Łódź. Miasto po przejściach

Szczerze mówiąc, gdyby Łódź nie była moim miastem, to książkę oceniłabym może na dwie gwiazdki. Ale, że było kilka fajnych rozdziałów, które mnie jako łodziankę, zaciekawiły, daję pięć gwiazdek.
Za dużo wspomnień z lat 80, 90 a właściwie nawet nie wspomnień, tylko przedrukowanych reportaży, które są już nieaktualne. Liczyłam na więcej, na konfrontację dawnych czasów z dzisiejszymi. Niestety, czuję niedosyt. Idę szukać dalej dobrych książek o Łodzi.

Szczerze mówiąc, gdyby Łódź nie była moim miastem, to książkę oceniłabym może na dwie gwiazdki. Ale, że było kilka fajnych rozdziałów, które mnie jako łodziankę, zaciekawiły, daję pięć gwiazdek.
Za dużo wspomnień z lat 80, 90 a właściwie nawet nie wspomnień, tylko przedrukowanych reportaży, które są już nieaktualne. Liczyłam na więcej, na konfrontację dawnych czasów z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jako dla osoby mieszkającej w Łodzi, książka super ciekawa. Szczególnie podobały mi się teksty Bartosza Józefiaka.

Jako dla osoby mieszkającej w Łodzi, książka super ciekawa. Szczególnie podobały mi się teksty Bartosza Józefiaka.

Pokaż mimo to

Gdy tylko pojawiły się zapowiedzi tej książki, nie mogłem doczekać się jej premiery. Zamówienie w przedsprzedaży poszło, paczka dotarła na czas. Jednak dość duża liczba negatywnych opinii, które pojawiły się już pierwszego dnia od publikacji, spowodowała, że mój entuzjazm opadł, a pozycja ta spadła z listy priorytetów.

W ostatnich dniach ciekawość jednak wzięła górę i z żalem stwierdzam, że większość opinii, z jakimi się spotkałem jest trafna. Reportaże z lat 90 są ciekawe, ale zdecydowanie brak im szerszego rozwinięcia opartego o aktualną wiedzę - notki pod nimi są zbyt lakoniczne by zaspokoiły ciekawość. A szkoda, bo część z opisanych historii nadaje się doskonale na porządne, pękate rozdziały.

Osobiście nie podoba mi się język jakim posługuje się Bartosz Józefiak - to, że próbuje dostosować słownictwo do przedmiotu reportażu, co brzmi jak dla mnie sztucznie. Do tego stereotypy i uproszczenia - zachodziłem w głowę jak można pisać o mieście, które tyle wycierpiało przez stereotypy właśnie, a samemu się nimi posługiwać.

Niemniej jednak nie jest to książka, której nie polecę. Ma swoje wady, zdecydowanie oczekiwałem po niej dużo więcej, nie mniej jednak stanowi źródło ciekawej wiedzy, szczególnie dla osób, które nie wiedzą lub nie pamiętają, jak wyglądało tu życie na początku lat 90 minionego wieku.

Gdy tylko pojawiły się zapowiedzi tej książki, nie mogłem doczekać się jej premiery. Zamówienie w przedsprzedaży poszło, paczka dotarła na czas. Jednak dość duża liczba negatywnych opinii, które pojawiły się już pierwszego dnia od publikacji, spowodowała, że mój entuzjazm opadł, a pozycja ta spadła z listy priorytetów.

W ostatnich dniach ciekawość jednak wzięła górę i z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Preludium. Albo po prostu przeslizgniecie się po temacie. W każdym razie niedosyt. Oraz nierówne poszczególne materiały.

Preludium. Albo po prostu przeslizgniecie się po temacie. W każdym razie niedosyt. Oraz nierówne poszczególne materiały.

Pokaż mimo to

Po lekturze tej książki myślę sobie, że aby dać jej wysoką ocenę trzeba w jakiś sposób być już z Łodzią związany, już ją rozumieć, znać jej słabości, by tym bardziej ją pokochać. Dlatego określiłbym ten reportaż, jako pozycję dla średnio zaawansowanych odbiorców Miasta Włókniarzy, a właściwie Włókniarek, bo to głównie kobiety tworzyły i tworzą klimat tego miejsca. Łódź można uwielbiać albo nie znosić - nie ma nic pośrodku i ten reportaż tylko to udowadnia. Autorzy często sięgają po historie trudne, nawet będące antyreklamą miasta np. wiele politycznych perypetii w okresie transformacji. Nie brakuje też jednak opowieści barwnych, niczym włosy Michała Wiśniewskiego, który przebojem wdarł się na łódzkie salony, ale nie w sposób, jaki jest powszechnie znany. Dobór tematów jest tak skonstruowany by czytelnik ostatecznie przekonał się, iż Łódź w skali polskiej, a nawet europejskiej jest miastem unikatowym, nie mającym odpowiedników. I nie chodzi tu tylko o elementy o pejoratywnym zabarwieniu, ale również o wyjątkowość historyczną, kulturową czy urbanistyczną.

Po lekturze tej książki myślę sobie, że aby dać jej wysoką ocenę trzeba w jakiś sposób być już z Łodzią związany, już ją rozumieć, znać jej słabości, by tym bardziej ją pokochać. Dlatego określiłbym ten reportaż, jako pozycję dla średnio zaawansowanych odbiorców Miasta Włókniarzy, a właściwie Włókniarek, bo to głównie kobiety tworzyły i tworzą klimat tego miejsca. Łódź...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam wrażenie, że w tym zbiorze reportaży brakuje takiej klamry spinającej to wszystko, a może głębszej analizy.
To zbiór reportaży, które łączy temat, a właściwie miejsce. Dużym plusem jest umieszczenie reportaży z lat 90. i współczesnych (lata 10.?) co sprawia, że można zaobserwować trochę zmian, które się zadziały. O ile mam wrażenie, że "no, ale trzeba przyznać, że Zdanowska dużo dla Łodzi zrobiła" wybrzmiewa tu ironicznie (przez autora, nie osoby, które je wypowiadają), nie można nie odnieść wrażenia, że zmienił się nieco vibe tego miasta.
Uważam, że dla Łodzian jest to niesamowita gratka i bawiłam się dobrze, bo znam te miejsca, nawet jeśli właściwie akcja rozgrywa się tylko w Śródmieściu i na Bałutach (mieszkałam na Widzewie większość mojego życia, więc nie moje okolice). Daje fajny rys historyczny i daje dość wyważony opis całości.

Nie mam pojęcia, czy jest to lektura dla kogokolwiek poza Łodzianami i etnologami/urbanistami/etc.

Mam wrażenie, że w tym zbiorze reportaży brakuje takiej klamry spinającej to wszystko, a może głębszej analizy.
To zbiór reportaży, które łączy temat, a właściwie miejsce. Dużym plusem jest umieszczenie reportaży z lat 90. i współczesnych (lata 10.?) co sprawia, że można zaobserwować trochę zmian, które się zadziały. O ile mam wrażenie, że "no, ale trzeba przyznać, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bieda, rewitalizacja, włókiennictwo, nędza, wielokulturowość która była, ale już jej nie ma, ubóstwo, Zdanowska która "robi w chuj dla mieszkańców". To to, co zapamiętałam z tego zbioru reportaży.

Manufaktura z dobrym jedzeniem, świetne wnętrza Pałacu Herbsta, oryginalna tkanka architektoniczna i reprezentatywna kolekcja malarstwa polskiego. To to, co ja zapamiętałam z jednodniowej tylko podróży służbowej.

Ja wiem, reportaż to nie folder reklamowy, ale w przypadku tej książki wybrane teksty tworzą razem fatalistyczny obraz miasta bez przyszłości. To nie wina warsztatu autorów (za coś w końcu jest te 6 gwiazdek), nieco ryzykowny był chyba sam pomysł na książkę - zebranie artykułów, które w większości w założeniu miały opisywać jakiś społeczny problem w możliwie najbardziej poruszający sposób. W gazecie taki artykuł zostanie zbalansowany innymi tekstami, tutaj bieda i nędza lecą jedna za drugą, przerywane dość niszowymi tekstami o lokalnych politykach sprzed trzydziestu lat i paroma odniesieniami do historii Łodzi jako miasta przemysłu.

Wydawca twierdzi, że "Teksty tworzą książkę eksperyment – rozciągniętą na trzy dekady reporterską panoramę miasta." Biorąc pod uwagę, że reportaże są albo z początku lat 90-tych, albo z końcówki drugiej dekady XXI wieku słowa "panorama miasta rozciągnięta na trzy dekady" uważam za pewne nadużycie. Brak mi rzeczywistego skonfrontowania tekstów z czasów transformacji ze współczesnością, co również obiecywała mi nota wydawcy.

Szkoda, że książka, w której autorzy ubolewają nad mitem Łodzi jako miasta menelstwa i upadku sami niechcący dorzucają kamyczek do tego wizerunku.

Bieda, rewitalizacja, włókiennictwo, nędza, wielokulturowość która była, ale już jej nie ma, ubóstwo, Zdanowska która "robi w chuj dla mieszkańców". To to, co zapamiętałam z tego zbioru reportaży.

Manufaktura z dobrym jedzeniem, świetne wnętrza Pałacu Herbsta, oryginalna tkanka architektoniczna i reprezentatywna kolekcja malarstwa polskiego. To to, co ja zapamiętałam z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"W Łodzi dzieje się dokładnie to samo co w każdym innym polskim mieście. Tylko że dzieje się bardziej. Tu zobaczymy największy w kraju dworzec i największą fabrykę przerobioną na centrum handlowe. Tu Unia wpompowała najwięcej pieniędzy w rewitalizację, a za chwilę zbudują łodzianom najdłuższy tunel kolejowy w Polsce. Tu błyszczą fronty dziewiętnastowiecznych kamienic, przypominając o ośrodku, który rozwijał się jak Nowy Jork i Chicago.
I to tu panuje największe bezrobocie wśród polskich miast liczących powyżej pięciuset tysięcy mieszkańców. W tej grupie Łódź jest też najszybciej kurczącym się ośrodkiem. Tutaj notuje się najkrótszą długość życia i najdłuższe korki. Tutaj najwięcej mieszkań komunalnych znajduje się w stanie odzierającym ludzi z godności, a podwórka są ciągle takie, że Jezus Maria. Tutaj też narodziły się polskie ruchy miejskie. Tutaj mieszkańcy najmocniej walczą z chropowatą rzeczywistością.
Krótko mówiąc - Łódź to dla reportera raj"
Tak pisze we wstępie do książki Wojciech Górecki, dziennikarz niegdyś bardzo blisko związany z Łodzią, autor wielu tekstów opisujących miasto w czasach zmian ustrojowych na przełomie lat 80. i 90, które na żadnej innej metropolii nie zostawiły tak bolesnego piętna. Duża część tych artykułów znalazła się w tej publikacji. Swoistą klamrę zamykającą historie sprzed trzech dekad tworzy natomiast młodszy o pokolenie Bartosz Józefiak, który pisze o współczesnym mieście.
Dla samych łodzian nie jest może bardzo ciekawa książka, bo pamiętają postaci wydarzenia, afery przedstawione na jej kartach, z drugiej strony pokazuje ona jak pozytywnie zmieniło się miasto i jak wiele zaniedbań jest jeszcze do naprawienia. Czytelnicy spoza Łodzi mogą natomiast odkryć wiele nieznanych wątków związanych z "najprawdziwszym z polskich miast" i prześledzić jego drogę od czasów fabrykanckich początków, gdy zwano je "drugim Manchesterem", poprzez upadek i niechlubny status "miasta meneli", aż po mozolne próby reinkarnacji i powrotu do świetności.

"W Łodzi dzieje się dokładnie to samo co w każdym innym polskim mieście. Tylko że dzieje się bardziej. Tu zobaczymy największy w kraju dworzec i największą fabrykę przerobioną na centrum handlowe. Tu Unia wpompowała najwięcej pieniędzy w rewitalizację, a za chwilę zbudują łodzianom najdłuższy tunel kolejowy w Polsce. Tu błyszczą fronty dziewiętnastowiecznych kamienic,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Długo czytałam tę książkę. Sporo tu tekstów z lat dziewięćdziesiątych dotyczących ludzi sprawujących władzę w mieście, bezrobocia, rewitalizacji kamienic i fabryk. Pojawiają się i te bardziej współczesne związane z aktualną panią prezydent, stajnią jednorożców; są wywiady, statystyka, pytania o postrzeganie Łodzi jako "miasta meneli" itd.
Niektóre teksty ciekawe, inne trochę nużące. Spodziewałam się więcej takich, które dotyczyłyby wielokulturowości Łodzi, szkoda też, że nie ma w niej zdjęć.
Myślę, że to książka głównie dla osób jakoś związanych z tym miastem.

Długo czytałam tę książkę. Sporo tu tekstów z lat dziewięćdziesiątych dotyczących ludzi sprawujących władzę w mieście, bezrobocia, rewitalizacji kamienic i fabryk. Pojawiają się i te bardziej współczesne związane z aktualną panią prezydent, stajnią jednorożców; są wywiady, statystyka, pytania o postrzeganie Łodzi jako "miasta meneli" itd.
Niektóre teksty ciekawe, inne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytając recenzje odnoszę wrażenie, iż odbiór książki był raczej negatywny. Nie do końca rozumiem czego czytelnicy – w większości Łodzianie – oczekiwali. Osobiście lektura była dla mnie przyjemna i ciekawa. Być może niespecjalnie odkrywcza dla osób, które Łódź znają na wylot, ale powiedzmy sobie szczerze, że lokalni znawcy raczej rzadko są targetem.

Urodziłem się w Łodzi, mieszkałem pod nią lwią część swojego życia i starałem się tam rozwinąć skrzydła swojej kariery. Łódź efektywnie uniemożliwiła mi to i dosyć szybko uświadomiła, że szczęścia raczej próżno tam szukać. Więc Łódź opuściłem.

Sądzę, że książka dobrze przedstawia przekrój różnych postaw wobec Łodzi – pogardy, lokalnego patriotyzmu, przyzwyczajenia, dumy, ale i też propagandy, szczególnie ostatnio serwowanej.

Łodzianie często nie potrafią spojrzeć krytycznym okiem na swe miasto w taki sposób, aby zmobilizowało to większość mieszkańców do realnych zmian dążących do realnej poprawy jakości życia. Sytuacja stoi obecnie na zaklinaniu rzeczywistości, dumy z tego co się wyszarpało i ostracyzmie osób sceptycznych. O poczuciu społecznej wizji tego co mogłoby być w przyszłości, a co należy zwalczać, można raczej pomarzyć. I być może dlatego wielu osobom jest trudno przełknąć takie krytyczne spojrzenie o Łodzi.

Szczerze, mało mnie interesują dania serwowane w piwnicy lokalnej jadłodajni, albo że w Domie zapodają dobrą muzykę, jeśli ludzie żyją w nędzy, kariera to fatamorgana, a przemoc, butność i antyludzkość jest normalizowana i romantyzowana. Łódź jest po przejściach, wczoraj była i będzie jutro, a książka skutecznie to ukazuje.

Czytając recenzje odnoszę wrażenie, iż odbiór książki był raczej negatywny. Nie do końca rozumiem czego czytelnicy – w większości Łodzianie – oczekiwali. Osobiście lektura była dla mnie przyjemna i ciekawa. Być może niespecjalnie odkrywcza dla osób, które Łódź znają na wylot, ale powiedzmy sobie szczerze, że lokalni znawcy raczej rzadko są targetem.

Urodziłem się w Łodzi,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to