Książka w mojej opinii jest słaba, brak źródeł, głębokiej analizy. Odnoszę wrażenie jakby była napisana jedynie na podstawie kuchennych rozmów przypadkowych ludzi. Reasumując tzw. reportaż nie zapoznaje z tematem, nie wciąga, nie zainteresuje tematem, a jest produktem subiektywnych poglądów autora stworzonych na podstawie przypadkowo usłyszanych historyjek, w przeciętnych "knajpkach", bądź ogólnodostępnych informacji w wikipedii.

Książka w mojej opinii jest słaba, brak źródeł, głębokiej analizy. Odnoszę wrażenie jakby była napisana jedynie na podstawie kuchennych rozmów przypadkowych ludzi. Reasumując tzw. reportaż nie zapoznaje z tematem, nie wciąga, nie zainteresuje tematem, a jest produktem subiektywnych poglądów autora stworzonych na podstawie przypadkowo usłyszanych historyjek, w przeciętnych...

Znakomita robota Pana Wojciecha Góreckiego. Przybliża nam tygiel Kaukazu, o którym właściwie nic nie wiemy a przekrojowych analiz tej części świata, z ich wszystkimi zawiłościami historyczno - politycznymi, właściwie nie ma.
Książka bardzo dobra na obecny czas. Pokazuje , jak na dłoni różnice w mentalności , zwłaszcza modelu sprawowania władzy w demokracjach a wschodnio- azjatyckich satrapiach.
Pytanie na dzień dzisiejszy : w jakiej matrycy sprawowania władzy jesteśmy , gdzie widzimy więcej podobieństw , do Wschodu , czy Zachodu , w jaką stronę świata przechyla się i ciąży wahadło naszego kraju?
Zapraszam do lektury i wyciągnięcia mądrych, analitycznych wniosków.

Znakomita robota Pana Wojciecha Góreckiego. Przybliża nam tygiel Kaukazu, o którym właściwie nic nie wiemy a przekrojowych analiz tej części świata, z ich wszystkimi zawiłościami historyczno - politycznymi, właściwie nie ma.
Książka bardzo dobra na obecny czas. Pokazuje , jak na dłoni różnice w mentalności , zwłaszcza modelu sprawowania władzy w demokracjach a wschodnio-...

Dalej dobra opowieść, ale nie tak wciągająca jak Planeta Kaukaz. Autor tym razem pisze o Kaukazie południowym (Gruzja, Armenia i Azerbejdżan),ale bardziej skupia się na ludziach, a historia czy relacje są bliższym lub dalszym tłem. Mam wrażenie, że w Planecie Kaukaz całość była lepiej skonstruowana, bardziej przekrojowa i więcej wyniosłem po jej przeczytaniu, niż po lekturze Toastu. Tutaj trochę więcej dowiedziałem się o charakterach poszczególnych nacji, ale zdecydowanie mniej o ich najnowszej (tak od początku XX wieku) historii. Jeśli już autor pisze o historii, to stanowczo zbyt skupia się na historii najdawniejszej, nie odnosząc się do tej trochę bliższej (oczywiście w wielu miejscach ma to swoje uzasadnienie w opowieści). O Górskim Karabachu są w tekście może ze trzy zdania, oprócz ostatniego krótkiego rozdziału, w którym autor jakby przypomniał sobie, że warto coś napisać nie tylko o tym konflikcie, ale i o Gruzji z 2008 r. czy o Abchazji (co do tej ostatniej to jak rozumiem jest osobna książka, więc tutaj uzasadniony jest brak informacji o tym regionie). W każdym jednak razie książka napisana niezwykle przystępnym językiem, bez epatowania zbędnymi datami czy nazwiskami i czyta się ją z wielką przyjemnością (po prostu Planeta Kaukaz jest jeszcze lepsza:)

Dalej dobra opowieść, ale nie tak wciągająca jak Planeta Kaukaz. Autor tym razem pisze o Kaukazie południowym (Gruzja, Armenia i Azerbejdżan),ale bardziej skupia się na ludziach, a historia czy relacje są bliższym lub dalszym tłem. Mam wrażenie, że w Planecie Kaukaz całość była lepiej skonstruowana, bardziej przekrojowa i więcej wyniosłem po jej przeczytaniu, niż po...

Główną zaletą książki jest wyleczenie mnie z mniej lub bardziej świadomej azerofobii. To też jest jednak trochę minus — Azerbejdżan zdecydowanie zdominował Gruzję i Armenię.

Główną zaletą książki jest wyleczenie mnie z mniej lub bardziej świadomej azerofobii. To też jest jednak trochę minus — Azerbejdżan zdecydowanie zdominował Gruzję i Armenię.

Druga część "trylogii kaukaskiej" autora. Bohaterowie to Armenia, Azerbejdżan i Gruzja. Wielka historia i zwykli ludzie. Co przyniosła ze sobą przeszłość i gdzie jest teraźniejszość. Opowieść - reportaż o obszarze pomiędzy Europą i Azją - o kulturze zawieszonych gdzieś między chrześcijaństwem i islamem, o nacjonaliźmie niszczącym możliwość bliskości, o wpływie Rosji. Gorąco polecam by popłynąć razem z autorem. Publikacja wydana w 2017 roku (choć znaczna część tekstu powstała kilka lat wcześniej) - z prawdziwą przyjemnością przeczytałbym dopowiedzenie historii o kolejne kilka lat.

Druga część "trylogii kaukaskiej" autora. Bohaterowie to Armenia, Azerbejdżan i Gruzja. Wielka historia i zwykli ludzie. Co przyniosła ze sobą przeszłość i gdzie jest teraźniejszość. Opowieść - reportaż o obszarze pomiędzy Europą i Azją - o kulturze zawieszonych gdzieś między chrześcijaństwem i islamem, o nacjonaliźmie niszczącym możliwość bliskości, o wpływie Rosji. Gorąco...

Reportaż napisany w świetnym stylu i w wyważony sposób. Warto już coś wiedzieć na temat Kaukazu przed przeczytaniem lektury. Wydaje mi się, że reportaż skierowany jest do ludzi, którzy generalnie interesują się tym regionem. Warto przeczytać na pewno przed wyjazdem w te rejony. W interesujący sposób przedstawione są tutaj zagmatwane relacje ludności i ich konflikty i animozje. Polecam!

Reportaż napisany w świetnym stylu i w wyważony sposób. Warto już coś wiedzieć na temat Kaukazu przed przeczytaniem lektury. Wydaje mi się, że reportaż skierowany jest do ludzi, którzy generalnie interesują się tym regionem. Warto przeczytać na pewno przed wyjazdem w te rejony. W interesujący sposób przedstawione są tutaj zagmatwane relacje ludności i ich konflikty i...

Mam ogromną słabość do wrażliwości Góreckiego, zarówno literackiej jak i tej na drugiego człowieka. W jego książkach między wierszami czuć, że interesują go przede wszystkim mieszkańcy krajów, które opisuje, w tym wypadku są to kolejno Azerbejdżanie, Gruzini, Ormianie.

Część azerbejdżańska jest chyba najbardziej hermetyczna, choć można poznać historię Baku, prezydenta Alijewa, azerskiej tożsamości czy religijności to mając mało wiedzy startowej trudno było mi to w pełni przyswoić. Jednak teraz Azerbejdżan nie będzie kojarzył mi się już tylko z Przedwiośniem :D

Druga połowa książki, czyli część gruzińsko - ormiańska (państwa te nie dostały równej ilości czasu antenowego) jest już bardziej... przewodnikowa w najlepszym tego słowa znaczeniu i godna polecenia każdemu, kto wybiera się w tamte strony. Górecki przedstawiam nam między innymi nieco przebogatej historii obu krajów, słabość Gruzinów do swojego ziomka Stalina, ormiańską słabość do słowa pisanego, gruzińską i ormiańską gościnność i obecny stan na geopolitycznej mapie świata. Dostajemy też dość prostą odpowiedź na pytanie, dlaczego Gruzja i Armenia mimo wielu podobieństw nie trzymają ze sobą sztamy.

Zdecydowanie dobrze poznaje się Kaukaz z panem Góreckim :)

Mam ogromną słabość do wrażliwości Góreckiego, zarówno literackiej jak i tej na drugiego człowieka. W jego książkach między wierszami czuć, że interesują go przede wszystkim mieszkańcy krajów, które opisuje, w tym wypadku są to kolejno Azerbejdżanie, Gruzini, Ormianie.

Część azerbejdżańska jest chyba najbardziej hermetyczna, choć można poznać historię Baku, prezydenta...

Pomyślałam sobie, że właściwie niewiele wiem o Gruzji, Azerbejdżanie i Armenii. Parę geograficznych i historycznych faktów, bardzo ogólnych i to by było na tyle. Reportaż Góreckiego poświęcony tym trzem krajom wydawał mi się dobrą lekturą na zgłębienie tematu. Jednak im więcej czytałam, tym bardziej miałam wrażenie, że brakuje mi informacji. Że ta książka jest skierowana do tych, co jednak Kaukazem się interesują, którzy nie potrzebują informacji wprowadzających, by zgłębić tematykę polityczną czy kulturową. I to nie tak, że Górecki nie opowiada i o historii, ale mam wrażenie, że to wszystko było zbyt wyrywkowe, zbyt niekompletne.
Książka jest nierówno podzielona, bo widać, że autor zdecydowanie najlepiej zna Azerbejdżan i to jemu poświęca najwięcej uwagi. To właśnie ta część "Toastu za przodków" wywoływała we mnie najczęściej poczucie, że czegoś mi tu brakuje. Rozdziały dotyczące Armenii i Gruzji były zdecydowanie krótsze, a mimo wszystko lepsze. Górecki się już tak nie rozdrabniał i przez to czytelnik dostawał tu skondensowane informacje historyczno-kulturowe, tworzące tutaj dużo bardziej składną całość. Szczególnie część gruzińską czytało mi się nadzwyczaj dobrze, faktycznie mnie te strony wciągnęły. Trafiało do mnie też to, jak autor opisywał wzajemne relacje między narodami, zarówno kiedyś, jak i współcześnie. Wszystko było przeplatane relacjami Góreckiego z podróży po Kaukazie, które świetnie oddawały miejscową mentalność.
Dobrze sięgnąć po "Toast za przodków", mając już jakąś wiedzę o trzech krajach - choć też nie za dokładną, bo wtedy rozdziały historyczne czy polityczne zapewne zaczną szybko nudzić czytelnika ;). Trzeba przedrzeć się przez słabszy rozdział o Azerbejdżanie, by wsiąknąć w świat gruziński i ormiański. A wtedy będzie to całkiem ciekawa lektura :)

Pomyślałam sobie, że właściwie niewiele wiem o Gruzji, Azerbejdżanie i Armenii. Parę geograficznych i historycznych faktów, bardzo ogólnych i to by było na tyle. Reportaż Góreckiego poświęcony tym trzem krajom wydawał mi się dobrą lekturą na zgłębienie tematu. Jednak im więcej czytałam, tym bardziej miałam wrażenie, że brakuje mi informacji. Że ta książka jest skierowana do...

Szukałem książki o Gruzji, trafiłem na książkę o Azerbejdżanie, Gruzji i Armenii.

Część o Azerbejdżanie mi się nie podobała, zbyt chaotyczna, zbyt o wszystkim, nawet nie pamiętam o czym to było. A może to po prostu Azerbejdżan nie budzi mojej ciekawości.

Część o Gruzji świetna. W dużym skrócie o historii tego narodu, o gościnności, dużo o kulturze, o stosunku Gruzinów do Stalina, o podzielonym narodzie.

Część o Armenii bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, a w zasadzie to jak ciekawym narodem są Ormianie. Trochę o historii, trochę o kulturze, o przedsiębiorczości Ormian.

Do tego książkę zamyka krótka analiza trudnych relacji między trzema państwami, gdzie konflikty mieszają się z wzajemnym szacunkiem.

Autor książkę przeplata swoimi historiami ze swoich licznych wypadów w tereny kaukaskie. Nie jest to żaden popis literacki, ale dobrze się to czyta, autor jest neutralny i nie przynudza.

Szukałem książki o Gruzji, trafiłem na książkę o Azerbejdżanie, Gruzji i Armenii.

Część o Azerbejdżanie mi się nie podobała, zbyt chaotyczna, zbyt o wszystkim, nawet nie pamiętam o czym to było. A może to po prostu Azerbejdżan nie budzi mojej ciekawości.

Część o Gruzji świetna. W dużym skrócie o historii tego narodu, o gościnności, dużo o kulturze, o stosunku Gruzinów do...

Choć reportaż nie dzieli się równo pomiędzy trzy kaukaskie kraje, jednym poświęca więcej uwagi, zaś drugim nieco mniej, jest to książka interesująca i godna polecenia. Autor przybliża realia regionu, zwyczaje i życie mieszkańców. Pomimo niewielkich mankamentów reportaż mogę z całego serca wskazać jako ten, który jest chyba wyczerpującym w tej tematyce w Polsce.

Choć reportaż nie dzieli się równo pomiędzy trzy kaukaskie kraje, jednym poświęca więcej uwagi, zaś drugim nieco mniej, jest to książka interesująca i godna polecenia. Autor przybliża realia regionu, zwyczaje i życie mieszkańców. Pomimo niewielkich mankamentów reportaż mogę z całego serca wskazać jako ten, który jest chyba wyczerpującym w tej tematyce w Polsce.