Bracia Karamazow

“Bracia Karamazow” to moja druga (po Idiocie) ulubiona książka Dostojewskiego i ostatnia w dorobku wielkiego pisarza. Miała to być jedna z części cyklu “Żywotu wielkiego grzesznika”, jednak Dostojewski zmarł niedługo po wydaniu powieści. Książka opowiada o morderstwie Fiodora Pawłowicza Karamazowa, a tytułowymi braćmi są jego synowie: Dymitr, Alosza, Iwan oraz jeszcze jedna postać, której nie będę zdradzać (dla tych, co nie czytali).

Powieść przedstawia losy braci i to, jaki wpływ wywarła na nich śmierć ojca. Chociaż są rodzeństwem, tak naprawdę niewiele ich łączy. Każdy jest inny, mają różny charakter i prowadzą odmienny tryb życia. Myślę, że nie ma sensu opisywać każdego z nich, bo wszystkiego dowiecie się czytając powieść, ale wspomnę tylko, że Dymitr wybrał karierę wojskową, Alosza trafił do zakonu, a
Iwan to student ateista.

Oprócz problemów rodzinnych i zagadnienia zabójstwa utwór porusza również kwestie Boga, wiary, ateizmu, roli człowieka, pieniędzy, egoizmu, zwątpienia, wolnej woli i wiele innych. Książkę warto przeczytać m.in. ze względu na świetnie nakreślone postacie. Dzięki temu, że tak się od siebie różnią, mamy przekrój przez różne charaktery i opinie, poglądy. Jest to zdecydowanie wielopłaszczyznowa powieść, którą nie tylko ciekawie się czyta za pierwszym razem, ale do której można również wracać i za każdym razem odkrywać coś nowego.

“Bracia Karamazow” to moja druga (po Idiocie) ulubiona książka Dostojewskiego i ostatnia w dorobku wielkiego pisarza. Miała to być jedna z części cyklu “Żywotu wielkiego grzesznika”, jednak Dostojewski zmarł niedługo po wydaniu powieści. Książka opowiada o morderstwie Fiodora Pawłowicza Karamazowa, a tytułowymi braćmi są jego synowie: Dymitr, Alosza, Iwan oraz jeszcze jedna pos...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdybym posiadała inny epilog dałbym nawet 8 lub 9.

Gdybym posiadała inny epilog dałbym nawet 8 lub 9.

Pokaż mimo to

Niesamowity kryminał o występnym ojcu trzech synów (i jednego bękarta), który pada ofiarą morderstwa w niewyjaśnionych okolicznościach. Najpierw poznajemy „Historię pewnej rodzinki” – ojca rozpustnika, który najchętniej nie miałby żadnych dzieci – natychmiast po urodzinach o nich zapomina i muszą się nimi zajmować postronni. On tymczasem oddaje się kolejnym rozpustom, a przy okazji zbija kapitał na rozmaitych interesikach. Kapitał mu jest potrzebny po to, żeby na starość móc kupić kobiety i szacunek bliźnich. Do tego jeszcze ojciec uwielbia kpić ze wszystkiego dokoła, klaunować w najpoważniejszych sytuacjach.

Ojciec ma trzech synów z dwóch małżeństw. Ma też jednego domniemanego bękarta, poczętego z obleśnej przygody z niedorozwiniętą żebraczką. Z jednym z synów ojciec ma absurdalny konflikt o pieniądze, który przeradza się w miłosną rywalizację o względy pięknej lafiryndy. Konflikt z synem narasta, aż pewnej nocy ojciec pada martwy pod ciosem kuchennego tłuczka. Kto zabił?

Można odczytywać „Braci Karamazow” jako prosty kryminał. Tak podobno uczyniła tłumaczka Barbara Beaupre, która po prostu wycięła „dłużyzny” i przerobiła arcydzieło na czytadło. Ale książka jest pełna znaczeń, które każdy czytelnik może sobie smakować.

Trzej bracia Karamazow to trzy części duszy ludzkiej (samego Dostojewskiego) – emocjonalna (Dymitr), intelektualna (Iwan) i duchowa (Alosza). Dymitr miota się od najbardziej dzikiej miłości do ognistej nienawiści, nie dotrzymuje słowa, kradnie, pojedynkuje się, uwodzi i zdradza. Iwan nieustannie analizuje, studiuje i zaraża się zachodnimi prądami i naturalnie, własnym rozumem obala istnienie Boga i etyki. Alosza nieustannie dąży do Boga i wprost zionie duchową miłością do wszystkich.

Mamy też czwartego brata, Smierdiakowa, który nie jest z tej samej rodziny, ale żyje obok niej. Owoc obrzydliwego postępku ojca, być może czuje się odrzucony i pogardzony. Według mnie Smierdiakow to szatan. Smierdiakow nie skusił ani Dymitra (emocji) ani Aloszy (duchowości), ale właśnie Iwana, czyli intelekt. Iwan wpada w pułapkę, z której później nie może się już wycofać i wpada w szaleństwo, czyli najbardziej adekwatną karę dla nowoczesnych intelektualistów.

W książce jest kilka wątków pobocznych i bardzo wyrazistych charakterów, jak na przykład pani Chochłakowa albo ojciec Zosima. Dla Polaków bardzo bolesny będzie duet dwóch nędznych szulerów, którzy w kółko tylko sobie „panują” i żałośnie cały czas gadają o „Koronie” i „granicach z 1772 roku”.

Niesamowita jest końcowa scena rozprawy sądowej, gdzie zarówno prokurator jak i obrońca, z braku konkretnych dowodów koncentrują się na ocenie duszy podsądnego.

Arcydzieło.

Niesamowity kryminał o występnym ojcu trzech synów (i jednego bękarta), który pada ofiarą morderstwa w niewyjaśnionych okolicznościach. Najpierw poznajemy „Historię pewnej rodzinki” – ojca rozpustnika, który najchętniej nie miałby żadnych dzieci – natychmiast po urodzinach o nich zapomina i muszą się nimi zajmować postronni. On tymczasem oddaje się kolejnym rozpustom, a przy ok...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Bracia Karamazow" to jedna z książek, której nie jestem w stanie ocenić, a na pewno nie teraz - po pierwszym z nią kontakcie. Na pewno powrócę jeszcze do tej powieści Dostojewskiego, ponieważ uważam, że po jednokrotnej lekturze trudno jest ogarnąć w pełni całe dzieło, a tym bardziej skreślić jakąkolwiek sensowną opinię. "Bracia Karamazow" poruszają wiele tematów i zostawiają czytelnika z niezliczoną liczbą pytań, refleksji o życiu, śmierci, etyce, relacjach międzyludzkich. Ponadczasowy klasyk.

"Bracia Karamazow" to jedna z książek, której nie jestem w stanie ocenić, a na pewno nie teraz - po pierwszym z nią kontakcie. Na pewno powrócę jeszcze do tej powieści Dostojewskiego, ponieważ uważam, że po jednokrotnej lekturze trudno jest ogarnąć w pełni całe dzieło, a tym bardziej skreślić jakąkolwiek sensowną opinię. "Bracia Karamazow" poruszają wiele te...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem czy Dostojewski napisał kiedyś coś słabego, ale nie zdołałem jeszcze znaleźć na to żadnego dowodu.

Nie ma chyba sensu się rozpisywać czy i dlaczego jest to dzieło wybitne. ;)
Jeśli dla kogoś przeczytanie całości jest zbyt czasochłonne, to warto przeczytać choćby sam fragment (choć też nie taki znów krótki) z rozprawy sądowej.

Nie wiem czy Dostojewski napisał kiedyś coś słabego, ale nie zdołałem jeszcze znaleźć na to żadnego dowodu.

Nie ma chyba sensu się rozpisywać czy i dlaczego jest to dzieło wybitne. ;)
Jeśli dla kogoś przeczytanie całości jest zbyt czasochłonne, to warto przeczytać choćby sam fragment (choć też nie taki znów krótki) z rozprawy sądowej.

Pokaż mimo to

Dostojewski mi się źle kojarzył. Jakieś długie lektury z młodości, Rosja...

Ale to dzieło wciąga, wciąga na każdej płaszczyźnie, filozoficzne przemyślenia autora w szczególności o religii wkładane w dialogi bohaterów, opis ówczesnej rosji, odkrywanie tajników rosyjskiej psychiki (która swoją drogą jest przerażająca).

Ta cała brutalna rzeczywistość, rosyjska dusza, zadziwiające i pokrętne filozoficzne przemyślena ale dające dużo refleksji, to wszystko podane niezwykle kunsztownie. Zwykle w postaci swego rodzaju strumienia myśli (ale nie należy porównywać z Joycem, tamtem strumień pochodził chyba od wariata, Dostojewski wariatem nie jest).

Dobrym podsumowaniem chyba będzie, że na początku książka mi ciążyła, zmuszałem się do czytania, potem już nie, z każdą chwilą bardziej wciągała.

Dostojewski mi się źle kojarzył. Jakieś długie lektury z młodości, Rosja...

Ale to dzieło wciąga, wciąga na każdej płaszczyźnie, filozoficzne przemyślenia autora w szczególności o religii wkładane w dialogi bohaterów, opis ówczesnej rosji, odkrywanie tajników rosyjskiej psychiki (która swoją drogą jest przerażająca).

Ta cała brutalna rzeczywistość, rosyjska du...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Bracia Karamazow" to dzieło niewątpliwie opasłe i ciężkie, a w odbiorze trudne. Nie tylko za sprawą swej objętości.
W tysiącach wydań i setkach przekładów jakich dokonano, w ponad sto lat od ukazania się oryginału, ilość stron na jakich się rozciąga, wypełniając je po brzegi, zaczyna się od ponad 600 a kończy na 2964.

Ta wielka powieść jest ambitna przez co może być niezrozumiała. Fiodor Dostojewski często cytuje Biblię a także pisarzy i poetów. Aby choć po części móc zrozumieć utwór, trzeba poznać realia tamtych czasów. Dylematy przed jakimi stali Rosjanie u schyłku XIX-tego wieku.
Do tego należy wczuć się osobowość opisywanych postaci, w ich problemy. Autor jak na XIX wiek jest niesamowitym psychologiem. Wśród pisarzy chyba najlepszym. Swoim bohaterom robi niezłą wiwisekcję.
Jego postacie są bardzo spójnie opisane, bez problemu mogłyby wyjść z książki i jako żywe wzbudzać ogólne zainteresowanie.

Powieść mimo długich opisów, niebywale rozbudowanych zdań i akapitów które nieraz ciągną się nawet przez cztery strony bardzo wciąga.
Autor koncentruje swoją uwagę na ciemnej stronie ludzkiej psychiki. Opisuje podłość jakiej dopuszczają się pierwszoplanowe postacie, na słabszych od siebie. Mamy więc pijaństwo, błazenadę, okrucieństwo, oszustwa, potwarze, rozwiązłość, zachłanność. Wiele różnych grzechów.

Tematami które stanowią oś powieści są wiara i rodzina.
W powieści jest mnóstwo trudnych słów, czasami archaizmów.

Polecam, bardzo dobrze czyta się to ogromne dzieło.

"Bracia Karamazow" to dzieło niewątpliwie opasłe i ciężkie, a w odbiorze trudne. Nie tylko za sprawą swej objętości.
W tysiącach wydań i setkach przekładów jakich dokonano, w ponad sto lat od ukazania się oryginału, ilość stron na jakich się rozciąga, wypełniając je po brzegi, zaczyna się od ponad 600 a kończy na 2964.

Ta wielka powieść jest ambitna przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ugh, po przeczytaniu 560 stron tłumaczenia Barbary Beaupre z 1913r. sprawdziłam, że z tej wersji usunięto wiele fragmentów uznanych za "antykatolickie", a nieokrojone tłumaczenie ma 900 stron. To przeczytałam czy nie przeczytałam? Bardzo bym chciała uzupełnić lekturę o to, co wycięto z oryginału.

Ugh, po przeczytaniu 560 stron tłumaczenia Barbary Beaupre z 1913r. sprawdziłam, że z tej wersji usunięto wiele fragmentów uznanych za "antykatolickie", a nieokrojone tłumaczenie ma 900 stron. To przeczytałam czy nie przeczytałam? Bardzo bym chciała uzupełnić lekturę o to, co wycięto z oryginału.

Pokaż mimo to

Ponadczasowe dzieło poruszające najważniejsze aspekty ludzkiego życia oraz śmierci. Niezwykła, pociągająca historia z niezwykle barwnymi i interesującymi postaciami.

Ponadczasowe dzieło poruszające najważniejsze aspekty ludzkiego życia oraz śmierci. Niezwykła, pociągająca historia z niezwykle barwnymi i interesującymi postaciami.

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu bardzo pozytywnych opinii na temat książki, zdecydowałem że warto przeczytać. Jestem pozytywnie zaskoczony bo czyta się bardzo dobrze. Ciekawa fabuła dość ciekawe opisy. Warto przeczytać.

Po przeczytaniu bardzo pozytywnych opinii na temat książki, zdecydowałem że warto przeczytać. Jestem pozytywnie zaskoczony bo czyta się bardzo dobrze. Ciekawa fabuła dość ciekawe opisy. Warto przeczytać.

Pokaż mimo to