Zbiór przemyśleń dotyczących słów i języka.
Mam jedno zastrzeżenie - mianowicie w wersji audio mamy (bonusowo?!) jeden podrozdział, którego nie ma w wersji papierowej książki (przynajmniej w moim wydaniu). Czyżby ktoś zabawił się w cenzora?
ps. podrozdział nie jest ostatni i w papierze powinien znaleźć się między "Miękiszon" a "Cuda".

Zbiór przemyśleń dotyczących słów i języka.
Mam jedno zastrzeżenie - mianowicie w wersji audio mamy (bonusowo?!) jeden podrozdział, którego nie ma w wersji papierowej książki (przynajmniej w moim wydaniu). Czyżby ktoś zabawił się w cenzora?
ps. podrozdział nie jest ostatni i w papierze powinien znaleźć się między "Miękiszon" a "Cuda".

Zaczerpnięte z czasu fermentu politycznego. Mniej analityczne od poprzednich pozycji, ale w tym samym stylu.

Zaczerpnięte z czasu fermentu politycznego. Mniej analityczne od poprzednich pozycji, ale w tym samym stylu.

Niestety, po lekturze "Pypci na języku", oczekiwałem czegoś innego. Wskazywane przez autora mechanizmy nie są analizowane zbyt szczegółowo. Poszczególne felietony zawierają dużo więcej oceny polityki rządzących niż ich języka. Analizie podlegają prawie wyłącznie przedstawicie prawicy. U polityków PiSu punktowane są nawet najdrobniejsze błędy, które zdarzyć się mogą każdej osobie publicznej i w których trudno doszukiwać się świadomej manipulacji. Równocześnie gloryfikowane są hasła z transparentów ich przeciwników, a przedstawicie opozycji są właściwie pominięci. Mimo, że światopogląd mam bardzo zbliżony do autora i zgadzam się z zawartą w tej książce krytyką, nie po to sięgnąłem po tę książkę. Oczekiwałem więcej analizy samego języka niż polityki. Liczyłem, że dowiem się więcej o mechanizmach retoryki, konstrukcji zdań czy słowotwórstwa. Tutaj mam wrażenie, że stanowią one jedynie pretekst do dłuższej wypowiedzi na temat samych intencji polityków i analizy ich poglądów, bardziej niż samej wypowiedzi.
Nadal ciekawa, jednak nie dla osób wyczulonych na wszechobecne podziały i poszukujące czegoś poza swoimi "bańkami". A przynajmniej czegoś, co ich w tych bańkach nie utwierdza.

Niestety, po lekturze "Pypci na języku", oczekiwałem czegoś innego. Wskazywane przez autora mechanizmy nie są analizowane zbyt szczegółowo. Poszczególne felietony zawierają dużo więcej oceny polityki rządzących niż ich języka. Analizie podlegają prawie wyłącznie przedstawicie prawicy. U polityków PiSu punktowane są nawet najdrobniejsze błędy, które zdarzyć się mogą każdej...

Bardzo trafne i zabawne. Bardzo w moim guście. Po tej książce lepiej rozumiem dlaczego miłośnicy pisu tak bardzo nie znoszą Rusinka.

Bardzo trafne i zabawne. Bardzo w moim guście. Po tej książce lepiej rozumiem dlaczego miłośnicy pisu tak bardzo nie znoszą Rusinka.

Język współczesnych polityków to materiał dla kogoś tropiącego „językowe pypcie” wymarzony. Michał Rusinek, który już we wcześniejszej książce, napisanej wraz z Katarzyną Kłosińską („Dobra zmiana, czyli jak się rządzi światem za pomocą słów”) poddał analizie rozmaite teksty wygłaszane przez polityków partii rządzącej, tym razem skupił się na języku przekazów okresu okołopandemicznego. Bezwzględnie, ale z typowym dla siebie wdziękiem wyłuskał z retorycznej sieczki najlepsze i najciekawsze kwiatki i poddał je wnikliwej obserwacji. Jego celem nie jest jednak wyłącznie wyśmianie niepoprawnie zbudowanych zdań, czy błędnie użytych słów. Michał Rusinek bierze na siebie obowiązek uświadamiania odbiorców w tym, jak bardzo sposób konstruowania wypowiedzi przyczynia się do manipulowania społeczeństwem i dzięki temu sprawia, że nie dajemy się na ten polityczny bełkot nabrać. Jak sam mówi: „Jeśli zdecydują się Państwo tę książkę przeczytać, to istnieje prawdopodobieństwo, że i Państwa układ odpornościowy zostanie wzmocniony.”
Podstawową tezą towarzyszącą autorowi w jego językoznawczych śledztwach jest ta, że współczesna władza szczególnie upodobała sobie figurę antytezy. Opiera bowiem swoje komunikaty na założeniu, że świat zbudowany jest dwubiegunowo, a najbardziej podstawowy zespół pojęć wykluczających się to Polska i świat zewnętrzny (czyli np. UE) lub partia rządząca i jej przeciwnicy. Czyli zasada „Kto nie jest z nami, ten przeciw nam” ma tu duże zastosowanie. I rzeczywiście, liczne przytaczane tu przykłady potwierdzają ten sąd. Świadomość tego powoduje, że zaczynam uważniej przysłuchiwać się słowom polityków i wyłapywać te wszystkie MY- ONI. A to prowadzi do prostego wniosku- chodzi tu o nic innego jak tylko o podsycanie antagonizmów i skłócanie ludzi.
W niektórych felietonach wchodzących w skład „Mrocznego Erosa” autor zajmuje się zwrotami, będącymi niczym popularny w środowisku nauczycielskim humor z zeszytów szkolnych. Celują w tego typu niezamierzonych żartach niektórzy duchowni i bardzo przez pana Rusinka lubiany minister edukacji. Szczególnie rozbawiły mnie fragmenty wypowiedzi księży nawołujących do udziału we mszach świętych w okresie lockdownu: „Podczas spotkania sakramentalnego (…) Bóg żadnych wirusów nie rozprzestrzenia”, albo „Patrz na Jezusa, nie na wirusa”. Również metafory stosowane w dyskursie nad ustawą o zakazie aborcji zasługują na uwagę. To że rządzący traktują w nich kobiety przedmiotowo widoczne jest przede wszystkim na poziomie języka („Dla ludzi lewicy piesek w brzuszku to cud natury, a mały człowiek to zygota”- wpis Kamila Bortniczuka na Twitterze).
Michał Rusinek to dla mnie obok Jana Miodka i Jerzego Bralczyka mistrz gawędy językoznawczej. Mimo że podejmuje temat związany z gramatyką języka polskiego, co mogłoby niektórych zniechęcić na samym wstępie (ech, te szkolne upiory!),to robi to w sposób dowcipny, atrakcyjny, przy okazji wykonując świetną robotę obywatelską. Bardzo mu za to dziękuję.

Język współczesnych polityków to materiał dla kogoś tropiącego „językowe pypcie” wymarzony. Michał Rusinek, który już we wcześniejszej książce, napisanej wraz z Katarzyną Kłosińską („Dobra zmiana, czyli jak się rządzi światem za pomocą słów”) poddał analizie rozmaite teksty wygłaszane przez polityków partii rządzącej, tym razem skupił się na języku przekazów okresu...

Krótsze i dłuższe felietony na bieżące tematy społeczne. stąd też trochę mało odporne na umykający czas i zmieniającą się scenerię. Mimo to, książka godna polecenia choćby ze względu na sprawność literacką, poczucie humoru i celne spostrzeżenia.

Krótsze i dłuższe felietony na bieżące tematy społeczne. stąd też trochę mało odporne na umykający czas i zmieniającą się scenerię. Mimo to, książka godna polecenia choćby ze względu na sprawność literacką, poczucie humoru i celne spostrzeżenia.

Uwielbiam wszystkie książki Pana Michała, więc byłam tu całkowicie stronnicza i bawiłam się wyśmienicie.

Uwielbiam wszystkie książki Pana Michała, więc byłam tu całkowicie stronnicza i bawiłam się wyśmienicie.

Znacznie lepsza od "Zero zahamowań", wyśmiewająca ignorancję, szydząca z języka, arogancji dla adwersarzy - polityków głównie "dobrej zmiany". Bezlitośnie punktuje brak wiedzy, kpi z politycznej nowomowy, obnaża nieznajomość reguł językowych itd. Cóż, mam wrażenie jednak, że czytając, to ja bardziej wstydziłem się - za język tychże "podmiotów lirycznych", niż one same za swoje wypowiedzi kiedykolwiek...
Czytało mi się te felietony dobrze, lekko i z humorem, za półmetkiem jednak zacząłem się czuć coraz bardziej znużony formą i treścią tej narracji - może trzeba było lekturę podzielić na etapy, a nie zaaplikować sobie wszystko na raz.

Znacznie lepsza od "Zero zahamowań", wyśmiewająca ignorancję, szydząca z języka, arogancji dla adwersarzy - polityków głównie "dobrej zmiany". Bezlitośnie punktuje brak wiedzy, kpi z politycznej nowomowy, obnaża nieznajomość reguł językowych itd. Cóż, mam wrażenie jednak, że czytając, to ja bardziej wstydziłem się - za język tychże "podmiotów lirycznych", niż one same...

Mroczny Eros Michała Rusinka to książka dla osób lubiących łapać za słówka, szczególnie polityków, szczególnie zjednoczonej prawicy.

Jest to jednak książka krótko aktualna. Ludzie niezorientowani w polskiej scenie politycznej między połową 2020 a połową 2021 roku mogą mieć problem ze zrozumieniem zawartej tu ironii. Nie tylko mogą, a prawdopodobnie po prostu nie zrozumieją.

Nie jest to pozycja dla kogoś zmęczonego już głupotami, którymi codziennie bombardują nas politycy. Nie będzie zadowolony_na też zatwardziały_ła zwolennik_czka konserwatyzmu (albo ogólniej prawicy). Może Rusinek nie próbuje nikogo odwieść, czy nakłonić do konkretnych poglądów, ale łatwo wywnioskować jakie ma sam autor.

Nie jest to lektura wybitnie zajmująca. Niektóre kwestie pomijałam, inne przyjmowałam bez większej refleksji. Z nielicznych nawet się zaśmiałam.

Nie można autorowi odmówić szerokiej znajomości języka, co mi najbardziej zaimponowało.

Mroczny Eros Michała Rusinka to książka dla osób lubiących łapać za słówka, szczególnie polityków, szczególnie zjednoczonej prawicy.

Jest to jednak książka krótko aktualna. Ludzie niezorientowani w polskiej scenie politycznej między połową 2020 a połową 2021 roku mogą mieć problem ze zrozumieniem zawartej tu ironii. Nie tylko mogą, a prawdopodobnie po prostu nie...

Zmysł obserwacji, odsiewania ziaren od plew, erudycja i ironia najwyższych lotów - dla mnie mieszanka doskonała!

Zmysł obserwacji, odsiewania ziaren od plew, erudycja i ironia najwyższych lotów - dla mnie mieszanka doskonała!