Ja, robot

Znakomita analiza psychologiczna dylematów SI i ich relacji z człowiekiem. Jedyne czego nie kupuję w książce to to, że autor stworzył ideę samorzutnie tworzącej się świadomości w pozytonowym mózgu, o którym nawet jego twórcy nie wiedzą jak działa.

Znakomita analiza psychologiczna dylematów SI i ich relacji z człowiekiem. Jedyne czego nie kupuję w książce to to, że autor stworzył ideę samorzutnie tworzącej się świadomości w pozytonowym mózgu, o którym nawet jego twórcy nie wiedzą jak działa.

Pokaż mimo to

Wkład Asimova w myślenie o robotyce i sztucznej inteligencji jest niezaprzeczalny (za co daję jedną gwiazdkę więcej), ale książka - choć kultowa - pod względem literackim nie powala. Z drugiej strony, może niepotrzebnie się czepia, bo "Ja, robot" pomyślana jest bardziej jako eksperyment intelektualny niż przeżycie estetyczne. Każde z opowiadań to zagadka logiczna, której rozwiązanie wymaga wyjścia od praw robotyki. Pomyślane jest to bardzo sprawnie, idee wyłożone są jasno, a staroświecki wygląd robotów (potwornie ciężkie metalowe cielska, migające lampki itp.) nadają nawet całości pewnego dodatkowego uroku. Niestety, wszyscy ludzie w książce to irytująco kąśliwi i wredni cynicy, którzy bez przerwy sobie nawzajem dogryzają, co zresztą usprawiedliwia może główny przekaz książki, wedle którego maszyny są lepsze od ludzi. Cóż, ja należę raczej do szkoły lemowskiej, która głosi, że jednak ludzie są lepsi od maszyn; być może duma z mojego antropocentryzmu nie pozwala mi się Asimovem zachwycić. Niemniej książkę warto przeczytać ze względów poznawczych - tylko na pewno nie w przekładzie Śmigiela, z którym miałam do czynienia (wyd. Limbus, Bydgoszcz 1993). Pełno kalk językowych, a w dodatku literówki i interpunkcja od czapy.

Wkład Asimova w myślenie o robotyce i sztucznej inteligencji jest niezaprzeczalny (za co daję jedną gwiazdkę więcej), ale książka - choć kultowa - pod względem literackim nie powala. Z drugiej strony, może niepotrzebnie się czepia, bo "Ja, robot" pomyślana jest bardziej jako eksperyment intelektualny niż przeżycie estetyczne. Każde z opowiadań to zagadka logiczna, której...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Patrząc przez pryzmat tego, że powieść została napisana ponad 70 lat temu - robi wrażenie spoglądaniem w przyszłość (jak na science fiction przystało) i celną analizą historyczno-społeczną (choć niestety dużo mniej obszerną niż w Fundacji).

Pomijając jednak aspekt czasu powstawania książki, wydaje mi się ona skierowana raczej do młodszego odbiorcy - do mnie nie do końca przez to trafiła, choć wiem, że gdybym przeczytał ją w wieku 12-15 lat, to podobałaby mi się dużo bardziej. Wydaje mi się, że chodzi o sposób pisania i przedstawienia akcji oraz używane słownictwo.

Warto wspomnieć o innym niż zwykle w literaturze science fiction spojrzeniu na roboty. Zostały one ukazane tutaj jako faktyczne rozwiązanie wielu problemów ludzkich, bez większych zagrożeń ze strony maszyn (o ile konstruktor przestrzega zasad robotyki przedstawionych w powieści). Obecnie podkreśla się raczej zagrożenia wynikające z rosnącej robotyzacji - Asimov skupił się na drugiej stronie tego zjawiska.

Patrząc przez pryzmat tego, że powieść została napisana ponad 70 lat temu - robi wrażenie spoglądaniem w przyszłość (jak na science fiction przystało) i celną analizą historyczno-społeczną (choć niestety dużo mniej obszerną niż w Fundacji).

Pomijając jednak aspekt czasu powstawania książki, wydaje mi się ona skierowana raczej do młodszego odbiorcy - do mnie nie do końca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Antologia pierwszych opowiadań Asimova z cyklu o robotach wciąż aktualna w kwestiach, wokół których się skupia. Opowiadania z tego zbioru - z łącznikiem fabularnym, którego główną bohaterką jest robopsycholożka Susan Calvin - z lat 40-tych i 50-tych ubiegłego wieku stały się fundamentem fantastyki tego gatunku, inspirowały twórców literatury, filmowców i naukowców, oraz wyprzedziły o kilka lat wielkich twórców cyberpunka, których utwory skupiały się wokół kwestii związanych ze świadomością sztucznej inteligencji i problemów robotyki (na przykład opowiadanie "Dowód" mogło zainspirować Philipa K. Dicka do napisania "Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?"). Nieśmiertelny klasyk oraz inteligentna i świetnie się czytająca lektura! Polecam!

Antologia pierwszych opowiadań Asimova z cyklu o robotach wciąż aktualna w kwestiach, wokół których się skupia. Opowiadania z tego zbioru - z łącznikiem fabularnym, którego główną bohaterką jest robopsycholożka Susan Calvin - z lat 40-tych i 50-tych ubiegłego wieku stały się fundamentem fantastyki tego gatunku, inspirowały twórców literatury, filmowców i naukowców, oraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezwykle wciagajace opowiadania o robotach. Mimo ze ksiazka powstala 70 lat temu, nie stracila na swojej aktualnosci. Autor genialnie przedstawia rozumowanie robotow i ewentualne problemy do jakich moglyby sie przyczynic.
Z przyjemnoscia powroce do tej ksiazki za jakis czas.
Bardzo polecam.

Niezwykle wciagajace opowiadania o robotach. Mimo ze ksiazka powstala 70 lat temu, nie stracila na swojej aktualnosci. Autor genialnie przedstawia rozumowanie robotow i ewentualne problemy do jakich moglyby sie przyczynic.
Z przyjemnoscia powroce do tej ksiazki za jakis czas.
Bardzo polecam.

Pokaż mimo to

Isaac Asimov tworząc w 1950 roku zbiór opowiadań „Ja robot” wszedł na stałe do historii literatury i wywarł olbrzymi wpływ na następne pokolenia pisarzy fantastyki naukowej. Każdy interesujący się fantastyką naukową zna stworzone przez autora „Trzy prawa robotyki”:
1. Robot nie może skrzywdzić człowieka, ani przez zaniechanie działania dopuścić, aby człowiek doznał krzywdy.
2. Robot musi być posłuszny rozkazom człowieka, chyba że stoją one w sprzeczności z Pierwszym Prawem.
3. Robot musi chronić samego siebie, o ile tylko nie stoi to w sprzeczności z Pierwszym lub Drugim Prawem.
Celem tych praw było uregulowanie kwestii stosunków pomiędzy przyszłymi myślącymi maszynami a ludźmi. Czy jednak nie ma w tych prawach sprzeczności?
W drugiej połowie XXI wieku dziennikarz „Gazety Międzyplanetarnej’ (ludzkość zamieszkuje cały Układ Słoneczny, a także poza nim)prowadzi wywiad ze sławną robopsycholog - Susan Calvin. Susan opowiada historię rozwoju sztucznej inteligencji, od zaprogramowanych pomocników do świadomych towarzyszy ludzi i problemów z tym związanych. W ten sposób powstało 9 opowiadaniach, a każde z nich opowiada o innym problemie na styku człowiek – robot. Autor pomija kwestie techniczne i konstrukcyjne robotów, skupia się na formach porozumienia z robotami lub jego braku. Tom zaczyna się opowiadaniem „Robbie”, który był niańką małej Susan. Dzięki temu robotowi Susan poświęciła się psychorobotyce. W następnych opowiadaniach poznajemy cały kalejdoskop różnych robotów: robotów sceptyków, mających poczucie humoru, zdolności telepatyczne, popadające w obłęd i tworzące własną religię. Dlaczego roboty nagle przestają pracować i zaczynają tańczyć? Jak wykryć wśród kilkudziesięciu jednakowych robotów, kłamcę, który podburza inne roboty? Jak rozpoznać robota, który jest sobowtórem człowieka? Przy okazji prowokuje pytania o istotę człowieczeństwa.
Według mnie należy te opowieści traktować, jako bajki o robotach, gdyż w każdej jest jakiś morał. Opowiadania są dynamiczne, dowcipne, zaskakujące, napisane w sposób przystępny dla wszystkich czytelników. Słuchając ich, bawiłam się świetnie. Ciekawe są „Kłamca” i „Rozum”.

Isaac Asimov tworząc w 1950 roku zbiór opowiadań „Ja robot” wszedł na stałe do historii literatury i wywarł olbrzymi wpływ na następne pokolenia pisarzy fantastyki naukowej. Każdy interesujący się fantastyką naukową zna stworzone przez autora „Trzy prawa robotyki”:
1. Robot nie może skrzywdzić człowieka, ani przez zaniechanie działania dopuścić, aby człowiek doznał...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Ja, Robot" to książka wybitna. Nie ma w tym stwierdzeniu przesady. Isaac Asimov był wizjonerem a zbiór opowiadań o robotach jest jest przejawem jego geniuszu. Książka powstała w 1950 roku! To szmat czasu (1 szmat = 10 ścier) a mimo to opowiadania mogą stać się i inspiracją jak i przestrogą dla ludzkości. Do jego "praw robotyki" odnoszą się współcześnie naukowcy i traktują je poważnie. Już dzisiaj powstają seks-roboty (poszukajcie tematu w Sieci!) które nie tylko wyglądają ale zachowują się jak człowiek (inną sprawą jest głos co poniektórych feministek, które żądają by seks-roboty potrafiły odmawiać zbliżenia, kiedy nie będą miały na to ochoty). Zatem to już nie jest fikcja literacka, jesteśmy świadkami rewolucji. Książka "Ja, Robot" może nas wiele nauczyć i to nie tylko o robotach ale o nas samych.

Owszem, czasami fabuła trąci myszką - powszechne palenie papierosów, stosy kartek i dokumentów, brak komputerów personalnych. Ale to nie na tym skupia się wizja Asimova.

Chyba najlepszym, IMO, opowiadaniem jest "Powód". Doskonałe! Bardzo przypomina mi... ludzi, którzy postępują jak QT-1. Różnej maści "sceptycy" czy "płaskoziemcy" z kompleksem wyższości i efektem Dunninga-Krugera.

Każde opowiadanie coś niesie, każde daje do myślenia. Jedno mi tylko nie dawało spokoju... daty. Daty które dla nas są już przeszłością. A ja urodziłem się nawet wcześniej niż Susan Calvin, która umarła mając (w książce) 82 lata. Może technologia rozwija się wolniej niż zakładali to fantaści w latach 50' albo dokonała się na polu o którym nie mieli pojęcia (np. komunikacja, komputeryzacja). Ja jednak wciąż wierzę, że osobliwość technologiczna wyłoni się jeszcze za mojego życia. I wciąż czekam :)

"Ja, Robot" to książka wybitna. Nie ma w tym stwierdzeniu przesady. Isaac Asimov był wizjonerem a zbiór opowiadań o robotach jest jest przejawem jego geniuszu. Książka powstała w 1950 roku! To szmat czasu (1 szmat = 10 ścier) a mimo to opowiadania mogą stać się i inspiracją jak i przestrogą dla ludzkości. Do jego "praw robotyki" odnoszą się współcześnie naukowcy i traktują...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

(...)
Kto z was był pod wrażeniem wizji przedstawionej w filmie „Ja, robot” z 2004 roku? Ja byłam, więc nic dziwnego, że w końcu skorzystałam z nadarzającej się okazji i przeczytałam jej pierwowzór. Ale spodziewając się historii z filmu zostałam zaskoczona po raz wtóry dostając zupełnie inną opowieść. A nawet dziewięć opowieści, ponieważ „Ja, robot” Isaaca Asimova jest zbiorem opowiadań, których narratorką jest Susan Calvin – robotopsycholog.

W otaczającym nas świecie wydaje się to dziwnym zawodem, jednak w alternatywnej rzeczywistości Asimova, to całkiem odpowiedzialne zajęcie. Wspominam o alternatywnej rzeczywistości, ponieważ książka opublikowana w 1950 roku roztaczała wizję obecnych czasów. Innych niż dzisiejsze, bardziej zaawansowane pod kątem robotyki oraz podbijania kosmosu.

Opowiadań jest dziewięć i każde porusza nieco inny problem. Chociaż…może problem jest jeden, tylko ukazany z tak różnych perspektyw wydaje się mnogi?

Poruszamy się po świecie, w którym w początkowej fazie mamy roboty niańki. Muszę przyznać, że opowiadanie poświęcone temu tematowi było najbardziej poruszające i troszkę chwytające za serce. Pozostałe osiem skupiały się raczej na dylematach bardziej etycznych. Na problemach, jakie może ze sobą nieść rozwój sztucznej inteligencji – zwłaszcza, jeżeli inteligencja ta będzie miała więcej wspólnego z tą ludzką niż byśmy sobie tego życzyli.

Człowieka z „ery papieru”, kompletnie atechnicznego – takiego jak ja, który w dodatku lubi rozmyślać nad ciężkimi dylematami wizja świata pełnego robotów o tak rozwiniętych mózgach przeraża. Cieszę się, że raczej nie przyjdzie mi żyć w świecie, w którym pytanie o granice człowieczeństwa rozszerzy się z ich granic do początków.

Oczywiście nie mogę tu nie porównać tej książki do „Maszyn takich jak ja”. I może to kogoś zaskoczyć jednak pomimo upływu czasu „Ja, robot” jest zdecydowanie lepszą pozycją. Może nie ma zbyt wielu zapierających pierś opisów, jednak jest bardziej dynamiczna, dzieje się więcej i wymaga od czytelnika zastanowienia się nad większą ilością trudnych pytań.

Pomimo tego, że daty już się nie zgadzają i raczej w 2021 nie będziemy wydobywać selenu na asteroidach, to uważam, że „Ja, robot” przetrwał próbę czasu. Jasne, ma swoje wady – chciałabym, aby autor mniej skupiał się na aspekcie technicznym, a bardziej na „życiu” wewnętrznym robotów – zwłaszcza ich niektórych modeli – jednak patrząc na ilość inspiracji, jakie ze sobą niesie trzeba jej oddać, że to mocna pozycja w swoim gatunku. Przynajmniej w opinii osoby, która stosunkowo rzadko po niego sięga.

Polecam wam zapoznanie się z tymi opowiadaniami. I mimo, że ostatnie uważam za najsłabsze…no może jeszcze to umieranie na statku… to całość daje radę. Nie powinna was zanudzić na śmierć, a jednocześnie autor miał na tyle szacunku do czytelnika, że ten nie czuje się robiony w bambuko czytając naiwności, tak jak to miało miejsce w trylogii poświęconej mrówkom.

(...)
Kto z was był pod wrażeniem wizji przedstawionej w filmie „Ja, robot” z 2004 roku? Ja byłam, więc nic dziwnego, że w końcu skorzystałam z nadarzającej się okazji i przeczytałam jej pierwowzór. Ale spodziewając się historii z filmu zostałam zaskoczona po raz wtóry dostając zupełnie inną opowieść. A nawet dziewięć opowieści, ponieważ „Ja, robot” Isaaca Asimova jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opowiadania, które w zasadzie otwierają wielki cykl książek Asimova z uniwersum Fundacji.
"Ja, Robot" Stanowi jednak przyjemną, zamkniętą całość i nie trzeba się nastawiać od razu na przeczytanie wszystkich książek z cyklu.
Asimov stworzył 3 prawa robotyki, które na pierwszy rzut oka są nieskazitelne, a potem w swoich opowiadaniach pokazuje, że maszyny mogą zinterpretować je inaczej, niż ludzie by tego chcieli. Każde opowiadanie stanowi więc coś w rodzaju "zagadki".
Super!

Opowiadania, które w zasadzie otwierają wielki cykl książek Asimova z uniwersum Fundacji.
"Ja, Robot" Stanowi jednak przyjemną, zamkniętą całość i nie trzeba się nastawiać od razu na przeczytanie wszystkich książek z cyklu.
Asimov stworzył 3 prawa robotyki, które na pierwszy rzut oka są nieskazitelne, a potem w swoich opowiadaniach pokazuje, że maszyny mogą zinterpretować...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Każdy czasami potrzebuje odmiany, zupełnie innej gatunkowo literatury niż jego ulubiona. Nie inaczej jest ze mną. Gatunkiem w którym nie gustuję, aczkolwiek, czasem czytuję jest fantasy oraz science fiction. Tym razem wybór mój padł na książkę Isaaca Asimova pt. '' Ja, robot ''. Autor, jak do tej pory, zupełnie mi nieznany, chociaż już klasyk niemal kultowy.Książka natomiast, jak się okazuje jest tomem 0.1 cyklu '' Roboty ". Jest to zbiór dziewięciu opowiadań opublikowany po raz pierwszy 70 lat temu. Jak więc widzicie ma już swoje słuszne lata i niektórzy czytelnicy próbują z treści wyciągać informacje które się sprawdziły, a które pozostały chybione . Nie bardzo rozumiem czemu miałoby to służyć, ale nie przeczę że może być dobrą zabawą .

Ja osobiście nie bawiłam się w ten sposób, przeczytałam te opowiadania z czystej ciekawości i jak już wspomniałam w ramach oddechu od innych gatunków. Wszystkie te opowiadania scala postać doktor, robopsycholog Susan Calvin, która opowiada dziennikarzowi różne historie związane z robotami ich współpracą z ludźmi i przede wszystkim przestrzegania, albo i nie, trzech praw robotyki, regulujących współistnienie ludzi i robotów . W swoich opowiadaniach autor próbuje też ukazać niechęć części ludzkości do współdzielenia świata z robotami . Ich strach i obawy związane z tym, krótko mówiąc, że może nam to bokiem wyjść, a nawet możemy się obudzić z przysłowiową ręką w nocniku.

Czy obawy są słuszne ? Trudno to jeszcze dziś stwierdzić, wszak jeszcze nie współistniejemy z robotami w takim stopniu, jak opisuje to Asimov, jednak przyznać trzeba iż problem ten jest dużo bardziej aktualny niż był te 70 lat temu kiedy opowiadania powstawały. Książkę czytało się nieźle chociaż te ciągłe powtórki owych sławetnych trzech praw robotyki, czasami mnie irytowały.

Z dziewięciu opowiadań mi osobiście najbardziej podobały się dwa, no może trzy :

Opowiadanie 1 - '' Robbie '' - o robocie niani o imieniu Robbie, który uwielbiał słuchać bajek, głównie tej o Kopciuszku .

Opowiadanie 4 - '' Rozum '' - które opowiada o tym jak wygląda fanatyzm i jego powstawanie w ''rozumie '' robotów.

Opowiadanie 6 - '' Kłamca '' - O robocie o imieniu Herbie który by nie krzywdzić ludzi mówił im dokładnie to co chcieli usłyszeć

Ale polecam przeczytać całość reszta opowiadań w moim odczuciu jest nieco gorsza, ale przecież , co kto lubi i jak to się mówi '' Nie to ładne co ładne, ale to co się komu spodoba ''. Więc może wam spodobają się inne opowiadania niż mi, jestem ciekawa waszego zdania.

Każdy czasami potrzebuje odmiany, zupełnie innej gatunkowo literatury niż jego ulubiona. Nie inaczej jest ze mną. Gatunkiem w którym nie gustuję, aczkolwiek, czasem czytuję jest fantasy oraz science fiction. Tym razem wybór mój padł na książkę Isaaca Asimova pt. '' Ja, robot ''. Autor, jak do tej pory, zupełnie mi nieznany, chociaż już klasyk niemal kultowy.Książka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to