Fascynująca historia o bolesnych relacjach wśród najbliższych sobie ludzi. Moja pierwsza czytelnicza "randka" z Richardem Flanaganem. Zaliczam ją do bardzo udanych.

Fascynująca historia o bolesnych relacjach wśród najbliższych sobie ludzi. Moja pierwsza czytelnicza "randka" z Richardem Flanaganem. Zaliczam ją do bardzo udanych.

Przyjechaliśmy do Australii, żeby być wolni.
Dla mnie książka jest oskarżeniem Australii. Tysiące ludzi w czasie wojny przeżyły niewyobrażalny koszmar i zostali okaleczeni psychicznie. Część z nich uciekając przed komunizmem Europy, ale też z innych krajów dotarło do Australii, kraju, który nie zaznał bezpośrednio piekła wojny. Pomimo wspomnień, z którymi często nie potrafili się uporać, pragnęli normalnie żyć. Pragnęli pracować, a dzięki niej żyć godnie i mieć przyszłość. Co natomiast otrzymali. Zgrupowano ich w obozach pracy, gdzie ciężko harowali za marne grosze. Tę pracę świetnie opisał polski profesor, który był wywieziony do rosyjskich łagrów. Stwierdził, że niczym się nie różniła od pracy w łagrach.
Poznajemy historię uchodźców ze Słowenii, Maria i Bojan. Oboje w czasie wojny przeżyli niewyobrażalne piekło. Po wojnie marzyli o ucieczce do lepszego świata. Udało im się dostać do Australii, ale czy to był lepszy świat? Oboje wraz z córeczką Sonią zostają przeniesieni do osady robotniczej Butlers Gorge w Tasmanii. Poznajemy tę rodzinę zimą 1954 roku, kiedy Maria zostawia swoją trzyletnią córeczkę i odchodzi w nieznanym kierunku. To jest osada, w której ludzie nie widzą przyszłości. Mieszkają w fatalnych warunkach i po pracy jedynie mogą iść do knajpy, aby pić. Piją, bo nie potrafią sobie poradzić z przeszłością, ale też nie widzą przyszłości. Cała opowieść prowadzona jest w dwóch przedziałach czasowych: w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku, do odejścia Sonii i w latach 1989-1990, kiedy nagle Sonia niespodziewanie wraca. Prowadzona jest także z dwóch perspektyw: Bojana i Sonii. Poznajemy Bojana, który jest obywatelem trzeciej kategorii, wyśmiewany, jako bambo pijak. Mimo ciężkiej pracy stać go jedynie na ruderę, gdzie mieści się tylko jedno łóżko. Z jednej strony kocha córkę, z drugiej brutalnie ją odpycha, aby nie podzieliła jego losu, aby odeszła. Jego zachowanie można porównać do doktora Jekyll i pana Hyde. Z drugiej strony małą dziewczynkę, która nie jest w stanie pojąć zachowanie ojca. Nie zna przeszłości swoich rodziców. Nie wie, dlaczego matka ją opuściła i co się z nią stało. Nie pojmuje, dlaczego właśnie tak wygląda ich życie. Wreszcie ucieka, odcina się od przeszłości. Jednak po latach wraca. Nie sposób się odciąć od przeszłości. Pojęła, że odcinając się od przeszłości, odcina się od siebie, ale też od innych ludzi. Wróciła, gdyż sama jest w ciąży i nie wie, czy potrafi być matką. Wróciła, aby pojąć zachowanie ojca, aby poznać prawdę. Czy prawda ją wyzwoli? Jak zachowa się Bojan?
Zaciekawił mnie tytuł książki, jeden z najbardziej znanych japońskich kaonów zen. Żeby pojąć kaon trzeba wyjść poza logiczne myślenie, poza schematy myślenia, poza proste skojarzenie przyczyna- skutek. Tak jest z tą powieścią, nic nie jest proste i łatwe do zrozumienia. „Klaśnięcie jednej dłoni” jest wspaniale i precyzyjnie nakreślonym dramatem psychologicznych, studium relacji rodzic- dziecko. Czy traumy rodziców spadają na dzieci? W tej powieści przedstawiona jest sytuacja graniczna. Jednak zdarzają się przeżycia, traumy z dzieciństwa, ale nie tylko, o które chcemy wymazać z naszego życia, zamknąć i próbować zapomnieć. Uciekamy, zamiast się zmierzyć z nimi. Czy to nam nie utrudnia życia, zamiast ułatwić. Podziwiam Sonię za jej odwagę.

Przyjechaliśmy do Australii, żeby być wolni.
Dla mnie książka jest oskarżeniem Australii. Tysiące ludzi w czasie wojny przeżyły niewyobrażalny koszmar i zostali okaleczeni psychicznie. Część z nich uciekając przed komunizmem Europy, ale też z innych krajów dotarło do Australii, kraju, który nie zaznał bezpośrednio piekła wojny. Pomimo wspomnień, z którymi często nie...

OCENA – 7/10 BARDZO DOBRA

Powieść przepełnionym smutkiem, goryczą, swoją surowością wgryza się w umysł czytającego, szarpie nim, wyciska łzy. Bardzo trudna książka w odbiorze, czytając ją miałem chwile słabości i zwątpienia. Myślę, że nie był to dla mnie odpowiedni moment, aby ją przeczytać, ale cóż skoro się tego podjąłem musiałem dotrwać do końca.
Niewątpliwie było to karkołomną sztuką, nie, dlatego że powieść była słaba, wręcz przeciwnie, ale dlatego że poruszała przykre tematy, które wywołują u czytelnika duży ładunek emocji wraz z współczuciem dla głównej bohaterki i jej losu.

„KLAŚNIĘCIE JEDNEJ DŁONI” to powieść o emigrantach, w tym konkretnym przypadku opisuje trudy życia Bojana i Marii Buloh oraz ich córki Sonji, którzy opuścili Słowenię zaraz po drugiej wojnie światowej udając się do odległej Tasmanii licząc na lepsze życie. Ta książka mną wstrząsnęła, podobnie jak inna powieść Richarda Flanagana „ŚCIEŻKI PÓŁNOCY”, długo o niej nie zapomnę. Autor opowiedział tę historię w kompozycji achronologicznej innymi słowy zastosował taką formę inwersji czasowej, że pomieszał kolejność zdarzeń. Taka forma przekazu wymaga od nas określonego skupienia, spostrzegawczości i nie ułatwia zrozumienia pewnych faktów. Niezależnie od tej drobnej niedogodności, gdy książkę przeczytamy do końca, ułoży nam się całość i wszystko powinno być jasne.

Aby nie zdradzać fabuły, która jest niezwykle ciekawa, zagmatwana i którą warto odkryć samemu, napiszę tylko, że powieść jest nieprzewidywalna, każda kolejna przeczytana strona pozwoli Wam zagłębić się w skomplikowane relacje rodzicielskie, które rozerwą Wasze serca na kawałki. To kolejna świetna powieść Flanagana, o wyobcowaniu, marzeniach, ciężkiej pracy, samotności, rozłące, śmierci, przemocy, pijaństwu, upodleniu człowieka, miłości, krótkotrwałym szczęściu. Znajdziecie w niej niemal wszystko, co jest esencją oraz prozą naszego życia, które nie zawsze usłane jest różami. Pozdrawiam. Jack

OCENA – 7/10 BARDZO DOBRA

Powieść przepełnionym smutkiem, goryczą, swoją surowością wgryza się w umysł czytającego, szarpie nim, wyciska łzy. Bardzo trudna książka w odbiorze, czytając ją miałem chwile słabości i zwątpienia. Myślę, że nie był to dla mnie odpowiedni moment, aby ją przeczytać, ale cóż skoro się tego podjąłem musiałem dotrwać do końca.
Niewątpliwie było to...

Kolejna wchłonięta przeze mnie powieść Flanagana. Wszystkie to proste historie o prostych ludziach po usłyszeniu których budzisz się znienacka po północy i, po prostu, wyjesz

Kolejna wchłonięta przeze mnie powieść Flanagana. Wszystkie to proste historie o prostych ludziach po usłyszeniu których budzisz się znienacka po północy i, po prostu, wyjesz

Solidna literacko, przejmująca historia powojennych emigrantów słoweńskich na Tasmanii. Bolesna i prawdziwa, ale zabrakło mi rozwinięcia kilku wątków, więc pozostał lekki niedosyt.

Solidna literacko, przejmująca historia powojennych emigrantów słoweńskich na Tasmanii. Bolesna i prawdziwa, ale zabrakło mi rozwinięcia kilku wątków, więc pozostał lekki niedosyt.

Najtrudniejsza, jak zawsze, jest rozmowa.

Wzruszająca historia o trudnych relacjach ojca z córką. Dwóch osób, które tak bardzo się kochają, tak bardzo im na sobie zależy, że nie potrafią wzajemnie się porozumieć.

Książka, typowo dla Flanagana, umiejscowiona w znamiennym momencie historii powszechnej, nie szczędząca brutalności i boleśnie łapiąca za serce. Zapada w pamięć i uwiera przejmującymi obrazami treści.

Najtrudniejsza, jak zawsze, jest rozmowa.

Wzruszająca historia o trudnych relacjach ojca z córką. Dwóch osób, które tak bardzo się kochają, tak bardzo im na sobie zależy, że nie potrafią wzajemnie się porozumieć.

Książka, typowo dla Flanagana, umiejscowiona w znamiennym momencie historii powszechnej, nie szczędząca brutalności i boleśnie łapiąca za serce. Zapada w pamięć...

Trudna rzecz, którą czytałam z mozołem... Bo pomimo poczucia, że to dobra rzecz, nagromadzenie ciężaru złych wydarzeń, emocji, nieszczęść było tak ciężkim kalibrem, że nie mogę uznać czasu spędzonego z tą książką za przyjemny.
Dodatkowo... jak dla mnie nic nie tłumaczy podłości dorosłych wobec dzieci. I ciężko czyta mi się o dzieciach maltretowanych, niszczonych, odpychanych.

Książka dość mocno psychologiczna (cóż, powieścią historyczną jak w opisie, na pewno bym tego nie nazwała),skłania do wielu refleksji. Również nad alkoholizmem.

Powieść mocno depresyjna, dla wytrwałych.

Trudna rzecz, którą czytałam z mozołem... Bo pomimo poczucia, że to dobra rzecz, nagromadzenie ciężaru złych wydarzeń, emocji, nieszczęść było tak ciężkim kalibrem, że nie mogę uznać czasu spędzonego z tą książką za przyjemny.
Dodatkowo... jak dla mnie nic nie tłumaczy podłości dorosłych wobec dzieci. I ciężko czyta mi się o dzieciach maltretowanych, niszczonych,...

Trudne, skomplikowane, raniące relacje ojca z córką, prawdziwe i oparte na głebokiej miłości. Powojenny emigrant ze Słowenii mierzy się z traumami drugiej wojny światowej. Potyka się, upada, pociąga za sobą córkę najpierw jako małe dziecko, potem dorosła kobietę. Gubią się i odnajdują, nie chcą się widziec i nie mogą bez siebie żyć. Jest przemoc domowa, ucieczka matki, rodzina zastępcza, samotność, niezrozumienie, ale też olbrzymie poświęcenie, tęsknota i słoweńskie kolysanki dla dzieci. To bardzo emocjonalna powieść, wchodząca głęboko pod skórę, wzruszająca. Powieść ukazała się 5 lat po rozpadzie i krwawej wojnie w Jugosławii jednak tego tematu Flanagan nie porusza, kończąc akcję swojej powieści kilka lat wcześniej.

Trudne, skomplikowane, raniące relacje ojca z córką, prawdziwe i oparte na głebokiej miłości. Powojenny emigrant ze Słowenii mierzy się z traumami drugiej wojny światowej. Potyka się, upada, pociąga za sobą córkę najpierw jako małe dziecko, potem dorosła kobietę. Gubią się i odnajdują, nie chcą się widziec i nie mogą bez siebie żyć. Jest przemoc domowa, ucieczka matki,...

Wiele w niej cierpienia i bólu człowieka. Ale nie opisanych w sposób wyolbrzymiony, a ludzki, ukazując trud losów bohaterów.

Wiele w niej cierpienia i bólu człowieka. Ale nie opisanych w sposób wyolbrzymiony, a ludzki, ukazując trud losów bohaterów.

Gęsta i dogłębnie poruszająca powieść. Relacje córki z ojcem i niejasne wspomnienie odchodzącej matki. Postacie możemy ocenić na podstawie mieszanki faktów, jednak nie zawsze łatwych do oceny. Bo czy kochający ojciec może być prawdziwym potworem siejącym spustoszenie w życiu dziecka? I na odwrót - czy można być bestią o mocnym ojcowskim sercu?

Wielowymiarowość to zdecydowany atut tej książki.

Gęsta i dogłębnie poruszająca powieść. Relacje córki z ojcem i niejasne wspomnienie odchodzącej matki. Postacie możemy ocenić na podstawie mieszanki faktów, jednak nie zawsze łatwych do oceny. Bo czy kochający ojciec może być prawdziwym potworem siejącym spustoszenie w życiu dziecka? I na odwrót - czy można być bestią o mocnym ojcowskim sercu?

Wielowymiarowość to...