„Skrzywdzeni i poniżeni” to powieść, przy której nie można się nudzić, wciąga czytelnika i ten podąża za akcją utworu. Jest tu wątek miłosny, ale jednocześnie poruszane są inne kwestie. Bohaterami są ludzie ubodzy, jak ówcześnie bywało, wykorzystywani i krzywdzeni przez elitę. Dostojewski porusza temat miłości i przebaczania, miłość najbliższych i poczucie bezpieczeństwa w rodzinie pokonuje wszelkie krzywdy wyrządzone przez innych. Wątek ten porusza czytelnika emocjonalnie.
Warto zauważyć, że główny bohater to pisarz, być może Dostojewski przedstawił swoją postać.
Jest to następna książka tego pisarza, która mnie poruszyła, i tak sobie myślę, że czas najwyższy sięgnąć po biografię tego autora.

„Skrzywdzeni i poniżeni” to powieść, przy której nie można się nudzić, wciąga czytelnika i ten podąża za akcją utworu. Jest tu wątek miłosny, ale jednocześnie poruszane są inne kwestie. Bohaterami są ludzie ubodzy, jak ówcześnie bywało, wykorzystywani i krzywdzeni przez elitę. Dostojewski porusza temat miłości i przebaczania, miłość najbliższych i poczucie bezpieczeństwa w...

Pamiętam, że gdy czytałem to książkę, byłem w bardzo smutnym nastroju, więc może dlatego, dobrze ją zapamiętałem. Pierwsze skojarzenie to blask i bogactwo opisu, zajętej dziewczyny, w której kocha się bohater. Uważam, że postać kobieca, nigdy nie była tak żywa i namacalna, jak właśnie tutaj. Druga kwestia to ohydny pan Książę, scena w restauracji, nigdy tego nie zapomnę. Najgorsze, że są tacy ludzie. I dlatego świat jest zły. Tyle pogardy jest w niektórych z nas, że to nigdy nie będzie dobrze. Ostatni punkt, to miłość do małej dziewczynki, która jest tutaj najbardziej skrzywdzona. To autobiograficzny motyw, który jest owiany nutką tajemniczości. Ciężka lektura, ale broniłbym ją. To w końcu Dostojewski - mokry, ponury, ale kwiecisty. To styl, który dobrze znamy.

Pamiętam, że gdy czytałem to książkę, byłem w bardzo smutnym nastroju, więc może dlatego, dobrze ją zapamiętałem. Pierwsze skojarzenie to blask i bogactwo opisu, zajętej dziewczyny, w której kocha się bohater. Uważam, że postać kobieca, nigdy nie była tak żywa i namacalna, jak właśnie tutaj. Druga kwestia to ohydny pan Książę, scena w restauracji, nigdy tego nie zapomnę....

Gdybym zaczynał swoją przygodę z Dostojewskim od „Skrzywdzonych i poniżonych”, najprawdopodobniej byłaby to pierwsze i ostatnie z nim spotkanie. Nie ma tu nawet cienia geniuszu. Jest za to dość niezdarna, nielinearna, pierwszoosobowa narracja oraz oceany egzaltacji i ckliwości. Nawet „Żydek” jest tylko jeden, a co ciekawe nie ma w ogóle „faryzejskich Polaczków”. Ewidentnie mistrz zupełnie bez formy. I lepiej to jasno zasygnalizować niż próbować projekcji splendoru "Braci Karamazow" czy "Zbrodni i kary" na tą szmirę.

Dodaje jedną gwiazdkę, bo wszak w „Skrzywdzonych i poniżonych” padają słowa będącym moim ulubionym cytatem z Dostojewskiego: „Aleksander Macedoński był wielkim człowiekiem, ale po cóż krzesła łamać!”.

Gdybym zaczynał swoją przygodę z Dostojewskim od „Skrzywdzonych i poniżonych”, najprawdopodobniej byłaby to pierwsze i ostatnie z nim spotkanie. Nie ma tu nawet cienia geniuszu. Jest za to dość niezdarna, nielinearna, pierwszoosobowa narracja oraz oceany egzaltacji i ckliwości. Nawet „Żydek” jest tylko jeden, a co ciekawe nie ma w ogóle „faryzejskich Polaczków”. Ewidentnie...

Po opowiadaniach w wydaniu Fiodora Dostojewskiego przyszła pora na pełnowymiarową powieść, o której przyznam szczerze wcześniej nie słyszałam, ale kto nie ryzykuje ten nie pije szampana, zatem skoro można było się zmierzyć z nową literacką przygodą trzeba było podjąć się wyzwania. W ten oto sposób „Skrzywdzeni i poniżeni” stali się przedmiotem mojego zainteresowania. I to była bardzo słuszna decyzja, gdyż powieść ta okazała się arcydziełem autorstwa Fiodora Dostojewskiego.
"Skrzywdzeni i upokorzeni" to opowieść, które ukazuje skomplikowaną naturę międzyludzkich relacji, skupiając się przy tym nie tylko na skomplikowanej więzi łączącej ojca i córkę, ale i na strukturę społeczeństwa petersburskiego, odsłaniając jego jasne i ciemne strony. Pisarz nie unika konfrontacji z trudnymi tematami, dotyka biedy, a wręcz skrajnego ubóstwa, żebractwa, a także zaślepienia miłością, szaleństwa spowodowanego obsesją nieodwzajemnionego lub nieszczęśliwego uczucia. Dodatkowo świat przedstawiony w tej powieści to pełen zgnilizny moralnej, gdzie dobro i zło konkurują ze sobą, chociaż dominuje przewaga moralna dobra. Wracając do stanowiącej oś powieści relacji między ojcem a córką stwierdzić należy, że opierając się na tych więzach Dostojewski wykorzystuje je po to, aby odnieść do nich motyw przebaczenia.
Co do samej fabuły to narratorem w tej powieści jest młody pisarz - Iwan Piotrowicz, którego postać została w taki sposób skonstruowana, że wprost sugeruje, że Dostojewski właśnie z nim się utożsamia, wręcz odzwierciedla samego Dostojewskiego. Wania, bo tak nazywany jest narrator, jest postacią pozytywną, altruistyczną i niemal pozbawioną wad. Jest empatyczny, współczujący, pomocny, to wręcz chodzący ideału, pozbawiony jakichkolwiek wad, co stanowi ciekawy kontrast wobec zepsutego otoczenia, w którym na co dzień obraca się ta postać.
W kontraście do niego ukazana została Natalia Nikołajewna, córka znanego urzędnika, postać w której kocha się Wania, jednak miłością nieodwzajemnioną. Ta zaś chociaż zwodzi młodego pisarza, w rzeczywistości kocha się w synu księcia – Alioszy, z którym jej ojciec pozostaje w konflikcie, co sprawia, że ucieka z domu rodzinnego, aby żyć z ukochanym, co łamie serce jej ojcu i prowadzi si jej wydziedziczenia. W tej trudnej sytuacji to właśnie Wania ofiarowuje jej pomoc, stając się jednocześnie świadkiem zderzenia ze światem marginesu społecznego Petersburga. Dostojewski wnikliwie analizuje ludzką psychikę, eksplorując złożoność ludzkich charakterów.
Warto zauważyć, że choć zło i deprawacja moralna wydają się dominować w tej historii, to Dostojewski nie postrzega ich jako ostatecznych zwycięzców. Wręcz przeciwnie, moralność i dobro mają swoją przewagę, choć jest to walka trudna i pełna trudności. Przebaczenie odgrywa kluczową rolę, zarówno w kontekście Wani, który przebacza Natalii, jak i w odwrotnym kierunku.
Jednym z najważniejszych elementów tej powieści jest zdolność Dostojewskiego do ukazania skomplikowanych relacji między postaciami oraz psychologicznej głębi każdej z nich. Autor wplata w fabułę refleksje filozoficzne, analizując kondycję społeczeństwa i naturę ludzkich relacji.
Styl pisarski Dostojewskiego, jak na mistrza słowa przystało, jest bogaty w symbolikę i metafory, dodaje tekstowi głębi i wielowymiarowości.
"Skrzywdzeni i upokorzeni" to nie tylko literackie arcydzieło, ale także istotne dzieło filozoficzne, które skłania czytelnika do refleksji nad kondycją ludzką i moralnością społeczeństwa. Dostojewski, poprzez wykreowane postacie i ich losy, stawia pytania o naturę człowieka, jego zdolność do dobra i zła, a także o możliwość przebaczenia w obliczu trudnych wyborów życiowych.

Po opowiadaniach w wydaniu Fiodora Dostojewskiego przyszła pora na pełnowymiarową powieść, o której przyznam szczerze wcześniej nie słyszałam, ale kto nie ryzykuje ten nie pije szampana, zatem skoro można było się zmierzyć z nową literacką przygodą trzeba było podjąć się wyzwania. W ten oto sposób „Skrzywdzeni i poniżeni” stali się przedmiotem mojego zainteresowania. I to...

Fiodor Dostojewski wielkim pisarzem był. Poza tym ja uwielbiam książki tego autora, chociaż nie ukrywam, są trudne, ale zmuszają do mylenia i pokazują ponadczasowe cechy człowieka. Nie inaczej jest ze Skrzywdzonymi i poniżonymi.
To pierwsza naprawdę duża książka Dostojewskiego po jego powrocie z zesłania. Jak w żadnej innej dotąd autor swojego bohatera, Iwana Piotrowicza, młodego pisarza, przyobleka w swoje cechy charakteru. To postać, jak wspomniałam młodego literata, pisarza, który ledwo wiąże koniec z końcem, dobrego, mądrego, altruistycznego człowieka.Wania, bo tak go autor nazywa, stara się przeżyć w wielkim mieście pisząc niewielkie artykuliki do prasy, opowiadania, ulotki. Dodatkowo Wania kocha, i to jak kocha. Jego serce należy do pięknej Natalii Nikołajewnej. Nasz bohater kocha ją miłością wielką, wręcz idealistyczną. Dla ukochanej jest gotów na wszystko, mimo iż ta zakochuje się w kimś zupełnie innym.
Cechy charakteru Wani, jego przemyślenia, los nierozłącznie splatają się z drugim bohaterem tej historii. Jest nim miasto, a konkretnie Petersburg. Miasto XIX wieku, z jednej strony piękne, mgliste tajemnicze, a z drugiej strony okrutne, ponure, nędzne. Pomiędzy sceny z miasta, ale i z duszy Dostojewski wspaniale wkłada przemyślenia o człowieku, jego czynach, o tym czym naprawdę jest człowieczeństwo.
Jak to zwykle u Dostojewskiego treść jest skomplikowana, a jednocześnie bardzo prosta, uniwersalna. Dotyczy pewnych aspektów moralnych, pewnych prawd, sytuacji, które mogą się stać udziałem każdego z nas, w każdym momencie. Przy czym, co istotne, poruszanych przez autora spraw nie należy traktować dosłownie. Są one raczej przenośnią i pretekstem, sposobem do pokazania czegoś więcej.
Studium psychiki ludzkiej, które Dostojewski rozkłada na czynniki pierwsze, w tej książce jest bardzo mocne, wręcz namacalne i wnioski do których dochodzimy z autem aż bolą. Studium ludzkich czynów i duszy w Skrzywdzonych i poniżonych jest jednym z najmocniej wybrzmiewających, najdłużej tkwiących w pamięci czytelnika. Szkoda, ze ta wspaniała książka pozostaje w cieniu innych bardziej znanych dzieł pisarza.
Co prawda mnóstwo tu emocji, rozmyślań, długich, często zawiłych monologów, nie każdemu musi to się podobać. Jednak bez wątpienia to wspaniała i warta lektury książka. Fiodor Dostojewski to specyficzny pisarz. Albo się jego dzieła podziwia, kocha, albo się ich nie znosi. Ja należę do tej pierwszej grupy. Polecam, zdecydowanie polecam.

Fiodor Dostojewski wielkim pisarzem był. Poza tym ja uwielbiam książki tego autora, chociaż nie ukrywam, są trudne, ale zmuszają do mylenia i pokazują ponadczasowe cechy człowieka. Nie inaczej jest ze Skrzywdzonymi i poniżonymi.
To pierwsza naprawdę duża książka Dostojewskiego po jego powrocie z zesłania. Jak w żadnej innej dotąd autor swojego bohatera, Iwana Piotrowicza,...

GALERIA UPADŁYCH DUSZ

„Skrzywdzeni i poniżeni” to jedna z mniej znanych powieści w dorobku Fiodora Dostojewskiego. Zawierająca elementy biograficzne, sentymentalna opowieść o miłości, przebaczeniu i rozpaczy. Książka ukazała się w nowym, pięknym wydaniu wydawnictwa MG.

Iwan Piotrowicz to ubogi pisarz. Chwyta się dorywczych prac, pisze artykuły i wreszcie udało mu się opublikować pierwszą powieść. Jest platonicznie zakochany w Natalii, która swe serce oddała Alioszy. Syn księcia, Aliosza, to trzpiot i bałamut. W porywie serca Natalia opuszcza rodzinny dom, by rozpocząć życie z ukochanym. Czy dane im będzie zaznać szczęścia? Jaką drogę musi przejść młode serce, by odnależć ukojenie?

Charakterystyczny w stylu Dostojewskiego jest pewien archetyp postaci. I już na wczesnej drodze pisarskiej autora jest on zarysowany, czego „Skrzywdzeni i poniżeni” są świetnym przykładem. Zły to okrutnik, zakamuflowany rozpustnik, człowiek chytry i pozbawiony empatii. Ten dobry to zawsze postać tragiczna, pełna wzniosłych ideałów, skazana na cierpienie. Ten dobry, to postać nieskalana, krzyształowa. Dostojewski był mistrzem portretów psychologicznych postaci. I niezmiennie urzeka mnie to, jak te postaci dobre, szlachetne, choć mogłyby uchodzić za wyidealizowane, są zawsze tak świetnie skomponowane i przekonujące. Lubię tych dobrych u Dostojewskiego. Iwan Piotrowicz przypomina mi nieco póżniejszego bohatera wykreowanego przez Dostojewskiego - księcia Myszkina. Obie te postaci łączy czystość serca, bezinteresowność i pewna naiwność. W prozie Dostojewskiego zawsze poznajemy bogatą plejadę bohaterów i każdy z nich ma własny, niepodrabialny rys psychologiczny. Iwan, Natalia, książę, rodzice Natalii i mała Helena – jacyż oni są prawdziwi, jak chwytają za serce. Intensywnie śledzimy ich dzieje i podświadomie czekamy na szczęśliwy koniec.

Mimo tego, iż „Skrzywdzeni i poniżeni” nie są arcydziełem jak „Zbrodnia i kara” czy „Bracia Karamazow” to już na tym etapie twórczości Fiodora Dostojewskiego czuć jego geniusz. Z jakim zapałem, artyzmem i wyczuciem pisze o ludzkich namiętnościach ! Tragizm postaci, nędza i wielkie porywy serca – Dostojewski jest autorem, którego niezmiennie cenię od ponad dwudziestu lat i zawsze potrafi mnie poruszyć. Budzi w mojej duszy uśpione nuty, przenosi mnie na mroczne i zimne ulice Petersburga, gdzie bieda i poniżenie walczą o przetrwanie.

Polecam lekturę tej książki osobom, które dopiero chcą rozpocząć przygodę z rewelacyjną twórczością mistrza. To dobry start. Powieść pozbawiona jeszcze pewnego patetyzmu utworów późniejszych, dywagacji i rozważań filozoficznych tak charakterystycznych dla chociażby „Braci Karamazow”. Dobre tempo akcji, intrygująca fabuła i galeria wyśmienitych ludzkich portretów. Mało kto potrafił tak jak Dostojewski pisać o bólu, krzywdzie i niesprawiedliwości. Jego teksty pozostają uniwersalne do dziś. Zmieniają się epoki, ludzkość ewoluuje, literatura zyskuje nowe twarze, a Dostojewski trwa na straży sprawiedliwości społecznej. Ileż emocji, smutku, cierpienia jest na kartach jego stron. Ile fascynujących spotrzeżeń. Ile prawdy.

„Skrzywdzeni i poniżeni” to także portret samego Dostojewskiego zawarty w postaci Iwana Piotrowicza. Młodego, ambitnego i wrażliwego pisarza, który klepie biedę i marzy o wydaniu wielkiego dzieła. Zmyślny obserwator, człowiek o otwartym umyśle i poczciwy chłopak, którego chcielibyśmy znać. Fenomenalnie ukazane rosyjskie realia i życie w wielkim mieście. Mieście, które jednym przynosi szczęście a innych spycha na dno rozpaczy. Diabeł gorąco poleca.

GALERIA UPADŁYCH DUSZ

„Skrzywdzeni i poniżeni” to jedna z mniej znanych powieści w dorobku Fiodora Dostojewskiego. Zawierająca elementy biograficzne, sentymentalna opowieść o miłości, przebaczeniu i rozpaczy. Książka ukazała się w nowym, pięknym wydaniu wydawnictwa MG.

Iwan Piotrowicz to ubogi pisarz. Chwyta się dorywczych prac, pisze artykuły i...

"Skrzywdzeni i poniżeni" są pierwszym dużym dziełem Dostojewskiego po jego powrocie z zesłania. Początkowo utwór był wydawany we fragmentach w czasopiśmie "Wriemia" (czasopismo Fiodora i Michaiła Dostojewskich).

O czym jest książka? Głównym bohaterem powieści jest młody pisarz - Iwan Piotrowicz i to z jego punktu widzenia poznajemy opowiadaną historię. W Iwanie Piotrowiczu znajdziemy elementy biograficzne samego autora. Głównymi bohaterami są postacie z marginesów społecznych. Mamy tu dwie zwaśnione rodziny. Ukochana Iwana Piotrowicza - Natasza zakochuje w chłopaku z wyższych warst społecznych - Alioszy i w związku z tym ucieka z domu. Można powiedzieć, że popełniła zbrodnie przeciwko rodzinie. Jak można się domyśleć rodzice obojga zakochanych nie są zachwyceni tym związkiem. Ojciec chłopaka robi wszystko, aby ten związek się rozpadł... W międzyczasie w życiu Iwana Piotrowicza pojawia się sierota, której mama miała podobne przeżycia do Nataszy...

Jest to utwór przede wszystkim o przebaczeniu przez ojca córce i na odwrót. Pokazano jak ciężko jest wyciągnąć rękę i schować dumę, ale też jakie mogą być konsekwencje braku pogodzenia się.

Czy Natasza będzie z Alioszą? Czy może jednak główny bohater zwiąże się ze swoją sympatią? I jaką rolę w utworze odegra owa sierota? Tego wszystkiego dowiecie się po przeczytaniu utworu 😉

Jest to mniej popularne dzieło Dostojewskiego ale uważam, że jest warte przeczytania. Zachęcam Was do sięgnięcia po "Skrzywdzonych i poniżonych".

"Skrzywdzeni i poniżeni" są pierwszym dużym dziełem Dostojewskiego po jego powrocie z zesłania. Początkowo utwór był wydawany we fragmentach w czasopiśmie "Wriemia" (czasopismo Fiodora i Michaiła Dostojewskich).

O czym jest książka? Głównym bohaterem powieści jest młody pisarz - Iwan Piotrowicz i to z jego punktu widzenia poznajemy opowiadaną historię. W Iwanie...

Temat z twórczością Fiodora Dostojewskiego nie należy do najłatwiejszych. Uwielbiam jego twórczość, ale wiem też, że nie jest ona dedykowana każdemu. Autor miał swoje indywidualne podejście do świata, w tym do winy i kary, do przebaczania i rozumienia drugiego człowieka co można uznać za inspirujące, ale jednocześnie warte głębszej dyskusji.

Temat przebaczania poruszany jest w jego "Skrzywdzeni i poniżeni", czyli mocno rozbudowanej historii, która na nowo zagłębia się w mroczny świat nizin społecznych Petersburga. Jak na autora przystało więcej jest tutaj negatywnych emocji i złowieszczego spoglądania na jednostkę ludzką niż pozytywnych myśli napawających nas optymizmem, ale autor nigdy nie bawił się w półśrodki i to naprawdę trzeba pochwalić. Każdy czytelnik mający swój rozum z chęcią wchodzi w interakcje z poglądami autora i nawet jeśli ma zupełnie sprzeczne opinie na dany temat to porównuje je w bardzo intelektualnej potyczce na słowa.

Iwan Piotrowicz, młody pisarz ledwo wiążący koniec z końcem, bardzo przypomina samego autora. Wydaje się więc, że to powieść w pewien sposób autobiograficzna, ale czy nie wszystkie książki Dostojewskiego są osobiste i oddające jego życiowe zawirowania? To przekłada się na jakość i odbiór treści, która mocno trafia do czytelnika, angażuje go we wszystko co dzieje się dookoła i jednocześnie pozwala na rozstrzyganie kwestii moralnych i społecznych na swój własny sposób, zależnie od naszego patrzenia na świat.

Fabuła jest ciężka i na pewno nie przeczytacie jej w jeden wieczór. Nie jest to jednak w żadnym wypadku wadą historii, którą z przyjemnością możemy rozkładać na czynniki pierwsze, analizować, gdybać, rozmyślać czy idealna postać Iwana faktycznie mogłaby mieć miejsce w prawdziwym świecie. Bohater pozbawiony jest bowiem wad, jest człowiekiem altruistycznym, pogodnym i serdecznym, który wyciąga pomocną dłoń do ludzi, którzy tego potrzebują a w międzyczasie rozmyśla nas sensem dobroci i wizją podstępności, która wydaje się mieszkać we wszystkich pozostałych postaciach. Historia więc dzieli się na odpowiednie pasma, bardzo mocno wyznacza granice i jednocześnie składania do zastanowienia czy każdy człowiek jest wyłącznie dobry lub zły.

"Skrzywdzeni i poniżeni" to kolejny głęboki przekaz autora, który nie jest łatwą formą literacką, ale na pewno bogatą w wartości, dojrzałą i stanowiącą spore wyzwanie, które warto podjąć. Fiodor Dostojewski prowadzi nas przez świat ponadczasowych wartości, pokazuje zło w czystej ludzkiej postaci i stara się nie pozostawiać miejsca na żadne domysły, ale czytelnik i tak z przyjemności wchodzi z nim w mentalną oraz emocjonalną interakcję i to właśnie jest kwintesencja niezapomnianej prozy autora.

Temat z twórczością Fiodora Dostojewskiego nie należy do najłatwiejszych. Uwielbiam jego twórczość, ale wiem też, że nie jest ona dedykowana każdemu. Autor miał swoje indywidualne podejście do świata, w tym do winy i kary, do przebaczania i rozumienia drugiego człowieka co można uznać za inspirujące, ale jednocześnie warte głębszej dyskusji.

Temat przebaczania poruszany...

Znakomite studium psychologiczne jak to u Dostojewskiego. Jedna z moich ulubionych pozycji autora. Książka przeczytana po raz drugi, po 30 latach. Tym razem w tłumaczeniu Władysława Broniewskiego. Jest to powieść z dużą ilością wątków autobiograficznych, zatem na duży plus zasługują przypisy w tym wydaniu, które uwypuklają ten element prozy.

Znakomite studium psychologiczne jak to u Dostojewskiego. Jedna z moich ulubionych pozycji autora. Książka przeczytana po raz drugi, po 30 latach. Tym razem w tłumaczeniu Władysława Broniewskiego. Jest to powieść z dużą ilością wątków autobiograficznych, zatem na duży plus zasługują przypisy w tym wydaniu, które uwypuklają ten element prozy.

Kolejny sentymentalny skowyt, gdzie najbardziej nieznośny, jest ten świdrujący ton nadętej estymy i udawanego smutku, płaczu nad rozlanym mlekiem i pewności autora, że tylko w ten sposób można pokazać ludzi skrzywdzonych i poniżonych, nadając wszystkiemu, co ożywione i nieożywione cechy groteskowej posępności, emocjonalnej bezbarwności i melodramatycznej przewidywalności. Sam pomysł na taką aranżację oczywiście nie dyskredytuje powieści, lecz sztuka pisarska wyraźnie wlecze się za powziętym zamysłem.

Jedno należy powiedzieć uczciwie w przypadku całej tej wychwalanej memuarystyczno-dydaktycznej awantury, choć podglądanie autorów przez dziurę w płocie, aby odnaleźć jakąś analogię do szelestu spódnicy czy chichotu jakiejś postaci w korytarzach życia pisarza jest oczywiście bardzo tanie — lecz niestety powszechne — tak więc perwersyjne użalanie się Dostojewskiego nad ludźmi — całe to jego współczucie dla skrzywdzonych i poniżonych — miało czysto sentymentalny charakter (z wyraźnym cieniem taniej efektowności rzucanym przez przedmiot badający na badany),i jego szczególna ponura odmiana chrześcijańskiej wiary w żaden sposób nie powstrzymała go przed życiem skrajnie odległym od głoszonych przezeń nauk.

Kolejny sentymentalny skowyt, gdzie najbardziej nieznośny, jest ten świdrujący ton nadętej estymy i udawanego smutku, płaczu nad rozlanym mlekiem i pewności autora, że tylko w ten sposób można pokazać ludzi skrzywdzonych i poniżonych, nadając wszystkiemu, co ożywione i nieożywione cechy groteskowej posępności, emocjonalnej bezbarwności i melodramatycznej przewidywalności....