Amerykańscy bogowie

Amerykańscy bogowie są ciężką, przytłaczającą, miażdżącą, depresyjną, mroczną, niejednoznaczną, szaloną, druzgocącą, smutną, przygnębiającą, apatyczną książką. Ilość czarnych myśli jakich doświadczyłam czytając jeszcze mi się w życiu nie zdarzyła. Jest to ciężka lektura, zdecydowanie przeznaczona dla dorosłego czytelnika.
Co poza tym? Ach... jaki piękny język. Zdania płynęły przed oczami, wiły się tworząc skomplikowane wzory. Muzyka!

Czytałam "Koralinę" i jestem w trakcie przeglądania "Księgi Cmentarnej" i jestem pewna co do jednego pytania: Co pan ćpie panie Gaiman, że takie wizje przetaczają się przez pana głowę!

Amerykańscy bogowie są ciężką, przytłaczającą, miażdżącą, depresyjną, mroczną, niejednoznaczną, szaloną, druzgocącą, smutną, przygnębiającą, apatyczną książką. Ilość czarnych myśli jakich doświadczyłam czytając jeszcze mi się w życiu nie zdarzyła. Jest to ciężka lektura, zdecydowanie przeznaczona dla dorosłego czytelnika.
Co poza tym? Ach... jaki piękny język. Zdania...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Neil Gaiman na pewno miał ciekawy pomysł, aczkolwiek książka momentami mnie nudziła. Całość oceniam dobrze, ale nie będzie to moja ulubiona powieść.

Neil Gaiman na pewno miał ciekawy pomysł, aczkolwiek książka momentami mnie nudziła. Całość oceniam dobrze, ale nie będzie to moja ulubiona powieść.

Pokaż mimo to

Początek i koniec są bardzo ciekawe i wciągające, jednak sam środek jest nijaki. Z jednej strony w środku książki dzieje się niewiarygodnie mało, z drugiej strony, mimo tej powołanej narracji ma się ochotę dowiadywać co dalej. Bardzo niezobowiązująca lektura

Początek i koniec są bardzo ciekawe i wciągające, jednak sam środek jest nijaki. Z jednej strony w środku książki dzieje się niewiarygodnie mało, z drugiej strony, mimo tej powołanej narracji ma się ochotę dowiadywać co dalej. Bardzo niezobowiązująca lektura

Pokaż mimo to

Pozycja pokazująca ogromny potencjał w gatunku fantastyki, otwierający ogromne pole do tworzenia oryginalnych historii o dużej wartości literackiej.

Autor zabiera czytelnika w podróż po Ameryce, próbując odpowiedzieć co to znaczy tak naprawdę być Amerykaninem i zbadać genezę, a także wczesne i późne uwarunkowania kulturowe. Amerykańskość zostaje przedstawiona jako subiektywny koncept. Autor zadaje pytania, dając czytelnikowi możliwość odpowiedzenia na nich samemu. Punktuje dobre i złe strony amerykańskiej kultury. Czytałem wersję autorską, w której autor wręcz jedzie po bandzie w niektórych krytycznych fragmentach. Standardowa wersja jej ich pozbawiona, dbając o bardziej przychylne przyjęcie powieści w Ameryce. Oczywiście polecam czytanie tylko wersji autorskiej.
Neil zarzuca czytelnika masą smaczków i nawiązań min. do popkultury, muzyki, a także innych literackich dzieł. Sporo z nich pewnie niestety zatraca się w tłumaczeniu. Gaiman popisuje się też szeroką wiedzą na temat wszelakich bóstw wyznawanych w różnych częściach świata na przekroju dziejów.

[Interpretacja/małe spoilery]
Historia o konflikcie nowych i starych bogów staje się alegorią do obecnego w 2001 wieku starcia nowych technologii nabierających coraz większego znaczenia w życiu Amerykanów (i nie tylko), zabierając miejsce w umysłach zarezerwowane dotychczas dla religii. Gaiman negatywnie ocenia obie strony konfliktu. Zauważając brutalne, zwierzęce i płytkie genezy niektórych wierzeń, przyjmuje ogólne stanowisko antyreligijne, stawiając na samoświadomość duchową jednostki i uniwersalne wartości (miłość, empatia, życzliwość, ogólnie pojęta dobroć). Nie wróży dawnym religiom przyszłości, dominuje ton, że są skazane na wymarcie lub odejście w niszę. Dostaje się też nowym technologiom i środkom przekazu, coraz bardziej dominujących i definiujących ludzkie żywoty. Autor z niesamowitą precyzją przewiduje (powieść powstała w 2001 roku) jak negatywny wpływ będzie miał rozwój technologii mobilnej i internetu na społeczeństwo.
Trudno mi też nie przenieść alegorii o wojnie bóstw na współczesny grunt, gdzie trwa konflikt kulturowo-polityczny, także w Polsce, pomiędzy postępowym myśleniem, a konserwantyzmem z zachowaniem tradycji religijnej. W tym kontekście łatwo się domyślić, jakie jest stanowisko autora.

Pod przykrywką powieści fantasty, dostajemy więc głęboką analizę kulturową. Wartkiej akcji tu nie uświadczymy, ale też nie jest ona tu najważniejsza. Mnie najbardziej spodobały się właśnie przerywniki fabularne, w których autor badał genezy powstania Ameryki i konkretnych migracji. Szokujący jest fragment o niewolnictwie, w którym Neil akcentuje ogrom cierpienia, uzmysławiając, że czarnoskórych niewolników traktowano równie okrutnie, jak Żydów w obozach koncentracyjnych. Spodobało mi się też bardzo wyznanie, po co tak naprawdę czytamy ksiązki.
[Koniec Interpretacji/małych spoilerów]

Pod wieloma względami, zwłaszcza jako powieść fantasy, jest to powieść wybitna. Z pewnością nie jest to łatwa i przyjemna lektura, ale otwiera pole do przemyśleń, dyskusji i interpretacji. Udowadnia jak duży potencjał literacki tkwi w gatunku powieści fantastycznych. Powieść nieprzypadkowo zgarnęła największe nagrody w gatunku (Hugo, Nebula, Locus), ale została też doceniona przez wielu krytyków zafiksowanych na podziale powieści literackich i gatunkowych. Podziale, który co chwila powtarzam, nie ma żadnego sensu, czego ta powieść jest świetnym przykładem.

Pozycja pokazująca ogromny potencjał w gatunku fantastyki, otwierający ogromne pole do tworzenia oryginalnych historii o dużej wartości literackiej.

Autor zabiera czytelnika w podróż po Ameryce, próbując odpowiedzieć co to znaczy tak naprawdę być Amerykaninem i zbadać genezę, a także wczesne i późne uwarunkowania kulturowe. Amerykańskość zostaje przedstawiona jako...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mimo szczerych chęci i kilku prób, nie chce mi się czytać tej książki do końca. O ile "Mitologia Nordycka" była dla mnie świeża i zabawna, o tyle "Amerykańscy Bogowie" nużą mnie monotonną koncepcją, zbyt dużą prostotą i zupełnie nieskomplikowaną fabułą.

Mimo szczerych chęci i kilku prób, nie chce mi się czytać tej książki do końca. O ile "Mitologia Nordycka" była dla mnie świeża i zabawna, o tyle "Amerykańscy Bogowie" nużą mnie monotonną koncepcją, zbyt dużą prostotą i zupełnie nieskomplikowaną fabułą.

Pokaż mimo to

W kultowej książce Gaimana bogowie dosłownie ożywają na kartach historii. Lektura jest aż gęsta od mitologii i nawiązań, za co powinna chyba być szczególnie ceniona. Autor świetnie odtwarza i odświeża dawne mity tworząc tym samym porywające dzieło z niejednym głębszym dnem.

Do "Amerykańskich Bogów" jednak, mówiąc już z własnego doświadczenia, warto podejść po zaznajomieniu się z mitologią grecką i nordycką. Nie dlatego, by jej znajomość była konieczna do cieszenie się tą nietuzinkową lekturą, lecz po to by ułatwić sobie sprawę z wyłapywanie msmaczków i niuansów jakie przygotował dla nas autor. Osobiście część z nich odkrywałem już po przeczytaniu książki, kiedy przeglądałem różnorodne opinie i dyskusje w internecie, dlatego dzięki zaledwie pobieżnej znajomości mitologii niektóre fragmenty nie były w stu procentach czytelne tj. pozbawione głębszego kontekstu.

Potencjalnych czytelników zachęcam również, by nie zaniechali lektury przedwcześnie. Przez bardzo długi czas mamy bowiem ciągnącą się setki stron podróż z punktu A do B dwójki [lub samego jednego] bohaterów/a, podczas której obserwujemy różnorakie ogólnikowe rozmowy, a także wiele zjawisk paranormalnych, które nie są nam z początku w ogóle wyjaśniane. Zresztą, to właśnie jest zaletą "Amerykańskich Bogów, że sporo zostawia pola do własnej analizy, interpretacji i przemyśleń. Z wierzchu powieść momentami może wydawać się typowa, przydługa, aczkolwiek całościowo już po zaznajomieniu się z zakończeniem odkrywamy ją raz jeszcze: jest efekt "wow".

Gaiman niczym Pratchett w "Pomniejszych Bóstwach" odwraca klasyczny dogmat: to nie bogowie kierują ludźmi, lecz sami są zależni od ludzkiej wiary i wyobraźni. Jeżeli przestają być czczeni i przestaje się o nich pamiętać, po prostu znikają i... umierają. Stąd też człowiek rzeczywiście ma wielką moc twórczą, na kartach historii spotykamy również bóstwa internetu, mediów, technologii co stanowi piękną metaforę dla współczesnych niby świeckich czasów, gdzie z pewnych elementów zrobiliśmy sobie nowe formy czci i kultu.

Myślę, że tyle słów wystarczy, ponieważ każdemu polecam osobiste powolne odkrywanie tej lektury. Satysfakcja intelektualna gwarantowana.

W kultowej książce Gaimana bogowie dosłownie ożywają na kartach historii. Lektura jest aż gęsta od mitologii i nawiązań, za co powinna chyba być szczególnie ceniona. Autor świetnie odtwarza i odświeża dawne mity tworząc tym samym porywające dzieło z niejednym głębszym dnem.

Do "Amerykańskich Bogów" jednak, mówiąc już z własnego doświadczenia, warto podejść po zaznajomieniu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść o bogach, którzy przybyli do Stanów wraz z emigrantami z różnych stron świata. Bogowie czują się zapomniani i postanawiają zrobić coś, żeby przypomnieć o swoim istnieniu. Ciekawy pomysł i świetna realizacja, pełna fantazji, humoru i odniesień do mitologii różnych kultur.

Powieść o bogach, którzy przybyli do Stanów wraz z emigrantami z różnych stron świata. Bogowie czują się zapomniani i postanawiają zrobić coś, żeby przypomnieć o swoim istnieniu. Ciekawy pomysł i świetna realizacja, pełna fantazji, humoru i odniesień do mitologii różnych kultur.

Pokaż mimo to

Naprawdę boscy są Amerykańscy bogowie. Czytając tę książkę, kilkukrotnie miałem wrażenie, że to tu, to tam coś zgrzyta i nie do końca czysto dźwięczy, ale gdy skończyłem lekturę, nie byłem w stanie już sobie przypomnieć, o co chodzi. Wygląda więc na to, że to jedna z tych pozycji, w przypadku których genialna całość przykrywa wszelkie słabsze elementy, o ile w ogóle takowe rzeczywiście istnieją. Nie pojmuję, jak mogłem tak długo zwlekać z lekturą. Jasne, sami ci niezliczeni bogowie poszczególnych ludów i ich wojna wydawały się pomysłami… dziwacznymi, które – tak sobie myślałem – skrywają bądź naiwność, bądź patos (a najpewniej jedno i drugie), ale trzeba było dać tej powieści szansę, przekonać się osobiście, zamiast chować się za uprzedzeniami. Żadnej naiwności, żadnego patosu. Tak naprawdę to po prostu piękna opowieść o ludziach (warstwa metafor jest gruba i misterna, ale zarazem świadomie przejrzysta) i to na wielu poziomach (bo że w ogóle o ludziach to wiadomo – każda książka taka przynajmniej powinna być), a przy tym mistrzowsko napisana i na dodatek nie pozbawiona humoru. Koniec końców rzecz z kategorii „10 gwiazdek to o wiele za mało”, a także z półki „strach za wiele o powieści rozprawiać, bo jest zbyt doskonała na to, by ją nieudolnymi słowami opisywać”. Kto jeszcze nie czytał, natychmiast do lektury.

Naprawdę boscy są Amerykańscy bogowie. Czytając tę książkę, kilkukrotnie miałem wrażenie, że to tu, to tam coś zgrzyta i nie do końca czysto dźwięczy, ale gdy skończyłem lekturę, nie byłem w stanie już sobie przypomnieć, o co chodzi. Wygląda więc na to, że to jedna z tych pozycji, w przypadku których genialna całość przykrywa wszelkie słabsze elementy, o ile w ogóle takowe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gaimana kojarzę głównie z filmu Gwiezdny Pył, jest to jeden z najbardziej uroczych filmów jakie zdarzyło mi się oglądać a Amerykańscy Bogowie to moja pierwsza powieść tego autora. Jest bardzo dobra, zawsze uwielbiałam mitologię i książki tego typu sprawiają mi ogromną frajdę. Jest tutaj wszystko od magii po kryminał. Powieść nie jest może tak odkrywcza i wiele wątków można od razu sobie poskładać, nie ma tu nic specjalnie tajemniczego ale sama historia jest ciekawa a powieść mimo jej gabarytów czyta się łatwo, szybko i przyjemnie. Jeśli ktoś lubi opowieść opartą na magii to z całego serca polecam Jonathana Carrolla, jak dla mnie to mistrz prozy opartej na magii.

Gaimana kojarzę głównie z filmu Gwiezdny Pył, jest to jeden z najbardziej uroczych filmów jakie zdarzyło mi się oglądać a Amerykańscy Bogowie to moja pierwsza powieść tego autora. Jest bardzo dobra, zawsze uwielbiałam mitologię i książki tego typu sprawiają mi ogromną frajdę. Jest tutaj wszystko od magii po kryminał. Powieść nie jest może tak odkrywcza i wiele wątków można...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko tak na prawdę napisać o czym ta książka jest. Na pewno o Bogach, tych starych i tych nowych. Na pewno o wojnie, starości, zapomnieniu i śmierci. Ale przede wszystkim o tym czym jest wiara. Trudno coś napisać o tej powieści bez zagłębiania się w szczegóły fabuły, która jak wartki strumień porwie nas do wielkiej przygody. Gorąco polecam i pozwolę sobie wspomnieć że pierwszy sezon serialu o tym samym tytule był.... ciekawy aczkolwiek delikatnie mówiąc odbiegający od wzorca.

Ciężko tak na prawdę napisać o czym ta książka jest. Na pewno o Bogach, tych starych i tych nowych. Na pewno o wojnie, starości, zapomnieniu i śmierci. Ale przede wszystkim o tym czym jest wiara. Trudno coś napisać o tej powieści bez zagłębiania się w szczegóły fabuły, która jak wartki strumień porwie nas do wielkiej przygody. Gorąco polecam i pozwolę sobie wspomnieć że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to