Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kilkukrotnie trafiłam już na różne tytuły autorki i postanowiłam zapoznać się z jednym z nich. Czy było warto?

'Czasem najważniejsza jest świadomość, że mamy kogoś, do kogo możemy się zwrócić.'

Weronika ma stwierdzoną narkolepsję. W ciągu dnia musi zrobić sobie kilka drzemek, aby normalnie funkcjonować. Podczas niektórych z nich ktoś obserwuje jak kobieta śpi. A podczas jednej z takich drzemek po przebudzeniu Weronika odnajduje w swoim domu martwego człowieka. Co się stało? I kto nęka kobietę w momencie, kiedy jest najbardziej bezbronna?

Narkolepsja to nadmierna senność, która może prowadzić do zasypiania w miejscu, w którym aktualnie się przebywa, a nawet halucynacji. Nic więc dziwnego, że nasza bohaterka wybrała kontrolowane drzemki niż niespodziewane zasypianie. Dzięki nim chociaż w jakimś stopniu jest w stanie zapanować nad chorobą. Nie przypuszczała jednak, że podczas snu mogą się dziać wokół niej dziwne rzeczy. Okazuje się, że nie może czuć się bezpiecznie we własnym domu, ponieważ ktoś ją nachodzi i obserwuje.

Historia jest wciągająca i tajemnicza. Poznajemy ją z perspektywy Weroniki, ale także z perspektywy tajemniczego obserwatora. I to ta część jest najbardziej niepokojąca. Do samego końca nie sposób przewidzieć kto stoi za wypowiadanymi słowami i tym samym jest stalkerem głównej bohaterki.

'Szczęście to szaleństwo, chwila, w której stąpam po linie, nie zważając na to, że w każdej chwili mogę z niej spaść.'

To była naprawdę ciekawa i wciągająca historia. Samo zakończenie zdziwiło mnie do tego stopnia, że nawet jak teraz o nim myślę to jestem pewna, że nie da się go przewidzieć. Jeśli pozostałe książki autorki są równie angażujące to z pewnością się z nimi zapoznam! Polecacie jakieś inne tytuły warte uwagi?

'Już dawno pogodziłam się z myślą, że świat nie będzie działał zgodnie z moim rytmem.'

Kilkukrotnie trafiłam już na różne tytuły autorki i postanowiłam zapoznać się z jednym z nich. Czy było warto?

'Czasem najważniejsza jest świadomość, że mamy kogoś, do kogo możemy się zwrócić.'

Weronika ma stwierdzoną narkolepsję. W ciągu dnia musi zrobić sobie kilka drzemek, aby normaln...

Rozwiń

Zwiń

Kilka razy przemknęła mi przed oczami ta powieść graficzna i postanowiłam się nią zainteresować. Czy okazała się warta uwagi?

Autorka opisuje swoje zmagania z chorobą psychiczną. Bo depresja jest takim właśnie schorzeniem. Dzieli się swoimi doświadczeniami, ale także próbami poradzenia sobie z sytuacją przed i po pójściu na profesjonalną terapię. Czy udało jej się wypędzić z głowy wszystkie demony?

Kreska jest bardzo przystępna i nieskomplikowana. Jest świetnym uzupełnieniem treści, nie przytłacza jej swoją szczegółowością i drobiazgami. Co więcej, kiedy w życiu bohaterki dzieje się lepiej, na rysunkach widzimy kolory. Jest to świetne rozwiązanie, obrazujący cały proces choroby i życia z nią. Wiemy kiedy bohaterka czuje się kiepsko, a kiedy ma w sobie pokłady nadziei, że może być lepiej.

Lektura dobra na start. Jeśli nie wiece za dużo o samej depresji to jest to dobre wprowadzenie w temat. Jeśli jednak macie już jakiekolwiek pojęcie o chorobie to historia może się wydawać infantylna i momentami zbyt uproszczona. Znajdziemy oczywiście kilka wartych uwagi cytatów i momentów, jednak dla mnie to było za mało. Temat potraktowany bardzo pobieżnie, ale tak jak wspomniałam, dla laika będzie okej. Przekonajcie się sami!

Kilka razy przemknęła mi przed oczami ta powieść graficzna i postanowiłam się nią zainteresować. Czy okazała się warta uwagi?

Autorka opisuje swoje zmagania z chorobą psychiczną. Bo depresja jest takim właśnie schorzeniem. Dzieli się swoimi doświadczeniami, ale także próbami poradzenia so...

Rozwiń

Zwiń

Poprzednia, debiutancka książka autorki była jedną z lepszych, które przeczytałam w zeszłym roku. Oczywistym było więc, że sięgnę po kolejną. Czy okazała się być równie dobra co pierwsza?

'Nie lubiłam siedzieć w domu. Tata mówił, że jestem jak woda. Wciąż coś się we mnie porusza.'

Na brzegu rzeki znalezione zostają zwłoki nastolatki. Sprawą nieoficjalnie zajmuje się inspektor Dominika Sajna, która wróciła do pracy po dłuższej przerwie. Okazuje się, że znała zamordowaną dziewczynę. Czy uda jej się odnaleźć sprawcę? I czy skłoni się ku ogólnej opinii, że winnym jest chłopak z zaburzeniami?

W książce poruszone są dwie tematyki: zaginięcie nastolatki przed laty i piętnowanie chłopaka, który różni się od wszystkich ludzi dookoła. W 1973 roku zaginęła Anna Janik, miała osiemnaście lat i odstawała od innych ludzi swoją lekkością i być może naiwnością? Teraz to jej siostrzeniec Piotr jest uznawany za wyrzutka. Do tego stopnia, że z racji braku innych podejrzanych to właśnie on zostaje oskarżony o morderstwo nastolatki znalezionej nad rzeką. Bo czy nie najłatwiej oskarżyć osobę bezbronną, inną od reszty? Stereotypy każą tak działać i wielu ludzi się im poddaje. Czy tym razem inspektor Dominika się im sprzeciwi i dowiedzie prawdy? A może ta prawda kryje się właśnie w stereotypach?

Historię poznajemy krok po kroku, zarówno tą z przeszłości, jak i teraźniejszą. Powoli odkrywane są wszystkie karty, a zakończenie wcale nie jest oczywiste. Jest wręcz zaskakujące.

'W każdym innym miejscu upewnienie się, czy ktoś jest bezpieczny, było takie proste. Jednak nie tutaj.'

To była naprawdę dobra i wciągająca historia. Momentami mroczna i nieoczywista. Autorka udowodniła, że nie bez powodu otrzymała nagrodę za najlepszy debiut, bo kolejna książka jest równie dobra. I tym samym z pewnością będę czekać i czytać kolejne. Naprawdę warto, przekonajcie się sami!

'W pewnym sensie zdawała sobie sprawę, że z tego właśnie składa się jej życie - z nagromadzonych sytuacji, których nie da się przewidzieć. Jednak dla osoby, które zawsze stara się mieć wszystko pod kontrolą, ostatnie dni były wyjątkowo koszmarne.'

Poprzednia, debiutancka książka autorki była jedną z lepszych, które przeczytałam w zeszłym roku. Oczywistym było więc, że sięgnę po kolejną. Czy okazała się być równie dobra co pierwsza?

'Nie lubiłam siedzieć w domu. Tata mówił, że jestem jak woda. Wciąż coś się we mnie porusza.'

Na brz...

Rozwiń

Zwiń

Czytałam jedną książkę autora i jakoś nie wiedziałam po jaką sięgnąć w następnej kolejności. Ten tytuł dodałam w aplikacji do kolejki i przyszedł na nią czas. Czy było warto?

'Bo co to jest za wielka sztuka chodzić po ciemku, jak się ciemności nie boisz? Sztuka jest chodzić po ciemku, jak się od tego cały człowiek trzęsie. To jest wielkie szczęście, bać się. Tylko wtedy można pokazać, że się jest odważnym.'

Pewnego dnia siedmioletni Szymek dowiaduje się, że jego rodzice zginęli w wypadku. Dotychczasowe życie kończy się w mgnieniu oka, a od teraz chłopiec musi zamieszkać i żyć ze swoją babcią. Antonina w tym samym czasie wspomina i opowiada historię swojego życia. Czy te dwa skrajnie różne pokolenia dojdą do porozumienia i ułożą sobie wspólne życie na nowo?

Literatura piękna ma to do siebie, że od razu można ją poznać na tle innych. Wyróżnia się językiem, ale też poruszaną tematyką. W tym przypadku motywem przewodnim było po prostu życie i relacje międzyludzkie. I historia naprawdę mnie wciągnęła, nie mogłam przestać jej słuchać.

'Człowiek, który zabija w walce niedźwiedzia i człowiek, który nigdy z niedźwiedziem nie walczy, wyglądają na zdjęciu dokładnie tak samo i tak samo nic oprócz zdjęcia po nich nie zostaje.'

Piękna historia o życiu. Towarzyszymy Szymkowi od wczesnych lat dziecięcych i jesteśmy świadkami jego rozterek i podejmowanych decyzji. Jednocześnie poznajemy przeszłość jego babci i również jej towarzyszymy. Opowieść zostanie mi w głowie na dłużej. Wiem też, że jeśli chcę poznać piękną i wartościową historię to koniecznie muszę wtedy sięgnąć po kolejną z książek autora. Zdecydowanie warto!

'Teraz czuł, że zaczyna być kimś prawdziwym, że po raz pierwszy w życiu zrobił coś, do czego nie popchnęło go samo życie.'

Czytałam jedną książkę autora i jakoś nie wiedziałam po jaką sięgnąć w następnej kolejności. Ten tytuł dodałam w aplikacji do kolejki i przyszedł na nią czas. Czy było warto?

'Bo co to jest za wielka sztuka chodzić po ciemku, jak się ciemności nie boisz? Sztuka jest chodzić po ciemku, jak...

Rozwiń

Zwiń

Za każdym razem, kiedy wypada miesiąc, w którym muszę jeździć na rehabilitację, słucham więcej audiobooków. Tę książkę miałam w planach już od dłuższego czasu, więc idealnie się złożyło. Czy historia okazała się być warta poznania?

'Bardzo często jest tak, że kiedy uważam się za samowystarczalną, po prostu uczę się tylko żyć bez tego, co jest potrzebne.'

Lillian i Madison to przyjaciółki z dawnych lat. Ich drogi się jednak z wielu przyczyn rozeszły. Pewnego dnia Lillian otrzymuje list, w którym stara przyjaciółka prosi ją o pomoc. Chce, aby kobieta zajęła się dziećmi z pierwszego małżeństwa jej męża. Nie byłoby w tym nic niezwyczajnego gdyby nie fakt, że dzieci często znienacka płoną. Jakie będą konsekwencje decyzji Madison? I czy poradzi sobie ona z opieką nad tajemniczymi bliźniakami?

Historia w dużej mierze opiera się na relacji płonących dzieci zarówno z Lillian, jak i nową rodziną ojca. To jednak głównie nowa opiekunka bliźniaków próbuje zapewnić im życie, w którym przypadłość daje o sobie jak najmniej znać. Udaje jej się to raz lepiej, raz gorzej, ale oddanie i poświęcenie jest tym, czego najbardziej potrzeba w tej niezwykłej relacji. Książka jest bardzo ciepła i otwiera oczy na wiele spraw. A główną z nich jest przede wszystkim miłość do nie swoich dzieci. Bo czy naprawdę tak łatwo jest się przestawić z życia w pojedynkę do życia w poświęceniu dla dwóch bezbronnych istot?

'W tym momencie dotarło do mnie, że wyobraźnię, dzięki której życie jest w miarę znośne, powinno się ukrywać przed resztą świata. Ale jeśli coś się skrzętnie ukrywa i tłamsi, w razie potrzeby trudno to przywołać.'

To naprawdę wartościowa historia. Pokazuje nam, że czasami jedna decyzja może przewartościować nasze życie i pozwolić je ułożyć na nowo. I tylko od nas zależy czy będzie to dobry początek. Tak było w przypadku głównej bohaterki, z którą w łatwy sposób można się utożsamić. Dzieci, którymi postanowiła się zaopiekować są swego rodzaju metaforą. Sami przekonajcie się jak to wszystko się potoczyło i do jakiego finału doprowadziło. Ja naprawdę polecam, bo warto!

'Byłam wobec siebie na tyle szczera, by wiedzieć, że spokojnie mogę zacząć od zera, bo w moim życiu nie ma nic, za czym mogłabym tęsknić.'

Za każdym razem, kiedy wypada miesiąc, w którym muszę jeździć na rehabilitację, słucham więcej audiobooków. Tę książkę miałam w planach już od dłuższego czasu, więc idealnie się złożyło. Czy historia okazała się być warta poznania?

'Bardzo często jest tak, że kiedy uważam się za samowysta...

Rozwiń

Zwiń

Czy jakikolwiek wstęp jest tutaj potrzebny? Autor gości na moich półkach od dawna, a historie czytam w różnej kolejności, jednak chcę znać je wszystkie. W przypadku tego świata jestem na bieżąco, więc sięgnięcie po ten tytuł było oczywiste. Czy mi się podobało?

'Po raz kolejny potwierdzało się, że między ludźmi nie istnieje coś takiego jak bezpieczna inwestycja. Każdy związek obarczony jest ryzykiem, a ten okazał się wyjątkowo.'

W kraju raz do roku dochodzi do makabrycznych zbrodni, za które odpowiedzialność ponosi Rzeźnik znad Odry. Paderborn i Siarka próbują rozwiązać zagadkę i trafiają na teorię, że do morderstw dochodzi w konkretnych fazach gwiazd, planet i ogólnie w porozumieniu z astrologią. Czy to jest możliwe? Czy istnieją zbrodnie idealne?

Wierzycie w astrologię? Ja niekoniecznie, nigdy nie byłam fanką horoskopów, nie wspominając już o zagłębianiu się w to wszystko jeszcze bardziej. Autor z kolei pokazał, że na wszystko wpływ może mieć nie tylko układ gwiazd, ale też godzina narodzin. Pomiędzy charakterystycznymi dialogami i poczuciem humoru dowiedziałam się kilku naprawdę ciekawych rzeczy, które zostaną ze mną na dłużej. Bo widać wyraźnie, że autor zrobił w tej kwestii naprawdę duży research.

Sama historia tradycyjnie wciąga od pierwszych stron i nie odpuszcza do samego końca. Autor przyzwyczaił już czytelników do pewnego schematu i trzyma się go, ale nie sprawia to w żadnym stopniu, że książka staje się przewidywalna lub nudna. Wręcz przeciwnie, trzyma w napięciu i nie sposób jest domyślić się rozwiązania.

'W przypadku każdego innego człowieka miałaby błyskawiczną odpowiedź. Jeśli jednak chodziło o Langera, nic, co mogłaby powiedzieć, nie zrobiłoby na nim wrażenia. Żadna groźba w jego przypadku nie działała, na przestrzeni lat zadbał bowiem o to, by wszystkie okazały się bezpodstawne.'

Nie ma co ukrywać, książka mi się podobała. I to bardzo. Lubię wracać do bohaterów, których tak dobrze znam. Nieważne kto akurat gra pierwsze skrzypce, dla mnie cały ten prawniczy świat stworzony przez autora jest tym, do czego chcę wracać. Sama historia również mnie wciągnęła. Momentami nie mogłam ogarnąć całej tej astrologicznej nomenklatury, ale sama zagadka i jej rozwiązanie spięły wszystko w idealną całość. Czego chcieć więcej? Chyba po prostu kolejnych części i dalszego ciągu losów bohaterów!

'Nie można pozwolić temu człowiekowi przebywać na wolności. Nie można dopuścić, by pojawiały się kolejne ofiary.'

Czy jakikolwiek wstęp jest tutaj potrzebny? Autor gości na moich półkach od dawna, a historie czytam w różnej kolejności, jednak chcę znać je wszystkie. W przypadku tego świata jestem na bieżąco, więc sięgnięcie po ten tytuł było oczywiste. Czy mi się podobało?

'Po raz kolejny potwierdzał...

Rozwiń

Zwiń

Po Wronach wiedziałam, że chcę poznać kolejne książki autorki, jednak czekałam na moment, kiedy będą dostępne w formie audiobooków. W końcu się doczekałam i postanowiłam sięgnąć po ten tytuł. Czy było warto?

'Nie jest tra­ge­dią to, że czło­wiek za­wie­dzie i roz­cza­ru­je in­nych, ale to, że prze­sta­nie sza­no­wać wła­sne gra­ni­ce. Że staną się one dla niego nie­god­ne prze­strze­ga­nia'

Wychowująca się w nie do końca szczęśliwej rodzinie dziewczynka wyrasta na kobietę, która zmaga się z zaburzeniami odżywiania. Zakłada swoją rodzinę i rodzi dzieci, jednak to nie rozwiązuje sprawy. Rozdziały informują czytelnika w jakim kobieta jest wieku, jaki ma wzrost i wagę. Pozwala to wyobrazić sobie jak chuda może być. I jednocześnie siedzimy w jej głowie i wiemy co nią kieruje i dlaczego podejmuje takie, a nie inne decyzje. Czy kobietę można zrozumieć? W pewnym względzie z pewnością tak. Jednak nie sprawia to, że czytelnik przestaje zauważać, że potrzebuje ona pomocy. I że nie radzi sobie sama ze sobą i swoim ciałem.

'W bólu najbardziej przerażała mnie niepewność tego, jak intensywny może się okazać.'

To była naprawdę mądra i wartościowa historia. Autorka w bardzo prosty, ale jednocześnie bezpośredni sposób przedstawiła problem anoreksji. To okropna i destrukcyjna choroba, a sama bohaterka opowiada o wszystkim wprost. Nie są to co prawda Wrony, które same w sobie były fenomenalne, ale tej historii też niczego nie brakuje. Nie można po prostu podchodzić do niej z ogromnymi oczekiwaniami po lekturze pierwszej książki. Może więc lepiej po prostu zacząć od tego tytułu? W każdym razie ja polecam!

'(…) nawet najgorsze chwile wydają się znośniejsze, jeśli człowiek ma poczucie, że bierze aktywny udział w czymś ważnym.'

Po Wronach wiedziałam, że chcę poznać kolejne książki autorki, jednak czekałam na moment, kiedy będą dostępne w formie audiobooków. W końcu się doczekałam i postanowiłam sięgnąć po ten tytuł. Czy było warto?

'Nie jest tra­ge­dią to, że czło­wiek za­wie­dzie i roz­cza­ru­je in­nych, ale to...

Rozwiń

Zwiń