To moja druga książka SigridNunez i tak się złożyło, że "Pełnia miłości" podobnie jak "Przyjaciel" traktują o śmierci i o stracie. Jest to temat z tych mniej popularnych a szkoda, bo powinniśmy zerwać z tabu śmierci.
Tym razem Nunez porusza temat samobójstwa i relacji dwóch dorosłych kobiet. Porusza bardzo trudny problem asysty/zgody na popełnienie samobójstwa bliskiej osobie. Co ciekawe w toku książki poznajemy historie innych ludzi i ich doświadczeń ze śmiercią. Bardzo doceniam, że autorka łączy delikatnie temat śmierci z tematem relacji między ludzkich oraz z tematem sensu życia. Czasem odnosi się do filozofów. Niestety nie zawsze trafnie i to jak dla mnie jedyny minus prozy autorki. Myślę, że przy pisaniu tej książki sięgnięcie po filozofię mocno ubogaciłoby książkę.
Czuć, że autorka jest oczytaną i elokwentną intelektualistką i dla podobnych sobie pisze. Jej książki są bogate w myśli i stanowią ucztę do myślących o życiu ludzi. Oby więcej takich książek powstawało.

To moja druga książka SigridNunez i tak się złożyło, że "Pełnia miłości" podobnie jak "Przyjaciel" traktują o śmierci i o stracie. Jest to temat z tych mniej popularnych a szkoda, bo powinniśmy zerwać z tabu śmierci.
Tym razem Nunez porusza temat samobójstwa i relacji dwóch dorosłych kobiet. Porusza bardzo trudny problem asysty/zgody na popełnienie samobójstwa bliskiej...

Lektura dla ludzi o mocnych nerwach.
Opowieść stawia bardzo ważne pytanie o człowieczeństwie w obliczu śmiertelnej choroby bliskiej osoby. Pozwolić chorej na decyzję o odejściu, pomóc, czy może przyglądać się jak choroba unicestwia bliską osobę? Na to pytanie odpowiada Sigrid Nunez w swojej bardzo osobistej powieści, gęsto po przetykanej cytatami literackich tuzów.

Lektura dla ludzi o mocnych nerwach.
Opowieść stawia bardzo ważne pytanie o człowieczeństwie w obliczu śmiertelnej choroby bliskiej osoby. Pozwolić chorej na decyzję o odejściu, pomóc, czy może przyglądać się jak choroba unicestwia bliską osobę? Na to pytanie odpowiada Sigrid Nunez w swojej bardzo osobistej powieści, gęsto po przetykanej cytatami literackich tuzów.

Autorka z wielkim kunsztem delikatności przedstawiła książkę pełną miłości, która jest swego rodzaju zbiorem opowieści o cierpieniu, a uczucie miłości ma ukoić ból. Książka niewielkich rozmiarów — raptem 200 stron — jednak w pełni doskonała. Autorka towarzyszy przyjaciółce w trakcie terapii nowotworowej, zwraca uwagę jak wiele cierpienia, jest na świecie. Na mnie opowieść kota, znalezionego na dnie śmietnika, i jego wspomnienia o domu zrobiła ogromne wrażenie. Mimo wszystko jednak istnieje miłość, czułość i przyjaźń, które mogą owe cierpienie ukoić. Zresztą całość książki skłania, aby zajrzeć do swego wnętrza, a także rozejrzenia się dookoła, i starać się ograniczyć niepotrzebne cierpienie. Podejść do życia właśnie z pełnią miłości.
Polecam

Autorka z wielkim kunsztem delikatności przedstawiła książkę pełną miłości, która jest swego rodzaju zbiorem opowieści o cierpieniu, a uczucie miłości ma ukoić ból. Książka niewielkich rozmiarów — raptem 200 stron — jednak w pełni doskonała. Autorka towarzyszy przyjaciółce w trakcie terapii nowotworowej, zwraca uwagę jak wiele cierpienia, jest na świecie. Na mnie opowieść...

Z Sigrid Nunez, po całkiem miłym początku przygody z jej twórczością podczas czytania Przyjaciela obecnie mam relacje hate-love. Mimo że doceniam tematy, które porusza w swoich książkach, jakoś nie potrafię zrozumieć tego, w jaki sposób to serwuje. Chyba mamy różne temperamenty 🙈

🏕️ PEŁNIA MIŁOŚCI 🏕️

Tam, gdzie autorka widziała miłość - ja widzę śmierć i beznadzieje. Już sam tytuł powinien brzmieć d “Pełnia cierpienia”, albo “Pełnia śmierci”, bo mimo wielu wątków poruszanych w tej lekturze, puenta jest zmierza w jedno miejsce.

📝FABUŁA 📝

Tradycyjnie, główną bohaterką Nunez jest bezimienna pisarka. Kobieta towarzyszy swojej przyjaciółce podczas rekonwalescencji w chorobie nowotworowej. Specjalnie na tę okoliczność przeniosła się w pobliże ośrodka leczenia. W narracji skupionej na uchwyceniu trudności momentu odchodzenia bliskiej kobiety, wplata się sentymentalna przeszłość i postaci, których pragnienia i walki w gruncie rzeczy wyglądają podobnie.

Miałam nieodparte wrażenie, że autorka obsadza swoje poglądy w postawach bohaterów książki, natomiast sama pozostając w roli głównej postaci, próbuje się od nich zdystansować. Literacko jest to zabiegiem bardzo ciekawym. Natomiast wyczuwalne jest, że bohaterowie Sigrid przemawiają jednym głosem, nie są zróżnicowani w wigorze czy usposobieniu, ich poglądy polaryzują, a jednocześnie ulepione są z jednej gliny.

Między wierszami czytam, że Pełnia Miłości miała oswajać z odchodzeniem, serwować akceptację „końca”, jakikolwiek gorzki by on nie był. W mojej opinii, chaos serwowanych historii i surowość narracji zjadły refleksyjność tematu. Zdaję sobie jednak sprawę, że znajdą się osoby, które wyciągną z tej lektury bardzo dużo.

🙋‍♂️DLA KOGO🙋🏻‍♀️

Polecam szukającym rozważań o ostatnich pożegnaniach 😊

M.

Z Sigrid Nunez, po całkiem miłym początku przygody z jej twórczością podczas czytania Przyjaciela obecnie mam relacje hate-love. Mimo że doceniam tematy, które porusza w swoich książkach, jakoś nie potrafię zrozumieć tego, w jaki sposób to serwuje. Chyba mamy różne temperamenty 🙈

🏕️ PEŁNIA MIŁOŚCI 🏕️

Tam, gdzie autorka widziała miłość - ja widzę śmierć i beznadzieje. Już...

Rozczarowała mnie ta pozycja szczególnie, że tematy w niej poruszane są niezwykle ważne i otwierają przestrzeń do wielu rozważań i dyskusji. Temat śmierci, radzenia sobie w chorobie, eutanazji to główny wątek tej opowieści. Przyjaciółka głównej bohaterki umiera, a ta na jej prośbę przejmuje rolę głównej towarzyszki w tych ostatnich tygodniach w których wydaje się, że zbliża się to co nieuniknione. Przy okazji podkreślane jest to co najistotniejsze czyli pielęgnowanie więzi, bliskość drugiego człowieka, zwykła potrzeba rozmowy. Niestety nie podobała mi się konstrukcja tej powieści, bardzo dużo przerywników, wplatania dygresji – które w mojej opinii nic nie wnosiły. Niewielkie rozmiary tej książki sugerowały, że dostaniemy treść skondensowaną ale myśli będą celne, wzbudzą jakieś emocje. Dla mnie było niezwykle płasko, banał gonił banał – wpleciony wątek kryzysu klimatycznego jest tego doskonałym przykładem. Jak dla mnie mocno zmarnowany potencjał.

Rozczarowała mnie ta pozycja szczególnie, że tematy w niej poruszane są niezwykle ważne i otwierają przestrzeń do wielu rozważań i dyskusji. Temat śmierci, radzenia sobie w chorobie, eutanazji to główny wątek tej opowieści. Przyjaciółka głównej bohaterki umiera, a ta na jej prośbę przejmuje rolę głównej towarzyszki w tych ostatnich tygodniach w których wydaje się, że zbliża...

Pełnia miłości jest przepełniona cierpieniem. Główna bohaterka, wspierająca swoją przyjaciółkę w chorobie i odchodzeniu, w czasie trwania akcji powieści wysłuchuje szeregu historii, z których każda wypełnia czytelnika coraz większym smutkiem. Wszystkie postaci noszą w sobie żal oraz poczucie bycia niezrozumianym przez innych. W tej książce nawet koty mają ciężkie życie. Na kartach niewielkiej objętościowo powieści poruszone zostają tematy eutanazji, antynatalizmu, katastrofy klimatycznej… Jest to pozycja przede wszystkim dla osób mających introspektywne usposobienie, którym przyjemność sprawia przyglądanie się własnym emocjom podczas lektury. W moim przypadku, dominującym uczuciem było rozdrażnienie z powodu postawy części bohaterów. Książka może jednak stanowić przyczynek do wielu ciekawych dyskusji i zgłębienia własnych poglądów na temat poruszanych w niej kwestii. Pełnia miłości, z całą pewnością utwierdzi wszystkich mizantropów w przekonaniu, że pomimo empatii jaką możemy wykazywać wobec innych ludzi, część z nich nigdy nie będzie dbać o nasze dobro przed własnym zaspokojeniem. Vanitas vanitatum et omnia vanitas.

Pełnia miłości jest przepełniona cierpieniem. Główna bohaterka, wspierająca swoją przyjaciółkę w chorobie i odchodzeniu, w czasie trwania akcji powieści wysłuchuje szeregu historii, z których każda wypełnia czytelnika coraz większym smutkiem. Wszystkie postaci noszą w sobie żal oraz poczucie bycia niezrozumianym przez innych. W tej książce nawet koty mają ciężkie życie. Na...

Książka Sigrid Nunez to zbiór mikrohistorii i refleksji nad życiem i śmiercią. Na zaledwie 200 stronach znajdujemy mądrości, które nas zatrzymują, wprowadzają w nostalgię, każą wrócić do naszych doświadczeń. Piękna, świetnie napisana i wartościowa książka, która trafi do serc czytelników lubiących zanurzyć się w trakcie lektury wgłąb siebie.

Do książki przyciągnęły mnie dwie kwestie - okładka z kotem i wydawnictwo (uwielbiam Pauzę). Dość płytkie powody wydały się jeszcze płytsze, gdy płynęłam wraz z kolejnymi stronami „Pełni miłości”. Choć tytuł może przywodzić na myśl raczej romantyczne skojarzenia, to historie, które z niej wybrzmiewają są duże głębsze.

Autorka prowadzi nas przez kolejne i kolejne rozmowy, które toczyła z wieloma ludźmi - chorą przyjaciółką, stojącą przed obliczem śmierci, byłym partnerem uważającym, że świat dąży do samozagłady, starszą osobą, która zaczęła zmieniać się wraz z upływem czasu w człowieka nie do zniesienia. Każda z tych dyskusji wyzwala w naszej głowie pytania - jak ja postąpiłabym w obliczu własnej śmierci? Czy rzeczywiście społeczeństwo czeka nieuchronny koniec? Czy każdy z nas zgnuśnieje na starość? Dlaczego ludzie, którzy byli dla nas wszystkim, po czasie potrafią wywoływać w nas jedynie uczucie pustki?

Książka Sigrid to przepiękna opowieść o miłości, przyjaźni, przemijaniu i śmierci. O tym, co ważne i dokąd zmierzamy. Pokazuje nam, że każdy człowiek to niepowtarzalna historia, która jest warta wysłuchania. To książka o pełni życia nawet wtedy, gdy to życie powoli wygasa. Tutaj nie znajdziemy burzliwej akcji czy nagłych zwrotów wydarzeń. Niemniej w przytaczanych historiach jest ogromny ładunek emocjonalny. Jest poruszająca, może wywoływać smutek i nostalgię. Nie jest to lektura lekka, ale bez wątpienia jest bardzo wartościowa.

Polecam zdecydowanie!

Książka Sigrid Nunez to zbiór mikrohistorii i refleksji nad życiem i śmiercią. Na zaledwie 200 stronach znajdujemy mądrości, które nas zatrzymują, wprowadzają w nostalgię, każą wrócić do naszych doświadczeń. Piękna, świetnie napisana i wartościowa książka, która trafi do serc czytelników lubiących zanurzyć się w trakcie lektury wgłąb siebie.

Do książki przyciągnęły mnie...

Spodziewałam się czegoś innego, ale jednak historia ta była w jakimś stopniu poruszająca. Czasem wątki były zbyt chaotyczne, ale taki jest urok tej krótkiej powieści.

Spodziewałam się czegoś innego, ale jednak historia ta była w jakimś stopniu poruszająca. Czasem wątki były zbyt chaotyczne, ale taki jest urok tej krótkiej powieści.

To niezwykła książka o umieraniu. Nie ma takich książek, bo śmierć to temat tabu. Ważna, prawdziwa. Autorzy poprzednich wpisów recenzują chyba inną książkę. Dla mnie to jedna z ważniejszych opowieści. Zbliżam się do takiego momentu w życiu, gdy zdarzy się nieuniknione, moje życie się skończy i to lektura obowiązkowa dla tych, którzy chcą się przygotować. Piękna, oszczędna, prawdziwa opowieść o życiu, które zawsze kończy się tak samo, śmiercią. To opowieść o życiu z tej niezwykłej perspektywy. Bardzo się cieszę, że przypadkowo na nią trafiłam, będę do niej wracać. To wielki kunszt w taki sposób zmierzyć się z tak arcyważnym tematem. Dla mnie satysfakcjonująco

To niezwykła książka o umieraniu. Nie ma takich książek, bo śmierć to temat tabu. Ważna, prawdziwa. Autorzy poprzednich wpisów recenzują chyba inną książkę. Dla mnie to jedna z ważniejszych opowieści. Zbliżam się do takiego momentu w życiu, gdy zdarzy się nieuniknione, moje życie się skończy i to lektura obowiązkowa dla tych, którzy chcą się przygotować. Piękna, oszczędna,...

Nie ma tu szalonej akcji i wybuchów, nie ma skandali i burz; jest za to ogrom emocji zapakowanych starannie przez autorkę w mnóstwo małych paczuszek. Z fascynacją odkrywałam, co kryje się w każdej z nich, poznawałam (często bezimiennych) bohaterów, których przeżycia poruszały we mnie wrażliwą strunę. W dodatku Sigrid Nunez bardzo sprawnie posługuje się słowem - ta książka, mimo swych niewielkich rozmiarów, jest pełna zdań, które bez wahania można przepisać do zeszytu z pięknymi, celnymi uwagami na temat życia, relacji międzyludzkich i uczuć.

Nie ma tu szalonej akcji i wybuchów, nie ma skandali i burz; jest za to ogrom emocji zapakowanych starannie przez autorkę w mnóstwo małych paczuszek. Z fascynacją odkrywałam, co kryje się w każdej z nich, poznawałam (często bezimiennych) bohaterów, których przeżycia poruszały we mnie wrażliwą strunę. W dodatku Sigrid Nunez bardzo sprawnie posługuje się słowem - ta książka,...