Toast za przodków

Książka „Toast za przodków” to tak naprawdę nie reportaż a trochę męcząca książka historyczna. Dużo tu faktów historycznych i polityki , książką obfituje też we fragmenty zaczerpnięte z innych książek. Mało za to historii zwykłych ludzi. Duży plus za przepiękne opisy krajobrazów oraz tradycji i zwyczajów ludów zamieszkujących Kaukaz Południowy.

Książka „Toast za przodków” to tak naprawdę nie reportaż a trochę męcząca książka historyczna. Dużo tu faktów historycznych i polityki , książką obfituje też we fragmenty zaczerpnięte z innych książek. Mało za to historii zwykłych ludzi. Duży plus za przepiękne opisy krajobrazów oraz tradycji i zwyczajów ludów zamieszkujących Kaukaz Południowy.

Pokaż mimo to

Nigdy nie interesowałam się zagadnieniami związanymi z tym regionem: to była moja pierwsza książka o Kaukazie.

Są w niej części, które napisane są cudownym, płynnym językiem i które niemalże pochłaniałam. Inne części wydają się kartkami wyrwanymi z podręcznika historii: te dłużyły mi się niemiłosiernie, walczyłam, by dotrwać do końca rozdziału.

Nie jestem pewna, czy była to właściwa książka do rozpoczęcia przygody z Kaukazem, być może zbyt szybko wskoczłam na poziom "średniozaawansowany". Puszczam ją w świat - może bardzej niż mnie ucieszy innych czytelników.

Nigdy nie interesowałam się zagadnieniami związanymi z tym regionem: to była moja pierwsza książka o Kaukazie.

Są w niej części, które napisane są cudownym, płynnym językiem i które niemalże pochłaniałam. Inne części wydają się kartkami wyrwanymi z podręcznika historii: te dłużyły mi się niemiłosiernie, walczyłam, by dotrwać do końca rozdziału.

Nie jestem pewna, czy była...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest taki region, do którego wracać będę zawsze. Mam nadzieję, że nie tylko myślami. Jest to Kaukaz. I o ile poznałem go dosyć dobrze, podczas mojego półrocznego życia w Gruzji, z każdą nową informacją jeszcze bardziej utwierdzałem się w przekonaniu, że jest to region jeszcze i jeszcze ciekawszy. Dzisiaj prezentuję Wam książkę Wojciecha Góreckiego "Toast za przodków". Jest to krótki lot nad trzema krajami Kaukazu Południowego - Gruzją, Armenią i Azerbejdżanem. Lot pełen historii osobistych, zaułków kulturowych, schematów rządzących tą krainą i przede wszystkim pełen kaukaskości.

Jest taki region, do którego wracać będę zawsze. Mam nadzieję, że nie tylko myślami. Jest to Kaukaz. I o ile poznałem go dosyć dobrze, podczas mojego półrocznego życia w Gruzji, z każdą nową informacją jeszcze bardziej utwierdzałem się w przekonaniu, że jest to region jeszcze i jeszcze ciekawszy. Dzisiaj prezentuję Wam książkę Wojciecha Góreckiego "Toast za przodków"....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Toast za przodków" to kopalnia ciekawostek przede wszystkim o Azerbejdżanie. Autor, po wieloletnim pobycie w tym kraju, posiada ogromną wiedzę, jeszcze więcej własnych spostrzeżeń i potrafi się nimi dzielić.
W porównaniu z rozdziałami o Azerbejdżanie, te o Gruzji i Armenii sprawiają wrażenie dodatku do książki. Być może miałam zbyt duże oczekiwania wzgledem fragmentów o Armenii, która posiada niezwykle bogatą historię i kulturę.
W przyszłości zamierzam sięgnąć po dwie pozostałe pozycje z cyklu Wojciecha Góreckiego o Kaukazie.

"Toast za przodków" to kopalnia ciekawostek przede wszystkim o Azerbejdżanie. Autor, po wieloletnim pobycie w tym kraju, posiada ogromną wiedzę, jeszcze więcej własnych spostrzeżeń i potrafi się nimi dzielić.
W porównaniu z rozdziałami o Azerbejdżanie, te o Gruzji i Armenii sprawiają wrażenie dodatku do książki. Być może miałam zbyt duże oczekiwania wzgledem fragmentów o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tom rewelacyjnych reportaży, które można z czystym sumieniem polecić zarówno do przeczytania, zdobycia podstaw wiedzy o regionie, jak i komuś, kto się wybiera do jednego z zakaukaskich krajów. Ku zadowoleniu czytelników autor służbowy pobyt na Zakaukaziu w pełni wykorzystał na zapoznanie się z historią, kulturą i dniem dzisiejszym Azerbejdżanu, Gruzji i Armenii ( w tym ostatnim przypadku także ormiańskiej diaspory, m.in. … w Iranie).
Tak jak w wielu innych miejscach świata, historia w dalszym ciągu wpływa tam na teraźniejszość. I jest inaczej opowiadana i interpretowana. Ale tak naprawdę nie rozwiązuje żadnych problemów, tylko tworzy nowe. Dzięki reportażom Góreckiego możemy się czasami obejrzeć to samo wydarzenie z innych, nierzadko przeciwstawnych, punktów widzenia. A przede wszystkim wyzwolić się z kręgu nieuzasadnionych uprzedzeń i przekonań, budowanych w oparciu o tanią krajową publicystykę. Chociażby na temat kwestii wolności religii w Azerbejdżanie czy sytuacji Ormian w Iranie czy też informacji o Asyryjczykach. Dużo celnych spostrzeżeń na temat życia codziennego na Zakaukaziu.

Autor ciekawie wprowadza nas do kultury regionu. Zawdzięczam mu m.in. powieść „Ali i Nino” Kurbana Saida, zainteresowanie Niko Pirosmanim czy informacje o pochodzącym z Armenii XVIII-wiecznym poecie Sajat-Nowa, który łączy wszystkie wspomniane kraje. Najwięcej wierszy napisał bowiem po azerbejdżańsku (azersku), a najdłużej mieszkał i zmarł w Gruzji. Piękne, wielowiekowe i egzotyczne dla nas kultury są zaprezentowane w taki sposób, że od razu chce się je poznać. I jeszcze jedno spostrzeżenie autora: "Przy całej zapiekłości i złości w sporach z sąsiadami, ludzie Kaukazu są otwarci na innych. Prawie nie spotyka się fundamentalistów, fanatyków, ekstremy. (…) Oprócz tego Kaukaz uwielbia się bawić – śpiewać, tańczyć, pić wino”. Nic dodać, nic ująć.

Tom rewelacyjnych reportaży, które można z czystym sumieniem polecić zarówno do przeczytania, zdobycia podstaw wiedzy o regionie, jak i komuś, kto się wybiera do jednego z zakaukaskich krajów. Ku zadowoleniu czytelników autor służbowy pobyt na Zakaukaziu w pełni wykorzystał na zapoznanie się z historią, kulturą i dniem dzisiejszym Azerbejdżanu, Gruzji i Armenii ( w tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najsłabiej wypada tu Armenia. W Azerbejdżanie Autor mieszkał 5 lat i to się czuje. Autor opowiada swoją historie a nie przekazuje to co przeczytał. Gruzję znam wiec wiem o czym mowa, ale to już nie to samo co Azerbejdżan. A Armenia? Oceńcie sami. Książka jest fantastyczna.

Najsłabiej wypada tu Armenia. W Azerbejdżanie Autor mieszkał 5 lat i to się czuje. Autor opowiada swoją historie a nie przekazuje to co przeczytał. Gruzję znam wiec wiem o czym mowa, ale to już nie to samo co Azerbejdżan. A Armenia? Oceńcie sami. Książka jest fantastyczna.

Pokaż mimo to

Świetnie napisana książka, niebanalna, pozostawia niedosyt ale jednocześnie rozgrzewa fascynację regionem. Brak prostych klisz i autor jest jedynie przewodnikiem, oprowadza nas, tak abyśmy sami mogli wypośrodkować swoje zdanie czy sympatię. Dałbym 10* gdyby poświęcono więcej miejsca Armenii.

Świetnie napisana książka, niebanalna, pozostawia niedosyt ale jednocześnie rozgrzewa fascynację regionem. Brak prostych klisz i autor jest jedynie przewodnikiem, oprowadza nas, tak abyśmy sami mogli wypośrodkować swoje zdanie czy sympatię. Dałbym 10* gdyby poświęcono więcej miejsca Armenii.

Pokaż mimo to

Ostatnimi czasy chętniej patrzymy w kierunku Gruzji oraz pozostałych państw z regionu Kaukazu jako kierunku turystycznym. Nie dziwi zatem coraz większa ilość publikacji dotyczących tego kraju. Książka Pana Wojciecha Góreckiego niezwykle barwnie opowiada o tamtym regionie, i to w sposób jaki najbardziej lubię. Nie jest to monotonne omawianie geografii i historii. Przyjęta forma reportażowa umożliwia spojrzenie na świat poprzez ludzi spotykanych na drodze. Poza tym wiele tutaj anegdot, zwrócenie uwagi na wzajemne antypatie narodowościowe, na problemy przesiedleńcze, na znaczeniu gruzińskiej biesiady kończąc. O ile łatwiej w ten sposób poznać kulturę, zwyczaje, które dla nas mogą być zaskakujące. Kaukaz to arcyciekawy tygiel kulturowy, z bardzo zawikłanymi dziejami, tym większy szacunek, że udało się tak plastycznie o tym opowiedzieć. Przy okazji dziękuję za przypomnienie twórczości Niko Pirosmaniego. Książka jest wprawdzie obszerna, ale lekkości pióra zawdzięczam, że zupełnie tego nie zauważyłem i chętnie do niej sięgałem. Jako że „Toast” stanowi środkową część trylogii kaukaskiej, warto sięgnąć po pozostałe tomy.

Ostatnimi czasy chętniej patrzymy w kierunku Gruzji oraz pozostałych państw z regionu Kaukazu jako kierunku turystycznym. Nie dziwi zatem coraz większa ilość publikacji dotyczących tego kraju. Książka Pana Wojciecha Góreckiego niezwykle barwnie opowiada o tamtym regionie, i to w sposób jaki najbardziej lubię. Nie jest to monotonne omawianie geografii i historii. Przyjęta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kopalnia wiedzy o Kaukazie. Tak w kilku słowach można by streścić tę książkę. Co więcej nie są to li tylko suche fakty, lecz dykteryjki, anegdoty oraz relacje ze spotkań z tubylcami. Co nie oznacza, że nie będzie tu informacji z dziedziny historii (i to zarówno tej współczesnej, jak i tej sprzed dwóch tysięcy lat) lub polityki. Są. I to są podane tak, że czyta je się z zaciekawieniem. W moim osobistym przekonaniu pan Górecki stał się specjalistą od Kaukazu. I to specjalistą, z którym chętnie się spotykam. Polecam.

Kopalnia wiedzy o Kaukazie. Tak w kilku słowach można by streścić tę książkę. Co więcej nie są to li tylko suche fakty, lecz dykteryjki, anegdoty oraz relacje ze spotkań z tubylcami. Co nie oznacza, że nie będzie tu informacji z dziedziny historii (i to zarówno tej współczesnej, jak i tej sprzed dwóch tysięcy lat) lub polityki. Są. I to są podane tak, że czyta je się z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka, to doskonałe kompendium wiedzy dla kogoś, kto w tematyce Kaukazu stawia pierwsze kroki. Osobiście wynioslem wiele informacji, które przydadzą się podczas wypadów na Kaukaz.

Ta książka, to doskonałe kompendium wiedzy dla kogoś, kto w tematyce Kaukazu stawia pierwsze kroki. Osobiście wynioslem wiele informacji, które przydadzą się podczas wypadów na Kaukaz.

Pokaż mimo to