Nie zamierzam oceniać czyjejś autobiografii, natomiast uważam, że marketing robi tej książce krzywdę. Chociaż z drugiej strony, autorka nie jest na tyle popularną osobą, że ludzie chcieliby sięgać po jej autobiografię z własnego wyboru, więc jestem w stanie zrozumieć ruch wydawnictwa.

Nie zamierzam oceniać czyjejś autobiografii, natomiast uważam, że marketing robi tej książce krzywdę. Chociaż z drugiej strony, autorka nie jest na tyle popularną osobą, że ludzie chcieliby sięgać po jej autobiografię z własnego wyboru, więc jestem w stanie zrozumieć ruch wydawnictwa.

Wow po prostu Wow

Wow po prostu Wow

Spodziewałem się czegoś podobnego do „Wron”. Historii tragicznego dzieciństwa i koszmaru dorastania, a w konsekwencji tego – anoreksji. Okazało się jednak, że autorka zafundowała nam opowieść całkiem inną, przesiąkniętą pseudo-psychoanalitycznymi wstawkami, które sprowadzają się do... obwiniania wszystkich i wszystkiego za swój los.

Trudno mi utożsamić się z Petrą. Od pierwszych stron daje się poznać czytelnikowi jako osoba skoncentrowana wyłącznie na sobie. Można spytać, co w tym dziwnego, wszak tak właśnie powinna wyglądać autobiografia, czyż nie? Po części tak. To, o co mi chodzi, to nastawienie autorki do otaczającego jej świata. Inni ludzie nie istnieją dla niej jako pojedyncze jednostki, są istotni tylko wtedy, gdy wchodzą z nią w jakąś korelację, zwykle złą. W praktyce wygląda to tak, że gdy autorka pisze o jakimś swoim problemie, zawsze obwinia o niego innych ludzi. Winna jest matka, winny jest Kościół, winna jest szkoła. A później, gdy już dorasta, winnym staje się mąż (którego określa tylko tym imieniem, jakby nie zasługiwał na własne),winny staje się jej ksiądz-kochanek, a nawet choroba dziecka staje się dla niej punktem wyjścia do winienia kraju, lekarzy i społeczeństwa.

Z jednej strony Petra kreuje się na dojrzałą, silną kobietę, która w jakimś stopniu w niej drzemie. Z drugiej wszystko temu przeczy. Podejmuje chore decyzje, które argumentuje w jeszcze gorszy sposób. Przykładowo, nawet nie wspomina o próbie walki czy starania się o małżeństwo, usprawiedliwiając jak się tylko da swój związek z kochankiem-księdzem. Jednocześnie cały czas powtarza, jak skrzywdził ją jeden i drugi.

Zakończenie książki zakrawa o absurd. Petra wprost pisze o swojej nienawiści do mężczyzn i wychwala zbawienny wpływ masturbacji. „Wrony” były książką nieco przesadzoną, jednak o ile mogliśmy współczuć jej głównej bohaterce, o tyle do Petry czujemy (a przynajmniej ja czułem) swego rodzaju wstręt. Osobiście najbardziej odpycha mnie brak brania jakiejkolwiek odpowiedzialności za swoje czyny, przy jednoczesnym zwalaniu jej na innych, bardzo konkretnych ludzi. To moje pierwsze zetknięcie z książką tak skrajnie i agresywnie feministyczną.

Spodziewałem się czegoś podobnego do „Wron”. Historii tragicznego dzieciństwa i koszmaru dorastania, a w konsekwencji tego – anoreksji. Okazało się jednak, że autorka zafundowała nam opowieść całkiem inną, przesiąkniętą pseudo-psychoanalitycznymi wstawkami, które sprowadzają się do... obwiniania wszystkich i wszystkiego za swój los.

Trudno mi utożsamić się z Petrą. Od...

O nie. Ta książka w ogóle mi się nie podobała. Za dużo religii, za dużo przemocy psychicznej, za dużo negatywnej energii. No i niestety przez 90% czasu byłam po prostu znudzona tą historią, a główna bohaterka (autorka) wyprowadzała mnie z równowagi. “Wrony” były niesamowicie mocne i wciągające, tutaj niestety nic mi się nie podobało.

O nie. Ta książka w ogóle mi się nie podobała. Za dużo religii, za dużo przemocy psychicznej, za dużo negatywnej energii. No i niestety przez 90% czasu byłam po prostu znudzona tą historią, a główna bohaterka (autorka) wyprowadzała mnie z równowagi. “Wrony” były niesamowicie mocne i wciągające, tutaj niestety nic mi się nie podobało.

To kolejna, po genialnych Wronach książka Petry Dvorakovej, która pochłonęła mnie jak czarna dziura. Obie książki musiałam wysłuchać ciągiem z małymi przerwami, mimo tego że są trudne, smutne i momentami mroczne. W wypadku "głodu" obudziłam się o 4 nad ranem, żeby ją dokończyć. Dosłownie nie mogłam spać.
Wiem, że wiele osób uważa, że ta książka stanowi kontynuacje "Wron". Ja dość szybko po przeczytaniu kilku recenzji przekonałam się, że to opis wydawcy jest mylący a książka "Jestem głód" to autobiografia. Po wysłuchaniu obu książek myślę, że bohaterki są bardzo podobne i mierzą się z problemem przemocy i braku miłości rodzicielskiej. Dlatego dla mnie "Jestem głód" to historia tego co mogłoby spotkać Wronę a jednocześnie to co faktycznie spotkało autorkę. Książka dotyczy problemu anoreksji, ale nie tylko. Porusza także temat ciężkiej choroby dziecka, przemocy fizycznej, psychicznej i seksualnej. Pokazuje jak ważne w życiu są poczucie tożsamości, bliscy ludzie i miłość. Jak dla mnie przede wszystkim o tym jest ta książka. Bohaterka zagubiona, niedojrzała, niekochana przez rodziców, szuka pomocy w wierze (kościele i zakonie),w znajomych a ostatecznie w małżeństwie. Miota się szukając siebie i swojego miejsca, ludzi który ją pokochają. Książka jest trudna, ale jest też autentyczna i pouczająca, bo bohaterka doświadczyła wiele, ale także wyniosła ważną lekcję, wyciągnęła wnioski. Za ten przekaz cenię autorkę. Bardzo podoba mi się także zakończenie i tytuł ostatniego rozdziału. Na pewno będę czytała/słuchała kolejnych książek Dvorakovej. Taka literatura nie tylko ma piękny język, ale ma też sens.

To kolejna, po genialnych Wronach książka Petry Dvorakovej, która pochłonęła mnie jak czarna dziura. Obie książki musiałam wysłuchać ciągiem z małymi przerwami, mimo tego że są trudne, smutne i momentami mroczne. W wypadku "głodu" obudziłam się o 4 nad ranem, żeby ją dokończyć. Dosłownie nie mogłam spać.
Wiem, że wiele osób uważa, że ta książka stanowi kontynuacje...

Wygląda to jak żałosna twórczość ograniczonej kobiety, która pomyślała, że napisanie książki jest takie fajne i każdy to potrafi. Szkoda czasu, rozczarowanie tym większe, gdy czyta się nazwisko autorki na okładce.

Wygląda to jak żałosna twórczość ograniczonej kobiety, która pomyślała, że napisanie książki jest takie fajne i każdy to potrafi. Szkoda czasu, rozczarowanie tym większe, gdy czyta się nazwisko autorki na okładce.

Ciekawa książka, pod względem psychologicznym. Miejscami bardzo smutna i wręcz tragiczna.

Ciekawa książka, pod względem psychologicznym. Miejscami bardzo smutna i wręcz tragiczna.

Po przeczytaniu wyjątkowow dobrej książki, jaką są "Wrony" Petry Dvořákovej, przyszedł czas na "Jestem głód" tej samej autorki. Niestety okazała się ona jednym wielkim rozczarowaniem.

Z Basią jesteśmy od jej narodzin. Opowiada nam jak wyglądało dzieciństwo w emocjonalnie patologicznej rodzinie. Idealna siostra, przemoc psychiczna ze strony matki i fizyczna od ojca. Ucieczką jest klasztor, do którego dziewczynka wstępuje w wieku czternastu lat. Później był mąż, chory syn, romans i ona... anoreksja.

"Jestem głód" to w teorii kontynuacja "Wron". Ja jednak nie czułam, że czytam o tamtej, tak mi bliskiej Basi. Ta bohaterka od początku była mi obca i nie dażyłam jej sympatią, nie mówiąc już o współczuciu. Przykro mi to pisać, ale cieszę się, że książka jest krótka. Dzięki temu nie męczyłam się zbyt długo.

Nie spodziewałam się tak dużej uwagi poświęconej wierze i Bogu. Ten wątek wyjątkowo mnie drażnił i miał duży wpływ na ocenę całości. Zaintrygował mnie tylko aspekt psychologiczny jakim jest wpływ dzieciństwa na dorosłe życie.

Tak jak "Wrony" są lekturą obowiązkową, tak "Jestem głód" można sobie darować. I to Wam właśnie radzę. Przeczytajcie coś innego.

Po przeczytaniu wyjątkowow dobrej książki, jaką są "Wrony" Petry Dvořákovej, przyszedł czas na "Jestem głód" tej samej autorki. Niestety okazała się ona jednym wielkim rozczarowaniem.

Z Basią jesteśmy od jej narodzin. Opowiada nam jak wyglądało dzieciństwo w emocjonalnie patologicznej rodzinie. Idealna siostra, przemoc psychiczna ze strony matki i fizyczna od ojca....

Ciężko jest oceniać autobiografie, zwłaszcza tak trudną.
"Wrony" doszczętnie mną wstrząsnęły, ukazując jakie zło może dziać się za zamkniętymi drzwiami tuż obok nas.
Tak więc ta książka jest jak kontynuacja "Wron", z ukazaniem całej psychologicznej otoczki i jak to wpływa na dalsze postrzeganie świata i siebie. Bardzo smutna i niepokojąca autobiografia. Domyślam się, że dla autorki napisanie "Wron" i "Jestem głód" było swego rodzaju Katharsis.

Ciężko jest oceniać autobiografie, zwłaszcza tak trudną.
"Wrony" doszczętnie mną wstrząsnęły, ukazując jakie zło może dziać się za zamkniętymi drzwiami tuż obok nas.
Tak więc ta książka jest jak kontynuacja "Wron", z ukazaniem całej psychologicznej otoczki i jak to wpływa na dalsze postrzeganie świata i siebie. Bardzo smutna i niepokojąca autobiografia. Domyślam się, że...

Po Wronach wiedziałam, że chcę poznać kolejne książki autorki, jednak czekałam na moment, kiedy będą dostępne w formie audiobooków. W końcu się doczekałam i postanowiłam sięgnąć po ten tytuł. Czy było warto?

'Nie jest tra­ge­dią to, że czło­wiek za­wie­dzie i roz­cza­ru­je in­nych, ale to, że prze­sta­nie sza­no­wać wła­sne gra­ni­ce. Że staną się one dla niego nie­god­ne prze­strze­ga­nia'

Wychowująca się w nie do końca szczęśliwej rodzinie dziewczynka wyrasta na kobietę, która zmaga się z zaburzeniami odżywiania. Zakłada swoją rodzinę i rodzi dzieci, jednak to nie rozwiązuje sprawy. Rozdziały informują czytelnika w jakim kobieta jest wieku, jaki ma wzrost i wagę. Pozwala to wyobrazić sobie jak chuda może być. I jednocześnie siedzimy w jej głowie i wiemy co nią kieruje i dlaczego podejmuje takie, a nie inne decyzje. Czy kobietę można zrozumieć? W pewnym względzie z pewnością tak. Jednak nie sprawia to, że czytelnik przestaje zauważać, że potrzebuje ona pomocy. I że nie radzi sobie sama ze sobą i swoim ciałem.

'W bólu najbardziej przerażała mnie niepewność tego, jak intensywny może się okazać.'

To była naprawdę mądra i wartościowa historia. Autorka w bardzo prosty, ale jednocześnie bezpośredni sposób przedstawiła problem anoreksji. To okropna i destrukcyjna choroba, a sama bohaterka opowiada o wszystkim wprost. Nie są to co prawda Wrony, które same w sobie były fenomenalne, ale tej historii też niczego nie brakuje. Nie można po prostu podchodzić do niej z ogromnymi oczekiwaniami po lekturze pierwszej książki. Może więc lepiej po prostu zacząć od tego tytułu? W każdym razie ja polecam!

'(…) nawet najgorsze chwile wydają się znośniejsze, jeśli człowiek ma poczucie, że bierze aktywny udział w czymś ważnym.'

Po Wronach wiedziałam, że chcę poznać kolejne książki autorki, jednak czekałam na moment, kiedy będą dostępne w formie audiobooków. W końcu się doczekałam i postanowiłam sięgnąć po ten tytuł. Czy było warto?

'Nie jest tra­ge­dią to, że czło­wiek za­wie­dzie i roz­cza­ru­je in­nych, ale to, że prze­sta­nie sza­no­wać wła­sne gra­ni­ce. Że staną się one dla niego nie­god­ne...