Wichrowe wzgórza

Zimna opowieść, pełna niesprawiedliwości rozwianych wokół jej bohaterów, wprowadza w przygnębiający nastrój, pomimo którego nie sposób nie rozważać jej losów po odłożeniu na półkę. To pewnie za sprawą swoistej metafizyki, która nie pozostawia czytelnika takim samym, jakim był przed poznaniem tej tajemniczej historii.

Zimna opowieść, pełna niesprawiedliwości rozwianych wokół jej bohaterów, wprowadza w przygnębiający nastrój, pomimo którego nie sposób nie rozważać jej losów po odłożeniu na półkę. To pewnie za sprawą swoistej metafizyki, która nie pozostawia czytelnika takim samym, jakim był przed poznaniem tej tajemniczej historii.

Kiedy czytałam opis "Wichrowych wzgórz" raczej nie spodziewałam się tego co na mnie czekało pośród stron. Ponieważ wcześniej czytałam spokojną i przyjemną "Agnes Grey" nie spodziewałam się, że tutaj nastąpi taka spontaniczna akcja. Nie chcę oczywiście mówić, że "Wichrowe wzgórza" są nieprzyjemne, ale są strasznie spontaniczne i kilka razy zdarzyło mi się zgubić w akcji. Z początku nic nie rozumiałam, myliła mi się Cathy Heathcliff z Cathy Ernshaw. Dopiero później załapałam o co chodzi. Historia jest rzeczywiście dzika. Bardzo dzika, a charaktery bohaterów barwne i również dzikie.
Moja opinia dla tej książki jest bardzo dobra. Książka jest wciągająca i niesamowicie ciekawa. Godna polecenia :)

Kiedy czytałam opis "Wichrowych wzgórz" raczej nie spodziewałam się tego co na mnie czekało pośród stron. Ponieważ wcześniej czytałam spokojną i przyjemną "Agnes Grey" nie spodziewałam się, że tutaj nastąpi taka spontaniczna akcja. Nie chcę oczywiście mówić, że "Wichrowe wzgórza" są nieprzyjemne, ale są strasznie spontaniczne i kilka razy zdarzyło mi się zgubić w akcji. Z...

🍂🤎W 1847 roku “Wichrowe Wzgórza” zostały odebrane jako dość kontrowersyjne dzieło 🤔. Jedna recenzja głosiła: “Jak człowiek mógł podjąć próbę napisania takiej książki jak ta, nie popełniając samobójstwa przed ukończeniem kilkunastu rozdziałów, jest tajemnicą. Jest to mieszanka wulgarnej deprawacji i nienaturalnych okropności”.(😶😆)

🍂📖… A to wszystko za sprawą historii Heathcliffa — tajemniczego przybłędy o wyrafinowanym okrucieństwie, który był jak "opętany przez coś diabelskiego" 👹— i niestabilnej emocjonalnie Catherine Earnshaw. Ich losy splatają się pewnej burzliwej nocy (a może to był słoneczny dzień, nie pamietam 🤪), gdy Heathcliff trafia pod dach Państwa Earnshaw — i tak zaczyna się powieść o szatańskiej miłości...

🍂🕯Owa “Szatańska miłość” [jest to również pierwszy tytuł polskiego wydania z ‘29r.] to dość dynamiczna, oszczędna w opisach, powieść przepełniona mrocznym klimatem, unoszącym się wraz z mgłą nad posępnymi wrzosowiskami i szaleństwem, które wisi nad bohaterami i dusi ich po cichu 🤫— a całość spowija upłynniająca się granica między miłością a nienawiścią.

🍂🕯Pierwsze podejście do tego tytułu było pudłem; teraz bardzo udane. Może trzeba czekać na odpowiednią fazę księżyca🌜, żeby czytać tę książkę, huh? Dajcie jej szansę.

➡️TL;DR: Kopnięci bohaterowie + zamglone wrzosowiska = I like it 👌🏻.

[Opinia pochodzi z mojego profilu na instagramie @byly.sobie.ksiazki]

🍂🤎W 1847 roku “Wichrowe Wzgórza” zostały odebrane jako dość kontrowersyjne dzieło 🤔. Jedna recenzja głosiła: “Jak człowiek mógł podjąć próbę napisania takiej książki jak ta, nie popełniając samobójstwa przed ukończeniem kilkunastu rozdziałów, jest tajemnicą. Jest to mieszanka wulgarnej deprawacji i nienaturalnych okropności”.(😶😆)

🍂📖… A to wszystko za sprawą historii...

Z tą książką chyba jest tak, że albo jest się jej wielkim fanem, albo nie. I ja jestem zdecydowanie w tej drugiej grupie. Być może błędem było posiadanie wobec niej wielkich oczekiwań, a takie właśnie miałam. Tymczasem, powieść nie wzbudziła we mnie większych emocji, choć sama o nich traktuje - o najgłębszych namiętnościach, które potrafią zawładnąć ludzkim życiem. Nie polubiłam żadnej bohaterki ani żadnego bohatera. Jedyne, co mnie zaciekawiło, to sposób narracji. Mamy do czynienia z opowieścią w opowieści - dość rzadko obecnie spotykaną formą podania treści. Dla wytrwałych i zdeterminowanych :)

Z tą książką chyba jest tak, że albo jest się jej wielkim fanem, albo nie. I ja jestem zdecydowanie w tej drugiej grupie. Być może błędem było posiadanie wobec niej wielkich oczekiwań, a takie właśnie miałam. Tymczasem, powieść nie wzbudziła we mnie większych emocji, choć sama o nich traktuje - o najgłębszych namiętnościach, które potrafią zawładnąć ludzkim życiem. Nie...

Moja ukochana powieść. Nigdy mi się nie znudzi, a czytałam chyba już ze sto razy. Klasyka, której nie można nie znać. Heathcliff i Catherine to moja ulubiona para literacka, nie dlatego, że jest cukierkowa, nawet nie dlatego, że jest tragiczna, ale dlatego, że jest wiarygodna. Emocjonalna i egoistyczna i w swojej emocjonalności i egoizmie na wskroś prawdziwa. Są jak greccy bohaterowie tragedii - jakiekolwiek decyzje by podjęli, czy byliby razem, czy nie, nie byliby szczęśliwi. Wybrali najgorzej, bo unieszczęśliwili i zniszczyli nie tylko siebie wzajemnie, ale i innych. Mimo ich błędów - współczuję im, bo sama jestem wolnym duchem i wiem, ile trzeba poświęcić z siebie, by nie ranić ludzi wokół. Bohaterom zabrakło tego poświęcenia, w pewnym momencie zaczęli myśleć tylko o sobie. To książka, która skłania do refleksji.

Moja ukochana powieść. Nigdy mi się nie znudzi, a czytałam chyba już ze sto razy. Klasyka, której nie można nie znać. Heathcliff i Catherine to moja ulubiona para literacka, nie dlatego, że jest cukierkowa, nawet nie dlatego, że jest tragiczna, ale dlatego, że jest wiarygodna. Emocjonalna i egoistyczna i w swojej emocjonalności i egoizmie na wskroś prawdziwa. Są jak greccy...

Gdy brałam tę książkę do ręki to spodziewałam się bardzo wielu rzeczy ale na pewno nie tego co znalazłam w środku. Przem0c psychiczna/ fizyczna, schiz0frenia, szaleństw0, maltr3towanie, desp0tyzm, alkoh0lizm, psych0za - te wszystkie zachowania patologiczne aż krzyczały w tej książce. Do tego wieczne intrygi i knowania, malwersacje i przekręty mające na celu poniżenie i całkowite zniszczenie znienawidzonego przeciwnika. Ze stron tej książki wypływa sam jad. Nie pamiętam też kiedy - i czy w ogóle - jakaś książka miała tak mroczne postacie których nie dało się polubić. Bohaterowie w WW można tylko nienawidzić za ich upór, dumę, ślepotę na krzywdę innych. Nie dziwię się że ta książka mogła w swoich czasach uchodzić wręcz za bluźnierczą. Nawet na te czasy ilość zła jaka tam jest niejednego pewnie przyprawi o palpitacje a co dopiero kilkadziesiąt lat temu!

Z drugiej strony książka nie jest idealna. Denerwowało mnie pobłażanie Nelly i wszystkich dookoła Heathcliffowi - facet się wygrażał, knuł i robił co mu się żywnie podobało a w zamian słyszał tylko, że jest draniem/ łotrem. Gdzie jakiś konstabl, ktokolwiek? Nikt nie miał odwagi mu podskoczyć, jedynie Izabella miała "jaja" i zrobiła to co zrobiła gdy nadarzyła się ku temu okazja. Cała reszta tylko gada. Zero czynu. Rozgromił mnie też Hindley - najpierw chwali się bronią i rzuca groźby a jak przychodzi co do czego to tej broni nawet użyć nie umie. Poważnie? Do tego zachowania Nelly pod koniec były irytujące - miałam wrażenie, że przez jej kilkukrotne ociąganie się z informacjami i chęć bycia uczciwym, sama nieświadomie pomogła Heathcliffowi.

Ogółem książką nie jest bez wad ale jeśli tylko dacie jej szansę to poznacie historię w której kocha się do szaleństwa oraz nienawidzi z całej duszy. Polecam!

Gdy brałam tę książkę do ręki to spodziewałam się bardzo wielu rzeczy ale na pewno nie tego co znalazłam w środku. Przem0c psychiczna/ fizyczna, schiz0frenia, szaleństw0, maltr3towanie, desp0tyzm, alkoh0lizm, psych0za - te wszystkie zachowania patologiczne aż krzyczały w tej książce. Do tego wieczne intrygi i knowania, malwersacje i przekręty mające na celu poniżenie i...

Bardzo ciężko było mi wysłuchać audiobooka do końca, naprawdę chciałam mieć te książkę juz za sobą. Wiele osób pisze, że wichrowe wzgorza ich wstrząsnęły lub wywołały jakieś emocje, a ja mam zupełnie odwrotnie. Nie poczułam żadnych emocji oprócz nudy, może trochę poruszył mnie koniec.

Bardzo ciężko było mi wysłuchać audiobooka do końca, naprawdę chciałam mieć te książkę juz za sobą. Wiele osób pisze, że wichrowe wzgorza ich wstrząsnęły lub wywołały jakieś emocje, a ja mam zupełnie odwrotnie. Nie poczułam żadnych emocji oprócz nudy, może trochę poruszył mnie koniec.

Jest okropna, ale i jednocześnie wspaniała – w wielu momentach wściekałam się na bohaterów, irytowałam. Współczułam, by za chwilę zwyzywać. Skomplikowana, momentami bardzo chaotyczna i cały czas mroczna, ale to chyba tą tajemniczością Emily kupiła mnie najbardziej. Na pewno do niej wrócę, bo jestem pewna, że wraz z kolejnym przeczytaniem jej, wyciągnę następne wnioski i dostrzegę więcej.

Jest okropna, ale i jednocześnie wspaniała – w wielu momentach wściekałam się na bohaterów, irytowałam. Współczułam, by za chwilę zwyzywać. Skomplikowana, momentami bardzo chaotyczna i cały czas mroczna, ale to chyba tą tajemniczością Emily kupiła mnie najbardziej. Na pewno do niej wrócę, bo jestem pewna, że wraz z kolejnym przeczytaniem jej, wyciągnę następne wnioski i...

Książkę przeczytałam dawno temu, chyba w liceum. Pamiętam, że przeczytałam całą w jedną noc i to chyba najlepiej świadczy jakie wywarła na mnie wrażenie. Rano przed szkołą siedziałam zapłakana. Zdecydowanie jedna z moich ukochanych książek.

Książkę przeczytałam dawno temu, chyba w liceum. Pamiętam, że przeczytałam całą w jedną noc i to chyba najlepiej świadczy jakie wywarła na mnie wrażenie. Rano przed szkołą siedziałam zapłakana. Zdecydowanie jedna z moich ukochanych książek.

https://www.lifestylegirl.pl/2022/08/wichrowe-wzgorza-emily-bronte-recenzja.html

https://www.lifestylegirl.pl/2022/08/wichrowe-wzgorza-emily-bronte-recenzja.html