Maresi to zachwycająca książka.Czytanie jej nie było komfortowe przez jej brutalność.Ciagle wydawało mi się że co się za chwile stanie.Byłam tak wciągnięta czytaniem że nie miałam się czasu zdystansować od tej powieści.Maresi porusza wiele ważnych wątków.Podsumowując jest to piękna lektura i serdecznie zachęcam do przeczytania.

Maresi to zachwycająca książka.Czytanie jej nie było komfortowe przez jej brutalność.Ciagle wydawało mi się że co się za chwile stanie.Byłam tak wciągnięta czytaniem że nie miałam się czasu zdystansować od tej powieści.Maresi porusza wiele ważnych wątków.Podsumowując jest to piękna lektura i serdecznie zachęcam do przeczytania.

Niestety odbiłam się od niej...

Niestety odbiłam się od niej...

Spodziewałam się więcej po tak zachwalanej książce. Jest trochę za krótka i zbyt mało treściwa żeby zapamiętać ją na dłużej.

Spodziewałam się więcej po tak zachwalanej książce. Jest trochę za krótka i zbyt mało treściwa żeby zapamiętać ją na dłużej.

Mocne, feministyczne i nie ma w nich ani jednego niepotrzebnego zdania. Pokazują, że my kobiety mamy w sobie wielką siłę i potrafimy stanąć za sobą murem. Mimo, że główna bohaterka jest młodziutka, to moim zdaniem książki zachwycą też starszego czytelnika. Całą serię czyta się bardzo, bardzo szybko. Jeżeli pierwsza cześć nie do końca Wam się spodobała, to dajcie szansę „Naondel” - jest najlepsza, ale przeznaczona dla starszego czytelnika. Cała trylogia, moim zdaniem, ma w sobie więcej z literatury pięknej niż z fantastyki. Porusza ogromnie ważne tematy i wartą ją przeczytać dzisiaj, kiedy kobiety dalej muszą walczyć o swoje prawa.

Mocne, feministyczne i nie ma w nich ani jednego niepotrzebnego zdania. Pokazują, że my kobiety mamy w sobie wielką siłę i potrafimy stanąć za sobą murem. Mimo, że główna bohaterka jest młodziutka, to moim zdaniem książki zachwycą też starszego czytelnika. Całą serię czyta się bardzo, bardzo szybko. Jeżeli pierwsza cześć nie do końca Wam się spodobała, to dajcie szansę...

Bardzo mi się podobała. Uważam, że jest to wartościowa książka o wsparciu, traumie i przyjaźni. Mega podobały mi się wątki fantastyczne, były takie tajemnicze i może na początku nie do końca to ogarniałam, ale jak już wkręciłam się w historię to aż poczułam tą magię, którą można tam znaleźć.

Bardzo mi się podobała. Uważam, że jest to wartościowa książka o wsparciu, traumie i przyjaźni. Mega podobały mi się wątki fantastyczne, były takie tajemnicze i może na początku nie do końca to ogarniałam, ale jak już wkręciłam się w historię to aż poczułam tą magię, którą można tam znaleźć.

Reklamowanie, zachwyt nad daną książką, nigdy nie było dla mnie wystarczającym powodem do sięgnięcia po nią, zawsze wolałam sprawić na "własne oczy" ile dana pozycja jest warta. Idąc dalej czego się spodziewać po książce, która wyskakuje z każdego filmiku na youtube, i z każdego książkowego bloga? Ja nie oczekiwałam niczego, myślałam nawet, że książki w gatunku "Maresi" nie będą dla mnie, nie mniej jednak, gdy zobaczyłam ją w bibliotece, na półce "nowości" skusiłam się i właśnie jestem po lekturze.

Jak moje wrażenia? Przede wszystkim zaskoczenie. Mała niepozorna, pisana dużą czcionką, treściwa. Można by rzec idealna książka do pochłonięcia w kilka godzin.
Czy tak było? Maria Turtschaninoff sięgnęła po delikatny temat jakim jest feminizm, lecz podała go w bardzo wysublimowany, uroczy sposób. W pierwszej części poznajemy bohaterki, zamieszkujące tytułowy Czerwony Klasztor, który staje się miejscem schronienia dla "poturbowanych", uciekających z rodzinnych domów kobiet. Poznajemy ich codzienne czynności, i rzeczywiście na próżno szukać tutaj męskiego pierwiastka, ot istna arkadia. Tytułowa Maresi, wraz z innymi nowicjuszkami, siostrami, Matką władającą ziemią na, której znajduje się klasztor, przeprowadzają czytelnika przez najbardziej strzeżone zakamarki majestatycznego budynku. Sielanka kończy się w drugiej połowie książki. Zaczyna robić się mrocznie i niebezpiecznie, co nadaje akcji niesamowitego tempa. Autorka w bardzo sprytny sposób stworzyła zarówno bohaterów, jak i fabułę. Koniec końców zachwyciłam się światem niepozornej Maresi.

Reklamowanie, zachwyt nad daną książką, nigdy nie było dla mnie wystarczającym powodem do sięgnięcia po nią, zawsze wolałam sprawić na "własne oczy" ile dana pozycja jest warta. Idąc dalej czego się spodziewać po książce, która wyskakuje z każdego filmiku na youtube, i z każdego książkowego bloga? Ja nie oczekiwałam niczego, myślałam nawet, że książki w gatunku...

Totalnie spodziewałam się czegoś innego, ale nie można powiedzieć że się zawiodłam bo dało mi to totalny girl power.
Jeśli szykujecie się na akcje dostaniecie ją dopiero na koniec, większość książki opowiada o polityce wyspy i o jej mieszkankach

Totalnie spodziewałam się czegoś innego, ale nie można powiedzieć że się zawiodłam bo dało mi to totalny girl power.
Jeśli szykujecie się na akcje dostaniecie ją dopiero na koniec, większość książki opowiada o polityce wyspy i o jej mieszkankach

było ok

było ok

Na wyspie Menos, na głębokim morzu, stoi Czerwony Klasztor. Od wieków jest on ostoją dla dziewcząt i kobiet, które uciekają przed mężczyznami, łakną wiedzy lub szukają swego miejsca w świecie. Jedną z takich dziewczątj jest Maresi, którą do Klasztoru wysłali rodzice, bojąc się że pod ich opieką córka może umrzeć z głodu. To właśnie oczami Maresi poznajemy Klasztor, życie w nim, a także najnowszą nowiciujszkę, Jai, wycofaną dziewczynkę z błyskiem strachu w oczach.

Swego czasu dużo o tej książce słyszałam i w końcu postanowiłam po nią siegnąć. Mimo tego, że była wychwalana, ja podeszłam do niej neutralnie. I dobrze się stało, bo chyba nie odnalazłam w "Maresi" tego, co znaleźli inni.

To bardzo kobieca, feministyczna wręcz powieść. Na jej kartach autorka starała się pokazać siłę kobiet, zarówno w pojedynkę jak i (zwłaszcza) w grupie. Jednak dla mnie była to książka bardzo zero-jedynkowa pod tym względem, bo nie pokazała tego, jak feminizm definiuje się i postrzega współcześnie. Jedna z bohaterek mówi w pewnym momencie, że choć Klasztor to azyl tylko dla kobiet, to jego mieszkanki pomogą każdemu, niezależnie od tego czy jest mężczyzną czy kobietą. Przywołuje też historię, w której na wyspę przypłynął ranny mężczyzna, ktorego siostry wykurowały i który później klasztor opuścił. To bardzo ładna idea i ciekawy punkt wyjścia dla jakiejś powieści, bardzo szkoda, że był tylko wspominany (choć podejrzewam, że drugi tom jest właśnie między innymi o tej historii). Szkoda tylko, że był w całej "Maresi" jedynym dowodem na to, że mężczyźni nie muszą być źli i zagrażać kobietom, a kobiety nie muszą uciekać od każdego mężczyzny. bo nie wszyscy chcą je skrzywdzić. I jasne, pod koniec powieści pojawia się mężczyzna, który okazuje się nie być zagrożeniem dla mieszkanek Klasztoru, ale pojawia się w nieciekawych dla wyspy okolicznościach, a sama jego postać jest mocno epizodyczna, więc nie można powiedzieć, że taki wątek był poruszony.

W zamian dostajemy dużo pradawnych wierzeń, które autorka zaadaptowała do swojej wizji kobiecości. To bardzo ładne fragmenty, ale bez podbudowy - kobiecej przyjaźni, solidarności, pokazania silnych więzi łączących mieszkanki Klasztoru - wydają się puste i są tylko gadaniem. I oczywiście, są tu wątki przyjaźni, chociażby Maresi i Jai, czy solidarności pod sam koniec książki, ale jest tego zwyczajnie za mało. Książka mogłaby być dłuższa spokojnie o nawet sto stron, ale poruszać te wątki głębiej i pokazać czytelnikowi, że to nie tylko puste słowa, ale piękna idea.

A co do reszty... Cóż, dwieście stron nie jest w stanie nam wszystkiego pokazać, jak pisałam wyżej. Najbardziej rozwiniętą postacią jest oczywiście Maresi, jako nasza narratorka, ale nie wiem czy jest ona dla mnie ciekawą postacią. Dużo w niej empatii i głodu wiedzy, ale w zasadzie to wszystkie jej cechy, które posiada, więc ciężko o niej cokolwiek napisać, podobnie z resztą jak o innych bohaterkach.

Chociaż książka była dla mnie średnia, to z chęcią przeczytam przynajmniej "Naondel", czyli kolejny tom trylogii. Mam nadzieję że on da mi to, czego nie dała "Maresi".

Na wyspie Menos, na głębokim morzu, stoi Czerwony Klasztor. Od wieków jest on ostoją dla dziewcząt i kobiet, które uciekają przed mężczyznami, łakną wiedzy lub szukają swego miejsca w świecie. Jedną z takich dziewczątj jest Maresi, którą do Klasztoru wysłali rodzice, bojąc się że pod ich opieką córka może umrzeć z głodu. To właśnie oczami Maresi poznajemy Klasztor, życie w...

Krótka i prosta fabularnie powieść, która porwała mnie swoją nostalgią, natchnęła subtelnym odcieniem smutku, by potem zmusić do rozważań nad definicją nadziei.

"Maresi" jest oryginalną mieszaną elementów cozy fantasy z tematyką oswajania traumy. Pod ramami gatunkowymi skrywa też nawiązania do ezoterycznych wątków w feminizmie. Nie ma tu zaawansowanego światotwórstwa, ale eksploracja zawartych w powieści motywów dostarcza dodatkowej warstwy interpretacyjnej. Da się ją odczytywać jako książkę dla młodych dziewcząt o wchodzeniu w dorosłość z bagażem emocjonalnym, ale też jako uniwersalną i metaforyczną opowieść o sile kobiet.

Najbardziej problematyczne było dla mnie zakończenie forsujące optymistyczny ogląd zdarzeń. Rozumiem konwencję i chęć niesienia otuchy czytelniczkom w sytuacjach najbardziej skrajnych, ale część tej narracji zahaczała o podejście skrajnie patriarchalne.

Krótka i prosta fabularnie powieść, która porwała mnie swoją nostalgią, natchnęła subtelnym odcieniem smutku, by potem zmusić do rozważań nad definicją nadziei.

"Maresi" jest oryginalną mieszaną elementów cozy fantasy z tematyką oswajania traumy. Pod ramami gatunkowymi skrywa też nawiązania do ezoterycznych wątków w feminizmie. Nie ma tu zaawansowanego światotwórstwa, ale...