Delfin w malinach. Snobizmy i obyczaje ostatniej dekady

Dość nierówny przegląd felietonów o pierwszej dekadzie XXI w. Dobre teksty o prasie, kolei, USA, Kanadzie. Słabe o "kultowych" klubach techno czy artystycznych bo w zasadzie dotyczące wąskich kręgów Warszawy czy Łodzi. No i świetny tekst Łukasza Najdera o home office.

Dość nierówny przegląd felietonów o pierwszej dekadzie XXI w. Dobre teksty o prasie, kolei, USA, Kanadzie. Słabe o "kultowych" klubach techno czy artystycznych bo w zasadzie dotyczące wąskich kręgów Warszawy czy Łodzi. No i świetny tekst Łukasza Najdera o home office.

Pokaż mimo to

Zbiór bardzo różnych, połączonych cienką nicią dekady felietonów. „Stany Zjednoczone: najnowsi barbarzyńcy” Jakuba Dymka wyjaśnia co się dzieje na świecie, jeśli nie jest się za bardzo z YouTubem i Donaldem Trumpem na bieżąco. Marcin Wicha zabiera w świat redakcji gazet, gdy jeszcze ludzie czytali gazety, Zofia Król odwiedza świat literatury na facebooku, co podobnie jak m. in. książki Masłowskiej budzi we mnie wątpliwość czy autorka ma bekę, dystansuje się i obśmiewa Facebooka, być może będąc też jego częścią, czy też może ja jestem takim złym człowiekiem.

Zbiór bardzo różnych, połączonych cienką nicią dekady felietonów. „Stany Zjednoczone: najnowsi barbarzyńcy” Jakuba Dymka wyjaśnia co się dzieje na świecie, jeśli nie jest się za bardzo z YouTubem i Donaldem Trumpem na bieżąco. Marcin Wicha zabiera w świat redakcji gazet, gdy jeszcze ludzie czytali gazety, Zofia Król odwiedza świat literatury na facebooku, co podobnie jak m....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja opinia wideo w linku poniżej.

Moja opinia wideo w linku poniżej.

Pokaż mimo to

Bardzo nierówna, niekiedy ocierająca się o pretensjonalność. Kilka felietonów autentycznie zabawnych i błyskotliwych, niektóre jednak gubią się w manieryzmach i meandrach metafor, mających w ostatecznym rozrachunku stanowić coś na kształt laurki dla samego ich autora. Na plus pani Drenda i pan Najder – humor i dystans do siebie zawsze się obronią. Dostrzegam pewną ironię w fakcie, że książka poświęcona jest snobizmom.

Bardzo nierówna, niekiedy ocierająca się o pretensjonalność. Kilka felietonów autentycznie zabawnych i błyskotliwych, niektóre jednak gubią się w manieryzmach i meandrach metafor, mających w ostatecznym rozrachunku stanowić coś na kształt laurki dla samego ich autora. Na plus pani Drenda i pan Najder – humor i dystans do siebie zawsze się obronią. Dostrzegam pewną ironię w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

książka bardzo nierówna. druga część znacząco góruje nad początkiem.

książka bardzo nierówna. druga część znacząco góruje nad początkiem.

Pokaż mimo to

Teksty o bardzo różnych sprawach, dla których wspólnym mianownikiem miała być jakaś forma opisu współczesności. Czyniące swoją robotę poprzez przyjęcie wielu konwencji: od szydery Szczerka (miejscami nawet zabawnej choć zupełnie niekonstruktywnej), po rzeczy poważniejsze. Spektrum tematów również szerokie: od elegii dla papierowej prasy począwszy na opowieści nieocenionego Jakuba Dymka o nieheteronormatywnych faszystach z alt right skończywszy. Wszyscy autorzy próbują uwodzić elokwencja, formą, cięta fejsbukowa pointa lub piętrowym językiem. Czasem przesadnie gęstym od metafor i symboli. Bywa ze ocierajacych się o pretensjonalnosc (smoleńskie kłącza).
Wszystko to jest by tak rzec bardzo salonowo warszawskie. Cóż kiedy niewiele z tego wynika dla biednej czytelniczej głowy, która wszak musi jakoś poradzić sobie z wytłumaczeniem przyspieszajacej erozji otaczających go instytucji i systemów społecznych w dużo mniej idyllicznych krajobrazach niż dajmy na to Dolny Mokotów. A jaką to dostaje wskazówkę aby zrozumieć groźne znaki przetaczajace się za oknem? Ano taką ze Peter Sloterdijk oraz Jurgen Habermas już dawno owe zjawiska zbadali, nadając im bardzo błyskotliwe nazwy i na Dolnym Mokotowie każdy je juz zna, w przeciwieństwie do czytelnika dla którego są one wciąż nieoswojonymi czarnymi chmurami nad głową.
Reasumując: w warstwie diagnoz dość słabo. Rzuca sie natomiast w oczy zupełne nieumiarkowanie w przywolywaniu kolejnych zachodnich autorów i ich płodów. Powszechne jest również mylenie przyczyn ze skutkami (amerykańska demokracja weszła w okres ogólnej sraczki ponieważ na scenę wkroczyli barbarzyńcy z alt right a nie odwrotnie). To swietna gleba do myślenia w stylu: najlepiej w sumie gdyby istniała jakąś zewnętrzna metaprzyczyna. Na przykład Putin i jego trolle.
Słowem: biedny mieszkańcu sponiewieranego kolejami losu kraju w Europie Wschodniej gotuj się na najgorsze. Najtezsze głowy Twojej Ojczyzny nie mają choćby cienia oryginalnego pomysłu na Twoją w niej przyszłość.

PS.
A jednak i w tej beczce sztucznego miodu znalazła się odrobina całkiem przyzwoitego dziegciu. Jest nią esej Pana Michała Markowskiego między innymi o tym dlaczego akcje afirmatywne cieszą się takim entuzjazmem studentów ivy league.

Teksty o bardzo różnych sprawach, dla których wspólnym mianownikiem miała być jakaś forma opisu współczesności. Czyniące swoją robotę poprzez przyjęcie wielu konwencji: od szydery Szczerka (miejscami nawet zabawnej choć zupełnie niekonstruktywnej), po rzeczy poważniejsze. Spektrum tematów również szerokie: od elegii dla papierowej prasy począwszy na opowieści nieocenionego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór esejów o snobizmach - charakterystycznych przywarach - charakterystycznych dla dla przełomu 2000 roku. Niektóre z poruszanych tematów są mocno hermetyczne dla pewnych nurtów - muzycznych, literackich, klubowych - co narzuca konieczność znajomości tematu. Społecznego ujęcia tematu jest zgoła mało.

Zbiór esejów o snobizmach - charakterystycznych przywarach - charakterystycznych dla dla przełomu 2000 roku. Niektóre z poruszanych tematów są mocno hermetyczne dla pewnych nurtów - muzycznych, literackich, klubowych - co narzuca konieczność znajomości tematu. Społecznego ujęcia tematu jest zgoła mało.

Pokaż mimo to

Może słuszna bibliografia do pracy naukowej. Do poczytania dla przyjemności? Dla mnie koszmar. Masa nazwisk, miejsc, kawiarnii, dat o których trzeba poszukać, żeby zrozumieć jeden artykuł. Zbiór prac naukowych, trudno się czyta .

Może słuszna bibliografia do pracy naukowej. Do poczytania dla przyjemności? Dla mnie koszmar. Masa nazwisk, miejsc, kawiarnii, dat o których trzeba poszukać, żeby zrozumieć jeden artykuł. Zbiór prac naukowych, trudno się czyta .

Pokaż mimo to

Zbiór tekstów mało przystępnych...

Zbiór tekstów mało przystępnych...

Pokaż mimo to

Pełna recenzja tutaj: https://blogbooksandbeauty.wordpress.com/2018/01/04/delfin-w-malinach-jak-wchodzilismy-w-dwudziesty-pierwszy-wiek/

Książka składa się z artykułów, które ukazywały się pod szyldem strony poświęconej kulturze Dwutygodnik.com, a redakcję nadzorował Łukasz Najder. Taka krótka forma wypowiedzi (w sumie mamy 31 tekstów różnych autorów) sprawia, że pochylono się nad wieloma aspektami wyjątkowej dekady otwierającej nowe stulecie, przy czym należy pamiętać, że słowo „dekada” jest tutaj raczej umowne, ponieważ niektóre teksty dotyczą lat po 2010 roku. Znajdziemy więc wiele artykułów poświęconych polskiej literaturze, sztuce i filmowi. Jest tutaj także miejsce dla przełomowych wydarzeń oraz kultowych miejsc w Warszawie i innych miastach. Sporo miejsca poświęcono polityce, ale także w odniesieniu głównie do kultury. I jest oczywiście też o Internecie – fenomenie, który zawładnął wyobraźnią Polaków w tamtym okresie. Autorzy piszą o rosnącej popularności Facebooka i innych mediów społecznościowych, o memach (oraz ich ciemnej stronie) i gifach. Nie znajdziemy w tekstach definicji polskiego internauty, ale bardziej opis tego, jak to niezwykłe narzędzie rozpowszechniło się w życiu i umysłach ludzi. Czy istniej coś takiego jak fejsbukowa literatura? Skąd się wzięły suchary? Czemu tak nam zależy na lajkach? To tylko niektóre internetowe fenomeny, które pojawiają się w tekstach. Fakt, że wszystkie te rzeczy znamy z autopsji, sprawia że lektura daje do myślenia i pozwala w wielu miejscach przeanalizować swoje podejście do danego zjawiska.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze, ponieważ porusza tematy w większości bliskie moim zainteresowaniom i kulturowym obserwacjom. Przyznaję jednak, że różnorodność tematów jest dosyć spora i podejrzewam, że znajdą się tematy, które Was nie zainteresują. Tak też było w moim przypadku, ale z drugiej strony jeżeli interesujecie się współczesną kulturą, głównie polską, to bez wątpienia znajdziecie wiele ciekawych treści dla siebie. Mnie dodatkowo zainteresowały rozdziały dotyczące spraw zagranicznych – pojęcia „inności” w Stanach Zjednoczonych, czy źródła popularności premiera Kanady Justina Trudeau. Ten wyjątkowy przekrój tematów – od kultowych knajp w Warszawie, przez podróżowanie polskim PKP, aż po współczesną fascynację czasami PRL-u – sprawia że tematy nie nudzą się, z zaciekawieniem odwracamy kartkę i czekamy, co nam przyniesie kolejny rozdział. Już pierwszy, otwierający książkę tekst „Segregowane suche. O znikaniu gazet” doskonale oddaje klimat całego wydawnictwa, które mówi o epoce która minęła i o zmianach zachodzących coraz szybciej na naszych oczach.

Co jeszcze warto podkreślić, to ogromną wiedzę autorów w dziedzinach, po które sięgają. Widać, że doskonale znają się na tym, o czym piszą – czy to literatura, czy kultura internetowa, czy polityka. Z ich tekstów przebija niezwykła erudycja i wiedza. Piszą ciekawie i zajmująco, chociaż czasami z użyciem słownictwa szczególnie charakterystycznego dla danej tematyki. Nie jest to literatura lekka, przez którą szybko przemkniemy, ale wymagająca skupienia i dozowania sobie kulturowych doświadczeń, o których czytamy. Dla współczesnych trzydziesto- i czterdziestolatków ta książka będzie lustrem, w którym mogą się przejrzeć i zobaczyć, co pamiętają i co w nich zostało z tamtych lat. To także niezwykle ciekawy portret społeczeństwa, które jeszcze pamięta wydarzenia związane z poprzednim systemem (chociaż dla wielu są to mgliste wspomnienia), ale na początku dwudziestego pierwszego wieku patrzyło z optymizmem w przyszłość.

Pełna recenzja tutaj: https://blogbooksandbeauty.wordpress.com/2018/01/04/delfin-w-malinach-jak-wchodzilismy-w-dwudziesty-pierwszy-wiek/

Książka składa się z artykułów, które ukazywały się pod szyldem strony poświęconej kulturze Dwutygodnik.com, a redakcję nadzorował Łukasz Najder. Taka krótka forma wypowiedzi (w sumie mamy 31 tekstów różnych autorów) sprawia, że pochylono...

więcej

mniej

Pokaż mimo to