rozwiń zwiń
O_Książka

Profil użytkownika: O_Książka

Toruń Kobieta
Status Czytelniczka
Aktywność 5 tygodni temu
190
Przeczytanych
książek
228
Książek
w biblioteczce
184
Opinii
799
Polubień
opinii
Toruń Kobieta
Dodane| 5 cytatów
Strony www:
Cześć! Będziemy dzielić się z Wami naszymi refleksjami na temat tego co przeczytaliśmy i polecać te najbardziej wartościowe pozycje (oraz ostrzegać przed tymi, które nadają się jedynie do palenia w kominku).

Opinie


Na półkach:

To była trudna książka. Dużo w niej było emocji, które targają czytelnikiem w trakcie lektury. Powodowało to, nie byłam w stanie się od niej oderwać. Niemniej te wszystkie historie, które są prawdziwe sprawiały, że czasem zadawałam sobie pytanie: a co, gdybym ja znalazła się na miejscu tej żony? Jak bym wówczas zareagowała? Czy byłabym w stanie wybaczyć? Czy umiałabym nadal utrzymywać kontakt z osobą, która przez lata była mi bliska i która tak bardzo mnie oszukała? Te małe dramaty, o których na co dzień się nie mówi, rozgrywają się w polskich domach po cichu. Zarówno żony, jak i mężowie cierpią i często nie wiedzą, gdzie i jak poszukiwać ratunku lub choćby zrozumienia.

Maria Mamczur w swojej książce przytacza historie żon, które po latach zorientowały się lub dowiedziały, że ich mężowie są gejami. Czytamy słowa tych kobiet i zderzamy się z ogromnym bólem, rozczarowaniem, niezrozumieniem i wstydem. Wstydem, że inni dowiedzą się, o sytuacji mówiąc: jak mogła tego nie zauważyć? Ale i wstydem wynikającym z myśli: dlaczego wybrał akurat mnie? Czy byłam zbyt słaba, a może za mało kobieca, atrakcyjna?

Zdaje się, że łatwiej byłoby im jednak zmierzyć się z „klasyczną zdradą”, gdzie mężczyzna znajduje inną kobietę. Ale mąż gej? Uważają, że były oszukiwane przez cały związek, że zostały potraktowane instrumentalnie - jako przykrywka. I niestety nierzadko to rzeczywiście prawda. Czasem jednak okazuje się, że mąż gej nie wiedział, nie miał pewności, chciał żyć „normalnie” - mieć dzieci, żonę…

Dużo w tej książce poczucia niesprawiedliwości - z jednej strony ze strony żon, które nie potrafią odciąć się od przeszłości i wybaczyć, z drugiej ze strony mężów, którzy chcieliby być szczęśliwi, ale konwenanse, środowisko, katolickie rodziny nie pozwalają im na coming out.

Uważam, że poniekąd jako społeczeństwo sami dopuszczamy do takich patologicznych sytuacji. Nietolerancja objawiająca się agresją wobec osób o odmiennej orientacji seksualnej powoduje, że mężczyzna, który czuje, że szczęśliwszy byłby z drugim mężczyzną, nie chce się ujawniać w obawie przed społecznym ostracyzmem. Takie życie jest trudne, wystawia go na wieczną walkę. Stąd niektórzy z nich wolą się ukrywać, żyć w niesatysfakcjonujących związkach tylko po to, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo. Czy to fair, że dzieje się to kosztem kobiety, która kocha i chce mieć szczęśliwą rodzinę? Nie. Ale czy to do końca wina męża geja, który boi się, ze po odkryciu wszystkich kart straci całe dotychczasowe życie?

Myślałam, że lektura tej książki da mi odpowiedź na pytanie „dlaczego?”, ale opisywane sytuacje i ich różnorodność powodują, że to niemożliwe. Starałam się zrozumieć obie strony. Było mi cholernie przykro, gdy czytałam zarówno opowieści żon jak i mężów. Skala cierpienia jest przeogromna. Nie chcę sobie nawet wyobrażać ile takie sytuacje kosztują emocji i jak odbija się to na zdrowiu psychicznym bohaterów takich historii.

Maria Mamczur zbudowała tę książkę głównie na tym, co opowiedziały jej żony gejów i mężczyźni, którzy tłumaczyli, dlaczego stało się tak, jak się stało. Do tego możemy przeczytać ogłoszenia z różnych forów, gdzie mężczyźni szukają kobiet (najlepiej lesbijek) do związków-przykrywek, zapoznać się z garstką danych statystycznych i poznać opinie ekspertów z zakresu psychiatrii i seksuologii. Mniej jest tutaj refleksji czy opinii autorki, ale wydaje mi się, że zajęcie w tej sprawie obiektywnego stanowiska, jest zwyczajnie niemożliwe. Forma może nie spełnić oczekiwań wielu osób, szczególnie bardziej zorientowanych w temacie. Nie jest to bowiem naukowa, mocna pozycja i bardzo rzetelne podejście, a raczej zlepek różnych wypowiedzi.

Polecam Wam tę książkę, jeśli lubicie wątki psychologiczne i trudne tematy. We mnie ta książka rezonuje do dziś i ilekroć przypominam sobie poszczególne wątki, czuję ścisk w żołądku i po ludzku - ogromne współczucie. Jeśli jednak temat ten nie jest Wam obcy, spodziewacie się bardziej naukowego lub nowatorskiego podejścia - możecie być rozczarowani.

To była trudna książka. Dużo w niej było emocji, które targają czytelnikiem w trakcie lektury. Powodowało to, nie byłam w stanie się od niej oderwać. Niemniej te wszystkie historie, które są prawdziwe sprawiały, że czasem zadawałam sobie pytanie: a co, gdybym ja znalazła się na miejscu tej żony? Jak bym wówczas zareagowała? Czy byłabym w stanie wybaczyć? Czy umiałabym nadal...

więcej Pokaż mimo to


Na półkach:

To nie jest poradnik, który podpowie Wam jak zaplanować podróż do najdziwniejszych zakątków świata. To nie jest również zbiór obszernych opisów miejsc czy ich historii ani wnikliwa analiza sytuacji gospodarczo-politycznej wybranych państw. Z tego powodu książka Flechtera zapalonym podróżnikom może wydać się mało konkretna, ale… ja tę książkę pokochałam! Dlaczego?

Historie Adama Flechtera są jak książki Malcolma xD w wersji: wydarzyło się naprawdę (z dużą dozą refleksji nad życiem). Zabawne jak książki Janiny Bąk, ale w trochę mniej intensywnym wydaniu (dla wielu Janina to może być za dużo). To duża dawka ironicznego humoru autora (także w stosunku do samego siebie), zmiksowana z trafnymi obserwacjami na temat otaczającej nas rzeczywistości. Do tego wszystkiego czytelnik dowie się kilku ciekawych rzeczy od lokalsów, z którymi Adam Flechter rozmawiał i którzy byli nierzadko jego przewodnikami.

Mikrokoronacje, zderzenie perspektyw mieszkańców Izraela i Palestyny, Chiny w środku zimy, szczegółowe kontrole na lotniskach, żenująca wycieczka po szkole w Ghanie - sporo smaczków jest w tej książce, które Was rozbawią i zaskoczą.

Nie ma co ukrywać - w książce, która ma nieco ponad 300 stron, a mówi o 17 różnych miejscach na świecie, raczej nie ma miejsca na obszerne opisy przyrody i zabytków. Zakładam jednak, ze zupełnie nie taki był cel autora. „Nie jedź tam” to historie, które powodują, że chcesz spakować walizki i przeżyć to, co autor (no może nie wszystko, bo autobus do Wuhan by mnie pokonał).

To również, a może przede wszystkim opowieść o poszukiwaniu siebie, sensu swojego życia, gdy codzienność zaczyna wydawać Ci się monotonna i nie dająca satysfakcji. Autor poprzez podróże i refleksje, które dzięki nim kiełkują w jego głowie, dojrzewa do ważnego wniosku na temat tego, co rzeczywiście w życiu liczy się najbardziej. I choć poszukiwaczem przygód pozostanie chyba na zawsze, to jednak ten BŁYSK, gdy dociera do niego, kim i gdzie jest i rozbicie w głowie murów, które sam stworzył, okazują się cenniejsze niż obejrzane budynki. Bo prawda jest taka (choć raczej trudno o tym w ten sposób myśleć), że „nuda to towar luksusowy”. I choć niektórym refleksje autora mogą wydawać się „płytkie”, to moim zdaniem, najtrafniejsze przemyślenia są właśnie proste, ale uderzające z odpowiednią mocą w ten jeden, czuły punkt.

Żałuję, że książka nie jest wzbogacona zdjęciami. Baaardzo mi ich brakowało momentami. Moja ciekawość się ich domagała. Choć wyobraźnia oczywiście pracowała na pełnych obrotach, to były elementy, które po prostu chciałabym zobaczyć.


„Zauważyłem, że ludzie, którzy często przebywają w towarzystwie obcych, rozwijają w sobie umiejętność sprawiania, by Ci obcy zapominali, że właściwie są obcy.”

„Ludzie pozbawieni w codziennym życiu refleksji na swój temat nie odkryją w magiczny sposób nowych sposobów myślenia czy ukrytych głębin zrozumienia tylko dlatego, że wymienią dom na Rzym albo Gloucester na Gabon.”

„Pewnie wszyscy to robimy: obsadzamy siebie wstecznie w historiach z naszego życia, dając sobie główne role w sukcesach i minimalizując te, które odgrywamy w porażkach; idziemy od naszych działań do usprawiedliwień zamiast odwrotnie.”

To nie jest poradnik, który podpowie Wam jak zaplanować podróż do najdziwniejszych zakątków świata. To nie jest również zbiór obszernych opisów miejsc czy ich historii ani wnikliwa analiza sytuacji gospodarczo-politycznej wybranych państw. Z tego powodu książka Flechtera zapalonym podróżnikom może wydać się mało konkretna, ale… ja tę książkę pokochałam! Dlaczego?

Historie...

więcej Pokaż mimo to


Na półkach:

Zdaje się, że w obecnych czasach coraz więcej ludzi zaczyna snuć czarne scenariusze. Może nie jest to wyobrażenie końca świata, ale konieczności ucieczki z kraju w obliczu wojny już jak najradziej tak. Jak bardzo lęk może nami sterować? I kiedy lęk staje się paranoją? Czy na KONIEC ŚWIATA można się jakoś przygotować? Główny bohater opowieści Łukasza Krukowskiego próbuje. Czy mu się to udaje?

Na początku nawet po części identyfikowałam się z Arturem, bo został przedstawiony realistycznie. Początkowo fabuła mnie naprawdę intrygowała. Artur studiuje, choć ma do tego dość pobieżny stosunek, obstawia mecze zamiast znaleźć regularną pracę, zaczyna wkręcać się w kryptowaluty. Choć mieszka w stolicy nie od wczoraj, to dopiero po czasie zauważa, że drapacze chmur, wielość biurowców i generalnie rozrastanie się metropolii, zaczyna go przytłaczać i wzbudzać jego niepokój. Lęk próbuje zagłuszyć tabletkami, ale gdy słyszy słowa swojego wykładowcy na temat końca świata - spirala zaczyna się nakręcać. Artur postanawia zostać preppersem, wyjechać z miasta i przygotować się na najgorsze. Czy świat rzeczywiście się skończy?

Czułam napięcie i ogromną ciekawość tego, co stanie się dalej. Te emocje to trochę suma apokaliptycznej wizji świata, ciągłych rozmyśleń bohatera i jego paranoi oraz języka, który nie jest wyszukany, ale dobrze pasuje do historii. Pierwszą część książki pochłonęłam błyskawicznie. Niestety, później moje zainteresowanie nią się rozmyło.

Wątek z Jagodą wydał mi się bardzo naciągany i totalnie tego nie poczułam. Byłam nim zaskoczona, ale nie kupowałam tej historii. Moje skumulowane emocje i zaciekawienie zaczęły blaknąć. Nie byłam w stanie przeczytać na raz więcej niż 20 stron, bo… zaczynałam się nudzić. Było zbyt dziwnie. Oczywiście - weird fiction rządzi się swoimi prawami, ale niestety książkę wymęczyłam, a nie doczytałam z przyjemnością.

W moim odczuciu to była bardzo obiecująca książka i bardzo fajnie się zaczynała. Nie spodobał mi się jednak pomysł na rozwinięcie historii. Czy żałuję, że ją przeczytałam? Nie. Czy przeczytałabym ją ponownie? Nie. Czy poleciłabym ją? Tak, fanom apokaliptycznego klimatu i pewnego rodzaju „dziwności” w literaturze - aby sami wyrobili sobie swoją opinię.

Zdaje się, że w obecnych czasach coraz więcej ludzi zaczyna snuć czarne scenariusze. Może nie jest to wyobrażenie końca świata, ale konieczności ucieczki z kraju w obliczu wojny już jak najradziej tak. Jak bardzo lęk może nami sterować? I kiedy lęk staje się paranoją? Czy na KONIEC ŚWIATA można się jakoś przygotować? Główny bohater opowieści Łukasza Krukowskiego próbuje....

więcej Pokaż mimo to

Więcej opinii

Aktywność użytkownika O_Książka

z ostatnich 3 m-cy

Tu pojawią się powiadomienia związane z aktywnością użytkownika w serwisie


ulubieni autorzy [13]

Vladimir Nabokov
Ocena książek:
7,4 / 10
41 książek
3 cykle
Pisze książki z:
917 fanów
Christian Unge
Ocena książek:
6,6 / 10
3 książki
1 cykl
6 fanów
Margaret Atwood
Ocena książek:
6,8 / 10
51 książek
3 cykle
528 fanów

Ulubione

Dorota Kotas Cukry Zobacz więcej
Dorota Kotas Cukry Zobacz więcej
Therese Bohman Ta druga Zobacz więcej
Bartosz Gardocki Kurs na ulicę Szczęśliwą Zobacz więcej
Bartosz Gardocki Kurs na ulicę Szczęśliwą Zobacz więcej

Dodane przez użytkownika

Dorota Kotas Cukry Zobacz więcej
Dorota Kotas Cukry Zobacz więcej
Therese Bohman Ta druga Zobacz więcej
Bartosz Gardocki Kurs na ulicę Szczęśliwą Zobacz więcej
Bartosz Gardocki Kurs na ulicę Szczęśliwą Zobacz więcej

statystyki

W sumie
przeczytano
190
książek
Średnio w roku
przeczytane
48
książek
Opinie były
pomocne
799
razy
W sumie
wystawione
188
ocen ze średnią 6,8

Spędzone
na czytaniu
942
godziny
Dziennie poświęcane
na czytanie
48
minut
W sumie
dodane
5
cytatów
W sumie
dodane
0
książek [+ Dodaj]