Książka przyjemna w odbiorze. Ciekawa koncepcja bohaterki i sytuacji, w której się znalazła i tego jak się w niej odnalazła. Choć jest to opowieść postapokaliptyczna, to nie skupia się na trudach takiego świata, a raczej na relacji matki z dziećmi (super pokazanej) oraz ludzkiej psychiki i jest to miła odmiana. Kilka momentów wywołujących refleksje czy rozczulających (np. zmutowany królik, państwo Thorpe'owie).
Trochę zbyt narzucała się oczywistą krytyką dzisiejszego "plastikowego" społeczeństwa, mediów społecznościowych itp., a nie to moim zdaniem było w tej opowieści najważniejsze. Za dużo też jak dla mnie wymieniania walijskich autorów i ich dzieł, które może dla wąskiego grona odbiorców mają jakieś sentymentalne znaczenie, ale dla mnie jedynie utrudniały odbiór.

Książka przyjemna w odbiorze. Ciekawa koncepcja bohaterki i sytuacji, w której się znalazła i tego jak się w niej odnalazła. Choć jest to opowieść postapokaliptyczna, to nie skupia się na trudach takiego świata, a raczej na relacji matki z dziećmi (super pokazanej) oraz ludzkiej psychiki i jest to miła odmiana. Kilka momentów wywołujących refleksje czy rozczulających (np....

W moim odczuciu książka, choć ładnie napisana, jest dość mdła.

Nie urzekły mnie ani okładka (jest zwyczajnie nieciekawa),
ani fabuła (której w wielu miejscach brakuje),ani postacie (zbyt jednowymiarowe, by dało się je po- czy znielubić).

Choć jest to krótka lektura, to zdążyła mnie znudzić litanią walijskich autorów i powieści, a także liczbą przewijających się postaci i wydarzeń, które w gruncie rzeczy nie wpływały na historię (np. cały wątek o Thorpe'ach mógłby zostać usunięty i nie wpłynąłby na ciągłość opowiadanych wydarzeń, podobnie jak opis relacji Rowenny z Gaynor). Warto też wspomnieć, że jak na powieść postapokaliptyczną bohaterom stosunkowo łatwo udaje się pokonać napotkane trudności.

Muszę natomiast przyznać, że bardzo ujmująco została opisana relacja matki i syna. Wzruszyłam się, gdy opisywano odejście Dwynwen, żałoba bijąca ze stron była niemal namacalna. Podobało mi się również inne ugryzienie kwestii życia po Kresie - nie jest to kolejny ogarnięty wieczną zmarźliną świat zbuntowanych robotów, a bijąca nienaturalnym odrętwieniem podróż przez relację człowieka z naturą.

W moim odczuciu książka, choć ładnie napisana, jest dość mdła.

Nie urzekły mnie ani okładka (jest zwyczajnie nieciekawa),
ani fabuła (której w wielu miejscach brakuje),ani postacie (zbyt jednowymiarowe, by dało się je po- czy znielubić).

Choć jest to krótka lektura, to zdążyła mnie znudzić litanią walijskich autorów i powieści, a także liczbą przewijających się...

Czy powieść postapokaliptyczna może ociekać czułością? Czy poza niepewną przyszłością, trudnymi warunkami i tęsknotą za tymi, co odeszli, można odnaleźć w niej ciepło?

„Niebieska księga z Nebo“ to łagodna dystopia, w której świat opowiada matka oraz syn. Piszą dziennik, który opiera się na codziennym życiu po Kresie oraz rzeczywistości zaraz przed nim. Czuć w nich pewną tęsknotę za społeczeństwem oraz wygodnym życiem, a jednocześnie okropny lęk przed zmianami, jakie cywilizacja, gdyby kiedykolwiek została odbudowania, mogłaby za sobą nieść. Doświadczają dużej straty, czują się niczym jedyni oceleni, szanują każdy niepozorny z naszej perspektywy przedmiot. Przede wszystkim jednak tworzą bliską relację, w której znajdują oparcie.

Powieść Manon Stef­fan Ros to nie tylko powieść walijska, ale też laurka dla literatury walijskiej w ogóle. Matka i syn siłę czerpią z książek swojego regionu, poznają najważniejszych autorów okolicy, więc dla wielu twórców znajduje się miejsce właśnie w tej książce. To jedynie wzmianki, ale podkreślają odrębność języka oraz kultury. Akcent znaczący dla świata, w którym Walia to jedynie Wielka Brytania.


„Czy to brzmi strasz­nie? Kres? Utra­ta wszyst­kie­go i wszyst­kich, roz­pad spo­łe­czeń­stwa, świat w ru­inie?“


Jak dla mnie „Niebieska księga z Nebo“ to powieść niezła i przyjemna. Wypełniona uczuciami. Nie na tyle dobra, by zapaść mi w pamięć, ale angażująca i warta poświęconego czasu. Melancholijna i wywołująca przemyślenia. Nie do końca moja, ale też nie na tyle mi daleka, bym nie odczuwała satysfakcji z lektury.


przekł. Marta Li­stew­nik


Nagroda National Eisteddfod Prose Medal, czyli najbardziej prestiżowa walijska nagroda literacka.

Czy powieść postapokaliptyczna może ociekać czułością? Czy poza niepewną przyszłością, trudnymi warunkami i tęsknotą za tymi, co odeszli, można odnaleźć w niej ciepło?

„Niebieska księga z Nebo“ to łagodna dystopia, w której świat opowiada matka oraz syn. Piszą dziennik, który opiera się na codziennym życiu po Kresie oraz rzeczywistości zaraz przed nim. Czuć w nich pewną...

Jest to prowadzona z dwóch perspektyw, z otwartym zakończeniem historia o rodzinie, która przeżyła katastrofę i tym samym „Kres” ludzkości. Bardzo angażująca, realistyczna wizja postapokaliptycznego świata. Refleksyjna i niedająca o sobie zapomnieć. Bardzo polecam!

Jest to prowadzona z dwóch perspektyw, z otwartym zakończeniem historia o rodzinie, która przeżyła katastrofę i tym samym „Kres” ludzkości. Bardzo angażująca, realistyczna wizja postapokaliptycznego świata. Refleksyjna i niedająca o sobie zapomnieć. Bardzo polecam!

Ostatnio mam ogromne szczęście do naprawdę dobrych książek. Tym razem trafiłam na "Niebieską księgę z Nebo" napisaną przez Manon Steffan Ros (dla ciekawych jest to walijska pisarka) I przepadłam. To kolejna cieniutka lektura z wydawnictwa pauza która porusza do głębi i mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że na tę chwilę jest to moja ulubiona pozycja z tego wydawnictwa.

Jest to historia małej, trzyosobowej rodziny. Historia matki i jej dzieci, którzy przeżyli Kres.

Ta opowieść prowadzona jest dwutorowo. Mamy wspomnienia matki, która opowiada co działo się tuż przed katastrofa w wyniku której zginęli niemal wszyscy ludzie. Wspomina tych którzy odegrali jakaś rolę w jej życiu, relacjonuje próby zapewnienia bezpieczeństwa sobie i dzieciom.

Jednocześnie poznajemy punkt widzenia jej syna- Siôna. Chłopiec nie pamięta jak było wcześniej ponieważ był za mały. Widzimy jak to co dla nas byłoby trudne i uciążliwe dla niego jest czymś naturalnym co poprostu się robi bo jest konieczne.

Do tego dochodzi silna relacją między czlonkami tej małej rodziny. Brak innych ludzi sprawił, że chłopiec stał się w pewnym stopniu powiernikiem i pocieszycielem swojej matki. Jedynym wsparciem na jakie mogła liczyć w tych warunkach.

Muszę przyznać, że ta książka rozdarła mi kilka razy serce. Były momenty w których w mojej głowie kołatało się tylko "proszę nie, to już za dużo". Zakończenie tej historii jest otwarte i pozostawia furtkę dla głębszej refleksji na temat roli cywilizacji w naszym życiu.

Nie wiem jak jeszcze mam Was zachęcić ale musicie przeczytać tę książkę I już.😅

Ostatnio mam ogromne szczęście do naprawdę dobrych książek. Tym razem trafiłam na "Niebieską księgę z Nebo" napisaną przez Manon Steffan Ros (dla ciekawych jest to walijska pisarka) I przepadłam. To kolejna cieniutka lektura z wydawnictwa pauza która porusza do głębi i mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że na tę chwilę jest to moja ulubiona pozycja z tego wydawnictwa.

...

Mini-powieść, a może nowela, napisana w oryginale po walijsku (cymraeg) i z tego języka przetłumaczona na polski, za co należą się wielkie brawa Marcie Listewnik.
Gdyby chcieć ją przyporządkować stylowo, należałoby nazwać książkę prozą post-apokaliptyczną. Rozgrywa się bowiem od kilku dni do ośmiu lat po mitycznym Kresie, czyli konflikcie, który doprowadził do wybuchów bomb i skażenia oraz całkowitej utraty energii elektrycznej.
Z tym, że to bardzo kameralne post-apo. Rozgrywa się pomiędzy matką a synem, okresowo z udziałem łącznie czterech innych osób. Niewiele więcej postaci pojawia się w retrospekcjach Rowenny.
Są to bowiem niemal naprzemienne zapiski matki i syna, poczynione w tytułowej niebieskiej księdze, we wsi w północno-wschodniej Walii, osiem lat po Kresie.
I ta wizja post-apo jest całkiem inne niż w przygodówkach i strzelankach zalewających rynek książek science-fiction. Bo też i nie jest to fantastyka. Rowenna i Sion mogliby równie dobrze żyć jako rozbitkowie na bezludnej wyspie. Dla niej Kres stał się nowym rozdaniem, dla niego początkiem świadomych wspomnień i światem, w którym każdy człowiek jest na wagę złota. Chłopiec nie mógł uwierzyć, że kiedyś ludzie po prostu mijali się na ulicach. Rzeczywistość po Kresie pokazana jest z punktu widzenia jej uczestników, przeciętnych ludzi – fryzjerki i jej syna, nie posiadających żadnej wiedzy o przyczynach, czasie trwania oraz zasięgu katastrofy. Wiedzieli tyle, ile widzieli. Jest to zatem proza bardzo nasączona psychologią, jak na kobiecą autorkę przystało.
I jeszcze to, co na pewno nadaje jej lokalną specyfikę – zakotwiczenie w literaturze walijskiej z jednej a Biblii z drugiej strony. Będących przy tym ze sobą w niejakim konflikcie, ale i symbiozie. Z wyjaśnień zawartych w przypisach można się przekonać, że literatura w cymraeg tak naprawdę ma niewiele ponad sto lat, a rozwinęła się dopiero po drugiej wojnie światowej. Ale jeśli wydaje z siebie takie książki jak „Niebieska księga z Nebo” to znaczy, że rozwija się bardzo ciekawie. I chyba jako jedyna z celtyckich ma szanse przetrwania.

Mini-powieść, a może nowela, napisana w oryginale po walijsku (cymraeg) i z tego języka przetłumaczona na polski, za co należą się wielkie brawa Marcie Listewnik.
Gdyby chcieć ją przyporządkować stylowo, należałoby nazwać książkę prozą post-apokaliptyczną. Rozgrywa się bowiem od kilku dni do ośmiu lat po mitycznym Kresie, czyli konflikcie, który doprowadził do wybuchów...

Sięgam po książkę, którą kiedyś odłożyłam na 'zaraz' i okazuje się, że jest idealnym wypełnieniem wolnych chwil a ja jestem cała zaskoczeniem, bo i w niej jest jakieś zaraz, za chwilę.

W "Niebieskiej księdze z Nebo" za chwilę znaczy kilka lat wstecz i kilka do przodu, w wyobraźnię autorki, której świat po Kresie zamknął się w małej, walijskiej wiosce. Takie miejsce zbiera echa światowych zdarzeń z pogłosek, nagłej wiadomości u fryzjera, obserwacji i znikania. Tutaj wiele się nie wydarza i wydarza się wszystko. Pęka znany świat, gasną światła, znika komunikacja, wreszcie - wybucha w oczy elektrownia na wyspie. Dla Rowenny i jej syna oznacza to oczekiwanie na śmierć albo na przetrwanie. Nie uciekną jak inni, bo nie mają gdzie i w małym świecie wiejskiego domu zamienią poprzednie, harde i pośpieszne życie na szukanie sposobów na przetrwanie. Będzie jeszcze córeczka, siostra niespodziewana, życie przyniesione na świat, którego praktycznie nie ma. Albo nie, jest. Nowy dla Rowanny, normalny dla Siôna, za małego by nosić w pamięci to, co przed kresem.

Piękna ta mała opowieść o tęsknocie za byłym i przewadze obecnego, opowieść o nowym początku i końcu, który czai się w uciekających ptakach i zwierzętach mutantach. W śmierci i w zdolności, by ją pokonać. A pytanie, które rodzi się w głowach matki i syna, znających różne światy, a także w naszych, to gdzie jest prawdziwe życie, czym ono jest, do czego przynależmy.

To 140 stron walijskiej muzyki, literatury i języka. To strony oddania, zaufania i rozdarcia pomiędzy 'byłam' i 'jestem'. To żarłoczność na znane kiedyś i pokora wobec nieznanego teraz. Wreszcie, to myśl o końcu świata, który jest jedyną szansą by zauważyć więcej. Mała rzecz o wielkiej sprawie, o emocjach i uczuciach, o zgodzie i ostatecznych wnioskach, o sile i powrocie do podstaw.
Czy macie czasem tak, że wchodzicie na chwilę do lasu, a potem nie chcecie z niego wyjść, bo czeka pośpiech, byle jakie wartości, ludzie, którzy są jak drzazgi?... No właśnie.
Bardzo dobra książka, pełna siły i człowieczeństwa. O tym, że czasem cuda zdarzają się 'za chwilę'.

Pani_Ka Czyta

Sięgam po książkę, którą kiedyś odłożyłam na 'zaraz' i okazuje się, że jest idealnym wypełnieniem wolnych chwil a ja jestem cała zaskoczeniem, bo i w niej jest jakieś zaraz, za chwilę.

W "Niebieskiej księdze z Nebo" za chwilę znaczy kilka lat wstecz i kilka do przodu, w wyobraźnię autorki, której świat po Kresie zamknął się w małej, walijskiej wiosce. Takie miejsce zbiera...

"Niebieska Księga z Nebo" - prosta w przekazie,piękna opowieść o relacjach matki z synem, która przybliżając dziecku swój rodowity język za pomocą literatury, stara się przekazać mu świadomość, czego najbardziej brakuje kiedy spotyka nas coś ostatecznego. Wiedza o sobie, pochodzeniu, ale również o nabywaniu umiejętności przetrwania w obliczu katastrofy, jak radzić sobie samemu. Czy to wystarczy?

W "Niebieskiej Księdze z Nebo" bohaterce i jej dziecku udaje się przetrwać, mimo że ptaki odleciały, zwierzęta zostały zdeformowane to dziwnym trafem woda, powietrze i ziemia nadają się do wykorzystania. Tak od razu nadawały się do użytku, oddychania, picia, a sposób ukrycia się przed katastrofą też pomysłowo został opisany. A wszyscy zginęli. Została tylko kobieta i syn. Zastanawiające.

Bardzo dobrze z spędziłam czas z chłopcem i jego mamą. Ich sytuacja warta jest uwagi i przeczytania, bo mówi o tym, czego człowiek boi się tak naprawdę, kiedy staje w obliczu zagrożenia.

"Niebieska Księga z Nebo" - prosta w przekazie,piękna opowieść o relacjach matki z synem, która przybliżając dziecku swój rodowity język za pomocą literatury, stara się przekazać mu świadomość, czego najbardziej brakuje kiedy spotyka nas coś ostatecznego. Wiedza o sobie, pochodzeniu, ale również o nabywaniu umiejętności przetrwania w obliczu katastrofy, jak radzić sobie...

Wizja postapokaliptycznego świata. Niesamowicie dobra książka, tak nierealna, że aż prawdziwa. Nafaszerowana myślami, emocjami, tęsknotą i nadzieją. Wbija w fotel.

Wizja postapokaliptycznego świata. Niesamowicie dobra książka, tak nierealna, że aż prawdziwa. Nafaszerowana myślami, emocjami, tęsknotą i nadzieją. Wbija w fotel.

Fantastyczna książka: novum na polskim rynku, bo ileż u nas książek tłumaczonych z walijskiego? Do tego niesamowita, złowroga atmosfera, która kojarzy mi się z "How I live now" Meg Rosoff.

Fantastyczna książka: novum na polskim rynku, bo ileż u nas książek tłumaczonych z walijskiego? Do tego niesamowita, złowroga atmosfera, która kojarzy mi się z "How I live now" Meg Rosoff.