Bracia Karamazow

Wielowątkowa powieść F. Dostojewskiego, uważana za jego największe dzieło. Dostojewski w książce tej pokazał swoją znajomość i zainteresowanie psychologią (rozbudowany rys psychologiczny postaci) oraz religią (często i gęsto wplatane fragmenty z Pisma Świętego). Największe wrażenie/emocje wzbudziła we mnie historia fikcyjnego Wielkiego Inkwizytora opowiedziana przez jednego z tytułowych braci - skłoniła mnie do refleksji na temat własnej wiary. Ze względu na "stary" język książki nie czytało się ani szybko ani przyjemnie, sposoby postępowania większości postaci irytowały mnie. Może za parę lat powrócę i zweryfikuję czy odbiór tej książki pozostanie bez zmian.

Wielowątkowa powieść F. Dostojewskiego, uważana za jego największe dzieło. Dostojewski w książce tej pokazał swoją znajomość i zainteresowanie psychologią (rozbudowany rys psychologiczny postaci) oraz religią (często i gęsto wplatane fragmenty z Pisma Świętego). Największe wrażenie/emocje wzbudziła we mnie historia fikcyjnego Wielkiego Inkwizytora opowiedziana przez jednego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wytrzymalem przez 200 stron. 3 facetow kloci sie o jedna babe, glowny bohater jest kochajacym wszystkich fanem kosciola...not my vibe.

Wytrzymalem przez 200 stron. 3 facetow kloci sie o jedna babe, glowny bohater jest kochajacym wszystkich fanem kosciola...not my vibe.

Pokaż mimo to

"Braci Karamazow" przeczytałam po raz drugi. Bardziej z ciekawości, czy po wielu latach od mojego zachwytu tą powieścią po raz pierwszy coś się zmieniło. Nic! Choć z wiekiem chyba jeszcze lepiej rozumiem jej uniwersalne przesłanie. I nieprawdopodobną znajomość przez Dostojewskiego psychiki ludzkiej. Język co prawda trąci myszka, ale treść jest, i chyba zawsze będzie, aktualna.

"Braci Karamazow" przeczytałam po raz drugi. Bardziej z ciekawości, czy po wielu latach od mojego zachwytu tą powieścią po raz pierwszy coś się zmieniło. Nic! Choć z wiekiem chyba jeszcze lepiej rozumiem jej uniwersalne przesłanie. I nieprawdopodobną znajomość przez Dostojewskiego psychiki ludzkiej. Język co prawda trąci myszka, ale treść jest, i chyba zawsze będzie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyk ale język jakiś dziwny nie na XXI wiek.Mimo to przebrnąłem ale czasami ziewałem nie moja bajka.I tyle. .Każdy ma wolną wolę.

Klasyk ale język jakiś dziwny nie na XXI wiek.Mimo to przebrnąłem ale czasami ziewałem nie moja bajka.I tyle. .Każdy ma wolną wolę.

Pokaż mimo to

Arcydzieło. Pięknie ukazane portrety psychologiczne postaci oraz studium relacji, które między nimi zachodzą. Dostojewski obrazowo przedstawił konflikty rodzinne, jak i osobiste kryzysy światopoglądowe swoich bohaterów. Każdy czytelnik z pewnością znajdzie dla siebie fragment, który ukłuje go swoją trafnością.

Arcydzieło. Pięknie ukazane portrety psychologiczne postaci oraz studium relacji, które między nimi zachodzą. Dostojewski obrazowo przedstawił konflikty rodzinne, jak i osobiste kryzysy światopoglądowe swoich bohaterów. Każdy czytelnik z pewnością znajdzie dla siebie fragment, który ukłuje go swoją trafnością.

Pokaż mimo to

Powieść uważana za kulminację twórczości Dostojewskiego. Rozbudowana fabuła i skomplikowane wątki posiadające wyraźny kontekst społeczny oraz filozoficzny. W "Braciach Karamazow" autor w bardzo dobry sposób rozważana problematykę moralną, która obecna jest również w jego innych utworach, chociażby takich jak 'Zbrodnia i Kara". Słynne powiedzenie Iwana Karamazowa "jeśli nie ma Boga, to wszystko jest dozwolone" stanowi pewnego rodzaju proroctwo nadejścia nurtów przesiąkniętych tego typu myślą. W pierwszej kolejności ze skojarzeń przychodzi mi tutaj na myśl nietzscheanizm z jego próbą odwrócenia wszelkich wartości, postawienia się poza dobrem a złem.

Osobiście z twórczości Dostojewskiego podobały mi się "Biesy" oraz "Idiota". Nie wiem, jaki jest tego powód. Może dlatego, iż zakończenia w tychże książkach są jednakże trochę bardziej klarowne niż tutaj?

Powieść uważana za kulminację twórczości Dostojewskiego. Rozbudowana fabuła i skomplikowane wątki posiadające wyraźny kontekst społeczny oraz filozoficzny. W "Braciach Karamazow" autor w bardzo dobry sposób rozważana problematykę moralną, która obecna jest również w jego innych utworach, chociażby takich jak 'Zbrodnia i Kara". Słynne powiedzenie Iwana Karamazowa "jeśli...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka, sięgająca w głąb sumienia człowieka

Klasyka, sięgająca w głąb sumienia człowieka

Pokaż mimo to

“Bracia Karamazow” to moja druga (po Idiocie) ulubiona książka Dostojewskiego i ostatnia w dorobku wielkiego pisarza. Miała to być jedna z części cyklu “Żywotu wielkiego grzesznika”, jednak Dostojewski zmarł niedługo po wydaniu powieści. Książka opowiada o morderstwie Fiodora Pawłowicza Karamazowa, a tytułowymi braćmi są jego synowie: Dymitr, Alosza, Iwan oraz jeszcze jedna postać, której nie będę zdradzać (dla tych, co nie czytali).

Powieść przedstawia losy braci i to, jaki wpływ wywarła na nich śmierć ojca. Chociaż są rodzeństwem, tak naprawdę niewiele ich łączy. Każdy jest inny, mają różny charakter i prowadzą odmienny tryb życia. Myślę, że nie ma sensu opisywać każdego z nich, bo wszystkiego dowiecie się czytając powieść, ale wspomnę tylko, że Dymitr wybrał karierę wojskową, Alosza trafił do zakonu, a
Iwan to student ateista.

Oprócz problemów rodzinnych i zagadnienia zabójstwa utwór porusza również kwestie Boga, wiary, ateizmu, roli człowieka, pieniędzy, egoizmu, zwątpienia, wolnej woli i wiele innych. Książkę warto przeczytać m.in. ze względu na świetnie nakreślone postacie. Dzięki temu, że tak się od siebie różnią, mamy przekrój przez różne charaktery i opinie, poglądy. Jest to zdecydowanie wielopłaszczyznowa powieść, którą nie tylko ciekawie się czyta za pierwszym razem, ale do której można również wracać i za każdym razem odkrywać coś nowego.

“Bracia Karamazow” to moja druga (po Idiocie) ulubiona książka Dostojewskiego i ostatnia w dorobku wielkiego pisarza. Miała to być jedna z części cyklu “Żywotu wielkiego grzesznika”, jednak Dostojewski zmarł niedługo po wydaniu powieści. Książka opowiada o morderstwie Fiodora Pawłowicza Karamazowa, a tytułowymi braćmi są jego synowie: Dymitr, Alosza, Iwan oraz jeszcze jedna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdybym posiadała inny epilog dałbym nawet 8 lub 9.

Gdybym posiadała inny epilog dałbym nawet 8 lub 9.

Pokaż mimo to

Niesamowity kryminał o występnym ojcu trzech synów (i jednego bękarta), który pada ofiarą morderstwa w niewyjaśnionych okolicznościach. Najpierw poznajemy „Historię pewnej rodzinki” – ojca rozpustnika, który najchętniej nie miałby żadnych dzieci – natychmiast po urodzinach o nich zapomina i muszą się nimi zajmować postronni. On tymczasem oddaje się kolejnym rozpustom, a przy okazji zbija kapitał na rozmaitych interesikach. Kapitał mu jest potrzebny po to, żeby na starość móc kupić kobiety i szacunek bliźnich. Do tego jeszcze ojciec uwielbia kpić ze wszystkiego dokoła, klaunować w najpoważniejszych sytuacjach.

Ojciec ma trzech synów z dwóch małżeństw. Ma też jednego domniemanego bękarta, poczętego z obleśnej przygody z niedorozwiniętą żebraczką. Z jednym z synów ojciec ma absurdalny konflikt o pieniądze, który przeradza się w miłosną rywalizację o względy pięknej lafiryndy. Konflikt z synem narasta, aż pewnej nocy ojciec pada martwy pod ciosem kuchennego tłuczka. Kto zabił?

Można odczytywać „Braci Karamazow” jako prosty kryminał. Tak podobno uczyniła tłumaczka Barbara Beaupre, która po prostu wycięła „dłużyzny” i przerobiła arcydzieło na czytadło. Ale książka jest pełna znaczeń, które każdy czytelnik może sobie smakować.

Trzej bracia Karamazow to trzy części duszy ludzkiej (samego Dostojewskiego) – emocjonalna (Dymitr), intelektualna (Iwan) i duchowa (Alosza). Dymitr miota się od najbardziej dzikiej miłości do ognistej nienawiści, nie dotrzymuje słowa, kradnie, pojedynkuje się, uwodzi i zdradza. Iwan nieustannie analizuje, studiuje i zaraża się zachodnimi prądami i naturalnie, własnym rozumem obala istnienie Boga i etyki. Alosza nieustannie dąży do Boga i wprost zionie duchową miłością do wszystkich.

Mamy też czwartego brata, Smierdiakowa, który nie jest z tej samej rodziny, ale żyje obok niej. Owoc obrzydliwego postępku ojca, być może czuje się odrzucony i pogardzony. Według mnie Smierdiakow to szatan. Smierdiakow nie skusił ani Dymitra (emocji) ani Aloszy (duchowości), ale właśnie Iwana, czyli intelekt. Iwan wpada w pułapkę, z której później nie może się już wycofać i wpada w szaleństwo, czyli najbardziej adekwatną karę dla nowoczesnych intelektualistów.

W książce jest kilka wątków pobocznych i bardzo wyrazistych charakterów, jak na przykład pani Chochłakowa albo ojciec Zosima. Dla Polaków bardzo bolesny będzie duet dwóch nędznych szulerów, którzy w kółko tylko sobie „panują” i żałośnie cały czas gadają o „Koronie” i „granicach z 1772 roku”.

Niesamowita jest końcowa scena rozprawy sądowej, gdzie zarówno prokurator jak i obrońca, z braku konkretnych dowodów koncentrują się na ocenie duszy podsądnego.

Arcydzieło.

Niesamowity kryminał o występnym ojcu trzech synów (i jednego bękarta), który pada ofiarą morderstwa w niewyjaśnionych okolicznościach. Najpierw poznajemy „Historię pewnej rodzinki” – ojca rozpustnika, który najchętniej nie miałby żadnych dzieci – natychmiast po urodzinach o nich zapomina i muszą się nimi zajmować postronni. On tymczasem oddaje się kolejnym rozpustom, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to