Dublin

Jeśli kiedykolwiek byliście w Dublinie, to lektura znów przeniesie Was do stolicy Irlandii (i nie tylko). Sama wielokrotnie łapałam się na tym, że czytając o jakiejś katedrze lub budynku, krzyczałam: "Byłam tam!" i opisywałam, jak to miejsce zapamiętałam.

Dla miłośników Irlandii będzie to zatem lektura trafiona. Fani powieści jako gatunku mogą jednak być przytłoczeni rysem historyczno-politycznym i raczej nie porwie ich rytm opowieści.

Pełną recenzję można przeczytać na blogu Redhead in Wonderland:
https://redhead-in-wonderland.blogspot.com/2020/06/dublin.html

Jeśli kiedykolwiek byliście w Dublinie, to lektura znów przeniesie Was do stolicy Irlandii (i nie tylko). Sama wielokrotnie łapałam się na tym, że czytając o jakiejś katedrze lub budynku, krzyczałam: "Byłam tam!" i opisywałam, jak to miejsce zapamiętałam.

Dla miłośników Irlandii będzie to zatem lektura trafiona. Fani powieści jako gatunku mogą jednak być przytłoczeni rysem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wzięłam tę książkę do ręki z ogromną ciekawością. Nigdy nie miałam okazji czytać nic o Irlandii. Pierwsze wersy pobudziły moje zainteresowanie i wyobraźnię. Potem było tylko gorzej... Nie wiem jak przebrnęłam przez pierwsze 150 stron, ale było ciężko. Kiedy przyzwyczaiłam się do bohaterów nagle zostali oni zastąpieni innymi. Autor skacze po wątkach, zmienia akcję, wprowadza coraz to nowsze postacie. Tak jak zawsze książkę średnio czytam 3 dni, to tę męczę już ponad tydzień. Jestem już prawie przy końcu na 500 stronie i mam dylemat czy jest sens to czytać... DRAMAT.

Wzięłam tę książkę do ręki z ogromną ciekawością. Nigdy nie miałam okazji czytać nic o Irlandii. Pierwsze wersy pobudziły moje zainteresowanie i wyobraźnię. Potem było tylko gorzej... Nie wiem jak przebrnęłam przez pierwsze 150 stron, ale było ciężko. Kiedy przyzwyczaiłam się do bohaterów nagle zostali oni zastąpieni innymi. Autor skacze po wątkach, zmienia akcję, wprowadza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie zauważyłam, by ta powieść znacznie odbiegała od innych powieści Edwarda Rutherfurda, czy by była jego najgorszą książką - pamiętać trzeba, że nie jest to najnowsze dzieło tego autora, bo jego książki nie są publikowane u nas w kolejności ich powstawania. Zatem niekoniecznie książka wydana u nas jako ostatnia musi być ostatnią napisaną przez pisarza, a już na pewno nie najlepszą. Ad rem, "Dublin" w swojej strukturze faktycznie przypomina wcześniejszą "Rosję", niż późniejszy "Paryż" czy "Nowy Jork". Podobnie jak w "Rosji", tak i tu autor większość miejsca poświęca opisom historycznych wydarzeń, na perypetie bohaterów zostawiając stosunkowo mało miejsca. Znaczną część powieści zajmują opisy: miejsc, obyczajów, historycznych zdarzeń. Przez co, ujmijmy to tak, książki nie czyta się z zapartym tchem. Losy bohaterów ciekawie zarysowane na początku książki, potem coraz bardziej się rozmywają; nie sprzyjają też ich śledzeniu znaczne przeskoki w czasie. Zgadzam się z innymi recenzentami, że początek książki jest najciekawszy, potem robi się coraz bardziej nużąco, a niektóre rozdziały są, moim zdaniem, wręcz zbędne. Mogło być ciekawiej.

Nie zauważyłam, by ta powieść znacznie odbiegała od innych powieści Edwarda Rutherfurda, czy by była jego najgorszą książką - pamiętać trzeba, że nie jest to najnowsze dzieło tego autora, bo jego książki nie są publikowane u nas w kolejności ich powstawania. Zatem niekoniecznie książka wydana u nas jako ostatnia musi być ostatnią napisaną przez pisarza, a już na pewno nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie ok, choć niektóre wątki są nieciekawe

Dla mnie ok, choć niektóre wątki są nieciekawe

Pokaż mimo to

Bardzo mi się podoba, szybko się czyta.

Bardzo mi się podoba, szybko się czyta.

Pokaż mimo to

Bez oceny, bo nie dałam rady doczytać do końca :(
Doceniam ogrom pracy (ponad 700 stron!)włożony w napisanie "Dublina", ale ostatkiem sił dobrnęłam do połowy i rzuciłam książkę w kąt.
Lektura tylko dla najwytrwalszych.

Bez oceny, bo nie dałam rady doczytać do końca :(
Doceniam ogrom pracy (ponad 700 stron!)włożony w napisanie "Dublina", ale ostatkiem sił dobrnęłam do połowy i rzuciłam książkę w kąt.
Lektura tylko dla najwytrwalszych.

Pokaż mimo to

Pomna wcześniejszych powieści Autora (Nowy Jork, Paryż, Londyn, Rosja) rzuciłam się na Dublin krótko po premierze polskiej. Jendak - niestety - spotkało mnie ogromne rozczarowanie.
Język - zupełnie inny niż we wcześniejszych powieściach. Tłumaczenie nie zawsze oddaje ducha ówczesnych czasów, dziejów - niektóre wyrażenia są zbyt współczesne jak na czasy. (uwaga: nie wiem, jak oryginał, nie sięgnęłam po).
Po obiecującym początku, zawierającym druidów, magię i magiczne opisy Zielonej Wyspy autor przeskoczył (z kilkoma przystankami po drodze) do czasów Henryka VIII i w nich pozostał. Brak nawiązania do współczesności, jak to było we wcześniej wspomnianych powieściach.
czytało się znośnie, ale oczekiwałam podświadomie czegoś więcej. Ogólnie - rozczarowanie.

(po liście dzieł autora wnoszę, że to część pierwsza cyklu, może druga będzie lepsza, jak zostanie przetłumaczona, no i może będzie tłumaczona lepiej.?)

Pomna wcześniejszych powieści Autora (Nowy Jork, Paryż, Londyn, Rosja) rzuciłam się na Dublin krótko po premierze polskiej. Jendak - niestety - spotkało mnie ogromne rozczarowanie.
Język - zupełnie inny niż we wcześniejszych powieściach. Tłumaczenie nie zawsze oddaje ducha ówczesnych czasów, dziejów - niektóre wyrażenia są zbyt współczesne jak na czasy. (uwaga: nie wiem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wycieczka do Irlandii.

Zielona Wyspa… Irlandia ma w sobie niezaprzeczalny urok. Tak jak i jej stolica – Dublin. Niezmiernie zatem cieszyła mnie jako czytelnika wieść o tym, że Edward Rutherfurd zabrał się za temat zarówno wyspy jak i miasta próbując opisać ich dzieje, tak jak zrobił to w wielu innych książkach swojego autorstwa. Znając kunszt Rutherforda można było się spodziewać czegoś wielkiego… Czy słusznie?

Druidzi, Wikingowie, zależność od Anglii, bieda, wybicie się na niepodległość, IRA, cud gospodarczy… Irlandia ma bogatą i długą historię. Szalenie zróżnicowaną, pełną do tego wzlotów i upadków. Edward Rutherfurd pokazał już nieraz, że potrafi jak mało kto zająć się tematem jakiegoś kraju lub miasta oraz pokazać jego historię na przestrzeni wieków w sposób nietuzinkowy i pełen rozmachu. Wieść o wzięciu „na tapetę” Dublina i Irlandii po prostu cieszyła :) Ale jednak, jak się okazało, radość ta była przedwczesna… W tej książce jest - niestety - wiele złego… Od niedociągnięć i luk dziejowych począwszy, na błędach w tłumaczeniu kończąc… Pozostał tutaj z klasycznego Rutherfurda rozmach i wzbudzany u czytelnika zachwyt, psują go jednak minusy lektury… Czasem łyżka dziegciu w beczce miodu jest w stanie wiele zepsuć i tak właśnie jest niestety w przypadku „Dublina”…

Jeśli chodzi o treść i zamiary autora to nie jest to książka zła... Początki Zielonej Wyspy, druidzi i najazdy Wikingów – pierwsze rozdziały mają w sobie coś z magii. Czyta się je z niewiarygodną wręcz przyjemnością :) Lecz nawet już w tych początkach widać miejscami błędy tłumacza, przez które momentami chce się płakać… Szkoda niewymowna, bez tych błędów bowiem książkę zupełnie inaczej można by było odbierać. I odbiór ten byłby o niebo lepszy. Sam Rutherfurd też troszkę rozczarowuje, a to z uwagi na przycięcie fabuły jedynie do wydarzeń mających miejsce w XVI wieku… A gdzie reszta? Obiło mi się o uszy, że przewidziana jest kontynuacja, jednak szkoda, że nie dopisano ciągu dalszego już w niniejszej książce. Może jako całość prezentowała by się lepiej?...

Szkoda mi niewymownie tego „Dublina”… Liczyłem na dużo więcej. Moc w książce Rutherfurda w dalszym ciągu jest, ale… słaba jakoś ta moc… Od tego autora można i należy wymagać dużo więcej. Niech puentą będzie myśl, że nie każdy jest geniuszem i każdemu autorowi zdarza się w dorobku książka słabsza.

https://cosnapolce.blogspot.com/2019/03/dublin-edward-rutherfurd.html

Wycieczka do Irlandii.

Zielona Wyspa… Irlandia ma w sobie niezaprzeczalny urok. Tak jak i jej stolica – Dublin. Niezmiernie zatem cieszyła mnie jako czytelnika wieść o tym, że Edward Rutherfurd zabrał się za temat zarówno wyspy jak i miasta próbując opisać ich dzieje, tak jak zrobił to w wielu innych książkach swojego autorstwa. Znając kunszt Rutherforda można było się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety nie da się ukryć, że kolejna, przetłumaczona na język polski, powieść Edwarda Rutherfurda, której akcja tym razem została umieszczona w przeważającej części w Dublinie, nie zachwyca tak jak "Paryż" czy " Rosja". Odnosi się dojmujące wrażenie, że to nie ten sam pisarz, albo nawet, że autorem jest zupełnie kto inny, ktoś, kto inspiruje się Rutherfurdem i próbuje go naśladować. Wprawdzie pod względem "technicznym" książce nie można niczego zarzucić - czyta się ją dobrze, jednak nie tak jak powyżej wspomniane - z tzw. zapartym tchem. Znacznym minusem jest tu również fakt, że autor ogranicza się "historycznie" i kończy swoją opowieść na XVI wieku. Trochę szkoda, bo przecież dzieje Dublina i Irlandii w ogóle wychodzące poza rzeczone stulecie są przecież nader ciekawe. Czyżby Rutherfurdowi zabrakło kompetencji? Materiałów? Generalnej chęci kontynuowania? Można jedynie domniemać. Pewne jest natomiast, że pisarz w swoim dorobku ma jeszcze jedną powieść, która w polskim przekładzie na razie się nie ukazała, dotyczącą Irlandii - "Irleand Awakening". Treści internetowe twierdzą, że to druga cześć "Dublina". Obie powieści natomiast stanowią dyptyk zatytułowany "The Dublin Saga". Oby tak było. Istnieje jednak obawa, że skoro pierwsza część nie porywa, to druga też tego nie zrobi. Z jednej strony trudno się dziwić. Chyba każdy pisarz, czy twórca sztuki w ogólności, ma pośród swojej spuścizny, dzieła słabsze.
W mojej opinii najszczególniej martwi w "Dublnie" zbyt mocne położenie akcentu na postaci fikcyjne, kosztem naturalnie tych historycznych. Tym bardziej, że tytuły poszczególnych rozdziałów bezpośrednio odnoszą się, korespondują z tymi drugimi. Specyficznie czyta się rozdział o Brianie Boru czy Thomasie nazwanym Jedwabnym, gdy oni sami pojawiają się w nim wręcz na zasadzie epizodu, jako postaci drugoplanowe, od których niewiele zależy i które absolutnie nie stanowią osi akcji, a przecież powinny. Tymczasem są dla niej tylko dopowiedzeniem. Podobnie sytuacja ma się w przypadku Strongbowa. z kolei rozdział o świętym Patryku, tak przecież relewantnej postaci dla całej Irlandii, to zasadniczo opowieść o - jeśli można tak to ująć - konwersji z pogaństwa konkretnej rodziny. Sam święty zaś pojawia się ni mniej ni więcej tylko po to, aby członków tejże rodziny ochrzcić i wytłumaczyć im na czym polega wiara chrześcijańska. To, co najbardziej udane w całej książce to sam jej początek, a więc "traktat o zaraniu dziejów na zielonej wyspie", czyli czasy pogańskie i sprawa Wikingów. Te dwie rzeczy czyta się naprawdę dobrze i z autentycznym zainteresowaniem.
"Dublin" jakkolwiek jest powieścią godną polecenia, chociażby dlatego, że jest ona w stanie pogłębić, mimo szerokiej obecności wątków wymyślonych i pozornych, często ocierających się jedynie o prawdę historyczną, wiedzę czytelnika na temat stolicy Irlandii, a co za tym idzie, również samego kraju. Poza tym zawsze warto móc powiedzieć, że przeczytało się wszystkie powieści Rutherfurda, które ukazały się w Polsce - pisarza, bądź co bądź, znakomitego.

Niestety nie da się ukryć, że kolejna, przetłumaczona na język polski, powieść Edwarda Rutherfurda, której akcja tym razem została umieszczona w przeważającej części w Dublinie, nie zachwyca tak jak "Paryż" czy " Rosja". Odnosi się dojmujące wrażenie, że to nie ten sam pisarz, albo nawet, że autorem jest zupełnie kto inny, ktoś, kto inspiruje się Rutherfurdem i próbuje go...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najsłabsza z dotychczasowych powieści tego autora.
Były ciekawe przebłyski, ale generalnie to ciągle jakieś bitwy, boje i urywane losy różnych rodzin, trudno się było w tym odnaleźć.
Jeśli jeszcze nie czytaliście nic Rutherfurda, zacznijcie proszę od Nowego Jorku, Paryża bądź Rosji, bo potrafi super pisać.

Najsłabsza z dotychczasowych powieści tego autora.
Były ciekawe przebłyski, ale generalnie to ciągle jakieś bitwy, boje i urywane losy różnych rodzin, trudno się było w tym odnaleźć.
Jeśli jeszcze nie czytaliście nic Rutherfurda, zacznijcie proszę od Nowego Jorku, Paryża bądź Rosji, bo potrafi super pisać.

Pokaż mimo to