Dobre kawałki, świetnie podsłuchane frazy, ale całość niewiele dodaje do wcześniejszych rozpoznań Masłowskiej.

Dobre kawałki, świetnie podsłuchane frazy, ale całość niewiele dodaje do wcześniejszych rozpoznań Masłowskiej.

Świetny, wielowątkowy dramat napisany przez znaną pisarkę na potrzeby sceniczne.
Akcja powieści osadzona jest w Warszawie lat 70. w dekadzie gierkowskiej ub. wieku z bogato odmalowanymi realiami obyczajowymi tamtych czasów.
Książka wydana przez Wydawnictwo Literackie zawiera 169 stron, jest przepięknie wydana i opatrzona rysunkami cenionego artysty Mariusza Wilczyńskiego. To pozycja na jedno popołudnie, którego czas nie będzie uznany za stracony.
Napisana z dozą ekstrawagancji i poetyckim stylem błyskotliwa powieść jest satyrą społeczną na ówczesne czasy, bawi sytuacyjnym humorem, zaskakuje i porusza kontrowersyjne problemy.

Świetny, wielowątkowy dramat napisany przez znaną pisarkę na potrzeby sceniczne.
Akcja powieści osadzona jest w Warszawie lat 70. w dekadzie gierkowskiej ub. wieku z bogato odmalowanymi realiami obyczajowymi tamtych czasów.
Książka wydana przez Wydawnictwo Literackie zawiera 169 stron, jest przepięknie wydana i opatrzona rysunkami cenionego artysty Mariusza Wilczyńskiego....

Dorota Masłowska ma wnikliwe ucho, dzięki czemu doskonale oddaje samotność i tęsknoty człowieka uwikłanego w chropowatą codzienność. Posługuje się konstrukcją nieporadnego języka, niezdolnego do wyrażania uczuć i myśli. Bohaterowie dramatu żyją obok siebie, mówią w pustkę, nie są w stanie się porozumieć w żadnej kwestii. Są nieporadni, cwani, liryczni, śmieszni, poważni, zatroskani, naiwni, zatopieni w stereotypach i konwenansach, ludowości-wieśniactwie, wspomnieniach z przeszłości, strachach i plotkach. Nie wiedzą, kim są i czego naprawdę chcą. Komuś spoza tego światka trudno pojąć niuanse naszej swojskości. To świat odpychający i niepojęty, ale też ukrywający wrażliwość, tęsknotę do piękna i miłości.

Dorota Masłowska ma wnikliwe ucho, dzięki czemu doskonale oddaje samotność i tęsknoty człowieka uwikłanego w chropowatą codzienność. Posługuje się konstrukcją nieporadnego języka, niezdolnego do wyrażania uczuć i myśli. Bohaterowie dramatu żyją obok siebie, mówią w pustkę, nie są w stanie się porozumieć w żadnej kwestii. Są nieporadni, cwani, liryczni, śmieszni, poważni,...

Wizyta Bowiego w Warszawie stała się dla Masłowskiej pretekstem do przedstawienia plejady ludzi z lat 70-tych. Wulgarny folklor, elementy sensualne, a raczej seksualne nieświadomych niczego młodych dziewcząt. Świetne aczkolwiek krótkie słuchowisko (może to i lepiej?) jako audiobook słuchało się tego świetnie.

Wizyta Bowiego w Warszawie stała się dla Masłowskiej pretekstem do przedstawienia plejady ludzi z lat 70-tych. Wulgarny folklor, elementy sensualne, a raczej seksualne nieświadomych niczego młodych dziewcząt. Świetne aczkolwiek krótkie słuchowisko (może to i lepiej?) jako audiobook słuchało się tego świetnie.

Gdybym był na tym w teatrze, pewnie wyszedłbym nieco poirytowany i szybko zapomniał co widziałem. Są sztuki które są ze mną bardzo długo - ale, jak sobie tak myślę, oparte głównie na jakiejś historii jednak. A Masłowska właściwie przestała już opowiadać historie, przekazuje bardziej jakiś nastrój, jakieś didaskalia obite w pomysły językowe. Robi to prima sort - ma świetny, żywy język, który płynie jej spod palców bez problemów. Może to jest własnie dla mnie problem, bo coś ewidentnie jest tutaj dla mnie problemem - te narracje, te dialogi, są tak homogeniczne, tak jednorodne, że właściwie nie ma tutaj zaskoczeń. Jedziemy na takim safari po peerelu, przyglądamy się takim kliszom zamiast ludzi, całość wygląda jak "kuchenne rewolucje" - każdy jest tym kim jest. Wygląda to jakby te postacie, już raz nakreślone, ciążyły w głąb siebie, nigdy nie wychodząc poza swój kontur. Agnieś mnie przestrzegła, że jak to wezmę to przeczytam na jeden raz. Nie wierzyłem, Geerta Maka męczyłem chyba dwa miesiące. Więc położyłem się wczoraj po pracy, wziąłem tego Bowiego i dzisiaj obróciłem ostatnią stronę. Gdybym był w knajpie, to bym chciał kasę z powrotem, bo zamiast piwa dostałem samą pianę. Już bym te lasy oszczędził i wycisnął wiersze na całą stronę a nie na pół, wyciął podwójną interlinię, tylko wtedy całość by szła na dwudziestu stronach a nie na 170. Więc odłożyłem tą książkę i już jutro nie będę pamiętał o co chodziło. Chciałbym żeby Dorota Masłowska napisała kiedyś jakąś narrację o ludziach prawdziwych zamiast dekonstruować literaturę na poziomie językowym. Ja byłbym szczęśliwy. Ale może ona nie.
P.S. Doceniam pomysł na tytuł, ale z tego Viana to już się śmialiśmy.

Gdybym był na tym w teatrze, pewnie wyszedłbym nieco poirytowany i szybko zapomniał co widziałem. Są sztuki które są ze mną bardzo długo - ale, jak sobie tak myślę, oparte głównie na jakiejś historii jednak. A Masłowska właściwie przestała już opowiadać historie, przekazuje bardziej jakiś nastrój, jakieś didaskalia obite w pomysły językowe. Robi to prima sort - ma świetny,...

Syperprodukcja Audioteki wysłuchana i jest nieźle, bo klimatycznie, a często też zabawnie.
Na początku scena z Bowie'm w pociągu z Moskwy, później przeskakujemy do domu milicjanta, by następnie towarzyszyć mu w spotkaniu z niedoszła samobójczynią Reginą. Regina i jej rodzina pojawiają się raz po raz, więc przyjąć można, że ta dziewczyna to główna bohaterka. Zatem początkowy chaos zostaje nieco ogarnięty.
W tle życie kobiet oraz poszukiwania Dusidamka z Mokotowa.

Świetny dobór słów sprawił, że często było zabawnie. Aż chciałoby się zapisać niektóre określenia w kajecie ku pamięci :)
Kolejnym plusem jest niewielki rozmiar tego utworu, dzięki czemu nie poczułam się znużona (2:39 h).

Syperprodukcja Audioteki wysłuchana i jest nieźle, bo klimatycznie, a często też zabawnie.
Na początku scena z Bowie'm w pociągu z Moskwy, później przeskakujemy do domu milicjanta, by następnie towarzyszyć mu w spotkaniu z niedoszła samobójczynią Reginą. Regina i jej rodzina pojawiają się raz po raz, więc przyjąć można, że ta dziewczyna to główna bohaterka. Zatem początkowy...

Masłowska jest dobra w byciu Masłowską, ale totalnie zawodzi jako pisarka. To, co stanowi o powieści, same podstawy sztuki opowiadania, wypadły żenująco słabo. Brak warsztatu. Brak pokory. Dobrze, że to chociaż krótkie i kontakt z tym rozczarowaniem nie boili tak bardzo.

Masłowska jest dobra w byciu Masłowską, ale totalnie zawodzi jako pisarka. To, co stanowi o powieści, same podstawy sztuki opowiadania, wypadły żenująco słabo. Brak warsztatu. Brak pokory. Dobrze, że to chociaż krótkie i kontakt z tym rozczarowaniem nie boili tak bardzo.

Niespełna sto stron książki to niewiele by podejmować się próby oceny talentu Masłowskiej, ale przynajmniej początek wydawał się obiecujący. Dobrze oddany klimat, postacie zarysowane w sposób wyrazisty, starannie dobrany język epoki, w którym autorka porusza się z dużą swobodą. I do tego wpleciony w całość David Bowie, a także nawiązanie do „Złego”.

Superprodukcja Audioteki również zrobiła swoje; nie jestem zresztą pewien czy jest to powieść „do czytania”, natomiast „do słuchania” w tym wydaniu z pewnością.

Niestety po przekroczeniu połowy książki przychodzi rozczarowanie: autorka wybiera jeden wątek, dla mnie mało interesujący, i zaczyna pospiesznie zmierzać do końca, tak jakby brakło jej stron do wypełnienia, czasu, a być może lepszego pomysłu. Szkoda.

Wasz Marchołt

Niespełna sto stron książki to niewiele by podejmować się próby oceny talentu Masłowskiej, ale przynajmniej początek wydawał się obiecujący. Dobrze oddany klimat, postacie zarysowane w sposób wyrazisty, starannie dobrany język epoki, w którym autorka porusza się z dużą swobodą. I do tego wpleciony w całość David Bowie, a także nawiązanie do „Złego”.

Superprodukcja...

Perełka językowa. Polecam koneserom.

Perełka językowa. Polecam koneserom.

Genialne frazy, zapadający w pamięć bohaterowie, całość niekoniecznie.
#Masłoskazawszenapropsie.

Genialne frazy, zapadający w pamięć bohaterowie, całość niekoniecznie.
#Masłoskazawszenapropsie.