Skrzywdzeni i poniżeni

Czas na Petersburg!

Fiodor Dostojewski niesłusznie znany jest w Polsce niemal wyłącznie ze „Zbrodni i kary”, a i ta powieść kojarzona jest często ze znienawidzoną lekturą. Tymczasem w dorobku autora wiele jest wspaniałych pozycji, uniwersalnych i ponadczasowych. Pisarz bowiem w kręgu swoich zainteresowań człowieka, targające nim emocje i jego ułomności.
Doskonale widać to w sentymentalnej powieści „Skrzywdzeni i poniżeni”, kolejnej w dorobku Dostojewskiego, która przenosi nas do Petersburga, obnażając i piętnując degenerację, wynaturzenie, uświadamiając nam, że niestety są sytuację, kiedy degrengolada jest procesem na tyle zaawansowanym, że trudno jest dobru wznieść się poza nią. Po opublikowana nakładem wydawnictwa MG książkę sięgnąć mogą nie tylko miłośnicy literatury rosyjskiej i samego Dostojewskiego, ale też wszyscy zainteresowani ludzką duszą, z niepokojem śledzący upadek człowieczeństwa oraz coraz trudniejszą walkę dobra ze złem.
Przenosimy się do wspomnianego, XIX-wiecznego Petersburga, miasta z wieloma możliwościami, ale jednocześnie pełnego ludzkiej zgnilizny, niezbyt łaskawego dla głównego bohatera. Iwan Pietrowicz, będący jednocześnie narratorem powieści, to młody i obiecujący pisarz, który jednak – jak wielu literatów – z trudem wiąże koniec z końcem. Ima się różnych zleceń na teksty, wierząc, że już wkrótce uda mu się opublikować poczytną książkę, której kanwą będą jego doświadczenia. Skrupulatnie przenosi zatem na papier fragmenty swojego życia, w ten sposób poddając się jednocześnie swego rodzaju terapii.
Wcześni osierocony Iwan dorastał w domu Mikołaja Sergieicza Ichmieniewa, który zlitował się nad chłopcem i przygarnął pod swoje skrzydła, wychowując razem ze swoją córką, Nataszą. Mimo bogactwa, Mikołaj jawi się jako człowiek prosty i uczciwy, ujmujący swą serdecznością i sercem na dłoni. Ta serdeczność i życzliwość sprowadza niestety na niego kłopoty. Zgadza się on bowiem pokierować innym młodym człowiekiem, dziewiętnastoletnim Aloszą Piotrowiczem, synem księcia Piotra Aleksandrowicza Wałkowskiego, właściciela majątku Wasiliewsie, nieświadomy problemów, jakie to za sobą pociągnie. Chłopak, zamiast nabierać ogłady i zdyscyplinowania … zakochuje się. Panią jego serca zostaje siedemnastoletnia córka Mikołaja, co nie podoba się Wałkowskiemu i jest źródłem szykanowania Ichmieniewa, a także oskarżeń o kradzież i niegospodarność.
Te miłosne perypetie Natalii oraz gwałtowny zwrot w relacjach księcia z zarządcą swoich dóbr, są niejako przeciwwagą dla spokojnego charakteru Iwana, który jako bohater idealny, bez skazy, stanowi doskonałe tło dla pozostałych postaci, ale jednocześnie sam nie daje o sobie zapomnieć…
Powieść Dostojewskiego „Skrzywdzeni i poniżeni” to podróż po meandrach ludzkiej duszy. Wydaje się to być książka bardzo osobista, może właśnie dlatego doszukiwać się można w niej analogii do życie samego pisarza. Znakomita kreacja postaci, barwne opisy pobudzające wyobraźnię i ogromny ładunek emocjonalny, który czyni zarówno powieść jak i wydarzenia w niej zawarte bliskimi nam i zachęca do zaangażowania się w lekturę. Nic zatem dziwnego, że można się w niej rozsmakować, że jest to idealna pozycja, by zacząć nią swoją przygodę z Dostojewskim!

Czas na Petersburg!

Fiodor Dostojewski niesłusznie znany jest w Polsce niemal wyłącznie ze „Zbrodni i kary”, a i ta powieść kojarzona jest często ze znienawidzoną lekturą. Tymczasem w dorobku autora wiele jest wspaniałych pozycji, uniwersalnych i ponadczasowych. Pisarz bowiem w kręgu swoich zainteresowań człowieka, targające nim emocje i jego ułomności.
Doskonale widać to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od jakiegś czasu rozsmakowałam się w prozie Fiodora Dostojewskiego. Sięgam po kolejne pozycje z jego dorobku i nie mogę się nadziwić, jak głęboko potrafił zaglądać w zakamarki ludzkich dusz, pokrętnych, złych, ale też tych dobrych, oddanych, kochających.

Petersburg, XIX wiek. Głowny bohater, a zarazem narrator Iwan Piotrowicz jest pisarzem żyjącym na granicy ubóstwa. Współpracuje z dziennikami, pisze artykuły i wierzy, że uda mu się napisać dobrą książkę. Opisuje swoje życie i zajęcie to pozwala mu nie umrzeć ze zgryzoty. Minione wspomnienia wzruszają go aż do bólu, dlatego je spisuje, aby w końcu nabrały spokojnego, bardziej uporządkowanego charakteru. Pisanie chłodzi dawne wspomnienia i chorobliwe mrzonki obraca w pracę.

Bohaterowie w książce są zróżnicowani i mają rozbudowaną sferę duchową. Iwan jeszcze w dzieciństwie został sierotą i wychowywał się w domu Mikołaja Sergieicza Ichmieniewa, który przygarnął go z litości i wychowywał razem ze swoją córką Nataszą. Mikołaj to człowiek prosty, dobry, szczery, uczciwy, bezinteresowny, szlachetny, naiwnie romantyczny, którego ująć można tylko serdecznym i przyjacielskim zachowaniem, a nie pieniędzmi i bogactwem. Wychowując pod swoim dachem Iwana i Nataszę nie przypuszcza, że w przyszłości mogą wyniknąć z tego problemy. Na jego drodze staje książę Piotr Aleksandrowicz Wałkowski, właściciel majątku Wasiliewsie, który jest przystojny, obdarzony wieloma zaletami, dowcipem, smakiem, niewyczerpaną wesołością. Jest w nim coś zwycięskiego i czarującego, coś co przyciąga do niego nie tylko kobiety, ale zjednuje także mężczyzn. Wałkowski dzięki sukcesom towarzyskim i hrabiemu Naińskiemu ugruntowuje swoją karierę w Petersburgu oraz powiększa swój majątek. Wysyła swojego dziewiętnastoletniego syna Aleksego Piotrowicza do zarządcy swoich dóbr w Wasiliewskie, Mikołaja Sergieicza, aby ten nauczył pierworodnego rozumu, naprawił lekkomyślny charakter i wdrożył surowe zasady. Aliosza to miły, ładny, słaby i nerwowy chłopak, a jednocześnie wesoły, prostoduszny, z otwartą duszą, zdolną do najszlachetniejszych wzruszeń, z sercem kochającym, szczerym i wdzięcznym. Początkowe bardzo dobre relacje Wałkowskiego i Ichmieniewa psują się. Książę szykanuje rządcę, oskarża go o kradzież i niegospodarność, zarzuca, że pozwolił swojej siedemnastoletniej córce Nataszy rozkochać w sobie jego syną. W złości zamierza odebrać Mikołajowi ostatni kawałek chleba. Problemy narastają i cierpi z tego powodu coraz wiecej ludzi.

W tej powieści jest wiele nawiązań do życia Fiodora Dostojewskiego. Pierwsza powieść Iwana Piotrowicza to nawiązanie do ,,Biednych ludzi'' debiutu Dostojewskiego, któremu towarzyszyła atmosfera przychylności i uznania. Krytyk B. z powieści ,,Skrzywdzeni i poniżeni", to Wissarian Bieliński, który uznał Dostojewskiego za nowego Gogola. Iwan po napisaniu pierwszej książki jest pełen entuzjastycznych nadziei i marzeń, kocha swoją pracę, zżywa się z postaciami, które sam stworzył, kocha je, cieszy się i smuci razem z nimi. W powieści autor wyidealizował go, nadał mu tylko cechy pozytywne, altruistyczne.

,,Skrzywdzeni i poniżeni" to piękna i sentymentalna powieść, w której autor ukazuje jasne i ciemne strony z życia ludzi w Petersburgu. Zło, zgnilizna moralna, zawiść, ale też miłość, dobroć, wielkoduszność. Ciekawie połączone wątki, dobitne i wzruszające opisy relacji międzyludzkich, doskonale wyrażone uczucia i emocje bohaterów. Wzruszająca i wyjątkowa powieść z początkowego okresu twórczości Dostojewskiego. Polecam ją wielbicielom klasyki i literatury rosyjskiej:)

Od jakiegś czasu rozsmakowałam się w prozie Fiodora Dostojewskiego. Sięgam po kolejne pozycje z jego dorobku i nie mogę się nadziwić, jak głęboko potrafił zaglądać w zakamarki ludzkich dusz, pokrętnych, złych, ale też tych dobrych, oddanych, kochających.

Petersburg, XIX wiek. Głowny bohater, a zarazem narrator Iwan Piotrowicz jest pisarzem żyjącym na granicy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezwykła opowieść o przebaczeniu, sile miłości, niezwykłej, mocnej potędze miłości, ludzkiego uczucia, które wypływa niczym potok z górskich niedostępnych dla ludzi miejsc, zaostrzonych i niebezpiecznych. Miłość, która wybucha niczym gejzer na pustyni, wybucha i razi swoją mocą , dokonuje cudu kiedy wszystko naokoło jest, a przynajmniej wydaje się nam , ze jest już skończone, zniszczone, splugawione i pohańbione.
Mamy szereg niezwykle wyjątkowych postaci. Mamy w czym naprawdę wybierać. Iwan Piotrowicz człowiek, który zakochuje się pięknej Nataszy. Ona go odrzuca, on wręcz przeciwnie jest nadal na każde jej skinienie. Jest zawsze, jest tuż obok. Stoi czy klęczy kiedy ona tylko budzi się i kiedy kładzie się spać. Kocha ją i cierpi. Znosi to wszystko, musi znosić. Co tak naprawdę jest w jego umyśle i duszy. Mogę się tylko domyślać. Jedno z dwojga. Cieszy się szczęściem dawnej narzeczonej, teraz przyjaciółki i cieszyć się będzie jej szczęściem już zawsze, jej szczęściem, bo tak trzeba naprawdę, bo ją kocha szczerze i prawdziwie jak tylko można kochać drugiego człowieka, jak tylko można kochać kobietę.
Może też on czekać, że może kiedyś w przyszłości, na nowo stanie się dla niej kimś wiecej niż tylko przyjacielem ? Może znowu kiedyś będą razem szli przez świat, temu zaprzeczyć nie mogę, Iwan Piotrowicz takie oto myśli od czasu do czasu, wcale nie rzadko może mieć.
Ona czyli Natasza kocha kogoś innego. Ale ta miłość jest jej dziwna. Obdarza Alioszę miłością, ale nie taką jaką kobieta obdarza mężczyzną, ale ta miłość jest jakby z troski o niego. Ta miłość dorosłej kobiety przypomina mi bardziej miłość matki do niesfornego syna. Matka, która kocha zawsze wybaczy swojemu dziecku, wybaczy nawet najgorsze świństwo, wybaczy mu nawet wtedy, kiedy ów syn czy też córka- dziecko sprzeda własną matkę. Matka mu wybaczy, bo kocha. Jest to niezwykła miłość, często wykraczająca poza umysł , łamiąca zasady, nakazy i zakazy, które ustanowił rozum, ale tutaj w tym przypadku prym wiedzie serce, a co ono naprawdę myśli i co zrobi to często jest czystym , ale prawdziwym i szczerym szaleństwem….
Mężczyzna czyli Aliosza niedojrzały emocjonalnie tak naprawdę niezwykle naiwny, taki trochę pożyteczny głupek. Chce dobrze dla wszystkich, ale tak się niestety nie da, co najgorsze w swoim postępowaniu rani innych i często tego nie zauważa. Rani aż do bólu, i ten ból nieświadomie posypuje jeszcze solą. Nie potrafi dać szczęścia innym i samemu sobie również. Wyjątkowo niezdarna , ale nie nierealna postać. Tacy ludzie się często zdarzają wśród nas. Chcieli by zbawić świat i samych siebie. Pragną zbawić i dać szczęście innym i sobie. Jednak w swoim postępowaniu potrafią tylko i wyłącznie ranić. Dają jedynie małe radości, a dużo, dużo więcej smutku i łez. Takie oto jest szczęście, które za sobą i ze sobą w rękach niosą.

Ojciec i matka. Czyli Kolejny rodzaj miłości. Matka która córki nigdy się nie wyrzeknie. Ojciec, który kocha córkę najbardziej na świecie, kiedy ona jednak nie postępuje tak jak on tego chce, pragnie związać się z mężczyzną – synem swojego największego wroga- wyrzeka się jej i wyklina ją . Jest to pewien rodzaj miłości egoistycznej, samolubnej. Czas mija. Rana w sercu jest ogromna. Pragnie córce przebaczyć, ale też z drugiej strony duma ojcowska mu na to nie pozwala. Mota się i miota ten nasz Mikołaj Siergiewicz i cierpi i płacze i tęskni i wyklina i bluźni i znowu tęskni. Udaje człowieka, którym tak naprawdę nie jest. Wszystko na szczęście się zmienia w tej kwestii. Siła wewnętrzna człowieka. Siła nieprzemijająca. Mocna i trwała.

Jest i czarny charakter. Osoba zepsuta do szpiku kości. Za nic ma ludzie łzy i prośby. Za nic ma ludzkie krzywdy i ludzkie groźby. Ma się czasem wrażenie, że książę Wałkowski zszedł z samych czeluści piekieł i na ziemi zaczyna swoje panowanie. Ten człowiek ? Czyż ta bestia nie zmieni się ani na jotę. Jedynie co takiego człowieka może pokonać, przekonać to strach. Tacy ludzie, ludzie bestie muszą się bać ! Muszą się bać inaczej nic ich nie powstrzyma, nie powstrzyma przed zniszczeniem ludzi i świata tego, po którym nie godni są stąpać swoimi kopytami i zamiatać na nim swoim plugawym ogonem.

Książka jest niezwykle złożona. Charakterystyczna dla Dostojewskiego i jego rozważań nad rozszczepialnością ludzkiej jaźni, zastanawianiem się nad życiem po życiu , zastanowienie się nad sensem istnienia, sensem bytu tu na tym łez padole. Wiara w Boga, wiara w rzeczy nadprzyrodzone, wiara nie tylko w to co widać gołym okiem, ale także w to co widać za pomocą innych zmysłów. W szczególności tych zmysłów pochodzących z wnętrza ludzkiej duszy. Dostojewski po raz kolejny i na pewno nie ostatni poprowadził za rękę i zaprowadził czytelnika w niezwykłe miejsce, w miejsce dostępne dla ludzi niezwykle wrażliwych, dla ludzi, którzy w swoim postępowaniu częściej kieruja się podczas wyborów i rozważań sercem niźli rozumem. Ale Ci ludzie tacy już są i nic, ani nikt tego nie zmieni i na całe szczęście musza tacy ludzie być, bo moim skromnym zdaniem, nieważne, że ktoś nazwie ich gamoniami, frajerami czy też naiwniakami, ale może dzięki tym naiwniakom ten świat jeszcze się kręci i tylko może dla nich jeszcze się kręci.

Helena/ Nell. Jeżeli ktoś od życia dostaje tylko same razy, na dzień dobry kopniaki, opluwania i łzy , gorzkie łzy to często potrzeba bardzo, ale to bardzo dużo czasu aby taka osoba na nowo otworzyła się na świat i ludzi. Potrzeba starań i cierpliwości innych ludzi aby na nowo taka skrzywdzona i poniżona osoba spojrzała inaczej na świat wokół nie i na ludzi. Potrzeba czasu aby taka osoba dostrzegła na nowo, a może nie na nowo ,ale po raz pierwszy takie uczucia jak bliskość, miłość, przyjaźń, poświęcenie. Dostrzegła , że można dostać coś często bardzo wartościowego za nic, za darmo. Dostać , bo tak jest też na tym świecie, że ktoś się cieszy jak może nas czymś obdarować. Ta osoba która obdarowuje cieszy się bardziej jak daje niż wtedy kiedy bierze sama. Radość wielka radość to jest coś komuś coś bezinteresownie dać, to naprawdę powoduje ogromne szczęście, euforię, która zmienia nas samych i zmienia także świat. Pozwala nam poczuć się lepszymi. Pozwala nam poczuć się być komuś potrzebnym. To wszystko opisuje Fiodor Dostojewski w swojej książce.

Co jeszcze mógłbym napisać. No cóż…..bohaterów całe mrowie…mnogo ich tam. Także nie mogę nie wspomnieć także o naszym Azorku. O psie. Nawet najbrzydszy na niektórych , dla prawie wszystkich pies, dla nas może być najpiękniejszy. Pies kocha szczerze i prawdziwie. Psie serce kocha nie zdradza. Psa dusza jest też ogromnie duża. Z racji tego, że nie mieści się w psim ciele to też jeszcze często w jakiejś tam części dynda na ogonie, taka to jest ta psia dusza. Ktoś krzyknie kundel, ktoś rzuci kamieniem, ktoś wydrwi , wykpi jego wygląd, że brzydki, że okropny, ale on jest piękny. Bo ma piękną duszę i duże pełne serce, serce pełne miłości, które chce być kochane i które kocha, prawdziwie do końca…….do samego końca. Piękne wnętrze. Piękna osobowość. Niezwykła. Oczy, które kochają widzą tylko miłość, nie dostrzegają wad. Nie patrzą na to co masz, ale na to jaki jesteś i w tym kochających oczach jesteś wyjątkowy i jedyny. Na zawsze. Pies tylko raz złamie Ci serce, wiesz kiedy………tylko wtedy kiedy jego własne bić przestanie…….jego własne……….pamiętaj……..do końca…..prawdziwie……szczerze….mocno…..już na zawsze. Na zawsze ! Ona będzie na Ciebie też czekać…….kiedy przyjdzie Twój kres…..wiesz przyjaciele nigdy nas nie opuszczaja………….

Niezwykła podróż do wnętrza ludzkiej duszy. Niezwykła podróż do wnętrza psiej duszy. Niezwykła podróż wykraczająca poza normy tego świata, który najczęściej patrzy tylko oczami. Sądzi rozumem, jakże często mylnym. Przelicza wszystko . Czeka i liczy czy mu to się opłaca, czy ja nie stracę, pyta się : a co ja z tego będę miał/ a ? Nie. Ten świat owszem jest także i tutaj, ale Dostojewski w swoim dziele pokazuje , że jest też świat całkiem zupełnie inny, zupełnie inny. Jest piękny, bogaty, nie materialnie, ale duchowo namacalnie, ale w tym momencie owe bogactwo można dotknąć i poczuć sercem i duszą, można zobaczyć go za pomocą własnej wewnętrznej, metafizycznej mocy. Dostrzec niedostrzegalne. Dotknąć niedotykalne.

Siła przebaczenia. Człowiek, który umie przebaczać może na równi stawać w szeregi razem z tytanami. Zemsta jest dla ludzi słabych. Przebaczyć mogą tylko najsilniejsi. Siła ludzkiej pogardy, siła chciwości i siła nienawiści. Z drugiej strony siła przebaczania, siła miłości, siła troski i cierpliwości.

Fiodor Dostojewski,, Skrzywdzeni i poniżeni ‘’ będą wywyższeni…..będą szli z podniesioną głową…….bo mają ku temu powód……….

Fiodor Dostojewski potęga ! Kwintesencja piękna, które jest tylko i tylko wtedy kiedy zechcesz to dostrzec, zauważyć i zatrzymać…….

Polecam !

PS. To co opisałem, to tylko znikoma część, tego co można zauważyć i dostrzec w tej książce, którą ośmielę się nazwać arcydziełem.

Niezwykła opowieść o przebaczeniu, sile miłości, niezwykłej, mocnej potędze miłości, ludzkiego uczucia, które wypływa niczym potok z górskich niedostępnych dla ludzi miejsc, zaostrzonych i niebezpiecznych. Miłość, która wybucha niczym gejzer na pustyni, wybucha i razi swoją mocą , dokonuje cudu kiedy wszystko naokoło jest, a przynajmniej wydaje się nam , ze jest już...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy oczy przesłoni Ci cień miłości, porwiesz się na najbardziej szalone czyny... ale czy słusznie?

Pisarz Iwan Pietrowicz, zwany przez przyjaciół Wanią, kochał Natalię Nikołajewną praktycznie od zawsze; i choć początkowo to nieśmiałe dziewczę, wychowane w miłości rodzicielskiej było skłonne ku jego sercu, to po poznaniu Aloszy diametralnie zmieniła kierunek swego uczucia. Ta miłość była jak szaleństwo, obsesja, doprowadzająca dziewczynę na skraj przepaści. Ona uboga, on bogaty. Stary konflikt, który z przyjaciół od serca doprowadził do zmiany w najzacieklejszych wrogów ich ojców również nie pomaga. Natasza ma tylko jedno wyjście, by kochać i być kochaną- uciec spod opiekuńczych skrzydeł rodziców. I mimo tego, że zdaje sobie sprawę, jaki to będzie cios dla staruszków, decyduje się. Wszystko, byle tylko być z Aloszą...

Wania jest niemym świadkiem kolejnych wydarzeń; kryje swe uczucie głęboko w sercu, przysięgając dopomóc w trudnej sytuacji. Sam siebie stawia w roli posłańca, rozjemcy. Jaką jednak szansę na szczęśliwe zakończenie ma panna Nikołajewna wiedząc, iż ukochany Alosza wciąż jest swatany przez swego ojca... ? Że gdy opuści go choć na jeden dzień, ten o niej zapomni?

To, że po klasykę sięgam, wiadomo już nie od dziś. Do twórczości pana Dostojewskiego mam jakiś specyficzny sentyment i decyduję się na jego utwory zawsze, gdy jest ku temu okazja. Wiadomo, raz bywało lepiej, raz gorzej, aczkolwiek nigdy odstręczająco. A w Skrzywdzonych i poniżonych autor dał pokaz pełni swojego talentu.

Ta pozycja jest kilkuwątkowa. Początkowo może się wydawać, że autor skupia się wyłącznie na szaleńczym, nieszczęśliwym uczuciu Nataszy i Aloszy, ale nie tylko. Główny motyw przewodni to wybaczenie. Wiecie, panna Nikołajewna opuszczając dom, głęboko zraniła swojego ojca; była taką typową córeczką tatusia, który nieba by jej przychylił. A tu nie dość, że na stare lata ich opuściła, to jeszcze z synem największego wroga. Jak przejść nad taką potwarzą do codzienności? Jest ciężko. Ale... czym byśmy się stali, gdybyśmy trzymali w sobie złość? Czy w ogóle dałoby się tak żyć? Owszem, wszyscy popełniamy błędy -większe lub mniejsze- ale chowając urazę tak naprawdę nie ranimy osoby, która nam zawiniła, lecz samych siebie. Odcięcie się od drugiego człowieka jest niemożliwe, w końcu jesteśmy istotami stadnymi i bliskość jest nam potrzebna do życia jak tlen.

Bohaterowie są bardzo zróżnicowani. Na pierwszy plan w oczywisty sposób wysuwa się Natalia Nikołajewna, "niepokorna" córka, pędząca za straceńczym marzeniem. Nie można również zapomnieć o Aloszy, drugiej stronie tego duetu zakochanych. Miałam dość... negatywne podejście do tego mężczyzny- chłopca; skoro tak mocno kocha, to jak może zapominać o swojej ukochanej, pozostawiając ją na całe dnie bez żadnego słowa? Inne postacie określały go właśnie mianem chłopca, sama Natasza tak o nim mówiła- niedojrzały, przyzwyczajony do dostatku, do otrzymywania wszystkiego, czego tylko zapragnie. Przy tych cechach dziecięco naiwny, widzący w bliźnim jedynie jego zalety. A nawet jeżeli zauważał jakieś wady, to szybko tłumaczył je "na swoje", więc każdy człowiek w jego oczach mienił się jako dobry. Roztargniony, niepewny, po części też zrozpaczony- niby kocha Nataszę, ale jego serce coraz mocniej bije na widok innej panienki, z którą swatał go ojciec. Dziecko w ciele mężczyzny, jednym słowem.
Wania, nasz narrator, on to dopiero musiał przechodzić męki! Cały jego żywot podporządkowany był spełnianiu zachcianek innych: a to biegał do domu rodzinnego Nikołajewny z informacjami o córce marnotrawnej, a to do jej mieszkania na każde jej wezwanie, wysłuchując później peanów (lub wręcz przeciwnie) o Aloszy. Gdziekolwiek by się nie ruszył, tam znalazł kogoś, kto koniecznie chciałby go wciągnąć w swoje sprawy. Taki człowiek- tło, który zdaje się niezbędnym w danej chwili, ale gdy burza przemija, zapomina się o nim. Można by rzec, że skoro służył ludziom, to otaczają go sami przyjaciele- wręcz przeciwnie, o czym dobitnie świadczą ostatnie strony powieści. Współczułam mu; nie znał umiaru, nie potrafił powiedzieć "nie", coraz bardziej zapadając na zdrowiu. A przy tym wciąż był sam, zagłębiony w sprawy innych. W pewnych sprawach warto być jednak egoistą i stawiać swoje dobro nad innych; Wania, niestety, tego nie potrafił.

Już dawno tak dobrze mi się nie czytało. Zawsze, gdy zabieram się do klasyki, mam takie maluteńkie obawy, że nie zrozumiem przesłania autora, pogubię się w wątkach. Tym razem było zupełnie inaczej. Jak mówią, Skrzywdzeni i poniżeni to najbardziej sentymentalna powieść w dorobku literackim pisarza, i zapewne to nieco ułatwiło sprawę. Mowa tu o rzeczach ważnych (jak wspomniane już wybaczenie), a przy tym treść okraszona jest sporą ilością emocji w każdej postaci. Niby tylko nieszczęśliwa miłość, ale w jakim wydaniu!

Jeżeli lubicie klasykę, a w szczególności twórczość pana Dostojewskiego, to ta książka jest od teraz Waszym must read!

Kiedy oczy przesłoni Ci cień miłości, porwiesz się na najbardziej szalone czyny... ale czy słusznie?

Pisarz Iwan Pietrowicz, zwany przez przyjaciół Wanią, kochał Natalię Nikołajewną praktycznie od zawsze; i choć początkowo to nieśmiałe dziewczę, wychowane w miłości rodzicielskiej było skłonne ku jego sercu, to po poznaniu Aloszy diametralnie zmieniła kierunek swego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dość drastyczna, dramatyczna, ale i piękna.

Dość drastyczna, dramatyczna, ale i piękna.

Pokaż mimo to

Jeżeli tylko czyje siłę psychiczną i ochotę na literaturę najwyższego rzędu, sięgam automatycznie w ostatnim roku po prozę Fiodora Dostojewskiego, co do której stosuje aksjomat niezawodności w tym względzie. Powieść „Skrzywdzeni i Poniżeni” jest bardzo sentymentalna, skoncentrowana na opisach uczuć głównych bohaterów. W tym wypadku Dostojewski koncentruje się bardziej na strefie duchowej związanej z relacjami z innymi ludźmi. Nie mamy tutaj, znanej z innych dzieł, miłości platonicznej czy miłości do Boga. Jeżeli chodzi o detale, to bardzo mnie poruszył już na pierwszych stronach opis marnej śmierci starego nędzarza, który dokonał swojego żywota kilkanaście minut po tym, jak w szynku zdechł jego pies, wynędzniały i stary świadek dramatów pewnej cudzoziemskiej rodzinny z Petersburga. Kolejny fenomenalny, ale zarazem strasznie przygnebiający wątek, dotyczy małej dziewczynki o imieniu Nelly, która w swym krótkim życiu doświadcza licznych cierpień za nie swoje grzechy. Dramat małej Nelly bardzo mocno przypominał mi historię Kozety z „Nędzników” Wiktora Hugo.
Całość dzieła jest jednak rozmyta bardzo rozbudowaną i mdłą historią miłosną Nataszy i Aloszy. Ten swoisty harleguin niczego ciekawego nie wnosi, bohaterowie kierują się naprawdę wydumanymi motywami, a przegadane dialogi i opisy niezwykle wydarzają lekturę książki, co może znużyć mniej zaangażowanego czytelnika.

Jeżeli tylko czyje siłę psychiczną i ochotę na literaturę najwyższego rzędu, sięgam automatycznie w ostatnim roku po prozę Fiodora Dostojewskiego, co do której stosuje aksjomat niezawodności w tym względzie. Powieść „Skrzywdzeni i Poniżeni” jest bardzo sentymentalna, skoncentrowana na opisach uczuć głównych bohaterów. W tym wypadku Dostojewski koncentruje się bardziej na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lata sześćdziesiąte dziewiętnastego wieku. Natasza Ichmieniew jest młodą i szczęśliwą narzeczoną Wanii, początkującego pisarza. Dziewczyna zakochuje się jednak w Aloszy, książęcym synu. Żeby było jeszcze gorzej, rodzice Nataszy i ojciec księcia poróżnili się ze sobą i są w trakcie procesu sądowego (Ichmieniew, administrator majątku, został oskarżony przez księcia o sprzeniewierzenie 10 000 rubli). Natasza nie ma szans na spełnienie w miłości, ale decyduje się odejść z domu i zostać kochanką Aloszy. Dostojewski przedstawia tę historię w skrócie, prawdziwa akcja rozpoczyna się pół roku później, gdy Natasza już od dłuższego czasu tkwi na poddaszu w wynajętym mieszkaniu i orientuje się, że Alosza zaczyna kochać inną.

Mamy tutaj przede wszystkim emocje i silnie zarysowane osobowości. Natasza nie daje się opisać słowami, ale żyje tylko miłością do Aloszy – a równocześnie ani ona, ani jej rodzice nie mogą uciec od szalonej tęsknoty za sobą. Wania, narrator tej powieści, jest przede wszystkim obserwatorem, ale i jemu puszczają nerwy, kiedy chodzi o Nataszę. Tylko książę wydaje się nieco karykaturalny: jest zły do szpiku kości, wygłasza nawet iście filmowe przemówienie o tym, jak bardzo jest zły. Ale nie można się zawieść na bohaterach. Można natomiast na akcji, która jest przewidywalna i pełna podejrzanych zbiegów okoliczności.

Drugim wątkiem jest historia Nelly, mniej więcej trzynastoletniej nędzarki. Dziewczynka przypadkowo dostaje się pod opiekę Wanii. Jej historia (i historia jej matki) to przestroga dla Nataszy: matka Nelly również uciekła od ojca do innego mężczyzn, potem została porzucona i nigdy nie otrzymała rodzicielskiego przebaczenia, a w końcu umarła w nieprawdopodobnej nędzy. Los Nelly jest od początku naznaczony traumą nie-przebaczenia, z którego Dostojewski czyni główne przesłanie powieści.

Chociaż nie jest to najlepsza powieść spod pióra Dostojewskiego, wciąż czyta się ją bardzo przyjemnie. Nie dostarcza jakichś szczególnie wyrafinowanych bodźców do refleksji (zbyt głęboko jest osadzona w swoich czasach), ale jest ciekawa i sprawnie napisana.

https://pannazu.wordpress.com

Lata sześćdziesiąte dziewiętnastego wieku. Natasza Ichmieniew jest młodą i szczęśliwą narzeczoną Wanii, początkującego pisarza. Dziewczyna zakochuje się jednak w Aloszy, książęcym synu. Żeby było jeszcze gorzej, rodzice Nataszy i ojciec księcia poróżnili się ze sobą i są w trakcie procesu sądowego (Ichmieniew, administrator majątku, został oskarżony przez księcia o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mało znana, a tak dobra książka! Trochę długo ją czytałam, ale w wypadku dobrych książek to raczej pozytyw. Wiele tu pięknych myśl i przede wszystkim poczucia, że te wszystkie historie są tak bliskie memu sercu, że aż moje i to opowiedziane ze zrozumieniem nawet ostatniego łotra czy nieudacznika życiowego. Bo to też człowiek.

Sądząc z pozoru można pomyśleć - co ten Dostojewski? Co on tu za sentymentalne smęty,"schilleryzmy" wypisuje? On w to wierzy?! W te pogodzenie się z losem, wzdychania, dąsy. Jest aż tak egzaltowany?! Narrator może zmylić. Z Iwana Piotrowicza jest naprawdę wspaniały chłopak, ale trzeba przyznać, że to, przynajmniej w moim odczuciu, masochista (i alter ego autora, co warto podkreślić). I jeśli któryś czytelnik nie zauważył, że Iwan Piotrowicz jest takim "cierpiętnikiem bez powodu", to książę nie omieszkał go oświecić. To pokazuje, że autor patrzy na sprawę obiektywnie, że wie, co robi, że romantyzm w jego powieści nie zasłania prawdy, codzienności. Ale ja i tak zadaję sobie pytania, dlaczego Wanieczka nie obraził się śmiertelnie na Aloszę (co najmniej), dlaczego mu nie wygarnął (co najmniej), dlaczego nie walczył o Nataszę? Wolał przyjaźnić się z rywalem, być pocieszycielem, doradcą i posłańcem miedzy kochankami. Ja byłabym na taki układ zbyt dumnym człowiekiem. Nawet mimo całej niewinności Aloszy.

Ogromnie poruszył mnie wątek Nelly. Pyszności! Naprawdę polubiłam tę dziewuszkę. Istna Nastazja Filipowna w młodości. I jeszcze ta cała "intryga" z jej i jej matki udziałem.
Oczywiście, Wanieczka nie zakapował.
Nie no, przepraszam za sarkazm. Jestem okrutna. Żeby nie było - bardzo polubiłam głównego bohatera. Dusza kryształowa, ot co! Rozumiem, że chciał szczęścia Nataszy. Zresztą, ona nie chciała jego pomocy, odrzucała go. Wolała brnąć w ten dziwaczny związek z Aloszką. Więc właściwie Wania dobrze robił, że się niepotrzebnie nie denerwował.
Summa summarum mądry chłop.

Wielką frajdę sprawiało mi znajdowanie niepozornych zalążków "Idioty", czy też wzmianek o "Biednych ludziach". Fiedia, ty to wiesz, jak mnie zabawić.

I ta niewypowiedziana kropla goryczy na sam koniec. Tylko się rozpłakać z żałości i tupać nogą z niemocy.

Dostojewski po raz kolejny udowodnił mi, że jest nie tylko Mistrzem w ukazywaniu duszy ludzkiej, ale przede wszystkim autorem, który pisze w najbliższy memu sercu sposób. Sięga najgłębiej, myśli i czuje tak samo, ma bardzo, bardzo podobną wrażliwość, a nawet pokazuje to, o czym nie wiedziałam o sobie lub nie chciałam tego przyjąć do świadomości.
Спасибо большое!

Mało znana, a tak dobra książka! Trochę długo ją czytałam, ale w wypadku dobrych książek to raczej pozytyw. Wiele tu pięknych myśl i przede wszystkim poczucia, że te wszystkie historie są tak bliskie memu sercu, że aż moje i to opowiedziane ze zrozumieniem nawet ostatniego łotra czy nieudacznika życiowego. Bo to też człowiek.

Sądząc z pozoru można pomyśleć - co ten...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie największy sukces, nie najgenialniejsza książka z jego zbioru - ale jak porusza, kurcze. Więcej nie przeczytam, bo mi chusteczek w całym domu nie starczy. Nie polecam też czytać z jakimś własnym, dużym problemem w sercu - natychmiast uznasz, że wypłakanie go w słuchawce do bliskiej osoby jest świetnym pomysłem, zwłaszcza w godzinach nocnych...

Nie największy sukces, nie najgenialniejsza książka z jego zbioru - ale jak porusza, kurcze. Więcej nie przeczytam, bo mi chusteczek w całym domu nie starczy. Nie polecam też czytać z jakimś własnym, dużym problemem w sercu - natychmiast uznasz, że wypłakanie go w słuchawce do bliskiej osoby jest świetnym pomysłem, zwłaszcza w godzinach nocnych...

Pokaż mimo to

Bardzo lubię Dostojewskiego. Dialogi jego bohaterów są zawsze takie żywiołowe. Postać może w jednym momencie śmiać się, w następnym płakać a w jeszcze następnym wygrażać pięściami. Rozmówca wskazanej postaci z kolei będzie na przemian blednął i czerwienił się, a pewnym momencie może nawet zemdleć, szczególnie jeśli to kobieta. Większość rozmów właśnie tak wygląda, co w mojej opinii jest atutem wszystkich powieści Dostojewskiego. Co więcej rozmowy prawie zawsze opierają się na miłości poddańczej lub władczej, lub innych porywach takich jak olbrzymia szlachetność, wielka duma. Czasami może to też być pogarda. Każda rozmowa jest wielka i znacząca. Prawie wszyscy też mogą w każdej chwili się obrazić, do obrazy wystarczy niekiedy spojrzenie inne niż zwykle lub zmieniona barwa głosu.

Poza takimi wrażliwymi bohaterami wystąpi u Dostojewskiego często przynajmniej jeden błazen, przynajmniej jeden bohater na wskroś zły, w którym zakocha się kobieta chcąca upajać się swoim poniżeniem (Idiota Dostojewskiego), przez co odrzuci szlachetną miłość innego bohatera. Dostojewski bardzo lubi tworzyć trójkąty emocjonalne. Odrzucony adorator chce być przynajmniej przyjacielem i oddanym sługą, z czego skwapliwie korzysta odrzucająca zwierzając mu się ze wszystkich barw uczucia do kogoś innego. Nie można też zapomnieć, że zawsze musi wystąpić bardzo kochający wszystkich bohater a przy tym głupi i szlachetny, do tego bez woli i charakteru. Taka postać występuje w Biednych i Poniżonych, w Braciach Karmazow i w Idiocie.

W powieściach pojawiają się zboczenia psychiczne. W biednych i poniżonych bohaterka pierwszoplanowa Natasza kocha Aloszę za to, że jest dziecinny co jeszcze można zrozumieć. Największą jej przyjemnością jest wybaczanie Aloszy, np. tego że spotyka się z inna kobietą. Wprowadza ją w ekstazę to, że może mu wybaczyć. Zboczenia te są ukrywane nieświadomie w mówieniu, że bezgranicznie kocha się tą drugą osobę. Natasza postąpiła bardzo egoistycznie, zostawiła rodziców i odrzuciła prawdziwie i uczciwie zakochanego w niej Wanię. Mówiła, że tak bardzo mocno kocha Aloszę, a tak naprawdę w mojej opinii chodziło jej o przyjemność psychiczną, którą odczuwała w skrzywionym związku z Aloszą. Wprowadziła w rozpacz rodziców dla w jej mniemaniu miłości. Ujawnia się tu ogromny egoizm i zatracenie.

Kłamliwymi moim zdaniem jest większość relacji w książce. Jednym z przykładów jest to, że Natasza mówiła, że bardzo kocha swoją rywalkę Katię po spotkaniu z nią, a rywalka mówiła to samo, że ją kocha. Dziwne, że po spotkaniu powiedziały że się już nie spotkają. Co jest najgorsze to kłamliwa relacja Aloszy z Katią. Przychodził do niej na początku tylko jako przyjaciel i zarzekał się, że jej się zwierza i jest jego wspaniałą przyjaciółką, wszyscy to akceptowali aż oczywiście pewnego dnia okazuje się, że Alosza kocha jednak nie Nataszę a Katię. Nie przeszkadzało mu to, że wcześniej zapewniał w najbardziej kwiecistych słowach o swojej miłości do Nataszy. Nieszczerość bohaterów jest bardzo trudna do wychwycenia i pozostaje w sferze domysłów. Sprawia to, że jak to bywa u najlepszych pisarzy powieść jest zawsze od nowa tworzona wraz z czytelnikiem. Nie da się przeniknąć do końca bohaterów. Jedno jest pewne, że bohaterowie nigdy nie zdradzają się zupełnie.

Szczytem zakłamania jest przekonanie Kati, że to że da większe szczęście Aloszy niż Natasza sankcjonuje ich związek. To wszystko dla Aloszy, a tak na prawdę wszystko dla siebie.
Najbardziej szczera postać to ta zła. Śmieje się ona z Schillerowskiego sposobu odczuwania pozostałych bohaterów. Nie ukrywa, że kieruje się własnym interesem i nie widzi w tym nic złego.
Jest to jakoś najbardziej bliskie naturze. Wiadomo, że najlepszy byłby umiar ale wtedy nie powstała by tak znakomita powieść.

Książka ma wstęp, rozwinięcie i zakończenie, jednak każdy dialog to wartość sama w sobie, która często nie potrzebuje kontekstu. Pomimo składnego zakończenia, można odczuć że nic się nie kończy, gdyż nasze życie toczy się dalej. Tak długo jak będą żyć ludzie, tak długo powieść się nie skończy.

Bardzo lubię Dostojewskiego. Dialogi jego bohaterów są zawsze takie żywiołowe. Postać może w jednym momencie śmiać się, w następnym płakać a w jeszcze następnym wygrażać pięściami. Rozmówca wskazanej postaci z kolei będzie na przemian blednął i czerwienił się, a pewnym momencie może nawet zemdleć, szczególnie jeśli to kobieta. Większość rozmów właśnie tak wygląda, co w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to