Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uratować coś z czasu, w którym już się nigdy nie będzie.

Istnieć, otóż to: pić samego siebie , nie mając pragnienia.

Mnogość rzeczy maskowała deficyt myśli i zużywanie się wierzeń.

Poszukiwanie straconego czasu odbywało się teraz w internecie. W jednej chwili docierały do nas archiwa i wszystkie przeszłe zdarzenia, choć nie wyobrażaliśmy sobie nawet, że któregoś dnia moglibyśmy je odnaleźć. Pamięć stała się niewyczerpalna, ale zniknęła głębia czasu, którą pozwalały odczuć zapach i zżółknięcie papieru, zagięte rogi, akapit podkreślony nieznaną dłonią. Trwało się w nieskończonej teraźniejszości.

Wszystko zgaśnie w jednej chwili. Słownik przyswajany od kołyski po łoże śmierci przestanie istnieć. Nastanie cisza bez żadnego słowa, aby ją opowiedzieć. Z otwartych ust nie wyjdzie już nic. Ani ja , ani mnie. Język zaś będzie w dalszym ciągu przekładał świat na słowa. W rozmowach przy świątecznym stole będzie się tylko imieniem coraz bardziej pozbawionym twarzy , aż zniknie się w anonimowej masie odległego pokolenia.

Religia katolicka niepostrzeżenie znikła z naszego życia (…) Kościół nie terroryzował już wyobraźni dojrzewających nastolatków, nie ograniczał relacji seksualnych, a kobiecy brzuch znalazł się poza jego władzą. Straciwszy swoje zasadnicze pole działania, jakim był seks, Kościół stracił wszystko.

I nie starzeliśmy się. Żadna z rzeczy dookoła nas nie trwała wystarczająco długo, żeby się zestarzeć, były coraz szybciej zastępowane kolejnymi. Pamięć nie nadążyła za tym, by kojarzyć je z chwilami istnienia.

Odwrotnie niż w młodości, gdy miała pewność, że w ciągu jednego roku czy nawet miesiąca dokonuje się w niej przemiana, a świat wokół pozostaje niezmieniony, teraz to ona czuje się nieruchoma w galopującym świecie.

Było rzeczą normalną, że produkty przybywają z całego świata i krążą swobodnie, natomiast ludzi cofa się spod granic.

Oparłam się o piękno świata
A w dłoniach trzymam zapach por roku.

W procesie bezustannej segmentacji rzeczywistości i mnożenia przedmiotów wszystko, co istnieje, powietrze, ciepło i zimno, trawa i mrówki, pot i nocne chrapanie, mogło stać się inspiracją do stworzenia nieskończonej gamy towarów.

Każdy przypominał sobie, co robił w chwili, gdy pierwszy samolot wbił się w wieżę World Trade Center, (...) - w tym zadziwieniu równoczesnością uświadamiano sobie zarówno to, że każdy człowiek na ziemi jest osobnym bytem, jak i to, że istnieje między nami więź wynikająca ze wspólnej kruchości życia.

A patrząc na dorosłe dzieci i słuchając ich, myślało się o tym, co nas łączy, bo przecież nie krew ani geny, ale jedynie teraźniejszość tysięcy spędzonych razem dni, słów, gestów i posiłków, podróży samochodem, nieskończoność wspólnych doświadczeń, które - zdawałoby się - nie pozostawiły w nas świadomego śladu (str. 185).

Papież też skazywał na śmierć, zabraniając używania prezerwatyw, ale to były śmierci anonimowe i odłożone w czasie.

Przypominaliśmy sobie wyrzuty robione przez rodziców: „Masz tak wiele i nie jesteś szczęśliwy?”. Teraz było już dla nas jasne, że wszystko, co posiadamy, nie wystarcza do osiągnięcia szczęścia. Nie był to jednak powód, żeby wyrzekać się rzeczy. To, że niektórzy są „wykluczeni”, wydawało się ceną, jaką należało zapłacić, niezbędnym kosztem egzystencji, które trzeba było poświęcić, aby większość mogła w dalszym ciągu korzystać z dostatku.

Wojny na świecie biegły swoim torem. Zainteresowanie nimi było odwrotnie proporcjonalne do czasu ich trwania i odległości, która nas od nich dzieliła, przede wszystkim zaś zależało od tego, czy brały w nich udział kraje Zachodu.

Problemy spowodowane pojawieniem się nowych technologii znikały jedne po drugich, gdy zaczynało się bezwiednie posługiwać tym, co przyniosła technika. Ludzie, którzy nie wiedzieli, jak działa komputer albo discman, mieli zniknąć, tak samo jak ci, co nie umieli używać telefonu czy pralki.

Tak jak popęd seksualny, pamięć nigdy się nie zatrzymuje.

Polityka nigdy nie stała się dla nas źródłem szczęścia.

Tak jak popęd sek­su­al­ny pa­mięć nigdy się nie za­trzy­mu­je.

Im bardziej zanurzało się w tym, co - jak powiedziano - stanowiło rzeczywistość, w pracę, w rodzinę, tym większe miało się poczucie odrealnienia.

Niekiedy odczuwa przygnębienie wszystkim czego się nauczyła. Jej ciało jest młode, a myśl stara.

W miarę jak wiek stawał się coraz bardziej widoczny na skórze, jak niepostrzeżenie naznaczał ciało, świat zarzucał nas nowymi rzeczami. Nasze zużywanie się i bieg spraw szły w przeciwnych kierunkach.

Seks był jednym wielkim obiektem podejrzeń, a społeczeństwo wszędzie dopatrywało się jego przejawów.

Politycy produkowali się w telewizji na tle uroczystych scenografii, do wtóru dramatycznej muzyki, udając że poddają się przesłuchaniom i mówią prawdę. Gdy słyszano, jak bez wahania cytują tak wiele liczb i nigdy ani niczym nie dają się zbić z tropu, domyślano się, że z góry znają zadane pytania. (…) Nie zapamiętywano niczego z wyjątkiem „myśli przewodniej” ich wywodów, na którą zresztą nikt by nie zwrócił uwagi, gdyby czujni dziennikarze nie wprowadzali jej triumfalnie do obiegu.

Chłopka, która donośnie pierdzi w przedziale w obecności Niemców i oznajmia wkoło: ”Jak nie można im powiedzieć, to da się im poczuć”.

Przyszłość jest zbyt ogromna, żeby mogła ją sobie wyobrazić, po prostu nadejdzie i tyle.

Niczego nie zmieniła pod tym względem popularność nowego polskiego papieża. Był politycznym bohaterem zachodniej wolności, takim Lechem Wałęsą w skali światowej. Jego wschodni akcent, biała szata, „Nie lękajcie się” i sposób, w jaki całował ziemię, wysiadłszy z samolotu, stanowiły część show, podobnie jak rzucanie majtkami na koncertach Madonny.

Myliły nam się wrogie frakcje w Libanie, szyici z sunnitami, a na dodatek byli tam jeszcze jacyś chrześcijanie. Nie mogliśmy pojąć, że ludzie mordują się nawzajem w imię religii. Dowodziło to, że tamte narody pozostają na niższym stadium rozwoju.

Wszystko zgaśnie w jednej chwili. Słownik przyswajany od kołyski po łoże śmierci przestanie istnieć. Nastanie cisza bez żadnego słowa, by ją opowiedzieć. Z otwartych ust nie wyjdzie już nic. Ani "ja", ani "mnie". Język zaś będzie w dalszym ciągu przekładał świat na zdania. W rozmowach przy świątecznym stole będzie się tylko imieniem coraz bardziej pozbawionym twarzy, aż zniknie się w anonimowej masie odległego pokolenia.