Ali i Nino” Kurbana Saida, zainteresowanie Niko Pirosmanim czy informacje o pochodzącym z Armenii XVIII-wiecznym poecie Sajat-Nowa, który łączy wszystkie wspomniane kraje. Najwięcej wierszy napisał bowiem po azerbejdżańsku (azersku), a najdłużej mieszkał i zmarł w Gruzji. Piękne, wielowiekowe i egzotyczne dla nas kultury są zaprezentowane w taki sposób, że od razu chce się je poznać. I jeszcze jedno spostrzeżenie autora: "Przy całej zapiekłości i złości w sporach z sąsiadami, ludzie Kaukazu są otwarci na innych. Prawie nie spotyka się fundamentalistów, fanatyków, ekstremy. (…) Oprócz tego Kaukaz uwielbia się bawić – śpiewać, tańczyć, pić wino”. Nic dodać, nic ująć.

Tom rewelacyjnych reportaży, które można z czystym sumieniem polecić zarówno do przeczytania, zdobycia podstaw wiedzy o regionie, jak i komuś, kto się wybiera do jednego z zakaukaskich krajów. Ku zadowoleniu czytelników autor służbowy pobyt na Zakaukaziu w pełni wykorzystał na zapoznanie się z historią, kulturą i dniem dzisiejszym Azerbejdżanu, Gruzji i Armenii ( w tym...

Najsłabiej wypada tu Armenia. W Azerbejdżanie Autor mieszkał 5 lat i to się czuje. Autor opowiada swoją historie a nie przekazuje to co przeczytał. Gruzję znam wiec wiem o czym mowa, ale to już nie to samo co Azerbejdżan. A Armenia? Oceńcie sami. Książka jest fantastyczna.

Najsłabiej wypada tu Armenia. W Azerbejdżanie Autor mieszkał 5 lat i to się czuje. Autor opowiada swoją historie a nie przekazuje to co przeczytał. Gruzję znam wiec wiem o czym mowa, ale to już nie to samo co Azerbejdżan. A Armenia? Oceńcie sami. Książka jest fantastyczna.