Pedro Páramo

Chyba jeszcze nigdy nie trafiłem do tak demonicznego miasteczka i muszę przyznać, że przypadł mi do gustu ten sposób opowiedzenia historii. Skądinąd miłosnej. To rozpisanie jej na echa. Ma się wrażenie, że autor na własne uszy słyszał te wszystkie szepty, czuł zgniłe wonie, i że doskonale wie, jak to jest, kiedy popsuje się trumna.

Pedro Páramo to taki meksykański Jacek Soplica, który nie zmienił się w meksykańskiego księdza Robaka. Nie dość, że sam bezterminowo pozostał lokalnym okrutnikiem i złem wcielonym, to jeszcze dochował się wartego siebie potomka. A i tak miał przechlapane, bo z Susanitą mu się rozminęło, na latawcach z dzieciństwa poprzestało, więc skończył jako „chodząca po ziemi uraza” i straszydło na ptaki. Wpierw jednak tragicznie naznaczył sobą losy całej społeczności. Uruchomiona przez Juana Preciado i deszcz lawina informacji składa się na imponująco precyzyjny i szczelnie zaludniony obraz, a puzzle układają się takoż wdzięcznie, jak rozkładają się świadkowie i uczestnicy tamtych wydarzeń.

I żadna z księgarnianych okładek nie oddaje nastroju powieści równie udanie jak znaleziony w Sieci fanart wykorzystujący rysunek Laurie Lipton.

Chyba jeszcze nigdy nie trafiłem do tak demonicznego miasteczka i muszę przyznać, że przypadł mi do gustu ten sposób opowiedzenia historii. Skądinąd miłosnej. To rozpisanie jej na echa. Ma się wrażenie, że autor na własne uszy słyszał te wszystkie szepty, czuł zgniłe wonie, i że doskonale wie, jak to jest, kiedy popsuje się trumna.

Pedro Páramo to taki meksykański Jacek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po "Pedro Paramo" sięgnęłam zachęcona uzyskaniem przez tę książkę statusu kultowej, konstytuującej realizm magiczny. Trudno mi orzec, jakby się ją czytało bez takiego nastawienia, ale jako tak zareklamowana pozycja sprawdziła się, a nawet więcej – zachwyciła.

W miasteczku Comala, zamieszkanym (nawiedzanym?) przez pozornie żywe postacie, rządził kiedyś Perdo Paramo. Folgował on swoim namiętnościom, bezwzględnie przy tym egzekwując ustanowione przez siebie prawa. Jego nieślubny syn po śmierci matki przybywa do opuszczonej Comali z pragnieniem poznania nigdy nie widzianego ojca. Spotyka duchy, widma, postaci ze snów i własnych halucynacji. Prowadzony przez nie ścieżką historii poznaje uniwersalne prawdy o ludzkim losie, fatalizmie zaklętym w naszych duszach, wszystko na przykładzie historii życia ojca i jego najbliższych.

Fascynujące w powieści jest to jak zintensyfikowane są emocje, towarzyszące odkrywaniu prawdy na podstawie zasłyszanych strzępków rozmów; jak autor trafia swoimi słowami w sedno; jak w skondensowany sposób buduje tragiczną postać Pedra Paramo.

Ostrzegam! Po przeczytaniu tej książki nie miałam ochoty konfrontować się z żadną inną opowieścią z nurtu realizmu magicznego, a moje wymagania odnośnie Marqueza i spółki bardzo wzrosły.

Po "Pedro Paramo" sięgnęłam zachęcona uzyskaniem przez tę książkę statusu kultowej, konstytuującej realizm magiczny. Trudno mi orzec, jakby się ją czytało bez takiego nastawienia, ale jako tak zareklamowana pozycja sprawdziła się, a nawet więcej – zachwyciła.

W miasteczku Comala, zamieszkanym (nawiedzanym?) przez pozornie żywe postacie, rządził kiedyś Perdo Paramo....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Juan Preciado po śmierci matki przybywa do miasteczka Comala, gdzie zamierza spotkać swego ojca - Pedra Páramo. Trafia do świata zniszczonego przez rewolucję, pełnego sennych mar i widziadeł. Rzeczywistość miesza się ze snem, a sen ze śmiercią. W samym środku sceny pojawia się postać Pedra Páramo - gwałtownika, człowieka bezwzględnego i okrutnego. Niczym ponury żniwiarz sieje w okolicy postrach i zniszczenie, dopuszcza się najgorszych przestępstw.

Łatwo się zgubić w tej powieści. Muszę przyznać, że miałam problemy z odróżnieniem, którą płaszczyznę rzeczywistości autor w danej chwili opisuje. Czy jest to przeszłość, czy może teraźniejszość? Czy mamy do czynienia ze snem, czy z jawą? To niewątpliwie ciekawa lektura, jednak mocno chaotyczna. Prawdopodobnie, gdybym nie znała twórczości Marqueza, odebrałabym ją nieco inaczej. A tak - nie miałam już poczucia, że obcuję z arcydziełem.

Polecam wszystkim miłośnikom realizmu magicznego. Miłośników Marqueza w szczególności zachęcam do sięgnięcia po tę lekturę.

https://www.facebook.com/PiknikNaSkrajuKsiazki/

Juan Preciado po śmierci matki przybywa do miasteczka Comala, gdzie zamierza spotkać swego ojca - Pedra Páramo. Trafia do świata zniszczonego przez rewolucję, pełnego sennych mar i widziadeł. Rzeczywistość miesza się ze snem, a sen ze śmiercią. W samym środku sceny pojawia się postać Pedra Páramo - gwałtownika, człowieka bezwzględnego i okrutnego. Niczym ponury żniwiarz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Pedro Paramo" to chyba jedyna powieść w dorobku Juana Rulfo. Poza tym wydał jeszcze trochę opowiadań ale zasób twórczośći ma ogólnie skromny. Mimo to, książka zyskała status kultowej; tej, od której wydania narodził się realizm magiczny. Sam Marquez pisał, że nigdy nie byłby takim Marquezem-pisarzem, gdyby nie "Pedro Paramo".

A króciutka to powieść, ile ma stron? Sto czterdzieści? Nie szkodzi; nie da się jej zapomnieć. Duszna, gorąca; czujesz upał i wiatr, który przesycił kartki. Bohater po śmierci matki jedzie do małego miasteczka, by poznać nigdy nie widzianego ojca. Ale w miasteczku nie ma już chyba nikogo żywego: po chodnikach, wraz z wiatrem, snują się duchy, widziadła. Mieszkańcy wydają się żywi, po chwili znikają, w tle słychać rozmowy sprzed lat. Bohater więc błądzi, ze strzępków rozmów próbuje informacje o życiu swojego ojca, brutalnego i aroganckiego właściciela hacjendy - Pedro Paramo.

Są tu wróżby i zaklęcia, jest fatum i są sny na jawie. Są widziadła i są halucynacje. Ale nie da się nazwać "Pedro Paramo" powieścią fantasy; wszystko dzieje się na styku, nie wiemy - tak jak bohater - kiedy wspomnienia z nami pogrywają, a kiedy akcja dzieje się naprawdę. Jest dzięki temu "Pedro Paramo" najbardziej realno-magiczną powieścią z całego realizmu magicznego; spełnia wszystkie postulaty nurtu, który sam stworzył. Niekoniecznie jest tytułem najlepszym, choć niczego mu nie brakuje. Ale z pewnością na twórczość XX-wiecznych Latynosów, patrzy się po nim zupełnie inaczej.

"Pedro Paramo" to chyba jedyna powieść w dorobku Juana Rulfo. Poza tym wydał jeszcze trochę opowiadań ale zasób twórczośći ma ogólnie skromny. Mimo to, książka zyskała status kultowej; tej, od której wydania narodził się realizm magiczny. Sam Marquez pisał, że nigdy nie byłby takim Marquezem-pisarzem, gdyby nie "Pedro Paramo".

A króciutka to powieść, ile ma stron? Sto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z ciekawszych lektur dotychczas na studiach, które czytałam. Mimo swojej dziwności i mroczności, czytało mi się ją naprawdę przyjemnie

Jedna z ciekawszych lektur dotychczas na studiach, które czytałam. Mimo swojej dziwności i mroczności, czytało mi się ją naprawdę przyjemnie

Pokaż mimo to

Na tę książkę trafiłam za pośrednictwem "Królowej Południa" Arturo Perez-Reverte, i to właściwie główny plus "Królowej" ;-) Opowieść jest krótka, ale skoncentrowana. Odpowiednio straszna, chwilami groteskowa. Najciekawiej chyba potraktować ją jako przypowieść, coś w rodzaju filozoficznych powiastek Paulo Coelho...

Na tę książkę trafiłam za pośrednictwem "Królowej Południa" Arturo Perez-Reverte, i to właściwie główny plus "Królowej" ;-) Opowieść jest krótka, ale skoncentrowana. Odpowiednio straszna, chwilami groteskowa. Najciekawiej chyba potraktować ją jako przypowieść, coś w rodzaju filozoficznych powiastek Paulo Coelho...

Pokaż mimo to

Sam pomysł świetny. Książka o pesymizmie, dramacie ludzkim, tragedii rodzinnych, fatalizmie dziejowym z porażającym zakończeniem.

Niestety co do wykonania mam wątpliwości. Choć króciutka stu - stronicowa powieść, a więc wydawałoby się łatwo przyswajalna, a jednak taka nie jest. Książka ma skomplikowaną strukturę, przyznam, że gdyby nie objaśniające po słowie to mało bym się orientował o co tam właściwie chodzi...

Dużym plusem jest kilka filozoficznych, genialnych fragmentów zawartych w powieści, np;

"Jedyne, co pozwala człowiekowi powłóczyć nogami po ziemi, to nadzieja, że po śmierci przeniosą go w inne miejsce. Ale kiedy zamykają przed człowiekiem drzwi i zostawiają otwarte tylko te, co prowadzą do piekła, lepiej mu było nigdy się nie rodzić".

Sam pomysł świetny. Książka o pesymizmie, dramacie ludzkim, tragedii rodzinnych, fatalizmie dziejowym z porażającym zakończeniem.

Niestety co do wykonania mam wątpliwości. Choć króciutka stu - stronicowa powieść, a więc wydawałoby się łatwo przyswajalna, a jednak taka nie jest. Książka ma skomplikowaną strukturę, przyznam, że gdyby nie objaśniające po słowie to mało bym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeżeli bylibyście wielkimi fanami Márqueza i przeczytalibyście o autorze na obwolucie przypadkowo złapanej w bibliotece książki "wzór dla Garcíi Márqueza", to myślę że tak jak ja chybcikiem polecielibyście do stolika Pani Bibliotekarki ją wypożyczyć. Zwłaszcza, że sam Gabriel wyznał, że czytając ją nigdy nie uległ podobnemu wzruszeniu.
Juana Preciado, który na prośbę złożoną przez jego matkę na łożu śmierci wyrusza do jej rodzinnego miasteczka Comali w poszukiwaniu swojego ojca, którym jest tytułowy Pedro. Miasteczko to zastaje opuszczone, pełne duchów i głosów zmarłych. Za ich pośrednictwem poznaje losy nie tylko swojego ojca, ale również innych mieszkańców tej martwej miejscowości.

Głównym bohaterem jest Páramo.To jego postać wiąże ze sobą wszystkie postaci i przędzie dzieje całego miasteczka. Jest okrutna, bezwględna, uciekająca się do barbarzyńskich metod osiągania celu. Nie było jej obce zabijanie, gwałty, wykorzystywanie przywiązania innych, co nie pozostaje bez wpływu na dzieje całego miasteczka. A te sa krwawe, pełne rozpaczy, niespełnienia, biedy i grzechu. Nie bez powodu powieść Juana Rulfo nazywana jest metaforą krwawej rewolucji meksykańskiej.

Juan Rulfo uznawany jest za prekursora realizmu magicznego i ja trochę z tym realizmem w jego wydaniu sobie nie poradziłam.Zagubiłam się w tym mieście cieni zmarłych, ich trumien i gadających ciał. Wydawało mi się, że zasypiałam czytając, cofałam się nie raz, ale ten mój sen na jawie jakby nie mijał. Ta mnogość głosów mnie pochłonęła, zjadła i wyprowadziła w pole. Ale pomimo tego zagubienia, chaosu jest w tej powieści jakiś urok. Niby jest smutnie i przygnębiająco, krwawo i bezwględnie, a jednak odczuwa się tę magię. To naprawdę ciekawa lektura, inna, wciągająca, ale pełna pułapek. Można w niej popłynąć - doslownie.

Jeżeli bylibyście wielkimi fanami Márqueza i przeczytalibyście o autorze na obwolucie przypadkowo złapanej w bibliotece książki "wzór dla Garcíi Márqueza", to myślę że tak jak ja chybcikiem polecielibyście do stolika Pani Bibliotekarki ją wypożyczyć. Zwłaszcza, że sam Gabriel wyznał, że czytając ją nigdy nie uległ podobnemu wzruszeniu.
Juana Preciado, który na prośbę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak powstawał realizm magiczny, a ponieważ początki są trudne, warto do tej książki nieustannie wracać.

Tak powstawał realizm magiczny, a ponieważ początki są trudne, warto do tej książki nieustannie wracać.

Pokaż mimo to

Po książkach południowoamerykańskich autorów wymagam dużo, jestem ogromną fanką tej literatury, ale trochę zawiodłam się na tej książce. Chłopak poszukujący swojego ojca, dociera do miasteczka, które już prawie opustoszało, ale każdy dobrze pamięta Pedro Paramo i jakie krzywdy doznali podczas jego życia.

Po książkach południowoamerykańskich autorów wymagam dużo, jestem ogromną fanką tej literatury, ale trochę zawiodłam się na tej książce. Chłopak poszukujący swojego ojca, dociera do miasteczka, które już prawie opustoszało, ale każdy dobrze pamięta Pedro Paramo i jakie krzywdy doznali podczas jego życia.

Pokaż mimo to