„Foer genialnie opisał codzienne tortury małżeńskich niesnasek.“ The Observer

Częściowo muszę się zgodzić z tym cytatem. To tortury, lecz nie tylko małżeńskich niesnasek, a i czytelnika. Ponad 6 lat temu zaczęłam czytać tę książkę, początkowo szło całkiem dobrze, ale mniej więcej w jednej trzeciej musiałam przerwać. Dopiero ostatnio zmobilizowałam się, by podjąć przerwaną lekturę i cóż, z trudem udało mi się skończyć. Niemal dwa miesiące okazjonalnego zmuszania się, by przebrnąć przez to, bo naprawdę nie lubię porzucać niedoczytane książki (aczkolwiek zdarzało mi się to).
„Wszystko jest iluminacją“ oraz „Strasznie głośno, niesamowicie blisko“ podobały mi się, wywarły na mnie wrażenie, czytały się szybko, zachwycały humorem. „Zjadanie zwierząt“ było ciekawą lekturą, choć w moim przypadku zbędną, nie trzeba mnie przekonywać do niejedzenia mięsa, przeczytałam to, bo znałam inne książki autora i mi się podobały, więc czemu by nie czytać kolejnej? „Oto jestem“ zostało mi podarowane. Czułam się zobowiązana polubić tę książkę, nie tylko ze względu na to, że znam i lubię inne książki tego autora i oczekuję, że kolejne będą mi się równie podobały, ale też ze względu na to, że to był prezent. Początek nawet mi się podobał, poza tym dzięki licznym dialogom szybko się jednak czytało, a ja wmawiałam sobie, że książka mi się podoba. Do czasu. Gdy wreszcie zmobilizowałam się ostatnio, by podjąć przerwaną przed laty lekturę, nie byłam w stanie okazać jej tyle cierpliwości, serca, co na początku.
Dialogi z dziećmi wydały mi się nieco sztuczne, obfitość różnych form seksu irytująca, pseudointelektualizm niecierpliwiący. Książka bardzo przegadana, tę samą treść możnaby zmieścić na mniejszej liczbie stron. Chociaż w sumie nie wiem, czy jakiekolwiek zabiegi edytorskie byłyby w stanie uratować tę powieść. Nie jestem nawet pewna, czy mam do czynienia z powieścią, przykro pisać coś takiego o dotąd lubianym autorze, ale ten tekst wkracza na obszary absurdu, bełkotu, bezsensu. Nawet nie chodzi już o to, że całość to jakaś wydmuszka, książka zdaje się też pełnić funkcję terapeutyczną dla autora - ze szkodą dla czytelnika. Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że opisuje on własne problemy / doświadczenia seksualne, frustracje, fantazje. To jest po prostu nudne. Jestem rozczarowana i zła na siebie, że uparłam się dotrzeć do ostatnich stron. W imię czego? Nie lubię porzucać niedoczytanych książek, ale ta jak najbardziej zasługiwała na przerwanie czytania jeszcze przed 300 stroną. To nie jest genialna, wybitna książka, a dotarcie do samego końca nic mi nie dało, jedynie zmarnowało mój czas.

Autor napisał też w 2020 książkę o klimacie, ale lektura „Oto jestem“ zniechęciła mnie do niego tak bardzo, że nie wiem, czy kiedykolwiek sięgnę po nowe książki Foera. Tak jak muzycy powinni wiedzieć, kiedy zejść ze sceny i nie dręczyć fanów słabą muzyką, aby cokolwiek wydawać, tak i pisarze winni wiedzieć, kiedy przestać. Lepiej już być autorem niewielu książek czy piosenek i zostać zapamiętanym jako genialny, niż na siłę się produkować, bo są fani, jest popularność.

„Foer genialnie opisał codzienne tortury małżeńskich niesnasek.“ The Observer

Częściowo muszę się zgodzić z tym cytatem. To tortury, lecz nie tylko małżeńskich niesnasek, a i czytelnika. Ponad 6 lat temu zaczęłam czytać tę książkę, początkowo szło całkiem dobrze, ale mniej więcej w jednej trzeciej musiałam przerwać. Dopiero ostatnio zmobilizowałam się, by podjąć przerwaną...

Życie jest słodkie, gorzkie i kwaśne. Każdy inaczej gra spóźniony śmiech, zniknięcie włosów oraz kłucie nadziei, ale to dobrze. Dużo żydowskości, rozmyślań na temat grup do których się należy(i nie należy) i jak temu wszystkiemu sprostać(i nie sprostać). O zbieraniu rzeczy większych wewnątrz niż na zewnątrz, o ostatnim razie gdy, o byciu całym z muru.

Życie jest słodkie, gorzkie i kwaśne. Każdy inaczej gra spóźniony śmiech, zniknięcie włosów oraz kłucie nadziei, ale to dobrze. Dużo żydowskości, rozmyślań na temat grup do których się należy(i nie należy) i jak temu wszystkiemu sprostać(i nie sprostać). O zbieraniu rzeczy większych wewnątrz niż na zewnątrz, o ostatnim razie gdy, o byciu całym z muru.

Nie mogłam się oderwać. Bardzo dawno mi się to nie zdarzyło. Polecam, naprawdę. Idealna równowaga pomiędzy formą i treścią. Zdania, które czyta się kilka razy, bo tak bardzo trafiają w punkt. Nie, że jakieś wybitnie złote myśli, ale takie, które zadziwiają trafnością osądu.
Moja druga książka Foera i po raz kolejny mam w głowie, że powinnam zapisać się na intensywny kurs angielskiego, żeby być w stanie przeczytać oryginał. Bo, przy całym szacunku do tłumacza, obawiam się, że sporo mogło mi umknąć.

Szukałam zawzięcie, ale nie znalazłam nigdzie informacji, czy książka była wydana w Izraelu :)

Nie mogłam się oderwać. Bardzo dawno mi się to nie zdarzyło. Polecam, naprawdę. Idealna równowaga pomiędzy formą i treścią. Zdania, które czyta się kilka razy, bo tak bardzo trafiają w punkt. Nie, że jakieś wybitnie złote myśli, ale takie, które zadziwiają trafnością osądu.
Moja druga książka Foera i po raz kolejny mam w głowie, że powinnam zapisać się na intensywny kurs...

Foer opisuje małżeństwo z kilkunastoletnim stażem, z trójką synów, które oddala się od siebie, ale ciągle jest w miarę poprawnie funkcjonującym związkiem. Wspaniałe są portrety chłopców, mało który pisarz potrafi stworzyć tak autonomiczne postaci dzieci, choć czy faktycznie nastolatki mówią tak dojrzałym językiem. Foer nie proponuje banalnych przemyśleń ani ocen, uczestniczymy w nieuchronnym rozpadzie, który jednocześnie jest wspaniałą medytacją o więzi, o domu, o Izraelu i o rodzinie żydowskiej.

Foer opisuje małżeństwo z kilkunastoletnim stażem, z trójką synów, które oddala się od siebie, ale ciągle jest w miarę poprawnie funkcjonującym związkiem. Wspaniałe są portrety chłopców, mało który pisarz potrafi stworzyć tak autonomiczne postaci dzieci, choć czy faktycznie nastolatki mówią tak dojrzałym językiem. Foer nie proponuje banalnych przemyśleń ani ocen,...

Bardzo mnie denerwowała. Rozdzielanie włosu na czworo, opisywanie szczegółowo i w nudny, irytujący sposób codziennych czynności, nadawanie im rangi, której nie mają. Rodzicielstwo wyidealizowane aż do mdłości. Bon moty w nadmiarze, nieśmieszne i u wszystkich bohaterów na tym samym poziomie - logicznie rzecz biorąc, jest to niemożliwe. Fragmenty o budowie innej niż klasyczna powieść - wydumane, taka forma dodatkowo irytowała. Jedynie kwestia żydowska ciekawa, ale stanowiła zbyt małą część treści. Jednak... Po przeczytaniu tej książki często o niej myślałam, pewne sprawy okazały się mi bliskie. To mądra powieść.

Bardzo mnie denerwowała. Rozdzielanie włosu na czworo, opisywanie szczegółowo i w nudny, irytujący sposób codziennych czynności, nadawanie im rangi, której nie mają. Rodzicielstwo wyidealizowane aż do mdłości. Bon moty w nadmiarze, nieśmieszne i u wszystkich bohaterów na tym samym poziomie - logicznie rzecz biorąc, jest to niemożliwe. Fragmenty o budowie innej niż klasyczna...

Ani to „Ulisessl”, ani „Kompleks Portnoya”. Taki pseudointelektualny bełkot z dużą dawką seksu. Nic odkrywczego. Autor dużo pisze, jakby mu płacili za stronę. Dialogi z dziećmi są absolutnie nierealne, jedenastolatki nie rozmawiają tak jak w tej książe. Jedyne co mi sie podobało, to opis współczesnej, żydoweskiej rodziny w Usa, zwyczaje, działania, zakupy. To za to te 5 gwiazdek. Reszta- słabe.

Ani to „Ulisessl”, ani „Kompleks Portnoya”. Taki pseudointelektualny bełkot z dużą dawką seksu. Nic odkrywczego. Autor dużo pisze, jakby mu płacili za stronę. Dialogi z dziećmi są absolutnie nierealne, jedenastolatki nie rozmawiają tak jak w tej książe. Jedyne co mi sie podobało, to opis współczesnej, żydoweskiej rodziny w Usa, zwyczaje, działania, zakupy. To za to te 5...

Ujmuje trafnością spostrzeżeń i zbieżnością z prawdziwym, zwyczajnym życiem i odrzuca odrażającą pornografią.

Ujmuje trafnością spostrzeżeń i zbieżnością z prawdziwym, zwyczajnym życiem i odrzuca odrażającą pornografią.

Ponieważ o tej powieści napisano już wiele, przeważnie dobrego, więc pozostaje mi tylko przychylić się do głosów przychylnych o ocenić - wysoko.

Ponieważ o tej powieści napisano już wiele, przeważnie dobrego, więc pozostaje mi tylko przychylić się do głosów przychylnych o ocenić - wysoko.

Jeżeli jesteś – podobnie jak ja - wyznawcą tezy, że warta naszego zainteresowania, zachodu, cierpienia, tego, by o niej myśleć, by co rano podnosić się z łóżka jest tylko miłość, polecam twórczość Foera.

Jonathan Safran Foer (ur. 1977) zdaje się popierać tę tezę.

Analizując jego powieści: wydane w 2002 roku, kiedy Foer miał zaledwie 25 lat (!) „Wszystko jest iluminacją”, trzy lata młodsze „Strasznie głośno, niesamowicie blisko” i wydaną w 2017 roku „Oto jestem” dochodzę do wniosku, że są to trzy zupełnie inne ujęcia foerowskiej miłośći.

„Wszystko jest iluminacją” to książka kogoś, kto wierzy w wielką miłość. To hymn czekającego na nią i pragnącego, by ta przeczuwana przez niego siła przyszła i przeniknęła, odmieniła wszystko swoją mocą.

„Strasznie głośno, niesamowicie blisko” to książka kogoś, komu ta wielka miłość się przytrafiła, ale ów ktoś – niepewny siebie niedowiarek – nie mogąc się jej doczekać, przestał w nią wierzyć i nie do końca w nią wierzy doświadczając jej zarazem (swoją drogą, takie numery tylko z wielką miłością – tylko ona nie zważa na niuanse w stylu wiara w to, że to, co aktualnie doświadczane dzieje się naprawdę).

Trzecia powieść – „Oto jestem” to książka kogoś, kto utracił tę wielką miłość, obiektywnie jedyną rzecz, dla której jego zdaniem było warto podnosić się z łóżka. To zapis tego, jak ów ktoś zniszczył tę miłość swoim lenistwem, niedbalstwem, nieuwagą. To w pewnym sensie wiwisekcja tego, jak w banalny sposób udało się spieprzyć tę najważniejszą w życiu sprawę.

Jonathan Safran Foer w swoich powieściach zdecydowanie gra na wielu fortepianach. Przepięknie bawi się językiem wykorzystując tę zabawę do snucia genialnych historii (żadna sztuka dla sztuki),już w 2005 roku – 4 lata po atakach na WTC, będąc zaledwie dwudziestoośmiolatkiem napisał powieść poświęconą tej tragedii („Strasznie głośno, niesamowicie blisko”). Z jego uwagami dotyczącymi małżeństwa, rodzicielstwa, miłości, wypalenia się miłości itd. z „Oto jestem” powinien się zapoznać każdy, kto nie chce rozwalić swojego małżeństwa. Foer serwuje nam w tej książce np. wyliczenia, ile czasu spędzamy przed snem osobno w łazience, zamiast rozmawiać z mężem, czy żoną ;). Co ciekawe, we „Wszystko jest iluminacją” przedstawiał swego rodzaju przepis na udane małżeństwo, czyli fragment zatytułowany „Sto dwadzieścia ślubów Józefa i Sary”.

Czekam z niecierpliwością na jego kolejną powieść.

Jeżeli jesteś – podobnie jak ja - wyznawcą tezy, że warta naszego zainteresowania, zachodu, cierpienia, tego, by o niej myśleć, by co rano podnosić się z łóżka jest tylko miłość, polecam twórczość Foera.

Jonathan Safran Foer (ur. 1977) zdaje się popierać tę tezę.

Analizując jego powieści: wydane w 2002 roku, kiedy Foer miał zaledwie 25 lat (!) „Wszystko jest iluminacją”,...

Wiedziałam, że wysłuchanie tej grubej książki w formie audiobooka nie będzie łatwe. Jednak już od początku czułam, że będzie warto. Zdarzało mi się czasami "odlatywać" myślami i chyba parę stron mi umknęło, ale ogólnie jestem bardzo zadowolona i bardzo na tak. To nie jest łatwa książka, mnóstwo wątków, przemyśleń, zwykłych, codziennych spraw, które dla wielu będą ziały nudą. Ja doceniam pracę autora i lubię zatracać się w takich niby zwykłych a wielkich dziełach.

Wiedziałam, że wysłuchanie tej grubej książki w formie audiobooka nie będzie łatwe. Jednak już od początku czułam, że będzie warto. Zdarzało mi się czasami "odlatywać" myślami i chyba parę stron mi umknęło, ale ogólnie jestem bardzo zadowolona i bardzo na tak. To nie jest łatwa książka, mnóstwo wątków, przemyśleń, zwykłych, codziennych spraw, które dla wielu będą ziały...