W tej części Tarzan jest postacią dalszego planu. Autor skupią się przede wszystkim na jego synu Koraku i serwuje czytelnikom ponownie opowieść o dziecku wychowywanym przez dżunglę. Burroughs tym razem niestety za bardzo popuszcza wodze fantazji i czyni swojego nowego bohatera niemal nadczłowiekiem. Ciężko uwierzyć, że dziecko po kilku miesiącach pobytu w dżungli mogłoby dokonywać tak niewiarygodnych czynów, w tym pokonywać bezproblemowo dorosłych wojowników.

Początkowo całość wydaje się jedynie odgrzewaniem starego kotleta, ale autor wkrótce wprowadza postać Meriem -partnerki Koraka. Jej historia niespodziwanie staje się trzonem powieści i tym samym spycha bohaterskiego Koraka w cień. Nasuwa się wniosek, że tytuł książki powinien raczej brzmieć "Meriem i Korak, syn Tarzana", właśnie w tej kolejności, ponieważ dużo tu o Meriem, trochę o Koraku, niewiele o Tarzanie.

Czwarta część cyklu jest jednak nadal przyjemną historią przygodową, chociaż obfitującą w zbytnie uproszczenia. Dzieje się tu niby sporo, wydarzenia następują ekspresowo jedno po drugim, ale autor nie sili się przy ich okazji na jakieś bardziej rozbudowane opisy. Momentami przez to trochę żal, że wydarzenia, którym można byłoby poświęcić cały rozdział, rozgrywają się w zaledwie jednym lub dwóch akapitach. Jest więc szybko, co nie znaczy oczywiście, że zawsze dynamicznie, za to na pewno, jak to u Burroughs 'a, nie wieje nudą.

W tej części Tarzan jest postacią dalszego planu. Autor skupią się przede wszystkim na jego synu Koraku i serwuje czytelnikom ponownie opowieść o dziecku wychowywanym przez dżunglę. Burroughs tym razem niestety za bardzo popuszcza wodze fantazji i czyni swojego nowego bohatera niemal nadczłowiekiem. Ciężko uwierzyć, że dziecko po kilku miesiącach pobytu w dżungli mogłoby...

Pamiętam, że w moim rodzinnym domu były dwie, czy trzy książki o Tarzanie. Trzeba się było bardzo ostrożnie z nimi obchodzić, gdyż były spuścizną po nieżyjącej cioci, która jeszcze przed wojną kompletowała, drukowane w jednej z gazet, odcinki powieści Edgara Rice'a Burroughs'a. Sama je zszyła i oprawiła, i jakimś cudem przetrwały okupacyjne dni.

Przypominam sobie, jaką frajdą było dla mnie i mojego starszego brata czytanie tych książek, zagłębianie się w afrykańską dżunglę, przeżywanie niepowodzeń wyprawy, narodzin małego lorda i jego osierocenie, a następnie wychowywanie przez małpy. Wyrywaliśmy sobie książkę z rąk, tak bardzo wciągała nas przygoda i losy Tarzana.

Nie wiem, gdzie ta książka jest dziś, może gdzieś w piwnicy, może zabrał ją mój brat, ale wiem, że stanowiła wspaniałą niepowtarzalną przygodę z egzotycznym i nieznanym światem; chętnie wróciłabym do niej.

Pamiętam, że w moim rodzinnym domu były dwie, czy trzy książki o Tarzanie. Trzeba się było bardzo ostrożnie z nimi obchodzić, gdyż były spuścizną po nieżyjącej cioci, która jeszcze przed wojną kompletowała, drukowane w jednej z gazet, odcinki powieści Edgara Rice'a Burroughs'a. Sama je zszyła i oprawiła, i jakimś cudem przetrwały okupacyjne dni.

Przypominam sobie, jaką...