Buran. Kirgiz wraca na koń

Wbrew wyrażanym wprost nawiązaniu do książki Kapuścińskiego, nie trzeba tych pozycji czytać w tandemie. W zasadzie łączy je tylko zakres przestrzenny - to zbiór reportaży z obecnie niepodległych byłych radzieckich republik Azji Centralnej. Napisany 50 lat później. Na tym podobieństwa się kończą bo autorowi dużo bliżej gatunkowo do literatury faktu, a proza Kapuścińskiego to również literatura piękna. Nie jest to żaden zarzut. Autor bardzo dużo wie, widzi i zgrabnie to opisuje. Dla zainteresowanych regionem.

Wbrew wyrażanym wprost nawiązaniu do książki Kapuścińskiego, nie trzeba tych pozycji czytać w tandemie. W zasadzie łączy je tylko zakres przestrzenny - to zbiór reportaży z obecnie niepodległych byłych radzieckich republik Azji Centralnej. Napisany 50 lat później. Na tym podobieństwa się kończą bo autorowi dużo bliżej gatunkowo do literatury faktu, a proza Kapuścińskiego to...

Jak na Tego autora można się spodziewać nieco więcej smaczków, ale doskonały poziom prowadzenia historii pozostaje.

Jak na Tego autora można się spodziewać nieco więcej smaczków, ale doskonały poziom prowadzenia historii pozostaje.

Styl pisania na wysokim poziomie. Kazachstan potraktowany po macoszemu a szkoda bo chciałam o nim więcej się dowiedzieć. Mało jest pozycji na temat Azji Centralnej więc tym bardziej doceniam.

Styl pisania na wysokim poziomie. Kazachstan potraktowany po macoszemu a szkoda bo chciałam o nim więcej się dowiedzieć. Mało jest pozycji na temat Azji Centralnej więc tym bardziej doceniam.

Fantastyczna lektura. Nie sposób się oderwać od historii dawnego Turkiestanu (z dodatkiem Gruzji i Abchazji),czyli Turkmenistanu, Tadżykistanu, Kirgistanu i Uzbekistanu. Niezwykle ciekawe informacje o historii, polityce, społeczeństwie, geografii - o dyktatorach i zaskakującej demokracji, o sztucznych granicach, o Tamerlanie, Samarkandzie i Bucharze, wreszcie o bawełnie i wysychających morzach. Naprawdę płynie się przez lekturę aż do końca. A ostatni krótki rozdział mam nadzieję kiedyś zostanie przekształcony w książkę:)

Fantastyczna lektura. Nie sposób się oderwać od historii dawnego Turkiestanu (z dodatkiem Gruzji i Abchazji),czyli Turkmenistanu, Tadżykistanu, Kirgistanu i Uzbekistanu. Niezwykle ciekawe informacje o historii, polityce, społeczeństwie, geografii - o dyktatorach i zaskakującej demokracji, o sztucznych granicach, o Tamerlanie, Samarkandzie i Bucharze, wreszcie o bawełnie i...

Uważacie, że powinno się najpierw przeczytać Kirgiz schodzi z konia, czy nie ma to znaczenia przy lekturze tej książki?

Uważacie, że powinno się najpierw przeczytać Kirgiz schodzi z konia, czy nie ma to znaczenia przy lekturze tej książki?

Książka Wojciecha Góreckiego jest luźnym nawiązaniem do reportaży Ryszarda Kapuścińskiego „Kirgiz schodzi z konia”, które powstały w 1968 roku i dotyczyły Kaukazu i republik środkowoazjatyckich, które wtedy były częścią ZSRR. Książka a raczej zbiór reportaży próbuje odpowiedzieć na pytanie jak zmieniły się opisywane kraje i jak dziś, 30 lat po upadku związku radzieckiego radzą sobie w nowoczesnym świecie.

Książka przybliża nam, więc najnowsze dzieje republik Kaukazu południowego: Gruzji, Armenii i Azerbejdżanu oraz pięciu państw tworzących Azję Centralną – Kazachstanu, Uzbekistanu, Kirgistanu, Tadżykistanu i Turkmenistanu. Mamy, więc opis poradzieckiego świata, który wciąż się zmienia ewoluuje raz przybliża a raz oddala od byłego imperium, szuka swojej tożsamości i drogi do szczęścia. Demokracja, dyktatury i satrapie, rewolucje, wojny domowe, etniczne i regionalne – tu wciąż coś się dzieje, coś wrze i bulgocze…

W reportażach mamy zarówno historie pojedynczych ludzi i konkretnych miejsc, jak również rys historyczny i polityczny poszczególnych państw, co czyni z książki swego rodzaju podręcznik do podstawowego zrozumienia tych republik. Autor ma dar tworzenia dobrych syntez, obserwacji i zgrabnego łączenia faktów, dlatego poświęcając każdemu państwu około 50 stron dostajemy dość pełny i konkretny obraz tego kawałka świata.

Jest tu też sporo nawiązań do innej książki, którą ostatnio czytałem. Do „Utraconego serca Azji” Colina Thubrona. Wojciech Górecki często go cytuje i porównuje niekiedy swoje opisy danego miejsca z jego opisami. Jest to o tyle ciekawe, że Thubron odwiedzał ten rejon dokładnie w momencie rozpadu ZSRR a nie 20 lat wcześniej jak Kapuściński, dlatego możemy od razu konfrontować „widoki” z momentu narodzin tych republik ze stanem dzisiejszym.  

Książka Wojciecha Góreckiego jest luźnym nawiązaniem do reportaży Ryszarda Kapuścińskiego „Kirgiz schodzi z konia”, które powstały w 1968 roku i dotyczyły Kaukazu i republik środkowoazjatyckich, które wtedy były częścią ZSRR. Książka a raczej zbiór reportaży próbuje odpowiedzieć na pytanie jak zmieniły się opisywane kraje i jak dziś, 30 lat po upadku związku radzieckiego...

Mam fioła na punkcie Turkmenistanu, to też lektura była dla mnie przyjemnością. O ile na temat wyżej wspomnianego kraju nie dowiedziałem się jakoś szczególnie więcej, niż już wiedziałem, to tak reszta Azji Centralnej była znana mi po macoszemu. Główną motywacją do przeczytania książki było zrobienie tego przed przyjacielem kazachofilem (misja zakończona powodzeniem),aczkolwiek wpisuje się idealnie w szereg moich zainteresowań oraz w księgozbiór.

Mam fioła na punkcie Turkmenistanu, to też lektura była dla mnie przyjemnością. O ile na temat wyżej wspomnianego kraju nie dowiedziałem się jakoś szczególnie więcej, niż już wiedziałem, to tak reszta Azji Centralnej była znana mi po macoszemu. Główną motywacją do przeczytania książki było zrobienie tego przed przyjacielem kazachofilem (misja zakończona powodzeniem),...

Tematykę uwielbiam. Czytało się świetnie. Mało jest tak ciekawie napisanych pozycji dot. problematyki Azji Środkowej.

Tematykę uwielbiam. Czytało się świetnie. Mało jest tak ciekawie napisanych pozycji dot. problematyki Azji Środkowej.

Wolę styl Kapuścińskiego, jakoś bardziej do mnie przemawiają Jego opisy, poetyckie, niedopowiedziane (cenzura). U Góreckiego wszystko jak od linijki, brak ducha.

Wolę styl Kapuścińskiego, jakoś bardziej do mnie przemawiają Jego opisy, poetyckie, niedopowiedziane (cenzura). U Góreckiego wszystko jak od linijki, brak ducha.

W 1974 ukazał się "Kirgiz schodzi z konia", zbiór reportaży Ryszarda Kapuścińskiego z podróży po zakaukaskich i środkowoazjatyckich zakamarkach ZSRR. Krótkie, lekkie i przyjemne opowieści cesarza polskiego reportażu skupiały się na przysposobieniu sześciu orientalnych, nieucywilizowanych do tej pory republik do internacjonalistycznego, wysoko uprzemysłowionego kraju rad.

Czterdzieści cztery lata później śladami Kapuścińskiego podąża Wojciech Górecki, znany do tej pory ze znakomitych reportaży dotyczących Kaukazu. Oprócz klarownego przybliżenia historii, dotyczącej zarówno okresu radzieckiego, jak i czasów dawniejszych, Górecki przede wszystkim słucha ludzi. Azerów, Kazachów, Kirgizów - synów gór Kaukazu, Pamiru i Azjatyckich stepów, którzy po siedmiu dekadach wynarodawiania i industrializacji, mogą w końcu “wrócić na koń”. Do źródeł swojej kultury.

W 1974 ukazał się "Kirgiz schodzi z konia", zbiór reportaży Ryszarda Kapuścińskiego z podróży po zakaukaskich i środkowoazjatyckich zakamarkach ZSRR. Krótkie, lekkie i przyjemne opowieści cesarza polskiego reportażu skupiały się na przysposobieniu sześciu orientalnych, nieucywilizowanych do tej pory republik do internacjonalistycznego, wysoko uprzemysłowionego kraju...