Super

Super

spodziewałem się więcej po ostatnim tomie, jednak ocena całego cyklu jak najbardziej pozytywna

spodziewałem się więcej po ostatnim tomie, jednak ocena całego cyklu jak najbardziej pozytywna

Długa przygoda.

Długa przygoda.

Wciąż super.

Ciągle przypomina mi się Ziemiomorze Ursuli LeGuin. Taką swobodą snucia opowieści i wrażliwością w prezentacji świata i bohaterów.

Przeczytałem Imię wiatru i postanowiłem poczekać na dokończenie całego cyklu. Ale nie wytrzymałem. Strach mędrca okazał się świetny jako kontynuacja i wart przeczytania sam z siebie, nawet, jeżeli wciąż nie wiadomo, czy i kiedy ukaże się zakończenie serii - Drzwi z kamienia.

Polecam.

Wciąż super.

Ciągle przypomina mi się Ziemiomorze Ursuli LeGuin. Taką swobodą snucia opowieści i wrażliwością w prezentacji świata i bohaterów.

Przeczytałem Imię wiatru i postanowiłem poczekać na dokończenie całego cyklu. Ale nie wytrzymałem. Strach mędrca okazał się świetny jako kontynuacja i wart przeczytania sam z siebie, nawet, jeżeli wciąż nie wiadomo, czy i kiedy...

Trzecia i jak na razie – ku rozpaczy mojej i wielu innych fanów na całym świecie – ostatnia część przygód Kvothe’a już za mną. A w zasadzie to druga część drugiej części, bo w polskim wydaniu z jakiegoś powodu „Strach mędrca” rozdzielony został na dwie osobne książki.

Ciężko jest sformułować konkretną i wyczerpującą opinię o kolejnym tomie historii stanowiącej jedność tak, żeby nie zaspoilerować fabuły ani się nie powtarzać. Ograniczę się więc do stwierdzenia faktów: w tym tomie nie śledzimy poczynań Kvothe’a na Uniwersytecie, tylko towarzyszymy mu w podróży do Vintas, gdzie udaje się w służbę pewnemu wpływowemu szlachcicowi. W międzyczasie odbywa jeszcze dwie „podróże w podróży” – jedna prowadzi go do baśniowego świata fae, a druga do dalekiego i odmiennego kulturowo Ademre. W czasie obu podróży nabywa nowych umiejętności i doskonali się w nowopoznanych sztukach… nie tylko walki.

Było w tym tomie wiele momentów, w których fabuła praktycznie stała w miejscu, a autor często i namiętnie koncentrował się na fanserwisie i podbojach seksualnych Kvothe’a. Było to dość denerwujące z perspektywy czytelnika chcącego nareszcie dowiedzieć się czegoś więcej o głównej linii fabularnej. Na rozwiązanie zagadek w tej części nie ma co liczyć – pytania bez odpowiedzi tylko się mnożą, a my nadal nie wiemy, między innymi: kim są Chandrianie, jaka jest w całej historii rola Basta, dlaczego i jak Kvothe dorobił się karczmy i przed czym się ukrywa. No i przede wszystkim: co z tym królem, którego ponoć zabił?

Mimo tego skrętu w przedziwną stronę i opuszczenia znajomych i przytulnych murów Uniwersytetu, historia Kvothe'a nadal miała swój niepowtarzalny urok, wciągała i nie pozwalała na odłożenie książki na dłużej.

Fani w Internecie aktywnie spekulują na temat ostatniego tomu, który mimo, że jest oficjalnie zapowiedziany i ma nawet swój roboczy tytuł, nie ukazał się od jedenastu lat. Niektórzy mówią, by porzucić wszelką nadzieję i po prostu cieszyć się tą historią nawet, jeżeli nigdy nie zostanie ukończona. Inni natomiast, że nie warto nawet jej zaczynać, skoro odpowiedzi na zadane już w pierwszym tomie pytania nigdy nie ujrzą światła dziennego. Ja stawiam się zdecydowanie po tej pierwszej stronie barykady – choć żywię nadzieję, że jednak ostatni tom się w końcu ukaże, to z polecenia, z pełną świadomością jego braku przeczytałam i pokochałam tę historię i będę polecać ją dalej.

Trzecia i jak na razie – ku rozpaczy mojej i wielu innych fanów na całym świecie – ostatnia część przygód Kvothe’a już za mną. A w zasadzie to druga część drugiej części, bo w polskim wydaniu z jakiegoś powodu „Strach mędrca” rozdzielony został na dwie osobne książki.

Ciężko jest sformułować konkretną i wyczerpującą opinię o kolejnym tomie historii stanowiącej jedność tak,...

Myślę że jedna z najlepszych książkę fantasy łącznie z pierwsza częścią. Jedynie wątek z Ademami mi się dłużył i zaczynam mieć dosyć dennej Denny i jej zachowania... Naprawdę mógłby autor już popchnąć akcje do przodu a nie spotykać ją nieoczekiwanie po raz 20 gdzieś tam. Jedynym złamaniem rutyny była kłótnia o której potem nikt nic nie wspomniał. Irytująca jest ta baba. Wątek z Felurianą niezwykle ciekawy i niestandardowy. Chcę też bardzo skrytykować autora za po tylu latach nadal nie wydany kolejny, ostatni tom...

Myślę że jedna z najlepszych książkę fantasy łącznie z pierwsza częścią. Jedynie wątek z Ademami mi się dłużył i zaczynam mieć dosyć dennej Denny i jej zachowania... Naprawdę mógłby autor już popchnąć akcje do przodu a nie spotykać ją nieoczekiwanie po raz 20 gdzieś tam. Jedynym złamaniem rutyny była kłótnia o której potem nikt nic nie wspomniał. Irytująca jest ta baba....

Po pierwszym tomie miałam wielkie oczekiwania. Niestety mój zachwyt z kolejną częścią stopniowo opadał. Odniosłam wrażenie, jakby druga część drugiego tomu była niechcianym dzieckiem autora. Wpadką, z którą nie wiedział jak sobie poradzić. Nie wszystko było złe, koncówka wreszcie wróciła na właściwe tory, choć nie można powiedzieć, by, jak to zwykle bywa w opowieściach, ruszyła z kopyta. Gdyby pominąć wątek Feluriany czy skrócić ten z Ademami, i na bogów, pozbyć się mężomatek, książka byłaby dużo przyjemniejsza do czytania. A tak gorzki posmak pozostał.

Po pierwszym tomie miałam wielkie oczekiwania. Niestety mój zachwyt z kolejną częścią stopniowo opadał. Odniosłam wrażenie, jakby druga część drugiego tomu była niechcianym dzieckiem autora. Wpadką, z którą nie wiedział jak sobie poradzić. Nie wszystko było złe, koncówka wreszcie wróciła na właściwe tory, choć nie można powiedzieć, by, jak to zwykle bywa w opowieściach,...

Podobnie jak poprzednie części wciągająca. Czytało się bardzo przyjemnie. Świat wykreowany przez Rothfussa zachwyca. Postaci nietuzinkowe i bardzo wyraziste. Ocena na Lubimyczytać mówi sama za siebie. Niestety jest jedna skaza jaką jest zakończenie. Dla mnie bardzo rozczarowujące. Nie będę zdradzał szczegółów bo nie chce spojlerować ale zdaje się, że wena opuściła autora gdy kończył cykl.

Podobnie jak poprzednie części wciągająca. Czytało się bardzo przyjemnie. Świat wykreowany przez Rothfussa zachwyca. Postaci nietuzinkowe i bardzo wyraziste. Ocena na Lubimyczytać mówi sama za siebie. Niestety jest jedna skaza jaką jest zakończenie. Dla mnie bardzo rozczarowujące. Nie będę zdradzał szczegółów bo nie chce spojlerować ale zdaje się, że wena opuściła autora...

Druga część Strachu Mędrca stoi moim zdaniem na trochę niższym, ale wciąż podobnym poziomie, co część pierwsza, choć zalety i wady obu pozycji są zgoła inne.
Po pierwsze, co jest najbardziej charakterystyczną cechą tego tomu - historia odbiega daleko od Uniwersytetu i właściwie przez prawie całą książkę tam nie wraca. Ma to swoje plusy - pewien powiew świeżości - oraz minusy, bo moim zdaniem autorowi wyszło to raczej przeciętnie. Przy wielu przygodach Kvothe'a moim pierwszym pytaniem było "Ale po co?". Autor umieścił sporo pomniejszych przygód na drodze głównego bohatera, których konsekwencje zazwyczaj ograniczają się do jednego wydarzenia, po czym wszyscy o tym zapominają. Postacie coraz częściej zachowują się "out of character", w niektórych miejscach widać też brak pomysłów, tudzież brak weny, autora.

Wątek wróżkowy jest za długi i trochę przynudza, rozwiązanie wątku z bandytami przypomina deus ex machina (albo po prostu zwykły lazy writing),a jedna z ostatnich przygód bohatera, związana z dwiema młodymi kobietami, jest po prostu niepotrzebna, w dodatku główny bohater zachowuje się tam jak kompletnie inna osoba.

Jest jeszcze jedna rzecz, która niezmiernie mnie irytowała - niemal każda kobieta w książce jest przedstawiana jako obiekt pożądania głównego bohatera. Rozumiem, że Kovthe ma 16 lat, hormony i tak dalej... Ale przy którymś przypadku z kolei robi się to już po prostu niesmaczne.

Co wyszło dobrze? Wątek z Ademami. Jasne, opisy walki były bardziej komiczne niż ciekawe, ale całą resztę czytało się świetnie. Sam wstęp - aż do rozwiązania wątku z bandytami - też mi się podobał. Ogólnie rzecz biorąc, moim zdaniem jest to wciąż (bardzo) dobra książka, choć nie da się ukryć, że poziom spada, aniżeli wzrasta. Oby kolejna część odwróciła ten trend.

Druga część Strachu Mędrca stoi moim zdaniem na trochę niższym, ale wciąż podobnym poziomie, co część pierwsza, choć zalety i wady obu pozycji są zgoła inne.
Po pierwsze, co jest najbardziej charakterystyczną cechą tego tomu - historia odbiega daleko od Uniwersytetu i właściwie przez prawie całą książkę tam nie wraca. Ma to swoje plusy - pewien powiew świeżości - oraz...

Najlepsza cześć cyklu. Ciekawe podróże, nowe wątki świata magicznego, w końcu coś więcej niż bieda i uniwersytet. Połączenia z teraźniejszością nadal w zasadzie brak, ale do tego już się przyzwyczaiłam, pewnie jeszcze parę dobrych tomów trzeba będzie zaczekać.

Najlepsza cześć cyklu. Ciekawe podróże, nowe wątki świata magicznego, w końcu coś więcej niż bieda i uniwersytet. Połączenia z teraźniejszością nadal w zasadzie brak, ale do tego już się przyzwyczaiłam, pewnie jeszcze parę dobrych tomów trzeba będzie zaczekać.