Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak dla mnie styl poprawny, ale nie szałowy. Niespecjalnie mnie przestraszyła, może dlatego że wiedziałam czego się spodziewać. Dużą zaletą jest to, że akcja rozwija się szybko.

Jak dla mnie styl poprawny, ale nie szałowy. Niespecjalnie mnie przestraszyła, może dlatego że wiedziałam czego się spodziewać. Dużą zaletą jest to, że akcja rozwija się szybko.

Książka uświadomiła mi, jak wiele niesłusznych przekonań miałam na temat ścieżki do sukcesu. Szkoda, że tak późno. Mimo wszystko trzeba nie lada uporu, żeby to przeczytać. Teksty popularnonaukowe polegające na znacznej ilosci studiów podobnych przypadków nużą mnie niesamowicie. Zwłaszcza kiedy treść można ująć w kilku zdaniach.

Książka uświadomiła mi, jak wiele niesłusznych przekonań miałam na temat ścieżki do sukcesu. Szkoda, że tak późno. Mimo wszystko trzeba nie lada uporu, żeby to przeczytać. Teksty popularnonaukowe polegające na znacznej ilosci studiów podobnych przypadków nużą mnie niesamowicie. Zwłaszcza kiedy treść można ująć w kilku zdaniach.

Książka "Łowcy Skór" zamyka moją trylogię o polskim pogotowiu - po przeciętnej książce Jakuba Sieczko i fatalnym gniocie Jana Świtały.

Właściwie jest to reportaż nie do końca o pogotowiu, a o największym masowym mordzie III RP. Tym bardziej szokuącym, że zorganizowaną grupę przestępczą stanowiły tu osoby, których nie tylko moralnym, ale i zawodowym obowiązkiem było ratowanie życia i zdrowia ludzkiego.

Część osób zajmujących się naukowo psychologią stara się dociec mechanizmów zła. Dlaczego były możliwe obozy koncentracyjne? Dlaczego wydarzyła się rzeź wołyńska? Wreszcie dlaczego osoby, które przysięgały "po pierwsze - nie szkodzić", zabijały dla pieniędzy? Jak nisko w odpowiednich okolicznościach może upaść człowiek?

Pamięć o zbrodni, która wydarzyła się nie tak dawno temu jest słaba. Wyparliśmy to wspomnienie, a jedną z możliwych przyczyn jest dążenie do postrzegania świata jako miejsca sprawiedliwego i bezpiecznego. Chcemy ufać i wierzyć, że kiedy wezwiemy karetkę pogotowia, przywiezie ona pomoc, a nie śmierć. Niech dzieło Tomasza Patory stoi na straży tej pamięci, niczym napis "NIGDY WIĘCEJ WOJNY" na Westerplatte.

Książka "Łowcy Skór" zamyka moją trylogię o polskim pogotowiu - po przeciętnej książce Jakuba Sieczko i fatalnym gniocie Jana Świtały.

Właściwie jest to reportaż nie do końca o pogotowiu, a o największym masowym mordzie III RP. Tym bardziej szokuącym, że zorganizowaną grupę przestępczą stanowiły tu osoby, których nie tylko moralnym, ale i zawodowym obowiązkiem było...