Panny z "Wesela". Siostry Mikołajczykówny i ich świat

Oj „Wesele”, ech „Wesele” lektura ze szkoły średniej, klasyk wiadomo i znać trzeba. Ale książka Śliwińskiej, to też przybliżenie innych bohaterów dramatu oraz okoliczności doprowadzających do owego wesela.
Jest również historią trzech sióstr, historią ich losów, czy jak kto woli ich przeznaczenia.
Mamy tu również ówczesną wieś z jej obyczajami, obrzędami społecznymi zasadami itd, itp. Świetne zwierciadło dla kobiet ówczesnej epoki. Można sobie czytając porównać, to co można było kobiecie kiedyś, a to co dziś.
I jakby nie patrzeć zawsze będzie kontrowersyjnie…
Czytając „Panny”, przychodzi też na myśl (mimo wszystkich ograniczeń, zakazów, nakazów) jedno stare powiedzenie, że choć „mężczyzna jest głową rodziny, to kobieta jest szyją…”
Książka wyjątkowa, także poprzez źródła z których powstała, czyli głównie listy, dokumenty kościelne, prywatne archiwa, anegdoty czy pamiętniki.

Te ponad sześćdziesiąt lat „akcji” w książce (od 1890 roku aż do 1954) czyta się jednym tchem i sprawia, że zupełnie inaczej popatrzymy na „Wesele” i wszystko to co się z nim wiąże.

Oj „Wesele”, ech „Wesele” lektura ze szkoły średniej, klasyk wiadomo i znać trzeba. Ale książka Śliwińskiej, to też przybliżenie innych bohaterów dramatu oraz okoliczności doprowadzających do owego wesela.
Jest również historią trzech sióstr, historią ich losów, czy jak kto woli ich przeznaczenia.
Mamy tu również ówczesną wieś z jej obyczajami, obrzędami społecznymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem zachwycona. Czytałam też poprzednie teksty pani Moniki Śliwińskiej ("Muzy Młodej Polski" i "Wyspiański. Dopóki starczy życia") i muszę przyznać, ze odmalowują razem cudowny obraz epoki i ludzi. Ale rozpatrywane osobno wcale nie są gorsze i niczego się nie traci.
"Panny z 'Wesela'" to po prostu wspaniałą opowieść o pewnej dużej, gwarnej Rodzinie i o tle, o epoce w której ta rodzina żyła.
Niby przeczytałam już dużo w tym temacie, w temacie Wesela, Wyspiańskiego, Młodej Polski i innych powiązanych, ale wciąż mi mało. Mam nadzieję, że Autorka pracuje nad jakimś kolejnym tekstem, jeśli tak to nie mogę się doczekać premiery. A może ktoś zechciałby wydać pamiętniki Aleksandry Czechówny?...

Jestem zachwycona. Czytałam też poprzednie teksty pani Moniki Śliwińskiej ("Muzy Młodej Polski" i "Wyspiański. Dopóki starczy życia") i muszę przyznać, ze odmalowują razem cudowny obraz epoki i ludzi. Ale rozpatrywane osobno wcale nie są gorsze i niczego się nie traci.
"Panny z 'Wesela'" to po prostu wspaniałą opowieść o pewnej dużej, gwarnej Rodzinie i o tle, o epoce w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Monika Śliwińska to autorka doskonałej, wręcz mistrzowskiej biografii Wyspiańskiego. Nic dziwnego, iż kolejna jej książka jest tak silnie z Wyspiańskim związana.
Tym razem autorka opowiada nam fascynująca historię o Annie, Jadwidze i Marii Mikołajczykównach, bronowickich rodzinach, bronowickich kobietach, obyczajach, dniu codziennym i odświętnym.
Panny z "Wesela"... to nie tylko obraz wsi, jej obyczajów, stosunków międzyludzkich, portret epoki, ale także genialny wizerunek kobiet, które zgodnie z obyczajami tamtej epoki od samego nieomal urodzenia były przygotowywane do służenia innym, głównie przyszłemu mężowi i dzieciom oraz całkowitej rezygnacji z siebie. To taki manifest i chęć uświadomienia nam, jak obecnie mamy dobrze, choć nie idealnie i jak wiele my kobiety zyskałyśmy,.
Przy czym, co niezwykle ciekawe i rzucające się w oczy w trakcie lektury, to fakt, iż owe uczone podległości dziewczynki, póżniej kobiety, żony, miały jednak wpływ na życie rodziny, na swoich mężów, na ich poczynania. W niewielkim zakresie i inaczej niż my to rozumiemy teraz, ale jednak miały. Były przy tym doskonałymi partnerkami swoich mężów. Tak po prostu wtedy żyto.
Panny z "Wesela" ... są mistrzowsko napisane, wspaniale skonstruowane. Książkę czyta się z wielkim zaciekawieniem, niecierpliwie odwracając kolejne kartki.
Tworząc tę wyjątkową książkę, kronikę, studium socjologiczno-historyczno-obyczajowe Śliwińska bazowała na bogatym, choć niekiedy trudno dostępnym źródłoznawstwie. Głównie były to listy, dokumenty głównie kościelne, pamiętniki, zapiski oraz niepublikowane wcześniej materiały z prywatnych archiwów i licznych anegdotach. Źródła ze zbiorów potomków Włodzimierza Tetmajera i Lucjana Rydla były osią i niezwykle pomocnym materiałem. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, jak wiele pracy, trudu musiała sobie zadać autorka żeby dotrzeć do wszystkich materiałów, szczególnie tych dotąd nieznanych. Chylę czoło przed taką pracą i zapałem. Widać, iż Śliwińska w stworzenie książki włożyła całe serce i duszę.
Panny z "Wesela"... to także świetnie nakreślony portret kilku epok. Akcja rozpoczyna się w 1890 roku, a kończy w 1954 roku. 2 wojny, odzyskanie niepodległości, początki PRL-u i wiele innych wydarzeń. W to wpisujące się losy trzech kobiet, ich najbliższych, przyjaciół, potomków. Wyjątkowa książka.
Wesele jest dla mnie wyjątkowym dziełem, arcydziełem, mega dramatem, pozycją obowiązkową dla wszystkich inteligentnych ludzi i czymś całkowicie unikalnym w naszej literaturze. Książka Moniki Śliwińskiej jest kontynuacją i niezbędną lekturą dla każdego czytelnika Wesela.
Polecam, polecam, polecam. Zachęcam też do sięgnięcia po innej książki Moniki Śliwińskiej, Wyspiański. Dopóki starczy życia i Muzy Młodej Polski. Życie i świat Marii, Zofii i Elizy Pareńskich.

Monika Śliwińska to autorka doskonałej, wręcz mistrzowskiej biografii Wyspiańskiego. Nic dziwnego, iż kolejna jej książka jest tak silnie z Wyspiańskim związana.
Tym razem autorka opowiada nam fascynująca historię o Annie, Jadwidze i Marii Mikołajczykównach, bronowickich rodzinach, bronowickich kobietach, obyczajach, dniu codziennym i odświętnym.
Panny z "Wesela"... to nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

bardzo ciekawa, świetnie udokumentowana- jestem pod dużym wrażeniem warsztatu tej autorki

bardzo ciekawa, świetnie udokumentowana- jestem pod dużym wrażeniem warsztatu tej autorki

Pokaż mimo to

Odkąd zobaczyłam tę książkę w zapowiedziach, czekałam na nią z niecierpliwością i wiedziałam, że muszę ją mieć.

Kupiłam (tak, za własne pieniądze, to nie jest egzemplarz recenzencki), przeczytałam i...jestem zachwycona.

Uważam "Wesele" za arcydramat. Zawsze fascynowali mnie jego bohaterowie, ci, mający swoje rzeczywiste pierwowzory. Tak więc książka Moniki Śliwińskiej idealnie wpisała się w moje upodobania. W treści i formie, bo autorka musiała wykonać benedyktyńską pracę, żeby dotrzeć do tych wszystkich źródeł, na których oparła swoją książę. REWELACYJNĄ KSIĄŻKĘ!

"Panny z Wesela" to (oczywiste!) opowieść o trzech siostrach Mikołajczykównych (kto czytał "Wesele" ten wie, kto zacz, kto nie czytał jego strata). Ale to także opowieść o innych bohaterach dramatu, o podkrakowskich Bronowicach Małych, o tym splocie wydarzeń, które w jednym miejscu złączyły losy wiejskich panien z artystami z Krakowa.

Ale już sama opowieść o trzech siostrach i ich życiu jest absolutnie fascynująca! Muszę powiedzieć, że najbardziej poruszyły mnie wojenne losy Anny Tetmajerowej (Gospodyni z "Wesela"). Przeczytajcie, sprawdźcie jak było. Z podkrakowskiej wsi do Indii...przeczytajcie jak do tego doszło.

W ogóle...przeczytajcie "Panny z Wesela". Książkę gorąco, gorąco polecam.
A...zapomniałabym. Sięgnijcie po dwie poprzednie książki Moniki Śliwińskiej. Rewelacja!

Odkąd zobaczyłam tę książkę w zapowiedziach, czekałam na nią z niecierpliwością i wiedziałam, że muszę ją mieć.

Kupiłam (tak, za własne pieniądze, to nie jest egzemplarz recenzencki), przeczytałam i...jestem zachwycona.

Uważam "Wesele" za arcydramat. Zawsze fascynowali mnie jego bohaterowie, ci, mający swoje rzeczywiste pierwowzory. Tak więc książka Moniki Śliwińskiej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to