Oko na niebie

Chociaż podchodziłam do lektury z wielkim zapałem, to nie sprostała swoim poziomem tym kilku innym pozycjom Dicka, które czytałam.
W teorii - jest tu wszystko, co uwielbiam w jego twórczości.
Zdeformowany, niepokojący świat, zupełnie niespodziewany przebieg wydarzeń, chaotyczny i zaskakujący na każdym kroku, proste, dobre postaci i wielka niewiadoma, tajemnica w centrum wszystkiego.
Jednak jednocześnie czegoś tu brakuje.
Czy to wina bohatera, którego nie mogłam polubić? (Jego stosunek do żony i wszystkich innych, którzy mu się z jakiegoś powodu nie podobali, był okropny, naprawdę okropny.)
A może to przez jakoś nietrafiony bieg historii - najpierw ciekawy, potem nagle zmieniający bieg, a potem dość przewidywalny.
A może chodzi o brak tego specyficznego dla Dicka haczyka w zakończeniu, tego ostatniego przekrętu, który zmienia całkowicie obraz akcji, która zdawała się już rozwiązana.
Książka ta była przyjemna i wciągająca, ale nie pozostawiła we mnie wyjątkowo ciepłych odczuć.

Chociaż podchodziłam do lektury z wielkim zapałem, to nie sprostała swoim poziomem tym kilku innym pozycjom Dicka, które czytałam.
W teorii - jest tu wszystko, co uwielbiam w jego twórczości.
Zdeformowany, niepokojący świat, zupełnie niespodziewany przebieg wydarzeń, chaotyczny i zaskakujący na każdym kroku, proste, dobre postaci i wielka niewiadoma, tajemnica w centrum...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytana baaardzo dawno temu, a w pamięci pozostaje do dziś.
Jeżeli autor potrafi pozostawić w głowie czytelnika na długie lata choćby refleksję, to oznacza, że cel pisania został zrealizowany.
Tło już dziś będzie archaiczne, ale rozważania na ile rzeczywistość jest jedna albo obiektywna, czy rozpoznalibyśmy świat mając podgląd do głowy drugiej osoby itp itd.... może spowodować wiele dyskusji przy kawie przez długie wieczory.

Przeczytana baaardzo dawno temu, a w pamięci pozostaje do dziś.
Jeżeli autor potrafi pozostawić w głowie czytelnika na długie lata choćby refleksję, to oznacza, że cel pisania został zrealizowany.
Tło już dziś będzie archaiczne, ale rozważania na ile rzeczywistość jest jedna albo obiektywna, czy rozpoznalibyśmy świat mając podgląd do głowy drugiej osoby itp itd.... może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tytuł mnie zainteresował wiec zaczęłam czytać. Początek to nic wybitnego po prostu początek książki opowiadający o wycieczce pewnej pary do pewnego miejsca a potem... potem nie mogłam przestać czytać aż nie skończyłam całej książki

Tytuł mnie zainteresował wiec zaczęłam czytać. Początek to nic wybitnego po prostu początek książki opowiadający o wycieczce pewnej pary do pewnego miejsca a potem... potem nie mogłam przestać czytać aż nie skończyłam całej książki

Pokaż mimo to

Chciałbym mieć tak bujną wyobraźnię.. Świetnie się to czyta !!!

Chciałbym mieć tak bujną wyobraźnię.. Świetnie się to czyta !!!

Pokaż mimo to

Geniusz i wariat zarazem, większość jego twórczości to nieprawdopodobny fenomen eksplozji talentu geniusza-wariata...

Geniusz i wariat zarazem, większość jego twórczości to nieprawdopodobny fenomen eksplozji talentu geniusza-wariata...

Pokaż mimo to

Nigdy nie byłem fanem s-f w wersji książkowej, jeżeli już miałem styczność z tym nurtem, to tylko w wersji filmowej. Jeszcze będąc dzieciakiem miałem jedno podejście do jednej kompletnie niszowej pozycji książkowej wyrwanej za całe 1 zł w markecie HIT. Ale w związku z dużą ilością technicznego słownictwa, zrezygnowałem. Jednak w związku z tym, że trzeba się rozwijać i poszerzać horyzonty wybór padł na Dicka. W końcu klasyka. Starałem się też wybrać coś starszego i wybór padł właśnie na te pozycje.

Po przeczytaniu całości stwierdzam, że kwestie technicznego nazewnictwa w praktyce nie muszą przeszkadzać. Może to kwestia wieku i lżejszego przyjmowania tego, że czegoś się nie rozumie. Natomiast pomijając kwestie techniczne i biorąc pod uwagę kiedy tekst został napisany, jestem zachwycony. Akcja świetnie zawiązana, bohaterowie wyraziści, całość po prostu trzyma się kupy. Jeżeli miałbym do czegoś się doczepić, to do zakończenia, bo albo nie zrozumiałem, albo jest trochę za bardzo zamknięte. Cała reszta to tak naprawdę 200 stron świetnego horroru, w którym z jednej strony spodziewamy się tego, co nastąpi, a z drugiej, ciągle jest to w pewien sposób niepokojące i przerażające.

W związku z tym, że to dopiero początek mojej przygody z tego typu literaturą, nie jestem w stanie powiedzieć, czy jest to najlepszy możliwy wybór na początek. Ale mnie przekonało, zarówno do podjęcia kolejnych prób z tym autorem, jak i spróbowania czegoś innego w tym nurcie.

Nigdy nie byłem fanem s-f w wersji książkowej, jeżeli już miałem styczność z tym nurtem, to tylko w wersji filmowej. Jeszcze będąc dzieciakiem miałem jedno podejście do jednej kompletnie niszowej pozycji książkowej wyrwanej za całe 1 zł w markecie HIT. Ale w związku z dużą ilością technicznego słownictwa, zrezygnowałem. Jednak w związku z tym, że trzeba się rozwijać i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z moich ulubionych pozycji. Typowa wizja Dicka :)

Jedna z moich ulubionych pozycji. Typowa wizja Dicka :)

Pokaż mimo to

Świat jako miraż albo ludzie jak bogowie

„Oko na niebie” jest, jak to w słynnych „Bożych Inwazjach” napisał Lawrence Sutin, pierwszą powieścią Philipa K. Dicka, w której powątpiewa on w prawdziwość rzeczywistości. To pierwocina takich utworów jak (między innymi) „Trzy stygmaty Palmera Eldritcha”, „Labirynt śmierci” czy wreszcie „Ubik” – tekstów o wiele głębszych i bardziej dopracowanych. Od czegoś trzeba było jednak zacząć – Philip K. Dick już na początku wypalił z wielkiej armaty.

W bewatronie, wielkim akceleratorze protonów w Belmont, dochodzi do tragicznej w skutkach awarii. Ośmioro turystów spada z widokowej platformy wprost na dno akceleratora, gdzie na szczęście zostaje im szybko udzielona pomoc. Główny bohater powieści, Jack Hamilton, pracownik pobliskiej fabryki broni i jego żona budzą się w szpitalu. Szybko dochodzą do siebie – zbyt szybko. Oboje doświadczają dziwnego uczucia, że od momentu przebudzenia coś jest nie tak, coś się zmieniło w otaczającej ich rzeczywistości. Przypomina ona bardziej dekorację teatralną, niż prawdziwy świat i jak zauważa żona Jacka, Marsha: „Od czasu gdy odzyskałam przytomność, to coś zawsze wydaje się być tuż za mną. Mam przeczucie. Gdybym odwróciła się, zobaczyłabym, nie wiem co. Coś ukrywającego się. Coś okropnego”. Po powrocie bohaterów do domu błyskawicznie objawia się im groteskowość świata, w którym się znaleźli – dodatkowo ich życia podejrzanie mocno zostały w jednej chwili powiązane z życiami pozostałych sześciu uczestników wypadku. Jack Hamilton dociera do przerażającej prawdy: cała ósemka bohaterów nadal leży na dnie bewatronu, a to, czego doświadczają, jest rzeczywistością wytworzoną przez umysł jednego z nich. Jakimś niezrozumiałym sposobem wszyscy żyją w tej samej, narzuconej przez jedną osobę iluzji, wszyscy zasiedlają ten jeden wspólny, wyimaginowany kosmos, w którym subiektywnie odczuwane godziny i dni są tylko ułamkami sekund w rzeczywistym świecie. W świecie, gdzie nadal wyje syrena alarmowa, zaś ekipa ratunkowa dopiero poderwała się z miejsc.

Pozwolimy sobie teraz na małą dygresję. Marek Oramus w przedmowie ostatniego wydania Rebisu wspomniał, że taki bewatron istniał naprawdę – tyle, że w Berkeley, a nie w Belmont. Był to element wielkiego laboratorium naukowego, znajdującego się na terenie Uniwersytetu Berkeley, na którym uczył się sam Philip K. Dick. Nazwa miasta wywodzi się od George’a Berkeleya, anglikańskiego biskupa i filozofa, żyjącego w pierwszej połowie osiemnastego wieku. Berkeley twierdził, że świat materialny nie istnieje jako byt obiektywny a wszystko czego doświadczamy jest tylko całokształtem wrażeń zmysłowych doznającego podmiotu (człowieka). „Istnieć, znaczy być postrzeganym” – czyli drzewo upadające w puszczy nie wydaje żadnego dźwięku jeśli w pobliżu nie ma człowieka, który by ów dźwięk mógł odebrać. Ba, takie drzewo nie istnieje – chyba, że je właśnie zaobserwujemy. Wszystko jest subiektywnymi projekcjami ludzkich umysłów, nie ma nic obiektywnie istniejącego. Paradoks faktu, że elementy świata interpretowane są tak samo przez różnych ludzi oraz to, że istnieją w taki sam sposób (powracają z niebytu) ilekroć ponownie zwrócimy na nie uwagę, tłumaczył istnieniem jednej nadrzędnej jaźni, która dokonując stałej „obserwacji” świata podtrzymuje jego istnienie. Nietrudno się domyślić o jaką jaźń chodzi – Bóg śni nasz świat, a my jesteśmy elementami jego snu.

Ciąg dalszy na:
http://plejbekpisze.blogspot.com/2018/11/oko-na-niebie.html

Świat jako miraż albo ludzie jak bogowie

„Oko na niebie” jest, jak to w słynnych „Bożych Inwazjach” napisał Lawrence Sutin, pierwszą powieścią Philipa K. Dicka, w której powątpiewa on w prawdziwość rzeczywistości. To pierwocina takich utworów jak (między innymi) „Trzy stygmaty Palmera Eldritcha”, „Labirynt śmierci” czy wreszcie „Ubik” – tekstów o wiele głębszych i bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie - najlepsza książka P. K. Dicka, kwintesencja jego Sztuki i wykładnia wszystkich tych zagadnień, o których pisał. Prawdziwe mistrzostwo tak pod względem konstrukcyjnym, jak i artystycznym. Chyba nie da się lepiej opowiedzieć o tym, jak każdy tworzy dla samego siebie swoją własną rzeczywistość, w której jest tym, kim tak naprawdę pragnie być.

Dla mnie - najlepsza książka P. K. Dicka, kwintesencja jego Sztuki i wykładnia wszystkich tych zagadnień, o których pisał. Prawdziwe mistrzostwo tak pod względem konstrukcyjnym, jak i artystycznym. Chyba nie da się lepiej opowiedzieć o tym, jak każdy tworzy dla samego siebie swoją własną rzeczywistość, w której jest tym, kim tak naprawdę pragnie być.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra pozycja i trudno napisać, o co w niej chodzi, bez zdradzania fabuły. Spróbujmy - po wypadku jakiejś aparatury w laboratorium fizycznym grono nieznajomych dla siebie osób nagle stwierdza, że świat wokoło się mocno zmienił. Niesamowity jest ten obraz, w którym inżynierowie zajmują się modlitwą, tworzą urządzenia do modlitwy, w którym sukces - lub cokolwiek - wymaga "zasilenia" bóstwa. O ile ta wizja jest na swój sposób zabawna (ale także fascynujący jest zbiór skojarzeń i informacji, jakie zawarł autor budując swój świat), okazuje się, że to jeszcze nie koniec - ale tu stop, żeby nie "spojlerować".
Książka pokazuje ludzką psychikę na podstawie świata, który ta osoba (mniej lub bardziej świadomie) tworzy - i czy każdy z nas widzi te same wydarzenia, te same elementy w ten sam sposób? A czy mając taką władzę tworzenia świata moglibyśmy uszczęśliwiać innych? I jaką rolę w takim świecie musiałbym odegrać? I czy ta rola jest mi w jakiś sposób narzucona?
I w tym kontekście tytuł wydaje się z jednej strony chybiony (bo dotyczy niewielkiego fragmentu tekstu), ale być może też celowo czytelnik ma nie spodziewać się czegoś więcej niż tytułowe "oko na niebie", które w sumie pojawia się tylko dwa-trzy razy, a tu proszę, niespodzianka.
W późniejszej twórczości Dicka kwestia odróżnienia rzeczywistości od fikcji pojawia się dość często; tutaj jednak nie tyle chodzi o takie rozróżnienie, a raczej o to, jaki ja mam wpływ na świat, a jednocześnie o wydostanie się z czegoś, na co się tego wpływu nie ma.

Bardzo dobra pozycja i trudno napisać, o co w niej chodzi, bez zdradzania fabuły. Spróbujmy - po wypadku jakiejś aparatury w laboratorium fizycznym grono nieznajomych dla siebie osób nagle stwierdza, że świat wokoło się mocno zmienił. Niesamowity jest ten obraz, w którym inżynierowie zajmują się modlitwą, tworzą urządzenia do modlitwy, w którym sukces - lub cokolwiek -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to