Abchazja

Druga pozycja Góreckiego, którą przeczytałem. W dość nietypowej kolejności, bo zaczynając od środka - od "Toastu za przodków", przez "Abchazję", zostawiając "Planetę Kaukaz" na koniec. Nie żałuję chyba jednak tej kolejności, gdyż zarówno w miejscach opisywanych w "Toaście" jak i w "Abchazji" byłem sam i mam porównanie świata opisanego przez Wojciecha Góreckiego (lata 90 XX wieku-lata 10 XXI wieku) do tego co sam widziałem w latach 2017-2019.
Książka ta wciąga, co powinno być cechą każdego dobrego reportażu. Postacie, miejsca, wydarzenia, wszystko pięknie zbalansowane i podane w formie przystępnej dla każdego - specjalisty w dziedzinie, jak i kompletnego nowicjusza. Nawet jeśli ktoś nigdy nie słyszał o takim zjawisku jak "parapaństwo" mógłby w tej książce znaleźć definicję, genezę i faktyczny obraz takiego tworu.
"Abchazja" jest też smutną książką, gdyż opisuje upadek, wielotorowy, miejsca, które 30 lat temu było rajem, a dziś jest co najwyżej ledwo trzymającym się podnóżkiem piekła. Niezwykle cenne jest to, że autor mimo wielu lat spędzonych na Kaukazie daleki jest od oceniania - nie sprzyja żadnej ze stron konfliktu, racje wszystkich poznaje, ale - co najważniejsze - nie stawia werdyktu. Jest obserwatorem. Jest reporterem.
Ja, szczerze powiedziawszy, chciałbym kontynuacji - nowych książek autorstwa Wojciecha Góreckiego, gdyż uważam go za jednego z lepszych reportażystów naszego kraju. Choć została mi jeszcze jedna jego książka o tematyce zagranicznej, już czuję głód kolejnych. Może kiedyś się doczekam!

Druga pozycja Góreckiego, którą przeczytałem. W dość nietypowej kolejności, bo zaczynając od środka - od "Toastu za przodków", przez "Abchazję", zostawiając "Planetę Kaukaz" na koniec. Nie żałuję chyba jednak tej kolejności, gdyż zarówno w miejscach opisywanych w "Toaście" jak i w "Abchazji" byłem sam i mam porównanie świata opisanego przez Wojciecha Góreckiego (lata 90 XX...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatnia część tryptyku Wojciecha Góreckiego opowiadającego o Kaukazie mnie nie zawiodła.
Abchazja, to państwo nieuznawane. Kraj, którego nie znajdziemy na żadnej mapie politycznej świata.
Górecki przedstawia kulturę, trudy losu społeczności abchaskiej, genezę konfliktu z Gruzją. Najtrudniejszym wyzwaniem, które stoi przed tym malutkim parapaństwem jest znalezienie własnej drogi. Z jednej strony opcja zbliżania się do Rosji i groźba wchłonięcia Abchazji w granice terytorium tego mocarstwa, a z drugiej strony Gruzini, którzy także roszczą sobie prawa do tych ziem.
Polecam wszystkim zainteresowanym tematyką Kaukazu. Książka wnosi wiele nowych informacji w tym teamcie

Ostatnia część tryptyku Wojciecha Góreckiego opowiadającego o Kaukazie mnie nie zawiodła.
Abchazja, to państwo nieuznawane. Kraj, którego nie znajdziemy na żadnej mapie politycznej świata.
Górecki przedstawia kulturę, trudy losu społeczności abchaskiej, genezę konfliktu z Gruzją. Najtrudniejszym wyzwaniem, które stoi przed tym malutkim parapaństwem jest znalezienie własnej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W skrócie to książka jest dobra. Błyszczy tam gdzie autor opisuje zwyczaje i kulturę Abchazów i Kaukazu a blednie tam gdzie pisze o ich polityce prezydentach i politykach - jest tego za dużo, łatwo się z tym zgubić i na niewiele to wpływa. Dużym minusem jest fakt i iż bardzo niewiele jest o dzisiejszej Abchazji.

W skrócie to książka jest dobra. Błyszczy tam gdzie autor opisuje zwyczaje i kulturę Abchazów i Kaukazu a blednie tam gdzie pisze o ich polityce prezydentach i politykach - jest tego za dużo, łatwo się z tym zgubić i na niewiele to wpływa. Dużym minusem jest fakt i iż bardzo niewiele jest o dzisiejszej Abchazji.

Pokaż mimo to

"Wybrałem się do Abchazji, aby zrozumieć Kaukaz. Potem musiałem zjeździć Kaukaz, aby lepiej poznać Abchazję". Konflikt abchasko-gruziński trwa od początku lat '90 (ok. trzydziestu lat) a jednak wciąż traktujemy to parapaństwo bez poważania, jako efemerydę. Wojciech Górecki, wieloletni podróżnik na Kaukaz nie traktuje o potrzebie uznania Abchazji, ale zaznacza, że nieuznawanie jej nie zmieni faktu, że Abchazja jest terenem rzeczywistym i suwerennym.

Wojciech Górecki opowiada historię Abchazji od upadku ZSRR chronologicznie - razem z echem wojen czeczeńskich, dokładnym opisem zmian w relacjach Rosja-Abchazja-Gruzja i gorzkimi refleksjami na temat krwawej wojny na tak niewielkim terytorium. Bo, co należy też zauważyć, Kaukaz się stale rozszerza - jeżeli spojrzymy z bliska na Gruzję, zobaczymy pęknięcia w postaci Abchazji i Osetii Południowej. Ale jeżeli spojrzymy jeszcze bliżej zobaczymy Swannów i Megrelów - a nawet migrantów z Zachodu - w książce poprowadzono cały wątek Polaka, zresztą dość przypomnieć głównego bohatera "Mandarynek".

Reportaż Góreckiego jest bardzo osobisty - opowiada z równą uwagą o losach swoich przyjaciół, ludzi zwykłych i o wielkiej historii Kaukazu, przez co reportaż jest zarówno wartościowy jako źródło wiedzy naukowej i oryginalny jako posiadający pewne historie, których nie znajdzie się nigdzie indziej. W końcu W. Górecki pozwala sobie nawet na eseistyczne dywagacje na temat tego, jak się zmienia dziennikarstwo, reportaż i co to znaczy być reportażystą.

To wszystko, choć niesamowicie gęste, pogłębione i dokładne, - to nadal tylko zachęta - bo po "Abchazji" czuję, że jeszcze daleko mi do zrozumienia Kaukazu.

"Wybrałem się do Abchazji, aby zrozumieć Kaukaz. Potem musiałem zjeździć Kaukaz, aby lepiej poznać Abchazję". Konflikt abchasko-gruziński trwa od początku lat '90 (ok. trzydziestu lat) a jednak wciąż traktujemy to parapaństwo bez poważania, jako efemerydę. Wojciech Górecki, wieloletni podróżnik na Kaukaz nie traktuje o potrzebie uznania Abchazji, ale zaznacza, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa książka i nie przegadana. Może nie ma tyle polotu co Hugo-Bader, ale i tak czyta się świetnie. Wiele ciekawych faktów dotyczących tego regionu, o których nigdy nie usłyszeliśmy "Wiadomościach".

Bardzo ciekawa książka i nie przegadana. Może nie ma tyle polotu co Hugo-Bader, ale i tak czyta się świetnie. Wiele ciekawych faktów dotyczących tego regionu, o których nigdy nie usłyszeliśmy "Wiadomościach".

Pokaż mimo to

"Abchazja" to moje "zapoznanie" z tym Autorem i na pewno sięgnę po kolejne jego książki. Jest to dobrze napisany i ciekawy reportaż.

"Abchazja" to moje "zapoznanie" z tym Autorem i na pewno sięgnę po kolejne jego książki. Jest to dobrze napisany i ciekawy reportaż.

Pokaż mimo to

Jest to pierwsza książka Wojciacha Góreckiego z serii tytułów na temat Kaukazu. Muszę przyznać, że zaimponował mi znajomością tematu i czasem jaki poświęcił na temat Abchazji. Trochę szkoda, że jest to bardzo krótka książka, ale znów czego oczekiwać po para państwie które jest mniejsze niż województwo opolskie. Świetny tytuł dla każdego, zaawansowanego w temacie i laika. Niestety w tym temacie nie ma dużo materiałów. Zaskoczyła mnie krótka historia pewnego polaka który brał udział w jednej z wojen w Abchazji. Ten wątek nadawałby się już na osobną książkę.

Wojciech Górecki zachęcił mnie tą książką po sięgnięcie dwóch poprzednich tytułów. Polecam, dobry reportaż.

Jest to pierwsza książka Wojciacha Góreckiego z serii tytułów na temat Kaukazu. Muszę przyznać, że zaimponował mi znajomością tematu i czasem jaki poświęcił na temat Abchazji. Trochę szkoda, że jest to bardzo krótka książka, ale znów czego oczekiwać po para państwie które jest mniejsze niż województwo opolskie. Świetny tytuł dla każdego, zaawansowanego w temacie i laika....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę pomieszania z poplątaniem, raz historia obszaru, raz pamiętnik, raz wyobrażenia. Trochę powtórzeń. Dobra, żeby dowiedzieć się, gdzie jest ta Abchazja i o co im właściwie chodzi, ale żeby coś więcej to trzeba sięgnąć po inną książkę.

Trochę pomieszania z poplątaniem, raz historia obszaru, raz pamiętnik, raz wyobrażenia. Trochę powtórzeń. Dobra, żeby dowiedzieć się, gdzie jest ta Abchazja i o co im właściwie chodzi, ale żeby coś więcej to trzeba sięgnąć po inną książkę.

Pokaż mimo to

Książka przypominająca bardziej fragmentaryczne notatki niż nieprzerwaną narrację. Sprawia, że nie identyfikujemy się z bohaterami, lecz jednocześnie możemy się przyjrzeć społeczeństwu Abchazji i zmianom jakie w nim zachodzą. Autor spotyka się z przedstawicielami polityki (różnych ugrupowań), nauki, sztuki a także zwykłymi obywatelami. Z każdym stara się porozmawiać, wysłuchać go. Reportaże cenne również ze względu na rozpiętość czasową, obejmującą niemalże dwadzieścia lat. A także z powodu takich perełek jak ta: "Nieuleczalna kaukaska choroba: każdy musi być najstarszy, najodważniejszy, najbardziej gościnny. I każdy - najbardziej pokrzywdzony. Sto narodów wybranych. Na paruset tysiącach kilometrów kwadratowych. Kto się nie zgadza - ten wróg. Kto wątpi - tego podkupili. A kto się zbyt szczegółowo dopytuje - nie ma serca" i ta: "Abchazowie znienawidzili Gruzinów - i o to pewnie chodziło Moskwie. W więzieniu ludów, jakim był ZSRR, lęk nadzorców budziła wizja solidarnego buntu osadzonych. Póki ci bili się między sobą o lepsze miejsca w celach, nie było powodu do obaw". Polecam.

Książka przypominająca bardziej fragmentaryczne notatki niż nieprzerwaną narrację. Sprawia, że nie identyfikujemy się z bohaterami, lecz jednocześnie możemy się przyjrzeć społeczeństwu Abchazji i zmianom jakie w nim zachodzą. Autor spotyka się z przedstawicielami polityki (różnych ugrupowań), nauki, sztuki a także zwykłymi obywatelami. Z każdym stara się porozmawiać,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie da się zacząć tryptyku o Kaukazie i go porzucić, kiedy jeszcze zostaje "Abchazja". Nie wiem dlaczego do monografii wybrał akurat ten kraj, a nie bliższy mu Azerbejdżan, chociaż mam pewne przypuszczenia. Wszyscy (uogólniam, spokojnie) stoją murem za Gruzją, której Abchazja jest częścią. Jednak zasadnicze pytanie przewijające się w tych reportażach to: dlaczego Abchazja nie jest Gruzją i dlaczego nią już nigdy nie będzie. Górecki odebrał najbardziej genialną szkołę reportażu, kiedy jeszcze wszystko było możliwe. Dlatego pyta, jest ciekawy wszystkiego, rozmawia z politykami, dzieciakami, Rosjanami i Gruzinami. Nie ocenia, ale stara się zrozumieć. Sam podział na rozdziały pokazuje, jak bardzo zmieniał się ten kraj (?) na przestrzeni poszczególnych lat, jak zmieniała się polityka w ciągu zaledwie kilkudziesięciu lat.
Kiedy brakuje mu już wnikliwości kończy:
"Nie można bezkarnie mieszać dwóch ról, dwóch różnych porządków. Być światowcem i obieżyświatem. Nie da się mieszkać w Marriocie i pozostać reporterem. Przynajmniej ja nie potrafię."
Szkoda... Ogromna strata, bo jego reportaże to perełki.

Nie da się zacząć tryptyku o Kaukazie i go porzucić, kiedy jeszcze zostaje "Abchazja". Nie wiem dlaczego do monografii wybrał akurat ten kraj, a nie bliższy mu Azerbejdżan, chociaż mam pewne przypuszczenia. Wszyscy (uogólniam, spokojnie) stoją murem za Gruzją, której Abchazja jest częścią. Jednak zasadnicze pytanie przewijające się w tych reportażach to: dlaczego Abchazja...

więcej

mniej

Pokaż mimo to