wciągająca!

wciągająca!

czuła, zabawna, pełna wrażliwości ale i delikatnie podszyta smutkiem (czy może bardziej - nostalgią) opowieść o miłości do życia, poezji i wybranej przez samego siebie rodziny. mężczyźni, którzy nie wstydzą się uczuć to wciąż rzadko spotykani w książkach bohaterowie. wspaniale napisana i przełożona historia-kocyk.

czuła, zabawna, pełna wrażliwości ale i delikatnie podszyta smutkiem (czy może bardziej - nostalgią) opowieść o miłości do życia, poezji i wybranej przez samego siebie rodziny. mężczyźni, którzy nie wstydzą się uczuć to wciąż rzadko spotykani w książkach bohaterowie. wspaniale napisana i przełożona historia-kocyk.

Kiedy przestawałam ją czytać nie czułam potrzebny żeby wracać ale koedy ja czytałam czułam ze gdzieś się lokuje wyżej niż zwykła literatura obyczajowa. Do teraz myśle nad symboliką poety przedstawionego w książce. Ale to co mogę powiedzieć to to ze na pewno jest to o relacjach skomlikowanych, ludzkich których sami bohaterowie nie są w stanie zrozumieć. Jeśli przyjmiemy ze siła czyjejś poezji mówi o tym ze znalazł swój głos i siebie to vicent jest wygranym bohaterem. Dużo traci i dużo nie rozumie, bardzo dorasta ale jednocześnie umie to przełożyć na swoje literackie doświadczenie.

Kiedy przestawałam ją czytać nie czułam potrzebny żeby wracać ale koedy ja czytałam czułam ze gdzieś się lokuje wyżej niż zwykła literatura obyczajowa. Do teraz myśle nad symboliką poety przedstawionego w książce. Ale to co mogę powiedzieć to to ze na pewno jest to o relacjach skomlikowanych, ludzkich których sami bohaterowie nie są w stanie zrozumieć. Jeśli przyjmiemy ze...

Przedstawia ciekawy punkt widzenia na ojcostwo, nieoczywiste, niemodelowe i bardziej urealniane. Dobrze sie czyta o świecie, który choć po drugiej stronie globu, dzieli tak wiele wspólnego.

Przedstawia ciekawy punkt widzenia na ojcostwo, nieoczywiste, niemodelowe i bardziej urealniane. Dobrze sie czyta o świecie, który choć po drugiej stronie globu, dzieli tak wiele wspólnego.

Wieczorna lektura tej książki była dla mnie jak zakładanie wygodnej piżamy. Napisana jest ona lekko i błyskotliwie, więc i przyjemnie się czyta, ale nie wniosła też nic nowego, nie zasiała ziarnka niepokoju, nie sprowokowała do przemyśleń. "Wygodna" książka do zabrania na wakacje.

Wieczorna lektura tej książki była dla mnie jak zakładanie wygodnej piżamy. Napisana jest ona lekko i błyskotliwie, więc i przyjemnie się czyta, ale nie wniosła też nic nowego, nie zasiała ziarnka niepokoju, nie sprowokowała do przemyśleń. "Wygodna" książka do zabrania na wakacje.

Książka, o której było przez jakiś czas... głośnawo, bo na "głośno" tego rozgłosu nie starczyło. No tośmy ją z żoną przeczytali, mnie się nie podobała, żonie nie podobała się bardzo. Powodów po temu jest całkiem sporo.
Jest prosta, za prosta, nie tą szlachetną prostotą właściwą niektórym stylom pisarskim, lecz prostotą zwykłą, potoczną, nijaką.
Jest turpistyczna, na szczęście nie cała, inaczej dawno ległaby w koszu na śmieci (wirtualnym, bo ebook),naturalistyczna w kwestiach seksu i fizjologii, co nie ma uzasadnienia w narracji, a co jest, jak sądzę, zabiegiem autorskim w celu podkręcenia atrakcyjności powieści, a w rezultacie jedynie napawa odrazą (na pewno nie wszystkich czytelników, ale spory ich procent). Kto szuka brudu, smrodu i seksu explicite odartego z piękna, może to znaleźć gdzie indziej, niekoniecznie w literaturze.
Autor nie może się zdecydować, dokąd zmierza, jaką historię opowiada. Ważny, może najważniejszy wątek dotyczy ojcostwa (biologicznego i niebiologicznego),ale został potraktowany płytko i tylko chwilami przemawia jasnym głosem i naprawdę porusza. Szkoda. Wątek szukania w życiu swojej drogi sprawia wrażenie farsy, tak jak i wątek eksplorujący światek chilijskiej poezji i poetów - oba interesujące, oba w dużym stopniu zmarnowane, i znowu szkoda. Może zresztą to miała być lekka farsa, ale farsa na temat Nerudy i innych ważnych nazwisk z literatury tego kraju nie śmieszy, raczej pozostawia niesmak.
Cóż, bez lektury złych książek nie moglibyśmy w pełni docenić dobrych. I to jest zaleta tej powieści.

Książka, o której było przez jakiś czas... głośnawo, bo na "głośno" tego rozgłosu nie starczyło. No tośmy ją z żoną przeczytali, mnie się nie podobała, żonie nie podobała się bardzo. Powodów po temu jest całkiem sporo.
Jest prosta, za prosta, nie tą szlachetną prostotą właściwą niektórym stylom pisarskim, lecz prostotą zwykłą, potoczną, nijaką.
Jest turpistyczna, na...

I kolejna książka z cyklu "zupełnie nie rozumiem dlaczego chciałam to przeczytać" za mną. Nie będę pisać, że to moje rozczarowanie roku, bo rok się jeszcze nie kończy a i tak kilka książek już mnie rozczarowało i pewnie jeszcze kilka takich się nadarzy. Tak czy inaczej bardzo mi się nie podobało. Może nie zrozumiałam, może jestem misiem o bardzo małym rozumku, kto wie. Książka wydała mi się płytka, banalna, wulgarna w niefajny sposób (bo mogą być też fajne ;)),seksistowska i nudna. Poziom tej prozy ja odbieram, jakby była napisana dla rynsztokowych trzynastolatków. Zupełnie się mijam z autorem we wszystkim chyba. Trudno mi napisać cokolwiek na jej obronę. Panu Zambrze mówię nie.

I kolejna książka z cyklu "zupełnie nie rozumiem dlaczego chciałam to przeczytać" za mną. Nie będę pisać, że to moje rozczarowanie roku, bo rok się jeszcze nie kończy a i tak kilka książek już mnie rozczarowało i pewnie jeszcze kilka takich się nadarzy. Tak czy inaczej bardzo mi się nie podobało. Może nie zrozumiałam, może jestem misiem o bardzo małym rozumku, kto wie....

Początek dość zwykły. Dwójka nastolatków zakochanych w sobie. Poznają siebie, odkrywają przechodzą inicjację. Później przeskok w czasie. Carla z kilkuletnim synem, on niespełniony poeta. Ich los łączy się. Jest jeszcze Pru, amerykańska dziennikarka, która pisze reportaż o Chile, kraju, w którym każdy chłopiec pragnie być poetą.

Zambra pisze o dojrzewaniu, dorastaniu do bycia dorosłym, do wychowywania dziecka, którego nie jest się biologicznym ojcem. Dzięki temu życie Gonzala przestaje być pasmem niepowodzeń. Jest w tym coś pięknego, radosnego, czasem smutnego, z drugiej strony magicznego i dojrzałego. Zwykłe życie, jego trudności, bolączki, kompromisy opisane w niezwykły sposób. 

"Gonzalo nie był żadnym bohaterem (...),ale jego zwycięstwo polega na tym, że choć nie był najlepszym na świecie nauczycielem i nie odniósł sukcesu jako poeta, to wykorzystał całą swoją inteligencję i odwagę by sprostać roli ojca."

Dusza poety, która tkwi w każdym Chilijczyku nie pozwala o sobie zapomnieć, stłumiona prozą dnia codziennego, przyczajona, oczekuje dobrego momentu, by zawładnąć życiem bohaterów. Sprawia, że cierpią, targają nimi wątpliwości, zmagają się z wyborem. Jest w tym coś z romantycznego wizerunku artysty, który musi wyzbyć się wszystkiego, by stać się wielkim. 

Idąc śladami Pru, poznajemy katalog chilijskich poetów, dziwnych, groteskowych, owładniętych manią wielkości, wybitnych i ponad miarę skromnych. Jest w tym coś Schulzowskiego - groteskowe wynaturzenie rzeczywistości, ironiczne kpienie, ale i Gombrowiczowskie nadawanie gęby. Jest również cytat z Szymborskiej.

Jedna z tych książek, przy których czuję żal, że się skończyła. Daje oddech, dystans, ale nie pozwala też o sobie zapomnieć.

Początek dość zwykły. Dwójka nastolatków zakochanych w sobie. Poznają siebie, odkrywają przechodzą inicjację. Później przeskok w czasie. Carla z kilkuletnim synem, on niespełniony poeta. Ich los łączy się. Jest jeszcze Pru, amerykańska dziennikarka, która pisze reportaż o Chile, kraju, w którym każdy chłopiec pragnie być poetą.

Zambra pisze o dojrzewaniu, dorastaniu do...

W tej prozie Alejandro Zambry odnalazłem coś z klimatu twórczości mojego ulubionego Johna Irvinga. Bohaterowie są poetami, wchodzą w relacje, toczy się zwykłe, codzienne życie. Rzeczywistość na zawsze oznaczoną jest traumą po dyktaturze. Poezja to marginalna zabawa dla wybranych. Jest to opowieść o miłości, dorastaniu, bliskości, roli poezji, stawaniu się poetą. Wśród przywoływanych twórców jest Wisława Szymborska i Jej wiersz „ Kot w pustym mieszkaniu” .
To opowieść o przenikaniu się życia i poezji. Epicka proza, zmuszająca do refleksji.

W tej prozie Alejandro Zambry odnalazłem coś z klimatu twórczości mojego ulubionego Johna Irvinga. Bohaterowie są poetami, wchodzą w relacje, toczy się zwykłe, codzienne życie. Rzeczywistość na zawsze oznaczoną jest traumą po dyktaturze. Poezja to marginalna zabawa dla wybranych. Jest to opowieść o miłości, dorastaniu, bliskości, roli poezji, stawaniu się poetą. Wśród...

Alejandro Zambra dziarsko wkracza na listę moich ulubionych autorów, a jego „Chilijski poeta” do grona ulubionych książek. Warto zaznaczyć, że dzieło przeczytałem w języku angielskim, bo Megan McDowell poczyniła świetne tłumaczenie. Jej styl jest błyskotliwy i charyzmatyczny. Jestem skłonny uwierzyć, że jest tak też w oryginale.

Ta książka mogła łatwo wpaść w sidła nudnej laurki dla poezji, ale Zambra ma o wiele więcej do powiedzenia na temat Chile i ludzi w ogóle. Postacie są bardzo ludzkie, często popełniają błędy, nie zgadzamy się z nimi, jesteśmy nimi zawiedzeni, a jednak im kibicujemy.

Rzadko mam tak, że wręcz pożeram całe strony wzrokiem, ale niektóre fragmenty są tak rewelacyjnie napisane, że aż przyspieszało mi bicie serca. Pojawia się też odrobinę burzenia czwartej ściany, ale pojawia się to tak rzadko i sprawnie, że zamiast irytować, wywołuje uśmiech.

Rewelacyjna książka.

Alejandro Zambra dziarsko wkracza na listę moich ulubionych autorów, a jego „Chilijski poeta” do grona ulubionych książek. Warto zaznaczyć, że dzieło przeczytałem w języku angielskim, bo Megan McDowell poczyniła świetne tłumaczenie. Jej styl jest błyskotliwy i charyzmatyczny. Jestem skłonny uwierzyć, że jest tak też w oryginale.

Ta książka mogła łatwo wpaść w sidła nudnej...