Wichrowe wzgórza

To jedna z moich ulubionych książek. Czytałam ją z wypiekami na twarzy. Piękna opowieść o wyjątkowej miłości.

To jedna z moich ulubionych książek. Czytałam ją z wypiekami na twarzy. Piękna opowieść o wyjątkowej miłości.

Pokaż mimo to

Wichrowe Wzgórza, zachęcony poniekąd pięknym wydaniem, zakupiłem już prawie dwa lata temu, jednak dopiero niedawno zdecydowałem się na wzięcie lektury do ręki. Swoją przygodę z twórczością sióstr Brontë zacząłem od prawdopodobnie najwyższego możliwego poziomu - i nie żałuję, gdyż zapoznałem się w ten sposób z jedną z najwspanialszych powieści jakie kiedykolwiek miano okazję wydać.

Nie zaskakują mnie względnie negatywne recenzje Wichrowych Wzgórz - to nie jest dzieło po którym należy spodziewać się dawki stoickiego spokoju i historii miłosnej na miarę Jane Austen. Książka Emily Brontë, w przeciwieństwie do tego co sugeruje opis, uwydatnia głównie najciemniejsze aspekty ludzkiej natury, które autorka, w niezwykle umiejętny sposób, podkręca do granic absurdu i totalnego zgorszenia. Miłość, o której w opisie również mowa, jest głównie dodatkiem do okrucieństwa, jakim ocieka cała historia. Jej siła stanowi źródło tragizmu wdzierającego się w życie bohaterów oraz odkrywa ich największe wady - oczywiście do momentu, w którym równowaga w powieści nie zostaje przywrócona. Fabuła, którą buduje autorka jest nieziemsko fascynująca, wstrząsająca i wielowarstwowa - wywarła na mnie pioronujące wrażenie, którego nie sposób jest się pozbyć.

Emily nie tylko mistrzowsko zbudowała koncept samej historii, ale równie pięknie udało jej się go ubrać w ramy powieści - po pierwsze, Wichrowe Wzgórza będą prawdziwym rajem dla osób spotrzegawczych i wyczulonych na szczegóły; już na pierwszych stronach mamy doczynienia z elementami oraz zachowaniami bohaterów, które zostaną omówione w dalszych częściach powieści. Fabuła utworu czy usposobienia bohaterów nie opierają się na czystym przypadku. Wszystko z czym mamy doczynia, znajduje swoje logiczne wytłumaczenie, a sam utwór został zaplanowany z największą możliwą starannością. Szansa na powtórzenie się całej historii, również poparta jest konkretnym ciągiem przyczynowo-skutkowym co prowdzi do narodzenia się ciekawej symboliki, w kontekście przeszłych wydarzeń, a jest nią sama relacja Katy z Haretonem oraz wprowadzenie postaci Lockwooda.

Trzeba również zwrócić uwagę na interesujący sposób poprowadzenia przez autorkę narracji. Przez całą powieść mamy doczynienia z kilkoma narratorami - punktem zapalnym okazuje się być Ellen Dean, której rozległa opowieść jest jak rdzeń utworu, który dopuszcza do głosu następnych bohaterów; mimo to postać Ellen jest odpowiednio kontrolowana. Zagłębiamy się w najważniejsze wydarzenia i nie mamy styczności z sytuacją w której Dean zyskuje prawdziwą wszechwiedzę. Perspektywa gospodyni nie zostaje również pozbawiona jej własnych uprzedzeń czy poglądów, dzięki czemu pozostaje ona jak najbardziej naturalna. Na niekorzyść książki działa jednak poczucie, że taki sposób przedstawienia historii pozbawia nas dokładnego wejścia w skórę konkretnych postaci i przebadania ich (czego momentami mi zabrakło).

Wichrowe Wzgórza nie tylko sprostały moim oczekiwaniom, ale skutecznie podsyciły chęć zapoznania się z resztą twórczości jej sióstr. Czuję, że dziele Emily Brontë jeszcze wielokrotnie uda się trafić w moje ręce.

Wichrowe Wzgórza, zachęcony poniekąd pięknym wydaniem, zakupiłem już prawie dwa lata temu, jednak dopiero niedawno zdecydowałem się na wzięcie lektury do ręki. Swoją przygodę z twórczością sióstr Brontë zacząłem od prawdopodobnie najwyższego możliwego poziomu - i nie żałuję, gdyż zapoznałem się w ten sposób z jedną z najwspanialszych powieści jakie kiedykolwiek miano okazję...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka, która przyciągnęła mnie .. przepięknym wydaniem. Pierwsza lektura z mojego "klasycznego wyzwania" (przeczytać jedną pozycję z klasyki w miesiącu). Powieść opisuje bardzo skomplikowane życie bohaterów, ich podejście do miłości czy rodziny. Prawie wszyscy zostali wykreowani na negatywne postacie , którymi żądzą ludzkie namiętności.

Klasyka, która przyciągnęła mnie .. przepięknym wydaniem. Pierwsza lektura z mojego "klasycznego wyzwania" (przeczytać jedną pozycję z klasyki w miesiącu). Powieść opisuje bardzo skomplikowane życie bohaterów, ich podejście do miłości czy rodziny. Prawie wszyscy zostali wykreowani na negatywne postacie , którymi żądzą ludzkie namiętności.

Pokaż mimo to

"Wichrowe wzgórza" to powieść frustrująca, ale całej tej frustracji po prostu nie warta. Podziwiam ludzi, którzy znaleźli coś wartościowego w tej lekturze, ja niestety do nich nie należę.

"Wichrowe wzgórza" to powieść frustrująca, ale całej tej frustracji po prostu nie warta. Podziwiam ludzi, którzy znaleźli coś wartościowego w tej lekturze, ja niestety do nich nie należę.

Pokaż mimo to

„Wielka powieść o jeszcze większej miłości”, mówili. „Historia ogromnego, lecz tragicznego afektu”, dodawali. Oczywiście kłamali. Wichrowe wzgórza to obraz toksycznego uczucia, jakie łączy… rodzeństwo. Na szczęście przysposobione, choć i tak całość ociera się o patologię.

W młodości cygański przybłęda Heathcliff zostaje przygarnięty przez zamożną rodzinę Earnshawów. Dorasta w tytułowych Wichrowych Wzgórzach i obdarza odwzajemnionym uczuciem swoją siostrę i towarzyszkę dziecięcych zabaw, Katarzynę. Jej brat, Hindley, chłopca wręcz nienawidzi. Dlatego po śmierci ojca upokarza go na każdym kroku i z brata zamienia w służącego. Durnego parobka bez szans na jakikolwiek rozwój. Właśnie to sprawia, że gdy Katarzyna dorasta, wybiera innego mężczyznę, Lintona. Eleganckiego, dobrze wychowanego, oczytanego. Innego niż jej przaśny Heathcliff. Ten znika z Wichrowych Wzgórz i po trzech latach wraca. Z pieniędzmi i planem zemsty.

U podłoża tej historii bez wątpienia leży miłość, lecz bardzo szybko zamienia się w chorobliwą nienawiść. Wichrowe Wzgórza to na dobrą sprawę właśnie historia nienawiści. Hindley nienawidzi Heathcliffa. Heathcliff nienawidzi Hindleya. Z czasem Katarzyna zaczyna nienawidzić Liptona. Wszyscy momentami nienawidzą Nelly, służącej będącej współnarratorką powieści. Owa nienawiść wymieszana z miłością przechodzi na kolejne pokolenia, które też się nienawidzi. Do tego dodać trzeba jeszcze chorobliwe ataki szału, niekiedy może i przerażające, ale czasami komiczne.

Czy bohaterów da się lubić? Nelly owszem, podobnie jak mężczyznę, który wysłuchuje jej historii. Pozostali służący kręcący się po kartach powieści są tak nieprzyjemni, że aż dziwne, że ktokolwiek trzyma ich na służbie. Heathcliff jest kanalią, zimnym, surowym, okrutnym draniem. Katarzyna jest wariatką i histeryczką. Hindley to drań. Lipton jest mydłkiem, zaś młodsze pokolenie – wywodzące się z trudnych przecież rodzin – ma skrzywienia, które często dają o sobie znać.

Wichrowe Wzgórza warto przeczytać. To klasyka i zarazem jedyna powieść w dorobku Emily Bronte. Rzecz mroczna i niepokojąca, wręcz gotycka, dobrze budująca klimat wrzosowisk północnej Anglii. Resztę robi legenda – autorka napisała tę historię, popijając wodę zanieczyszczoną rozkładającymi się na pobliskim cmentarzu ciałami. W kolejnym roku zmarła, podobnie jak jej brat Branwell…

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/

„Wielka powieść o jeszcze większej miłości”, mówili. „Historia ogromnego, lecz tragicznego afektu”, dodawali. Oczywiście kłamali. Wichrowe wzgórza to obraz toksycznego uczucia, jakie łączy… rodzeństwo. Na szczęście przysposobione, choć i tak całość ociera się o patologię.

W młodości cygański przybłęda Heathcliff zostaje przygarnięty przez zamożną rodzinę Earnshawów....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Krzyki, wyzwiska, patologia. Jeśli ktoś to nazywa namiętnością, to nie mam pytań...

Krzyki, wyzwiska, patologia. Jeśli ktoś to nazywa namiętnością, to nie mam pytań...

Pokaż mimo to

Instagram: @ksiazkowe_opowiesci

🌸 "Wichrowe wzgórza" to historia, która jest kwintesencją tego jak miłość, a później odrzucenie może doprowadzić człowieka to rozpaczy, mściwości, szaleństwa, a w końcu śmierci w rozpaczy.

🌸 Ta historia to opis walki o akceptację, życia w niepewności i tego, jak poniżenie może odbić się na człowieku. To opis tego jak gorycz może kształtować.

🌸 Ta historia opowiada o tych najgorszych rzeczach, które kryją w sobie ludzie, o tej ciemnej i okrutnej stronie ludzkiej natury.

🌸 Ta historia wzbudza tak wielkie emocje, że kocham ją mimo że z całego serca jej nienawidzę.

🌸 Ta historia jest warta tego by dalej o niej mówić, czytać ją i po po prostu ją przeżywać.

🌺 Polecam z całego serca ❤

Instagram: @ksiazkowe_opowiesci

🌸 "Wichrowe wzgórza" to historia, która jest kwintesencją tego jak miłość, a później odrzucenie może doprowadzić człowieka to rozpaczy, mściwości, szaleństwa, a w końcu śmierci w rozpaczy.

🌸 Ta historia to opis walki o akceptację, życia w niepewności i tego, jak poniżenie może odbić się na człowieku. To opis tego jak gorycz może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie przekonał mnie ani film, ani książka. Co prawda film oglądałam 11 lat temu i kompletnie go nie pamiętam, ale znalazłam ocenę jaką mu wystawiłam. Książka w skrócie jest o zemście i złośliwości. Nie ma tu raczej nic pozytywnego, w bohaterach nie doszukałam się niczego interesującego, fabuła nużąca, nie czyta się tego przyjemnie tylko z grymasem niesmaku na twarzy. Kolejny beznadziejny klasyk uh.

Nie przekonał mnie ani film, ani książka. Co prawda film oglądałam 11 lat temu i kompletnie go nie pamiętam, ale znalazłam ocenę jaką mu wystawiłam. Książka w skrócie jest o zemście i złośliwości. Nie ma tu raczej nic pozytywnego, w bohaterach nie doszukałam się niczego interesującego, fabuła nużąca, nie czyta się tego przyjemnie tylko z grymasem niesmaku na twarzy. Kolejny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

romans grozy

romans grozy

Pokaż mimo to

Książka o miłości? W żadnym wypadku. To książka o tym całkowicie przeciwnym uczuciu, choć powiadają, że od jednego do drugiego jest raptem rzut kamieniem. To książka o nienawiści. Emily Brontë w sposób wręcz mistrzowski, aż momentami niewiarygodny dla kobiecego pióra ówczesnych realiów - stworzyła świat przesiąknięty toksyną i brutalnością. Obdziera ludzką naturę ukazując ją w sposób zezwierzęcony i prymitywny, przedstawiając nam najczarniejsze zakamarki ludzkich dusz. Absurdalne jest to jak tę książkę - tak ponurą, sprawiającą momentami ból - fantastycznie się czyta. Emily to pełnokrwista poetka, język, którym się posługuje jest hipnotyzujący lecz nie pretensjonalny. Dzięki temu, "Wichrowe Wzgórza", choć tak bardzo nasiąknięte ciężarem potwornych emocji - mają w sobie pewną niewytłumaczalną lekkość. Rewelacyjna klasyka.

Książka o miłości? W żadnym wypadku. To książka o tym całkowicie przeciwnym uczuciu, choć powiadają, że od jednego do drugiego jest raptem rzut kamieniem. To książka o nienawiści. Emily Brontë w sposób wręcz mistrzowski, aż momentami niewiarygodny dla kobiecego pióra ówczesnych realiów - stworzyła świat przesiąknięty toksyną i brutalnością. Obdziera ludzką naturę ukazując...

więcej

mniej

Pokaż mimo to