Wichrowe wzgórza

Tytułowe Wichrowe Wzgórza zamieszkuje rodzina Earnshaw. Pan Earnshaw któregoś dnia przywozi do domu małego chłopca, którego znalazł na ulicy. Heathcliff budzi szeroką niechęć wśród domowników, u niektórych nawet obawę. Jednak pan upiera się, aby chłopiec był wychowywany razem z jego córką Katy (Katarzyną). Między dziećmi nawiązuje się przyjazna relacja, która z czasem i wraz z ich dorastaniem przeradza się w wielkie uczucie. Jednak Katarzyna wychodzi za mąż za Edgara Lintona.

Potem nagle Heathcliff znika ze sceny, a kiedy ponownie się na niej pojawia ma spory majątek. Nikt nie wie w jaki sposób go zdobył. Słychać głosy, że zrobił to nielegalnie, ale tak naprawdę nikt nie jest w stanie tego udowodnić. Katarzyna i Heathcliff ponownie się spotykają, oboje nigdy nie zapomnieli o swoim uczuciu do siebie nawzajem. Katy w tym czasie mieszka w sąsiadującym z Wichrowymi Wzgórzami Drozdowym Gnieździe. Kiedy niespodziewanie umiera, jej córką zajmuje się Nelly. A jej córka ma na imię, uwaga... też Katarzyna. Więc w powieści mamy dwie bohaterki, które nazywają się dosłownie tak samo.

Po drodze był jeszcze ciekawy i istotny wątek żony Heathcliffa. Młoda dziewczyna zakochała się w nim i uciekła z domu, aby wyjść za mąż. Niestety, z czasem Izabela przekonała się, że mężczyzna nie jest taki jak go sobie wyobrażała, a zlekceważone przestrogi domowników i Katarzyny były słuszne.

całość na blogu --> https://fikcjawrealu.blogspot.com/2019/12/miosc-na-wrzosowiskach-czyli-wichrowe.html

Tytułowe Wichrowe Wzgórza zamieszkuje rodzina Earnshaw. Pan Earnshaw któregoś dnia przywozi do domu małego chłopca, którego znalazł na ulicy. Heathcliff budzi szeroką niechęć wśród domowników, u niektórych nawet obawę. Jednak pan upiera się, aby chłopiec był wychowywany razem z jego córką Katy (Katarzyną). Między dziećmi nawiązuje się przyjazna relacja, która z czasem i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Magiczna książka, która dosłownie pochłania bez reszty. Emocje targają nami bezlitośnie i na krzywdę bohaterów wołamy o pomstę do nieba. Jedyna taka dotykająca do bólu.

Magiczna książka, która dosłownie pochłania bez reszty. Emocje targają nami bezlitośnie i na krzywdę bohaterów wołamy o pomstę do nieba. Jedyna taka dotykająca do bólu.

Pokaż mimo to

Klasyka gatunku, wspaniałe cytaty!

Klasyka gatunku, wspaniałe cytaty!

Pokaż mimo to

Totalnie nie mój typ literatury, ale przeczytałam jednym tchem. Emocjonujące..

Totalnie nie mój typ literatury, ale przeczytałam jednym tchem. Emocjonujące..

Pokaż mimo to

Czytałam tę książkę jak urzeczona. Każda strona odsłaniała przede mną dalszą historię kapryśnej Katarzyny i mrocznego Heathcliffa, ich przyjaźni, miłości i nienawiści, a także losy ich nieszczęsnych potomków. Z każdą chwilą pogrążałam się w coraz to większej, mrocznej tajemnicy.

To prawda, że Wichrowe Wzgórza obfitują w antypatycznych bohaterów i ponure, wręcz bluźniercze wydarzenia. A jednak dla mnie to cudowna odskocznia od ugładzonych, romantycznych historii z tej epoki! Autorka pisze konkretnie i z cudownym, kąśliwym humorem. Uwielbiam brud, mrok i smród bijący z tej opowieści! Klimat grozy, który towarzyszył mi prawie w każdym rozdziale, jest nie do zastąpienia. Książka jest idealna do czytania pod kołdrą w zimny, jesienny wieczór.

Dodam, że Wichrowe Wzgórza mają ciekawą, nietypową narrację osoby postronnej, służącej, która przeszła przez to wszystko z rodziną Earnshawów i Lintonów. Historia w historii, ale zgrabnie opowiedziana.

Powieść nie będzie podobała się wszystkim, ale dla mnie to perełka gatunku!

Czytałam tę książkę jak urzeczona. Każda strona odsłaniała przede mną dalszą historię kapryśnej Katarzyny i mrocznego Heathcliffa, ich przyjaźni, miłości i nienawiści, a także losy ich nieszczęsnych potomków. Z każdą chwilą pogrążałam się w coraz to większej, mrocznej tajemnicy.

To prawda, że Wichrowe Wzgórza obfitują w antypatycznych bohaterów i ponure, wręcz bluźniercze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałam tę książkę jak urzeczona. Każda strona odsłaniała przede mną dalszą historię kapryśnej Katarzyny i mrocznego Heathcliffa, ich przyjaźni, miłości i nienawiści, a także losy ich nieszczęsnych potomków. Z każdą chwilą pogrążałam się w coraz to większej, mrocznej tajemnicy.

To prawda, że Wichrowe Wzgórza obfitują w antypatycznych bohaterów i ponure, wręcz bluźniercze wydarzenia. A jednak dla mnie to cudowna odskocznia od ugładzonych, romantycznych historii z tej epoki! Autorka pisze konkretnie i z cudownym, kąśliwym humorem. Uwielbiam brud, mrok i smród bijący z tej opowieści! Klimat grozy, który towarzyszył mi prawie w każdym rozdziale, jest nie do zastąpienia. Książka jest idealna do czytania pod kołdrą w zimny, jesienny wieczór.

Dodam, że Wichrowe Wzgórza mają ciekawą, nietypową narrację osoby postronnej, służącej, która przeszła przez to wszystko z rodziną Earnshawów i Lintonów. Historia w historii, ale zgrabnie opowiedziana.

Powieść nie będzie podobała się wszystkim, ale dla mnie to perełka gatunku!

Czytałam tę książkę jak urzeczona. Każda strona odsłaniała przede mną dalszą historię kapryśnej Katarzyny i mrocznego Heathcliffa, ich przyjaźni, miłości i nienawiści, a także losy ich nieszczęsnych potomków. Z każdą chwilą pogrążałam się w coraz to większej, mrocznej tajemnicy.

To prawda, że Wichrowe Wzgórza obfitują w antypatycznych bohaterów i ponure, wręcz bluźniercze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka - przyznam, że nie często do niej sięgam i podeszłam do Wichrowych Wzgórz z lekkim dystansem. Nie sprawia mi przyjemności czytanie słów których na co dzień się już nie używa. Ale ta historia ma to coś. Nie do końca umiem to nazwać. Kipi od emocji. Przeżywałam razem z bohaterami ich rozterki, wściekałam się na ich bierność, łapałam się za głowę przy fragmentach jak się traktuje dzieci. Bałam się rozczarowania, a tu proszę takie zaskoczenie.

Klasyka - przyznam, że nie często do niej sięgam i podeszłam do Wichrowych Wzgórz z lekkim dystansem. Nie sprawia mi przyjemności czytanie słów których na co dzień się już nie używa. Ale ta historia ma to coś. Nie do końca umiem to nazwać. Kipi od emocji. Przeżywałam razem z bohaterami ich rozterki, wściekałam się na ich bierność, łapałam się za głowę przy fragmentach jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka to zdecydowanie arcydzieło literatury światowej. Opisać taką miłość i tak wielką nienawiść może tylko geniusz. Wcale nie dziwię się, że książkę prawdopodobnie napisała Charlotte Bronte wraz ze swym bratem. Charlotta jako jedyna posiadła tak wielki kunszt, że zdolna była napisać coś tak okrutnego i coś tak doskonałego. Książka ma mroczny klimat, lecz taki sam mrok skyrwa się w duszach bohaterów. Nigdy w życiu nie spotkałem się w literaturze z czymś takim. Tu miłość przeplata się ze złem i normalność przeplata się z szaleństwem. Tej książki nigdy nie przewyższy już żadne inne literackie dzieło.

Ta książka to zdecydowanie arcydzieło literatury światowej. Opisać taką miłość i tak wielką nienawiść może tylko geniusz. Wcale nie dziwię się, że książkę prawdopodobnie napisała Charlotte Bronte wraz ze swym bratem. Charlotta jako jedyna posiadła tak wielki kunszt, że zdolna była napisać coś tak okrutnego i coś tak doskonałego. Książka ma mroczny klimat, lecz taki sam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Plejada bohaterów antypatycznych

Nie pamiętam, kiedy ostatni raz czytałam powieść, w której nie polubiłam żadnego z bohaterów. Emily Brontë zafundowała czytelnikom prawdziwą plejadę bohaterów budzących niechęć: egoistycznych, płytkich, popędliwych, mściwych. Naprawdę nikt spośród nich nie wzbudza nawet cienia sympatii – w najlepszym przypadku jest on czytelnikowi obojętny. Czy w obliczu takich warunków lektura "Wichrowych Wzgórz" może sprawiać satysfakcję? I tak, i nie. Największym plusem powieści jest sposób opowiedzenia historii Kate i Heathcliffa. Poznajemy ją z ust służącej – Ellen Dean, która snuje swoją opowieść nowemu pracodawcy. A wiedzieć trzeba, że jest to historia skomplikowana, niejednoznaczna i pełna zwrotów akcji, w której bohaterowie unieszczęśliwiają siebie nawzajem głupimi i egoistycznymi decyzjami. "Wichrowe Wzgórza" to powieść, która pokazuje miłość (ale czy to rzeczywiście miłość?) jako siłę destrukcyjną, która niszczy wszystko i wszystkich, którzy staną jej na drodze – łącznie z głównymi zainteresowanymi. Brontë stworzyła bardzo ciekawą i nieprzewidywalną historię, zbudowała niezwykle duszną i męczącą atmosferę i pod względem technicznym trudno jej cokolwiek zarzucić. Gdybym jednak miała wybrać twórczość jednej z trzech sióstr, zdecydowanie wybrałabym Charlotte i jej "Jane Eyre".

Plejada bohaterów antypatycznych

Nie pamiętam, kiedy ostatni raz czytałam powieść, w której nie polubiłam żadnego z bohaterów. Emily Brontë zafundowała czytelnikom prawdziwą plejadę bohaterów budzących niechęć: egoistycznych, płytkich, popędliwych, mściwych. Naprawdę nikt spośród nich nie wzbudza nawet cienia sympatii – w najlepszym przypadku jest on czytelnikowi obojętny....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka mojej młodości!
Polecam cudowną ekranizację z Juliette Binoche.

Książka mojej młodości!
Polecam cudowną ekranizację z Juliette Binoche.

Pokaż mimo to