Ojcowie i dzieci

"Ojcowie i dzieci" to pozycja krótka, ale zarazem bardzo treściwa. Dwaj młodzieńcy - Arkadiusz Kirsanow i jego przyjaciel (oraz po części mentor) Eugeniusz Bazarow wracają w swoje rodzinny strony. Wracają jako nihiliści, to zaś rodzi spór światopoglądowy między nimi, a pokoleniem ich rodziców, osadzonych jeszcze w wartościach wywodzących się z romantyzmu. Książka bynajmniej nie jest jednak przegadana. Nie jesteśmy tu wcale obserwatorami niekończących się dyskusji teoretycznych, gdyż akcja toczy się całkiem szybko, dzięki czemu możemy obserwować jak poszczególne poglądy wpływają na postępowanie bohaterów. Na ich relacje romantyczne, na przemyślenia dotyczące ich własnego życia i jego wartości.

Nie sposób przy tym nie docenić kunsztu autora - Iwana Turgieniewa - który o ważkich tematach potrafi pisać pięknie, lekko, a momentami również zabawnie. Nie jeden raz uśmiechnąłem się, czytając błyskotliwe riposty, wypływające z ust Eugenjusza, nie jeden tez raz zachwyciłem się nad poetycznością frazy narratora.

Bardzo dobra książka, polecam.

---
> Nie, pomyślał Arkadjusz, ten kraj nie bije w oczy dobrobytem.

> Dlaczego mam je uznawać? W co wierzyć? Powiedzą mi prawdę, to zgodzę się na nią i basta.

> Więc pan zapewne nie uznajesz sztuki?
- Owszem, sztuką, którą uznaję, jest zarabiać pieniądze, lub gruntownie wytępić hemoroidy!

> Co zaś do epoki, dlaczego ja mam być zawisły od niej? Niech lepiej ona będzie zawisła odemnie.

> To wszystko koszałki-opałki, romantyka, niedorzeczne błazeństwa artystów. Chodźmy lepiej chrząszcza obejrzeć.

> Natura to nie świątynia, tylko warsztat, a człowiek w niej - to robotnik.

> A ja leżę tu oto pod stogiem... Maleńkie miejsce, jakie zajmuję, tak jest drobne i nieznaczne w porównaniu z resztą przestrzeni, gdzie mnie niema i gdzie się o mnie nie troszczą... I cząstka czasu, którą się mnie uda przeżyć, niezmiernie jest drobna wobec tej wieczności, w której mnie nie było i nie będzie... A jednakże w tym atomie, w tym punkcie matematycznym krew krąży, mózg pracuje, objawia się jakaś chęć ku czemuś...

> Podług mnie wyrażać się poetycznie, jest to nieprzyzwoitość.

> Syn nie mąż, ani nie żona. Jak sokół: chciał - przyleciał; chciał - odleciał; my tylko we dwoje siedzimy i nigdy już nie ruszymy się z miejsca. Ja tylko na wieku zostanę dla ciebie niezmienna, podobnie jak i ty nie zmienisz się już dla mnie.
Wasil Iwanowicz odjął ręce od twarzy i mocno uściskał żonę, swoją towarzyszkę tak mocno, jak jej nie ściskał nawet za młodych lat: pocieszyła go w smutku.

> powiedział mu, że brat sam się zranił przez nieostrożność, na co doktor mruknął w sposób powątpiewający, ale dostawszy zaraz do ręki dwadzieścia pięć rubli srebrem, odezwał się: "Nic dziwnego, to się często zdarza!"

> Ale południowy skwar mija, nastaje wieczór i zapada noc, cichy przytułek w spokojnej ustroni, gdzie słodko spać strudzonym, zbolałem i opadłym z sił...

"Ojcowie i dzieci" to pozycja krótka, ale zarazem bardzo treściwa. Dwaj młodzieńcy - Arkadiusz Kirsanow i jego przyjaciel (oraz po części mentor) Eugeniusz Bazarow wracają w swoje rodzinny strony. Wracają jako nihiliści, to zaś rodzi spór światopoglądowy między nimi, a pokoleniem ich rodziców, osadzonych jeszcze w wartościach wywodzących się z romantyzmu. Książka bynajmniej...

Klasyka literatury rosyjskiej, ciężko zatem o obiektywizm.
Turgieniew ukazuje starcie międzypokoleniowe, ówczesne obyczaje, sposób myślenia i działania.
Poza tym świetny warsztat pisarki sprawił, że z przyjemnością można było oddać się lekturze i przepaść.

Klasyka literatury rosyjskiej, ciężko zatem o obiektywizm.
Turgieniew ukazuje starcie międzypokoleniowe, ówczesne obyczaje, sposób myślenia i działania.
Poza tym świetny warsztat pisarki sprawił, że z przyjemnością można było oddać się lekturze i przepaść.

Ależ to była pyszna lektura, prawdziwa uczta dla konesera. Przeczytałem błyskawicznie w dwa dni i nie mogłem się oderwać. Iwan Turgieniew zaprezentował wybitne pióro. Ciekawi bohaterowie, z nihilistą Eugeniuszem Bazarowem na czele, konflikt pokoleń, rosyjskie obyczaje, bardzo ciekawy wątek melodramatyczny. I przede wszystkim wspaniała psychologia postaci. Czytało się bardzo lekko i szybko, a jednak fabuła była przesiąknięta melancholią i wcale nie przyniosła każdemu szczęścia. Jak ktoś kocha rosyjską klasykę, to nie może pominąć tej powieści Turgieniewa. Bardzo polecam.

Ależ to była pyszna lektura, prawdziwa uczta dla konesera. Przeczytałem błyskawicznie w dwa dni i nie mogłem się oderwać. Iwan Turgieniew zaprezentował wybitne pióro. Ciekawi bohaterowie, z nihilistą Eugeniuszem Bazarowem na czele, konflikt pokoleń, rosyjskie obyczaje, bardzo ciekawy wątek melodramatyczny. I przede wszystkim wspaniała psychologia postaci. Czytało się bardzo...

Wydaje się, jakby autor nie umiał zdecydować: czy ma to być jedynie moralitet, książka ku edukacji, agitacji napisana. Czy jednak spróbować napisać powieść? Chwilami, gdy to powieść, czuje się klasę pisarza. Gdy pisze o uczyciach: tęsknocie, śmierci, miłości, jest super. Gorzej, gdy próbuje trochę sztucznie wpleść agitację. Gdy autor upiera się, aby pokazać przekrój przez różne warstwy stanu szlacheckiego. Pokazać ich postawy, tryb życia i spojrzenie na chłopów. Na tym agitacja nie zyskuje, a powieść mocno traci.
Dla mnie nie jest dobrze. Trzeba spróbować czegoś innego od Turgieniewa.

Wydaje się, jakby autor nie umiał zdecydować: czy ma to być jedynie moralitet, książka ku edukacji, agitacji napisana. Czy jednak spróbować napisać powieść? Chwilami, gdy to powieść, czuje się klasę pisarza. Gdy pisze o uczyciach: tęsknocie, śmierci, miłości, jest super. Gorzej, gdy próbuje trochę sztucznie wpleść agitację. Gdy autor upiera się, aby pokazać przekrój przez...

\/ \/ \/

\/ \/ \/

To jedna z lepszych powieści. Mi przypadł do gustu Wujaszek, elegancki, z trudną przeszłością. No i ten Bazarow. Cały czas grał mi na nerwach, dopóki się nie zakochał. Wtedy trafiła śliwka w kompot i ten cały nihilizm. Aż się wierzyć nie chciało, że jego uczucie było nieodwzajemnione. Odincowa ostro zagrywała, dziwna kobieta, chociaż spełniła swój człowieczy obowiązek. Bardzo dojrzała materia.

To jedna z lepszych powieści. Mi przypadł do gustu Wujaszek, elegancki, z trudną przeszłością. No i ten Bazarow. Cały czas grał mi na nerwach, dopóki się nie zakochał. Wtedy trafiła śliwka w kompot i ten cały nihilizm. Aż się wierzyć nie chciało, że jego uczucie było nieodwzajemnione. Odincowa ostro zagrywała, dziwna kobieta, chociaż spełniła swój człowieczy obowiązek....

"Niewielkie miejsce, które zajmuję, jest tak bardzo nieznaczne w porównaniu z resztą przestrzeni, gdzie mnie nie ma i gdzie nikogo nie obchodzę; cząsteczka czasu, którą przeżyję, tak jest znikoma wobec wieczności, gdzie mnie nie było i nie będzie. I w tym atomie, w tym punkcie matematycznym krąży krew, pracuje mózg, pragnie nawet czegoś..." Ja np. pragnę dopóki będzie można i póki sił mi starczy, czytać wartościowe, dobre, oryginalne książki. Ten cytat powyższy pochodzi z jednej z takich właśnie książek. Mowa o wybitnej powieści "Ojcowie i dzieci" znanego, zasłużonego i ciekawego rosyjskiego pisarza z wieku dziewiętnastego Iwana Turgieniewa.
Powieść ta jest najważniejszym i najbardziej znanym dziełem Turgieniewa. Jest punktem szczytowym realizmu autora. Powieść ta właściwie zainicjowała w literaturze rosyjskiej dziś już klasyczny motyw, a mianowicie konflikt pokoleniowo-światopoglądowy. Konflikty pokoleniowe, społeczne, obyczajowe będą kanwą wokół której Turgieniew snuje swą opowieść. Dziś Turgieniew to klasyk, ale nadal powieść "Ojcowie i dzieci" wzbudza zainteresowanie, jest czytywana i wzbudza niemałe emocje u czytelników. Ja także ją z wielkim zainteresowaniem przeczytałem, dała mi okazję do wielokrotnego zastanowienia się nad wieloma sprawami, dała powody do zadumy i przeróżnych myśli. George Sand napisała do autora: "Nauczycielu, wszyscy powinniśmy przejść pańską szkołę". Każdy wielbiciel dobrej literatury powinien bez obaw wziąć do ręki tę książkę i ją przeczytać. Wszyscy miłośnicy wyróżniającej się literatury na tym skorzystają i nie będą rozczarowani. Nie należy do kanonu lektur szkolnych, ale należy niewątpliwie do kanonu rosyjskiej literatury pięknej.
Dwadzieścia osiem rozdziałów tworzy powieść wyjątkowo udaną. Znakomitcie wykreowani bohaterowie, świetne dialogi. Powieść z filozoficznym zacięciem, którą można bez obaw polecić.

"Niewielkie miejsce, które zajmuję, jest tak bardzo nieznaczne w porównaniu z resztą przestrzeni, gdzie mnie nie ma i gdzie nikogo nie obchodzę; cząsteczka czasu, którą przeżyję, tak jest znikoma wobec wieczności, gdzie mnie nie było i nie będzie. I w tym atomie, w tym punkcie matematycznym krąży krew, pracuje mózg, pragnie nawet czegoś..." Ja np. pragnę dopóki będzie można...

Przypadkowa pozycja, i miłe zaskoczenie. Szkoda Bazarowa, że tak wyszło. Przeczytajcie, posłuchajcie.

Przypadkowa pozycja, i miłe zaskoczenie. Szkoda Bazarowa, że tak wyszło. Przeczytajcie, posłuchajcie.

"Ojcowie i dzieci" to klasyk literatury rosyjskiej napisany przez Iwana Turgieniewa i opublikowany w 1862 roku. Książka ta jest jednym z najważniejszych dzieł literatury rosyjskiej XIX wieku i odgrywa istotną rolę w kształtowaniu literackiej tradycji tego okresu.

Główną siłą "Ojców i dzieci" jest nie tylko jej literacka wartość, ale także głęboka analiza i opis społeczno-kulturowego kontekstu Rosji w XIX wieku. Książka skupia się na konflikcie międzypokoleniowym między starszymi członkami społeczeństwa rosyjskiego, reprezentowanymi przez arystokrację ziemian, a młodszym pokoleniem, które przyjęło idee nihilizmu i rewolucyjne poglądy.

Główni bohaterowie książki, Bazarow i Arkadij, są reprezentantami tego młodszego pokolenia. Bazarow jest postacią nieco kontrowersyjną, przekonaną o wartości nauki i sceptycznie nastawioną do tradycyjnych wartości społeczeństwa. Jego przyjaźń z Arkadijem oraz ich relacje z rodzinami, zwłaszcza z ojcami, stanowią oś fabuły.

Turgieniew doskonale ukazuje konflikt między wartościami tradycyjnymi a postawami nowoczesnymi oraz walkę o to, jakie ideały i przekonania powinny kształtować przyszłość Rosji. Jego pisanie jest wyrazem troski o losy kraju i jego dążenie do stworzenia literackiego portretu narodu w procesie zmiany.

Język i styl pisania Turgieniewa są eleganckie, a jego umiejętność tworzenia wyrazistych i głębokich postaci czyni tę książkę niezwykle interesującą zarówno dla miłośników literatury, jak i dla tych, którzy interesują się historią i kulturą Rosji XIX wieku.

Podsumowując, "Ojcowie i dzieci" Iwana Turgieniewa to nie tylko klasyczna powieść rosyjska, ale także istotne dzieło literatury światowej, które bada istotne tematy społeczne i filozoficzne. Jest to lektura, która nadal pozostaje aktualna i inspirująca do refleksji nad naturą ludzką i historią społeczeństwa.

"Ojcowie i dzieci" to klasyk literatury rosyjskiej napisany przez Iwana Turgieniewa i opublikowany w 1862 roku. Książka ta jest jednym z najważniejszych dzieł literatury rosyjskiej XIX wieku i odgrywa istotną rolę w kształtowaniu literackiej tradycji tego okresu.

Główną siłą "Ojców i dzieci" jest nie tylko jej literacka wartość, ale także głęboka analiza i opis...

Dawno żadna książka tak mnie nie urzekła klimatem. „Ojcowie i dzieci” to pięknie i bardzo lirycznie opowiedziana historia o dwóch pokoleniach rosyjskiej inteligencji: odchodzących powoli do historycznego lamusa romantycznych ojcach, którzy uważają się za umiarkowanych liberałów oraz mających zająć ich miejsce, nowoczesnych synach, określających się mianem rewolucjonistów. Akcję umieścił Turgieniew na spokojnej, malowniczej rosyjskiej prowincji, z dala od zgiełku Moskwy czy Petersburga, tuż przed wprowadzeniem w życie reformy chłopskiej, która ma znieść poddaństwo. Rosję i rosyjskie społeczeństwo czekają zatem ogromne zmiany i zupełnie nowa rzeczywistość.

Nowe czasy wymagają nowych ludzi - że tak powiem, parafrazując Jarosława Haszka. Głównym przedstawicielem pokolenia ojców jest (paradoksalnie) bezdzietny i nieżonaty Paweł Kirsanow - wytworny i bardzo przystojny mężczyzna o nienagannych manierach, były oficer, człowiek szanujący zasady. Natomiast pokolenie synów reprezentuje Jewgienij Bazarow, który sam siebie nazywa nihilistą, gardzi uczuciami i romantyzmem, nie uznaje zasad ani żadnych świętości, dla niego ważna jest przede wszystkim nauka, czyli „mędrca szkiełko i oko”.

Życie zweryfikuje postawy obu tych mężczyzn.

Powieść napisana jest bardzo efektowną prozą, co czyni czytanie jej fascynującym doznaniem. Z początku nic na to nie wskazywało, ale w miarę zbliżania się do końca powieści zauważyłam, że coraz częściej „oczy mi się pocą” i wkrótce zanim się spostrzegłam - płakałam już na dobre.

Dawno żadna książka tak mnie nie urzekła klimatem. „Ojcowie i dzieci” to pięknie i bardzo lirycznie opowiedziana historia o dwóch pokoleniach rosyjskiej inteligencji: odchodzących powoli do historycznego lamusa romantycznych ojcach, którzy uważają się za umiarkowanych liberałów oraz mających zająć ich miejsce, nowoczesnych synach, określających się mianem rewolucjonistów....