Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mistrzostwo krótkiej formy. Jest tutaj pewna surowość, charakterystyczna dla japońskiej literatury. Brak zbędnych ozdobników, niepotrzebnego rozwlekania. Autorka skupia się na wydarzeniach i, przede wszystkim, na przeżyciach bohaterów. Znalazłam tutaj to, co najbardziej uwielbiam w opowiadaniach - człowiek zaczyna czytać, niczego nie podejrzewając, aż tu nagle tekst dosłownie wgniata w fotel. Ogawie wystarczy jedno zdanie, żeby przykuć uwagę czytelnika i sprawić, by jego umysł obracał je wciąż w kółko. Dodatkowym smaczkiem jest kompozycja szkatułkowa. Kawałek naprawdę dobrej literatury - nic dodać, nic ująć.

Mistrzostwo krótkiej formy. Jest tutaj pewna surowość, charakterystyczna dla japońskiej literatury. Brak zbędnych ozdobników, niepotrzebnego rozwlekania. Autorka skupia się na wydarzeniach i, przede wszystkim, na przeżyciach bohaterów. Znalazłam tutaj to, co najbardziej uwielbiam w opowiadaniach - człowiek zaczyna czytać, niczego nie podejrzewając, aż tu nagle tekst...

Uwierzyłam w przeczytany blurb, że to książka tryskająca optymizmem i poprawiająca nastrój. Na mnie jednak nie podziałała. Owszem, główna bohaterka zmieniła swoje życie, wyrwała się z marazmu, odniosła wielki sukces, ale... Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Sylvie po prostu podążała za wydarzeniami. Trochę jakby to wszechświat postarał się zmienić jej życie, a ona się dostosowywała. W dodatku z oporami. Spodobał mi się pomysł na chorobliwie nieśmiałą bohaterkę, która odnajduje w sobie wewnętrzną siłę, jednak w tej książce nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że opis życia Sylvie to przelanie na papier marzeń większości ludzi - żeby zdarzyło się coś, co sprawi, że świat dookoła zauważy, że jesteśmy wyjątkowi. To nie Sylvie wysłała tekst do wydawnictwa. Gdyby to od niej zależało, nic w jej życiu by się nie zmieniło. Ona z całych sił trzymała się swojego życia w cieniu, dopiero sytuacja finansowa wymusiła na niej zgodę, by zaryzykować i zarobić przy tym trochę grosza. Zabijało mi to przyjemność z czytania książki. Rozumiem, że bohaterką mogą targać rozterki, może się bać zmian, jednak ja w tym tekście nie widziałam prawie nic innego. Zdecydowanie nie tryskało to optymizmem. Dopiero w ostatnich rozdziałach Sylvie pokazała pazur. I dla tych fragmentów przebrnęłam przez tę książkę, na to czekałam przez cały ten czas. Może gdyby książka była krótsza, nie bolałoby to tak bardzo. Przecież przemianę bohatera można dobrze pokazać nawet w krótkiej noweli. Tutaj tych stron było jak dla mnie za dużo, rozwlekło się to wszystko, a ja się przejadłam.

Uwierzyłam w przeczytany blurb, że to książka tryskająca optymizmem i poprawiająca nastrój. Na mnie jednak nie podziałała. Owszem, główna bohaterka zmieniła swoje życie, wyrwała się z marazmu, odniosła wielki sukces, ale... Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Sylvie po prostu podążała za wydarzeniami. Trochę jakby to wszechświat postarał się zmienić jej życie, a ona się...

Byłam o krok od ze zrezygnowania z doczytania tej książki do końca. Zwłaszcza początkowe rozdziały dotyczące biologii, chemii czy medycyny zostawiały mnie ze sporym uczuciem niedosytu – to dosłownie "muśnięcie" historii różnych odkryć. Nie mogłam się oprzeć porównaniu tych samych tematów z książkami Thorwalda, a wypadało ono niestety strasznie słabo. Dalej było tylko nieznacznie lepiej. Zdecydowana większość przedstawionej wiedza to powtórka z liceum. Na całą książkę trafiło się dosłownie kilka nowych dla mnie ciekawostek. Nie można zbytnio liczyć na rozszerzenie wiedzy, bo autor bardzo płytko prześlizgnął się po tematach. Jednak na kilka z opisywanych idei można spojrzeć pod innym kątem, Thomson sprytnie pokazuje nam, w jaki sposób wpływały na historię.

Tu mogłabym tę niezbyt pochlebną recenzję zakończyć, aczkolwiek nie potrafię nie wspomnieć o literackim kunszcie Thomsona. Po prostu muszę wspomnieć jego lekkie pióro, zwłaszcza przy pisaniu o czymś, o czym, jak sam przyznał w epilogu, zbytnio szerokiej wiedzy nie posiadał. I chociaż informacje podane są niezwykle skrótowo, to żeby przebrnąć przez całą historię danego wynalazku i w jednym zdaniu wymienić pięć nazwisk wszystkich, którzy się przyczynili do jego rozwinięcia, trzeba przebrnąć przez całkiem sporą ilość źródeł. Stąd trudno mi nie podziwiać ogromu pracy, jaka została włożona w tę książkę. Pozostaje mi właściwie pytanie, że może niesmak i niedosyt, jakie odczułam po skończonym czytaniu nie jest winą autora, ale samej formy? Wydaje mi się, że Thomson mógłby napisać coś naprawdę dobrego, niestety źle wybrał temat i sposób jego przedstawienia. Jak dla mnie, taka książka w ogóle nie jest potrzebna. Jej przeczytanie niczego nie wnosi, a przecież jest to chyba założenie literatury popularnonaukowej. Pozostaje mi mieć nadzieję, że Thomson kiedyś lepiej spożytkuje swój talent.

Byłam o krok od ze zrezygnowania z doczytania tej książki do końca. Zwłaszcza początkowe rozdziały dotyczące biologii, chemii czy medycyny zostawiały mnie ze sporym uczuciem niedosytu – to dosłownie "muśnięcie" historii różnych odkryć. Nie mogłam się oprzeć porównaniu tych samych tematów z książkami Thorwalda, a wypadało ono niestety strasznie słabo. Dalej było tylko...