Ciekawa książka, pod względem psychologicznym. Miejscami bardzo smutna i wręcz tragiczna.

Ciekawa książka, pod względem psychologicznym. Miejscami bardzo smutna i wręcz tragiczna.

Po przeczytaniu wyjątkowow dobrej książki, jaką są "Wrony" Petry Dvořákovej, przyszedł czas na "Jestem głód" tej samej autorki. Niestety okazała się ona jednym wielkim rozczarowaniem.

Z Basią jesteśmy od jej narodzin. Opowiada nam jak wyglądało dzieciństwo w emocjonalnie patologicznej rodzinie. Idealna siostra, przemoc psychiczna ze strony matki i fizyczna od ojca. Ucieczką jest klasztor, do którego dziewczynka wstępuje w wieku czternastu lat. Później był mąż, chory syn, romans i ona... anoreksja.

"Jestem głód" to w teorii kontynuacja "Wron". Ja jednak nie czułam, że czytam o tamtej, tak mi bliskiej Basi. Ta bohaterka od początku była mi obca i nie dażyłam jej sympatią, nie mówiąc już o współczuciu. Przykro mi to pisać, ale cieszę się, że książka jest krótka. Dzięki temu nie męczyłam się zbyt długo.

Nie spodziewałam się tak dużej uwagi poświęconej wierze i Bogu. Ten wątek wyjątkowo mnie drażnił i miał duży wpływ na ocenę całości. Zaintrygował mnie tylko aspekt psychologiczny jakim jest wpływ dzieciństwa na dorosłe życie.

Tak jak "Wrony" są lekturą obowiązkową, tak "Jestem głód" można sobie darować. I to Wam właśnie radzę. Przeczytajcie coś innego.

Po przeczytaniu wyjątkowow dobrej książki, jaką są "Wrony" Petry Dvořákovej, przyszedł czas na "Jestem głód" tej samej autorki. Niestety okazała się ona jednym wielkim rozczarowaniem.

Z Basią jesteśmy od jej narodzin. Opowiada nam jak wyglądało dzieciństwo w emocjonalnie patologicznej rodzinie. Idealna siostra, przemoc psychiczna ze strony matki i fizyczna od ojca....

Ciężko jest oceniać autobiografie, zwłaszcza tak trudną.
"Wrony" doszczętnie mną wstrząsnęły, ukazując jakie zło może dziać się za zamkniętymi drzwiami tuż obok nas.
Tak więc ta książka jest jak kontynuacja "Wron", z ukazaniem całej psychologicznej otoczki i jak to wpływa na dalsze postrzeganie świata i siebie. Bardzo smutna i niepokojąca autobiografia. Domyślam się, że dla autorki napisanie "Wron" i "Jestem głód" było swego rodzaju Katharsis.

Ciężko jest oceniać autobiografie, zwłaszcza tak trudną.
"Wrony" doszczętnie mną wstrząsnęły, ukazując jakie zło może dziać się za zamkniętymi drzwiami tuż obok nas.
Tak więc ta książka jest jak kontynuacja "Wron", z ukazaniem całej psychologicznej otoczki i jak to wpływa na dalsze postrzeganie świata i siebie. Bardzo smutna i niepokojąca autobiografia. Domyślam się, że...

Po Wronach wiedziałam, że chcę poznać kolejne książki autorki, jednak czekałam na moment, kiedy będą dostępne w formie audiobooków. W końcu się doczekałam i postanowiłam sięgnąć po ten tytuł. Czy było warto?

'Nie jest tra­ge­dią to, że czło­wiek za­wie­dzie i roz­cza­ru­je in­nych, ale to, że prze­sta­nie sza­no­wać wła­sne gra­ni­ce. Że staną się one dla niego nie­god­ne prze­strze­ga­nia'

Wychowująca się w nie do końca szczęśliwej rodzinie dziewczynka wyrasta na kobietę, która zmaga się z zaburzeniami odżywiania. Zakłada swoją rodzinę i rodzi dzieci, jednak to nie rozwiązuje sprawy. Rozdziały informują czytelnika w jakim kobieta jest wieku, jaki ma wzrost i wagę. Pozwala to wyobrazić sobie jak chuda może być. I jednocześnie siedzimy w jej głowie i wiemy co nią kieruje i dlaczego podejmuje takie, a nie inne decyzje. Czy kobietę można zrozumieć? W pewnym względzie z pewnością tak. Jednak nie sprawia to, że czytelnik przestaje zauważać, że potrzebuje ona pomocy. I że nie radzi sobie sama ze sobą i swoim ciałem.

'W bólu najbardziej przerażała mnie niepewność tego, jak intensywny może się okazać.'

To była naprawdę mądra i wartościowa historia. Autorka w bardzo prosty, ale jednocześnie bezpośredni sposób przedstawiła problem anoreksji. To okropna i destrukcyjna choroba, a sama bohaterka opowiada o wszystkim wprost. Nie są to co prawda Wrony, które same w sobie były fenomenalne, ale tej historii też niczego nie brakuje. Nie można po prostu podchodzić do niej z ogromnymi oczekiwaniami po lekturze pierwszej książki. Może więc lepiej po prostu zacząć od tego tytułu? W każdym razie ja polecam!

'(…) nawet najgorsze chwile wydają się znośniejsze, jeśli człowiek ma poczucie, że bierze aktywny udział w czymś ważnym.'

Po Wronach wiedziałam, że chcę poznać kolejne książki autorki, jednak czekałam na moment, kiedy będą dostępne w formie audiobooków. W końcu się doczekałam i postanowiłam sięgnąć po ten tytuł. Czy było warto?

'Nie jest tra­ge­dią to, że czło­wiek za­wie­dzie i roz­cza­ru­je in­nych, ale to, że prze­sta­nie sza­no­wać wła­sne gra­ni­ce. Że staną się one dla niego nie­god­ne...

"Jestem głód" to druga wydana w Polsce, najbardziej autobiograficzna książka Petry Dvorakovej - czeskiej autorki bestsellera "Wrony". Zupełnie inna, ale zdecydowanie jest książką równie dobrą, bolesną i poruszającą ważne społecznie tematy. Na pewno jest pozycją dojrzalszą, szczerą, przeznaczoną dla starszego czytelnika.
Bohaterka - Basia - wychowująca się w opresyjnej rodzinie dziewczynka, uzdolniona plastycznie poszukuje własnej drogi, własnych uczuć, własnego ja. Wie, że aby pozostać sobą i nie zatracić się w dusznej relacji z matką, musi uciec, dokądkolwiek i jak najszybciej. Autorka jako czternastolatka wstąpiła do klasztoru, chcąc uciec od rodzinnych problemów, zmagała się z anoreksją, przez dwa lata obawiała się o życie ciężko chorego na białaczkę syna, jej małżeństwo się rozpadło, sama też walczyła o życie. To wszystko spotkało Basię, dlatego można twierdzić, że poprzez książkę "Jestem głód" Petra opowiada nam trzydzieści dwa lata ze swojego intymnego świata, w szczególności mierząc się z mitami i przekazami na temat anoreksji. Z wnikliwością pokazuje, iż jest ona jedynie wierzchołkiem góry, pod którym kryją się inne trudności sprzyjające jej pojawieniu się oraz braku chęci by wyzdrowieć. Ostatecznie daje nadzieję, gdyż mimo, że to poważne i potencjalnie zagrażające życiu zaburzenie – jest uleczalne!
Jak już wspomniałam Dvorakova zwraca uwagę na wiele trudnych tematów, które można analizować całymi godzinami, a nawet dniami. Kolejno po anoreksji ponownie porusza temat skomplikowanych więzi rodzinnych i traum. Unikalnej relacji matka - córka, którą można łatwo zniszczyć, a toksyczne zachowania matki mogą wpływać na całe życie córki. My czytelnicy możemy oceniać bohaterkę, bądź samodzielnie odpowiedzieć sobie na pytanie, czy przypisywanie winy za wszystkie niepowodzenia i trudności rodzicom, a w szczególności – matce jest tylko pretekstem do wytłumaczenia własnych życiowych porażek, być wymówką do uwikłania się w zakazany związek, albo trwania w małżeństwie, w którym seks zamiast pogłębieniem wspólnych relacji i zbliżeniem się do siebie, staje się gwałtem małżeńskim?.
Dvorakova "Jestem głód" uszyła poprzez Basię swoim życiem. Pragnieniami, których szukała przez przez długie lata, które wpierw musiała sobie uświadomić, aby na nowo funkcjonować, by z powycinanych i pozszywanych skrawków swego świata stworzyć nowy - świadomy swego ciała, kobiecości, poczucia własnej godności, szacunku wobec siebie, pewności siebie oraz wyswobodzony ze świadomej rezygnacji z jedzenia. Po prostu szczęśliwy nie tylko z pozoru. Opinie o książce są różne. Jednym się podoba, innym nie. Mnie się podobała bardziej niż "Wrony", więc polecam ją Waszej uwadze.

"Jestem głód" to druga wydana w Polsce, najbardziej autobiograficzna książka Petry Dvorakovej - czeskiej autorki bestsellera "Wrony". Zupełnie inna, ale zdecydowanie jest książką równie dobrą, bolesną i poruszającą ważne społecznie tematy. Na pewno jest pozycją dojrzalszą, szczerą, przeznaczoną dla starszego czytelnika.
Bohaterka - Basia - wychowująca się w opresyjnej...

Najgorsza książka jaką w tym roku przeczytałam , nawet gorsza niż "Wrony". Nie jest to pozycja dla osób z zaburzeniami odżywiania i osób będących ofiarami przemocy seksualnej. Ja rozumiem, że jest to książka autobiograficzna. Jednak nie rozumiem jakim cudem jest to reklamowane jako "Wrona wlatuje w dorosłe życie" skoro jest ona wcześniej napisana, tylko u nas jest ona na odwrót wydana. Brak jakichkolwiek ostrzeżeń o treści. Widzimy tu idealną drogę jaką autorka od złej relacji z matką przechodzi w anoreksję , która daje jej ukojenie i jest jedyną rzeczą którą kontroluje w swoim życiu. Jak dla mnie przedstawianie ANOREKSJI jako starej dobrej przyjaciółki , która pozwala ci zachować spokój psychiczny to jakaś pomyłka , a masturbacja jako odpowiedź na gwałty męża. Ja sama dziwiłam się co ja czytam , autorka potrzebuje pomocy psychiatry. NIE POLECAM ! WRĘCZ ODRADZAM.

Najgorsza książka jaką w tym roku przeczytałam , nawet gorsza niż "Wrony". Nie jest to pozycja dla osób z zaburzeniami odżywiania i osób będących ofiarami przemocy seksualnej. Ja rozumiem, że jest to książka autobiograficzna. Jednak nie rozumiem jakim cudem jest to reklamowane jako "Wrona wlatuje w dorosłe życie" skoro jest ona wcześniej napisana, tylko u nas jest ona na...

Wciąż wałkowanie tej samej traumy tym razem w ujęciu autobiograficzny, "Wrony" to to niestety nie są...

Wciąż wałkowanie tej samej traumy tym razem w ujęciu autobiograficzny, "Wrony" to to niestety nie są...

Nie tego się spodziewałam, sam opis choroby był niesamowicie wciągający przez końcówkę płynęłam, lecz początek... nie rozumiałam go, dużo czasu mi zajęło zrozumienie o co chodzi w tej książce. Osobiście wolę Wrony

Nie tego się spodziewałam, sam opis choroby był niesamowicie wciągający przez końcówkę płynęłam, lecz początek... nie rozumiałam go, dużo czasu mi zajęło zrozumienie o co chodzi w tej książce. Osobiście wolę Wrony

Mam wrażenie, że książki nie napisała autorka świetnych "Wron". Dotrwałam do końca, ale chyba tylko z ciekawości jak to się skończy. Irytowały mnie wplecione w tekst listy. No nie. To nie to.

Mam wrażenie, że książki nie napisała autorka świetnych "Wron". Dotrwałam do końca, ale chyba tylko z ciekawości jak to się skończy. Irytowały mnie wplecione w tekst listy. No nie. To nie to.

Po doskonałych "Wronach" nastąpiła wielce nieudana próba rozliczenia się z własnych traum.
Dopóki bohaterka opowiada swoją historię, dość łatwo możemy zrozumieć genezę jej decyzji i zachowań, choć często ma się ochotę powiedzieć jej: przewróciłaś się, więc leżysz. Szczególnie dziwnie czyta się o jej głebokiej religijności w kontekście całkowicie ateistycznych Czech. Niestety, w pewnym momencie następuje seria pretensjonalnych wykwitów o błędnie rozumianym feminizmie. Autorka dorabia do zwykłej ludzkiej życzliwości i empatii wielką teorię o KOBIECOŚCI. Ciężko się przez to brnie - egzaltacja leje się litrami, a forma przerasta treść.
Bardzo zawiodłam.

Po doskonałych "Wronach" nastąpiła wielce nieudana próba rozliczenia się z własnych traum.
Dopóki bohaterka opowiada swoją historię, dość łatwo możemy zrozumieć genezę jej decyzji i zachowań, choć często ma się ochotę powiedzieć jej: przewróciłaś się, więc leżysz. Szczególnie dziwnie czyta się o jej głebokiej religijności w kontekście całkowicie ateistycznych Czech....