Pedro Páramo

Liche to jak nie wiem co. Tytuł tej książki powinien brzmieć „Jedna wielka kołomyja" – tyle tu autor zapragnął wszystkiego nawciskać, byleby tylko było „modernistycznie" i „surrealistycznie". Chyba mu się udało, wszak publika to lubi, a i krytycy dali się nabrać na ten puc, bo współcześnie powieść ta uchodzi za jeden z najwznioślejszych momentów literatury meksykańskiej (!) Dla mnie co najwyżej stanowi ona jeden z najlepszych przykładów na składniki, których potrzebuje pisarz powojenny, ażeby okrzyknięto go „wybitnym!" Otóż niezbędny okazuje się tu farsz z niedomówień, niedosłowności, niedokończeń... a gdy kurz opadnie i skończą się harce-, pardon, mam na myśli eksperymenty, nikt już nie ośmieli się zdobyć na tę gorzką konstatację, że król jest nagi. To może ja powiem: król jest nagi. Bo „Pedro Paramo" to co najwyżej niedopowieść. Owszem, fabułę dałoby się jakoś zrekapitulować, ale po co, skoro zmierza ona donikąd. Tu i ówdzie znajdzie się co zgrabniejsze powiedzonko, ale to raczej z rodzaju tych, co to ludzie sobie wytatuują i potem będą tego żałować, a takie to nawet mnie czasem przyjdzie do głowy. Żadna sztuka.

Co tu dużo mówić, jedna wielka beznadzieja. Przeczytałem tę książkę i w moim życiu nic się nie wydarzyło: nie zjeżył mi się włos na głowie, nie przeszedł mnie dreszcz, nie zapragnąłem wrócić do nawyku obgryzania paznokci, nie wyciśnięto ze mnie żadnych łez, żadnej łzy, nie chciałem wyskoczyć przez okno, nie musiałem niczego rozchodzić, a moja peruka nie drgnęła ani o – uwaga, będzie witz – włos. Co bardziej wymóżdżony krytyk literacki zarzuci mi, że niczego nie zrozumiałem. Dobrze, niech tak będzie. Szlus.

Liche to jak nie wiem co. Tytuł tej książki powinien brzmieć „Jedna wielka kołomyja" – tyle tu autor zapragnął wszystkiego nawciskać, byleby tylko było „modernistycznie" i „surrealistycznie". Chyba mu się udało, wszak publika to lubi, a i krytycy dali się nabrać na ten puc, bo współcześnie powieść ta uchodzi za jeden z najwznioślejszych momentów literatury meksykańskiej (!)...

Ależ mroczna jest to powieść! Upiorna rzeczywistość miasteczka Comala zastaje przybyłego doń Juana Preciado. Po śmierci matki ruszył on tam bowiem z jej polecenia w poszukiwaniu ojca - tytułowego Pedro Paramo. Comala to miejsce demoniczne, czyściec pełen zbłąkanych dusz. Kto z mieszkańców jest żywy, a kto zjawą? Kto nie wie nawet że jest martwy? Gdzie kończy się jawa i zaczyna sen? Jedno jest pewne, na wszystkich ciąży straszna historia brutalnego Pedro Paramo.
Naprawdę dobra powieść o upiorach to ewenement, a Juan Rulfo nie ociera się nawet o kicz. Jego proza jest swego rodzaju kluczem do rozumienia kultury i historii Meksyku. Wielokrotnie polecana przez Meksykanów książka trafiła w końcu w moje ręce i muszę przyznać, zrobiła świetne wrażenie. Realizm magiczny, tak charakterystyczny dla wielu XX wiecznych dzieł iberoamerykańskiej literatury i tutaj odcisnął swoje piętno.

Ależ mroczna jest to powieść! Upiorna rzeczywistość miasteczka Comala zastaje przybyłego doń Juana Preciado. Po śmierci matki ruszył on tam bowiem z jej polecenia w poszukiwaniu ojca - tytułowego Pedro Paramo. Comala to miejsce demoniczne, czyściec pełen zbłąkanych dusz. Kto z mieszkańców jest żywy, a kto zjawą? Kto nie wie nawet że jest martwy? Gdzie kończy się jawa i...

Chyba jeszcze nigdy nie trafiłem do tak demonicznego miasteczka i muszę przyznać, że przypadł mi do gustu ten sposób opowiedzenia historii. Skądinąd miłosnej. To rozpisanie jej na echa. Ma się wrażenie, że autor na własne uszy słyszał te wszystkie szepty, czuł zgniłe wonie, i że doskonale wie, jak to jest, kiedy popsuje się trumna.

Pedro Páramo to taki meksykański Jacek Soplica, który nie zmienił się w meksykańskiego księdza Robaka. Nie dość, że sam bezterminowo pozostał lokalnym okrutnikiem i złem wcielonym, to jeszcze dochował się wartego siebie potomka. A i tak miał przechlapane, bo z Susanitą mu się rozminęło, na latawcach z dzieciństwa poprzestało, więc skończył jako „chodząca po ziemi uraza” i straszydło na ptaki. Wpierw jednak tragicznie naznaczył sobą losy całej społeczności. Uruchomiona przez Juana Preciado i deszcz lawina informacji składa się na imponująco precyzyjny i szczelnie zaludniony obraz, a puzzle układają się takoż wdzięcznie, jak rozkładają się świadkowie i uczestnicy tamtych wydarzeń.

I żadna z księgarnianych okładek nie oddaje nastroju powieści równie udanie jak znaleziony w Sieci fanart wykorzystujący rysunek Laurie Lipton.

Chyba jeszcze nigdy nie trafiłem do tak demonicznego miasteczka i muszę przyznać, że przypadł mi do gustu ten sposób opowiedzenia historii. Skądinąd miłosnej. To rozpisanie jej na echa. Ma się wrażenie, że autor na własne uszy słyszał te wszystkie szepty, czuł zgniłe wonie, i że doskonale wie, jak to jest, kiedy popsuje się trumna.

Pedro Páramo to taki meksykański Jacek...

Po "Pedro Paramo" sięgnęłam zachęcona uzyskaniem przez tę książkę statusu kultowej, konstytuującej realizm magiczny. Trudno mi orzec, jakby się ją czytało bez takiego nastawienia, ale jako tak zareklamowana pozycja sprawdziła się, a nawet więcej – zachwyciła.

W miasteczku Comala, zamieszkanym (nawiedzanym?) przez pozornie żywe postacie, rządził kiedyś Perdo Paramo. Folgował on swoim namiętnościom, bezwzględnie przy tym egzekwując ustanowione przez siebie prawa. Jego nieślubny syn po śmierci matki przybywa do opuszczonej Comali z pragnieniem poznania nigdy nie widzianego ojca. Spotyka duchy, widma, postaci ze snów i własnych halucynacji. Prowadzony przez nie ścieżką historii poznaje uniwersalne prawdy o ludzkim losie, fatalizmie zaklętym w naszych duszach, wszystko na przykładzie historii życia ojca i jego najbliższych.

Fascynujące w powieści jest to jak zintensyfikowane są emocje, towarzyszące odkrywaniu prawdy na podstawie zasłyszanych strzępków rozmów; jak autor trafia swoimi słowami w sedno; jak w skondensowany sposób buduje tragiczną postać Pedra Paramo.

Ostrzegam! Po przeczytaniu tej książki nie miałam ochoty konfrontować się z żadną inną opowieścią z nurtu realizmu magicznego, a moje wymagania odnośnie Marqueza i spółki bardzo wzrosły.

Po "Pedro Paramo" sięgnęłam zachęcona uzyskaniem przez tę książkę statusu kultowej, konstytuującej realizm magiczny. Trudno mi orzec, jakby się ją czytało bez takiego nastawienia, ale jako tak zareklamowana pozycja sprawdziła się, a nawet więcej – zachwyciła.

W miasteczku Comala, zamieszkanym (nawiedzanym?) przez pozornie żywe postacie, rządził kiedyś Perdo Paramo....

Juan Preciado po śmierci matki przybywa do miasteczka Comala, gdzie zamierza spotkać swego ojca - Pedra Páramo. Trafia do świata zniszczonego przez rewolucję, pełnego sennych mar i widziadeł. Rzeczywistość miesza się ze snem, a sen ze śmiercią. W samym środku sceny pojawia się postać Pedra Páramo - gwałtownika, człowieka bezwzględnego i okrutnego. Niczym ponury żniwiarz sieje w okolicy postrach i zniszczenie, dopuszcza się najgorszych przestępstw.

Łatwo się zgubić w tej powieści. Muszę przyznać, że miałam problemy z odróżnieniem, którą płaszczyznę rzeczywistości autor w danej chwili opisuje. Czy jest to przeszłość, czy może teraźniejszość? Czy mamy do czynienia ze snem, czy z jawą? To niewątpliwie ciekawa lektura, jednak mocno chaotyczna. Prawdopodobnie, gdybym nie znała twórczości Marqueza, odebrałabym ją nieco inaczej. A tak - nie miałam już poczucia, że obcuję z arcydziełem.

Polecam wszystkim miłośnikom realizmu magicznego. Miłośników Marqueza w szczególności zachęcam do sięgnięcia po tę lekturę.

https://www.facebook.com/PiknikNaSkrajuKsiazki/

Juan Preciado po śmierci matki przybywa do miasteczka Comala, gdzie zamierza spotkać swego ojca - Pedra Páramo. Trafia do świata zniszczonego przez rewolucję, pełnego sennych mar i widziadeł. Rzeczywistość miesza się ze snem, a sen ze śmiercią. W samym środku sceny pojawia się postać Pedra Páramo - gwałtownika, człowieka bezwzględnego i okrutnego. Niczym ponury żniwiarz...

to było bardzo dziwne

to było bardzo dziwne

Bardzo dziwna i zakręcona książka. Ciężko się ją czytało.

Bardzo dziwna i zakręcona książka. Ciężko się ją czytało.

Dla mnie zbyt dziwna, ale wielu zachwyca...spróbuj sam ;)

Dla mnie zbyt dziwna, ale wielu zachwyca...spróbuj sam ;)

Książka dziwna jak sen. Słabe.

Książka dziwna jak sen. Słabe.

Oniryzm, realizm magiczny. Ulicami spacerują zmarli. Poetycki jezyk. Serdecznie polecam, bo to cudeńko!

Oniryzm, realizm magiczny. Ulicami spacerują zmarli. Poetycki jezyk. Serdecznie polecam, bo to cudeńko!