Książka, pozwalająca zmienić, przynajmniej na czas czytania, perspektywę. Manicheizm znany u nas jako etykietka poglądów o dualizmie człowieka i złu zakorzenionym w materii i cielesności, gdyby podążyć za opowieścią autora - tylko w krzywym zwierciadle odbija przesłanie Maniego.
Jest to też próba wydestylowania, chciałoby się napisać: zarzewia tej wiary ze szlamu zniekształceń rozprzestrzenianych prze niechętnych mu współczesnych –magów Zoroastryzmu oficjalnie wyznawanego przez Sasanidów jak i późniejszych tropicieli niebezpiecznych sekt. Pozostawiając na boku dyskusję o niebezpieczeństwach i herezjach manicheizmu, odrywając go od osoby, z którą jest utożsamiana, Maalouf podkreśla i wydobywa swoistą ponadreligijność tego Apostoła Jezusa Chrystusa jak podobno o sobie mówił. Przedstawia swojego bohatera jako proroka nieszczęsnej walki między religiami i konieczności poszukiwania pokoju między nimi, bo „stronnicy zazdrosnych bogów przygotowują się do ataku na świat, by wszędzie ustanowić religię nietolerancji". Wydobywa też, oczywiście, metaforę światła, którą każdy człowiek oprócz ciemności, nosi w sobie. „Czyż nie powiedział pewnego dnia, że w Ogrodach światła wszystko będzie zapachem i kolorem, że nic nie pozostanie substancją?”
Być może z takich stwierdzeń wysnuto potem wnioski o tym, że ciało i materia są wg niego godne pogardy? A może jednak rzeczywiście takie poglądy wyrażał? Spekuluje się przecież, że dorastał w gaju palmowym wśród wyznawców sekty „Halle Heware”, co znaczy po aramejsku „Białe Szaty”. Zgromadzenia mężczyzn, którzy ogniskowali swoje życie i rytuały wokół pojęcia czystości. Nieczystość wtedy była zdaje się pojęciem mocno sensualnym i w pierwszej kolejności kojarzyła się z tymi zanurzonymi w materii kobietami. One były synonimem świata poza porządaną kategorią, od którego należy się odgrodzić. „To co kobiece jest zakazane, a to co zakazane jest kobiece; dla owych mężczyzn tkwiła w tym jakaś doskonała równoważność”.
Odchodząc z sekty wg tej swobodnej rekonstrukcji-opowieści Mani miał uznać, że tak rozumiana czystość jego byłych pobratymców jest tylko „próżnością i perwersją”.
Co by nie powiedzieć o tej książce, próbuje rozklejać zastane zlepy znaczeniowe i przesuwać perspektywę– choćby taką dosłowną geograficzną. Można poczytać o świecie, dla którego „Zachód” to królestwa Aksum i Armenii…

Książka, pozwalająca zmienić, przynajmniej na czas czytania, perspektywę. Manicheizm znany u nas jako etykietka poglądów o dualizmie człowieka i złu zakorzenionym w materii i cielesności, gdyby podążyć za opowieścią autora - tylko w krzywym zwierciadle odbija przesłanie Maniego.
Jest to też próba wydestylowania, chciałoby się napisać: zarzewia tej wiary ze szlamu...