Gugara

Pierwszy zawód z Czarnego. Chyba rozumiem jaki był zamysł książki, pokazać nie(zwykłą) codzienność mieszkańców, ale zabrakło warsztatu, bo książka jest zwyczajnie o niczym. Pan Andrzej nie potrafił przekazać ani atmosfery miejsca ani charakteru mieszkających tam ludzi a wstawiane miejscami poetyckie wręcz akapity gryzą się z resztą książki. A szkoda, bo wierzę, że to społeczność na dobry reportaż.

Pierwszy zawód z Czarnego. Chyba rozumiem jaki był zamysł książki, pokazać nie(zwykłą) codzienność mieszkańców, ale zabrakło warsztatu, bo książka jest zwyczajnie o niczym. Pan Andrzej nie potrafił przekazać ani atmosfery miejsca ani charakteru mieszkających tam ludzi a wstawiane miejscami poetyckie wręcz akapity gryzą się z resztą książki. A szkoda, bo wierzę, że to...

Reportaż nieco różniący się od standardów gatunku. Ale to nie oznacza, że gorszy. Poetycki język nie jest przesadzony - przynajmniej w większości opisów. Akcja toczy się wolno. Jest jednak idealnie wpisana w specyfikę życia gdzieś w Syberii, w odległej Rosji.

Nawet jeśli przedstawione dialogi i zdarzenia z życia Ewenków nie są dynamiczne i nie zawsze wiele wnoszą, zawsze zaciekawiają - przez chęć poznania specyfiki egzotycznej dla nas rzeczywistości.

Życie z tamtej perspektywy wygląda zupełnie inaczej.

To dobra lektura.

Reportaż nieco różniący się od standardów gatunku. Ale to nie oznacza, że gorszy. Poetycki język nie jest przesadzony - przynajmniej w większości opisów. Akcja toczy się wolno. Jest jednak idealnie wpisana w specyfikę życia gdzieś w Syberii, w odległej Rosji.

Nawet jeśli przedstawione dialogi i zdarzenia z życia Ewenków nie są dynamiczne i nie zawsze wiele wnoszą, zawsze...

To mogłaby być świetna xiążka. Nawet teraz z bełkotu autora przebija się momentami ciekawy i zarazem przerażający obraz mieszkańców Rosji.
No, ale Dybczak zamiast reportażu zaserwował nam to coś.
Brak spójnego wątku, historia ciągle skacze między miejscami i sytuacjami, trudno się połapać czy autor jeszcze siedzi w czumie czy już w domku Koli, z kim rozmawia, kiedy i o czym. Na przykład pisze o jedzeniu pieczonych szyszek, ale nawet nie wspomni czy smaczne były. Zamiast tego w innym miejscu opisuje swój koszmarny i bezsensowny sen.
Dybczak nie pisze tego wprost, ale miałem silne wrażenie, że chce przekazać czytelnikowi następujące info - "Byłem i widziałem. Ale gdzie byłem i co widziałem, domyśl się sam."

To mogłaby być świetna xiążka. Nawet teraz z bełkotu autora przebija się momentami ciekawy i zarazem przerażający obraz mieszkańców Rosji.
No, ale Dybczak zamiast reportażu zaserwował nam to coś.
Brak spójnego wątku, historia ciągle skacze między miejscami i sytuacjami, trudno się połapać czy autor jeszcze siedzi w czumie czy już w domku Koli, z kim rozmawia, kiedy i o...

Zaskakują mnie niskie oceny tej książki. To jest przecież świetny reportaż. Przybliża nam społeczeństwo Ewenków, poprzez los jednej pasterskiej rodziny. Książka ukazuje beznadzieję syberyjskich narodów zafundowaną im przez ZSRR i obecną Rosję. Zapijaczeni, nieodporni cywilizacyjnie powoli zanikają wypierani przez Rosjan.

Zaskakują mnie niskie oceny tej książki. To jest przecież świetny reportaż. Przybliża nam społeczeństwo Ewenków, poprzez los jednej pasterskiej rodziny. Książka ukazuje beznadzieję syberyjskich narodów zafundowaną im przez ZSRR i obecną Rosję. Zapijaczeni, nieodporni cywilizacyjnie powoli zanikają wypierani przez Rosjan.

Reportaż napisany w notatniku. Bez niepotrzebnych słów i znać że tekst był skracany i przerabiany. Ktoś potraktował mnie- czytelnika poważnie.
Reportaż z pogranicza. Bo koniec świata (no daleko ale jeszcze w sensie katastrofy). Bo pomiędzy jurtą a wsią- granice biegną jedna za drugą i dają światy z dwóch biegunów. I jeszcze ten szamańsko cywilny obszar. Z każdym krokiem w lesie szumi nieprzekraczalność.

Reportaż napisany w notatniku. Bez niepotrzebnych słów i znać że tekst był skracany i przerabiany. Ktoś potraktował mnie- czytelnika poważnie.
Reportaż z pogranicza. Bo koniec świata (no daleko ale jeszcze w sensie katastrofy). Bo pomiędzy jurtą a wsią- granice biegną jedna za drugą i dają światy z dwóch biegunów. I jeszcze ten szamańsko cywilny obszar. Z każdym krokiem w...

To na pewno była ciekawa opowieść z tego innego świata, szkoda tylko, że została tak nieprzystępnie opowiedziana.

To na pewno była ciekawa opowieść z tego innego świata, szkoda tylko, że została tak nieprzystępnie opowiedziana.

Bardzo ciekawy reportaż o ludziach, o istnieniu których nie miałam pojęcia. Wydaje się być napisany z sercem i szacunkiem dla bohaterów, unikając jednak zbędnego lukru czy patosu. Ludzie i ich historie - to wydaje się być esencją. I muszę przyznać, że to bardzo dobra esencja.

Bardzo ciekawy reportaż o ludziach, o istnieniu których nie miałam pojęcia. Wydaje się być napisany z sercem i szacunkiem dla bohaterów, unikając jednak zbędnego lukru czy patosu. Ludzie i ich historie - to wydaje się być esencją. I muszę przyznać, że to bardzo dobra esencja.

Podczas czytania miałem nieodparte wrażenie, że „Gugara” Dybczaka ma bliżej do beletrystyki niż reportażu. Zasługa czy też wina tego (zależy od punktu widzenia) leży w tym w jaki sposób autor prowadzi tę historię. A opisuje ją w sposób taki, że ma się poczucie iż czyta się powieść. Trochę mi to przeszkadzało dlatego, że jednak wolę troszeczkę inaczej pisane reportaże. Zauważyłem bowiem, że dużo bardziej podobają mi się te pisane na chłodno, z dystansu, obiektywnie, z komentarzem odautorskim ograniczonym do minimum. Co nie zmienia jednak faktu, że „Gugara” mimo wszystko to ciekawa historia.

Autor zamieszkuje ze społecznością Ewenków na dalekiej Syberii. Jest to lud żyjący z dala od cywilizacji, w dość surowych warunkach. Są to ludzie trudzący się zbieractwem, myślistwem, rybołówstwem, żyjący w zgodzie i w poszanowaniu natury, którzy wierzą, że okoliczne lasy zamieszkują duchy i którzy całą swoją siłę i energię czerpią z przyrody. Wiodą ciężkie życie ale tylko na pozór, bowiem bohaterowie reportażu Dybczaka okazują się ludźmi naprawdę szczęśliwymi. To twardzi, surowi i hardzi ludzie ale koniec końców serdeczni i otwarci.

Przyznaję się do swojej niewiedzy i ignorancji – nie miałem wcześniej pojęcia o istnieniu takiej nacji jak Ewenkowie (czy też Tunguzi). I moim zdaniem jest to największa zaleta reportażu – otwiera czytelnika na świat, pokazuje mu coś nowego, egzotycznego, nieznanego.

Może i nie porwała mnie do końca forma ale temat opisywany przez Dybczaka zafascynował mnie bez reszty. Summa summarum przeczytać warto.

Podczas czytania miałem nieodparte wrażenie, że „Gugara” Dybczaka ma bliżej do beletrystyki niż reportażu. Zasługa czy też wina tego (zależy od punktu widzenia) leży w tym w jaki sposób autor prowadzi tę historię. A opisuje ją w sposób taki, że ma się poczucie iż czyta się powieść. Trochę mi to przeszkadzało dlatego, że jednak wolę troszeczkę inaczej pisane reportaże....

W książce tej Andrzej Dybczak opisuje życie Ewenków- jednego z ludów zamieszkujących Syberię, zajmującego się głównie pasterstwem i żyjącego z dala od cywilizacji. Dla ludu tego ważne jest obcowanie z naturą, kultywowanie tradycji i podkreślanie własnej odrębności wobec Rosjan. Tam życie koncentruje się wokół wędrówek, polowań, zbierania drewna i gry w szachy.

Andrzej Dybczak przedstawia czytelnikom obraz ludu, którego tradycje i przemijają na skutek rusyfikacji, alkoholizmu oraz porzucania koczowniczego stylu życia. Ewenkowie przedstawiani są jako lud, gdzie życie przebiega w zgodzie z rytmem natury i wszystko przebiega nieśpiesznie. Stopniowo otwierają się oni przed autorem i opowiadają mu chętnie o swoich losach, zwyczajach, próbach asymilowania się z Rosjanami, relacjach z otoczeniem, a także o swoim szacunku dla dusz przodków.

Choć książka ta jest klasyfikowana jako reportaż, to tak naprawdę stylem bliżej jej jest do powieści czy zbioru opowiadań. Mamy tu bowiem mozaikę wątków dotyczących różnych aspektów życia Ewenków. Z jednej strony lektura ta posiada sporo ciekawych fragmentów, jednakże i z drugiej strony są i momenty, które mnie nużyły i wydawały mi się zbędne. Wadą tej książki dla mnie jest tez brak chronologii i brak subiektywnych odczuć autora, dotyczących Ewenków. Dużym jej walorem za to jest jej narracja, a przede wszystkim tematyka. I myślę, że z tego ostatnio powodu warto zwrócić uwagę na tę pozycję.

W książce tej Andrzej Dybczak opisuje życie Ewenków- jednego z ludów zamieszkujących Syberię, zajmującego się głównie pasterstwem i żyjącego z dala od cywilizacji. Dla ludu tego ważne jest obcowanie z naturą, kultywowanie tradycji i podkreślanie własnej odrębności wobec Rosjan. Tam życie koncentruje się wokół wędrówek, polowań, zbierania drewna i gry w szachy.

Andrzej...

Interesujący reportaż.

Interesujący reportaż.