Rycerz nieistniejący

„...Agilulf zdawał się wahać przez krotką chwilę, po czym zdecydowanym, choć powolnym ruchem uniósł przyłbicę. Hełm był pusty. Wewnątrz białej zbroi z tęczowym pióropuszem nie było nikogo.
- No, no, a to dziwy – rzekł Karol Wielki – I jakże to potraficie służyć, skoro was nie ma?
- Siłą woli - odparł Agilulf - i wiarą w naszą świętą sprawę!....”

A wiara unosi przecież góry – zdaje się ironizować Autor w kolejnej przepysznej przypowieści, której zbyt serio chyba nie ma potrzeby traktować.

Chociaż z drugiej strony - jeżeli ktoś mocno istniejący się już bardzo uprze, może ją odbierać jako postmodernistyczną polemikę z odwiecznym pytaniem Filozofa: ”Dlaczego istnieje raczej coś niż nic?”…

„...Agilulf zdawał się wahać przez krotką chwilę, po czym zdecydowanym, choć powolnym ruchem uniósł przyłbicę. Hełm był pusty. Wewnątrz białej zbroi z tęczowym pióropuszem nie było nikogo.
- No, no, a to dziwy – rzekł Karol Wielki – I jakże to potraficie służyć, skoro was nie ma?
- Siłą woli - odparł Agilulf - i wiarą w naszą świętą sprawę!....”

A wiara unosi przecież...

pierwsze spotkanie z Calvino, trzeba się przyjrzeć

pierwsze spotkanie z Calvino, trzeba się przyjrzeć

Domknięcie przepięknego cyklu. Szkoda, że to koniec!

Domknięcie przepięknego cyklu. Szkoda, że to koniec!

Ostatnia część trylogii ma najbardziej satyryczny charakter. To zestawienie dwóch, zupełnie odmiennych bohaterów: Agilulf, który nie istnieje i Gurdulu, który istnieje bardzo, ale o tym nie wie. Za prześmiewczą fabułą kryje się jednak cała kwintesencja powieści - istnieć można tylko będąc niedoskonałym.

Bajeczna, rycerska powieść o charakterze legendy.
Wartościowa książka godna polecenia każdemu.

Ostatnia część trylogii ma najbardziej satyryczny charakter. To zestawienie dwóch, zupełnie odmiennych bohaterów: Agilulf, który nie istnieje i Gurdulu, który istnieje bardzo, ale o tym nie wie. Za prześmiewczą fabułą kryje się jednak cała kwintesencja powieści - istnieć można tylko będąc niedoskonałym.

Bajeczna, rycerska powieść o charakterze legendy.
Wartościowa książka...

Europejski średniowieczny etos rycerski i mnisi okiem Italo Calvino? To musiało się udać. Recenzenci piszą o tej powieści: "pastisz", "obrazoburcze" - nie, po prostu w stylu tego autora. Najlżejsza w czytaniu książka cyklu, ale jak i pozostałe pełna "międzywierszy" i filozoficznego ujęcia człowieczeństwa.

Powinna zostać wpisana w kanon lektur szkoły średniej klas pierwszych jako uzupełnienie choćby "Pieśni o Rolandzie" i pokazanie młodzieży, że można pisać o średniowiecznej tematyce w sposób ciekawy i wywołujący uśmiech na twarzy czytającego.

Europejski średniowieczny etos rycerski i mnisi okiem Italo Calvino? To musiało się udać. Recenzenci piszą o tej powieści: "pastisz", "obrazoburcze" - nie, po prostu w stylu tego autora. Najlżejsza w czytaniu książka cyklu, ale jak i pozostałe pełna "międzywierszy" i filozoficznego ujęcia człowieczeństwa.

Powinna zostać wpisana w kanon lektur szkoły średniej klas...

Jako miłośniczce metafikcji i niezrównanego "Orlanda szalonego" oczywiście musiało mi się spodobać. Świetna, lekka lektura, pełna absurdalnego humoru, i do tego przesłanie o tym, co właściwie znaczy istnieć jako człowiek - gdzieś między skostniałym światem frazesu i biurokracji, spojrzeniem innych ludzi i zupełnym roztopieniem się "ja" we wszechświecie.

Jako miłośniczce metafikcji i niezrównanego "Orlanda szalonego" oczywiście musiało mi się spodobać. Świetna, lekka lektura, pełna absurdalnego humoru, i do tego przesłanie o tym, co właściwie znaczy istnieć jako człowiek - gdzieś między skostniałym światem frazesu i biurokracji, spojrzeniem innych ludzi i zupełnym roztopieniem się "ja" we wszechświecie.

Ciekawa propozycja pastiszu średniowiecznego eposu karolińskiego.

Ciekawa propozycja pastiszu średniowiecznego eposu karolińskiego.

Nie wiem czym Karol Wielki i Frankowie narazili się toskańskiemu (acz urodzonemu na Kubie) Autorowi, fakt że kpi z nich niemożliwie, za nic mając etos i zwyczaje rycerskie, co więcej gmera osobliwie pod habitami mniszek świątobliwych na przekrzywione kornety i nieśmiałe niewieście protesty nie zważając. Pastisz średniowiecznego rycerskiego eposu, w którym smoki, tytułowi błędni rycerze chodzący pod dnie oceanu, tudzież skomplikowane koleje osobistych losów głównych bohaterów nie są niczym zaskakującym. Kto lubi, będzie się bawił, ja - tak średnio.

Nie wiem czym Karol Wielki i Frankowie narazili się toskańskiemu (acz urodzonemu na Kubie) Autorowi, fakt że kpi z nich niemożliwie, za nic mając etos i zwyczaje rycerskie, co więcej gmera osobliwie pod habitami mniszek świątobliwych na przekrzywione kornety i nieśmiałe niewieście protesty nie zważając. Pastisz średniowiecznego rycerskiego eposu, w którym smoki, tytułowi...

Beznadzieja. Po prostu dno. Najgorszy gatunek prozy, na jaki mogłem trafić. Nie wiem, jak go określić, ale na pewno nie ma to nic wspólnego z fantastyką. Pomysł mistyczno-nierzeczywisto-alegoryczny, rzeczywistość baśniowa. Uwielbiam dobrą fantastykę, ale jestem największym wrogiem wymyślania takich idiotycznych konstrukcji. Aniołowie chodzący między ludźmi, ludzie zmieniający się w ptaki, gadające zwierzęta, a tutaj? "Chodząca zbroja" - co za bzdura. Czegóż innego mogłem się spodziewać po włoskim pisarzu...

Zapraszam na fb na mój nowy blog do dyskusji po więcej bezkompromisowych recenzji.
@CzynicznyCytelnik

Beznadzieja. Po prostu dno. Najgorszy gatunek prozy, na jaki mogłem trafić. Nie wiem, jak go określić, ale na pewno nie ma to nic wspólnego z fantastyką. Pomysł mistyczno-nierzeczywisto-alegoryczny, rzeczywistość baśniowa. Uwielbiam dobrą fantastykę, ale jestem największym wrogiem wymyślania takich idiotycznych konstrukcji. Aniołowie chodzący między ludźmi, ludzie...

Po lekturze “Wicehrabiego...” Calvino wydawało mi się, że ta część trylogii "Nasi przodkowie” nie zdoła mnie niczym zaskoczyć (inna sprawa, że zacząłem lekturę od pierwszej części, a teraz skoczyłem do trzeciej). Było inaczej.

Rzecz dzieje się w czasach Karola Wielkiego, ale sztafaż historyczny to tylko pretekst. Jest groteskowo i ironicznie. Autor kpi przede wszystkim z konwencji romansu rycerskiego (scena "erotyczna” z księżniczką i zbroją jest po prostu kapitalna). Zbiurokratyzowany sposób prowadzenia wojny i absurdalne zachowania rycerzy przywodzą na myśl “Monty Pythona i św. Graala” (nie mogę oprzeć wrażeniu, że któryś z Pythonów musiał tę książkę czytać). Mimo wszystko Calvino uderza w poważne tony, czasem z większą (świat jako chaos), czasem z mniejszą gracją (marksistowski wtręt z chłopami i rycerzami św. Graala). Najciekawiej robi się jednak wraz z ujawnieniem narratorki. Jej opowieść o roli literatury, o ludzkiej ciekawości i o miłości do życia to chyba najmocniejszy punkt książki. Ukochany przez postmodernistów autotematyzm (a przy okazji dekonstrukcja fabuły) bywa dla Calvino punktem wyjścia do ciekawych przemyśleń, ale też absurdalnych kpin. Finał zaś wybrzmiewa wręcz poetycko: “Jakie nowe sztandary ukażesz mi na blankach wieżyc w miastach jeszcze nie istniejących? Jakie zgliszcza spalonych zamków i stratowanych ogrodów, które kochałam? Jakie niespodziewane wieki złote gotujesz, o ty szalona nosicielko skarbów drogo opłaconych, ty, królestwo do zdobycia, ty, przyszłości”

Znamiona tragizmu nosi bohater tytułowy. Rycerz nieistniejący, pozbawiony ciała, a więc również ludzkich odruchów. Nie potrafi zrozumieć rzeczywistości bo nie jest jej częścią, chciałby wszędzie widzieć porządek, a otacza go chaos i zmyślenie. Niewiele różni go od współczesnych neurotyków próbujących zaszufladkować świat, ułożyć, skatalogować, opisać by w ten sposób uczynić nieco bardziej zrozumiałym. I on, i oni, skazani są jednak na ostateczną klęskę. Chociaż groteska jako kategoria estetyczna jest mi tak obca jak to tylko możliwe, to jednak “Rycerz nieistniejący” zdobył moje serce. Piękna opowieść o świecie i ludzkiej niedoskonałości.

Po lekturze “Wicehrabiego...” Calvino wydawało mi się, że ta część trylogii "Nasi przodkowie” nie zdoła mnie niczym zaskoczyć (inna sprawa, że zacząłem lekturę od pierwszej części, a teraz skoczyłem do trzeciej). Było inaczej.

Rzecz dzieje się w czasach Karola Wielkiego, ale sztafaż historyczny to tylko pretekst. Jest groteskowo i ironicznie. Autor kpi przede wszystkim z...