Amerykańscy bogowie. Wersja autorska

Fantastyczna książka.

Fantastyczna książka.

Pokaż mimo to

Jedno z przykazań Dekalogu brzmi "Nie będziesz miał Bogów cudzych przede mną", co jednak zrobić wtedy, gdy starzy bogowie idą na wojnę z nowymi? Kto w tym starciu wyjdzie z tarczą a kto na tarczy? Czy tradycja zwycięży z postępem i technologią? A może kult jakichkolwiek bogów i bożków z góry spisany jest na porażkę, a szansę na przetrwanie ma tylko jednostka ludzka, pod warunkiem że okaże się rozumna? To tylko niektóre z pytań, które pojawić się mogą po lekturze "Amerykańskich Bogów" Neila Gaimana, a na które można w niej poszukiwać odpowiedzi. Autor stworzył bowiem uniwersum, przeniesione do współczesnych Stanów Zjednoczonych, w którym główny bohater - Cień, poddany jest próbie, w jaką wciąga go niejaki Pan Wednesday. Z pozoru niegroźny starzec, oprócz łatki drobnego cwaniaczka, nieszkodliwego wariata i jowialnego oszusta, kryje w sobie znacznie potężniejsze moce. Czy w istocie jest on Odynem, czy jego pobratymcy to wcielenia pradawnych bóstw słowiańskich, germańskich, czy afrykańskich? Czy Cień jest w stanie stawić czoła Mediom, Technologii, Postępowi? Tego oczywiście nie zdradzę. To co mogę z pewnością powiedzieć to to, że na kanwie niniejszej książki Autor w idealnie opisał nie tylko sposób w jaki "nowe" wypiera "stare", jak łatwo jest ulec zatraceniu w kulcie postępu i technologii, ale również jak ślepe oddawania czci prowadzi do zatracenia. Na uwagę zasługuje również to jak umiejętnie, z lekkością, wręcz swadą Autor rekonstruuje mity zakorzenione w rozmaitych wierzeniach, w jak plastyczny sposób ożywia zapomnianych, jak zatraca granice między fikcją a rzeczywistością. To sprawia, że lektura tej uwspółcześnionej baśni stanowi ucztę dla umysłu. Nie tylko świadczy ona o wyobraźni Autora, o jego umiejętności budowania napięcia, kreowania barwnych obrazów, ale również o kondycji współczesnego społeczeństwa, które pomimo upływu lat dalej kultywuje ślepe zapatrzenie w bożyszcza XXI wieku, wielbiąc idoli, postęp i technikę w równym stopniu jak kiedyś złotego cielca. Polecam serdecznie lekturę.

Jedno z przykazań Dekalogu brzmi "Nie będziesz miał Bogów cudzych przede mną", co jednak zrobić wtedy, gdy starzy bogowie idą na wojnę z nowymi? Kto w tym starciu wyjdzie z tarczą a kto na tarczy? Czy tradycja zwycięży z postępem i technologią? A może kult jakichkolwiek bogów i bożków z góry spisany jest na porażkę, a szansę na przetrwanie ma tylko jednostka ludzka, pod...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nadciąga burza. Wojna pomiędzy starym, a nowym. Pomiędzy tradycją, a postępem, bowiem niektórzy żyją w przeświadczeniu, że może i powinno przetrwać tylko jedno. Z niewiadomych powodów, do centrum tego wszystkiego zostanie wciągnięty Cień, który ostatnie lata spędził w więzieniu. W towarzystwie specyficznego Pana Wednesdaya, mężczyzna uda się w podróż pełną dziwacznych person i jeszcze dziwaczniejszych zdarzeń...

Za każdym razem, gdy czytam dzieła Gaimana, mam wrażenie, jakby autor zabierał mnie na wyprawę, bo włada tak niesamowitym, barwnym, magnetycznym piórem, że wszystkie jego historie są jak przygody, w które można wskoczyć wraz z bohaterami. Recenzowana dziś przeze mnie książka to zgrabne, niezwykle udane połączenie bogatego w szczegóły urban fantasy, z mitologią, mitami i legendami, rozsiewającymi wokół czytelnika aurę mrocznej, magicznej baśni dla dorosłych, snutej przez bajarza, za jakiego Gaiman z całą pewnością może uchodzić.

Jeśli chodzi o tę pozycję, trudno mówić o fabule, bo nie jest ona aż tak ważna jak ukryte za nią znaczenia. Cała ta historia, to będąca metaforą, perspektywa Gaimana na Amerykę i czasy współczesne. Opowieść przepełniono symbolami i mnóstwem detali, więc owszem, nie powiedziałabym, że książka ta przypadnie do gustu wszystkim. Tempo akcji można określić mianem "nieśpiesznego", bo jak wspomniałam, w tym dziele bardziej od realnej fabuły, liczy się wszystko co ją otacza. Głębia wątków, symbolika specyficznych zdarzeń czy bohaterów oraz ich decyzji.

Powieść jest bardzo specyficzna, typowo "Gaimanowa". Styl pozostaje w pewien sposób ironiczny, kryje on bowiem w sobie nietypowy humor, a ponad wszystko inne: naprawdę wciąga. Przysięgam, że z każdą kolejną przeczytaną książką tego autora, czuję się coraz bardziej zahipnotyzowana przez jego pióro. Ma on w sobie coś z baśniarza. Opowiada leniwie, lecz emocjonalnie. Z mnóstwem szczegółów. Nie podaje wszystkiego jak na tacy, pewne rzeczy nie są oczywiste, a Gaiman jedynie popycha nas w stronę poszczególnych znaczeń, tak byśmy sami odgadli, jaka jest ich rola w historii. I te jego opisy! Bogate, pełne kolorów. To jeden z nielicznych pisarzy, którzy sprawiają, że w trakcie lektury czuję się tak, jakbym wręcz pływała w rozsiewanym przez nich klimacie i wszystkich emocjach, jakie niesie dana pozycja.

Inny element tej książki, który zasługuje na uwagę, to fakt, że nie zawiera ona jednej opowieści, a raczej kilka historii, z których każda jest coraz ciekawsza i bardziej klimatyczna. Trudno ubrać w słowa wszystkie uczucia jakie żywię wobec tego dzieła, bo jest tak wielkie, pod względem znaczenia i tak bogate w elementy, że nie wydaje mi się, bym była w stanie oddać choćby ułamek zachwytu, w jakim mnie pozostawiła po skończeniu. Gaiman otwarł przed nami drzwi do baśni dramatycznej, lecz na swój nieoczywisty sposób również pięknej. Jego nostalgia i zachwyt wobec małych amerykańskich miasteczek, miesza się z trafnymi uwagami na temat progresu, obecnych priorytetów i postępującej oraz zmieniającej się kultury, w tym również wierzeń.

"Amerykańscy bogowie" to zdecydowanie nie jest powieść dla wszystkich. Mówi się, że specyficzne pióro Gaimana można albo kochać, albo nienawidzić, a jeśli to prawda, to szczęśliwie znalazłam się po stronie tych, których jego książki zachwycają i czarują. Pozycja ta jest na swój sposób poetycka, mnie jednak bardziej przypomina baśń. Chwilami ciepłą, leniwą i swojską, innym razem dramatyczną, pouczającą i ekscytującą. Jeśli nie mieliście do czynienia z tym autorem, polecam na początek sięgnąć po "Nigdziebądź", a jeśli pozycja i sposób w jaki została napisana wam się spodobają, myślę, że nie będę musiała was namawiać do kontynuowania poznawania dzieł pisarza. Osobiście, niezmiernie się cieszę, że wpadłam w Gaimanową dziurę, bo jakkolwiek zdaję sobie sprawę, że nie ma z niej ucieczki, zachwyca mnie wszystko co w niej znalazłam do tej pory.

http://sherry-stories.blogspot.com/2021/01/amerykanscy-bogowie-neil-gaiman.html

Nadciąga burza. Wojna pomiędzy starym, a nowym. Pomiędzy tradycją, a postępem, bowiem niektórzy żyją w przeświadczeniu, że może i powinno przetrwać tylko jedno. Z niewiadomych powodów, do centrum tego wszystkiego zostanie wciągnięty Cień, który ostatnie lata spędził w więzieniu. W towarzystwie specyficznego Pana Wednesdaya, mężczyzna uda się w podróż pełną dziwacznych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ekstra :) trochę odjechana momentami :) ale bogowie nordycy nadal królują w moim sercu :) polecam

Ekstra :) trochę odjechana momentami :) ale bogowie nordycy nadal królują w moim sercu :) polecam

Pokaż mimo to

Największy zarzut, jaki mam do Gaimana, jest taki, że ciągle zostawia mi niedosyt.

Narzekałam już na to po lekturze "Gwiezdnego pyłu". Gaiman ma świetną, nietuzinkową wyobraźnię, ale nie wykorzystuje w pełni jej potencjału, bo opisy pisze za skąpe, zbyt lakoniczne, żeby w pełni oddały to, co on ma przed oczami, kiedy pisze.

Odczuwałam to mocno w wielu momentach lektury - ciekawi mnie to, o czym czytam, przemawia do mnie, ale łapię się na tym, że muszę świadomie wytężać wyobraźnię, bo książka nie opowiada mi tego fantastycznego świata wystarczająco. Reykjavik to według Gaimana dziwne miasto - ale dlaczego dziwne? Drzewo świata nie jest według Gaimana ani widmowe, ani całkiem realne - ale co to właściwie znaczy? W jakim sensie? Wizualnym? Ontologicznym? Takich dylematów miałam w książce dużo, za dużo, żebym mogła dać się porwać lekturze.

Nie zawsze oczywiście zwięzłość stylu jest wadą. Gaiman pisze dzięki temu świetne, dosadne dialogi, zdarzają mu się bardzo trafne puenty, celnie żartuje i ironizuje. Dlatego ta książka jest taka trudna w odbiorze - jednocześnie inteligentna, pełna polotu i zbyt płaska.

Jeżeli chodzi o fabułę, można powiedzieć tylko tyle, że jest akurat. Gaiman nie robi trzęsienia ziemi, ale też dobrze sobie radzi z kartami, które rozegrał. Zamykając książkę, miałam poczucie, że historia właśnie tak powinna się skończyć, nic bym nie dodała.

Szkoda tylko, że Gaiman nie dodał czegoś przy kilku opisach - wtedy byłoby idealnie.

Największy zarzut, jaki mam do Gaimana, jest taki, że ciągle zostawia mi niedosyt.

Narzekałam już na to po lekturze "Gwiezdnego pyłu". Gaiman ma świetną, nietuzinkową wyobraźnię, ale nie wykorzystuje w pełni jej potencjału, bo opisy pisze za skąpe, zbyt lakoniczne, żeby w pełni oddały to, co on ma przed oczami, kiedy pisze.

Odczuwałam to mocno w wielu momentach lektury -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W sumie do tej książki podeszłam bez większych oczekiwań, nie wiedząc, czego mogę się spodziewać. Opowieść wciągnęła mnie praktycznie od pierwszych stron. To niesamowita podróż na granicy rzeczywistości i fantastyki, gdzie nic nie jest do końca oczywiste. To jedna z tych książek, które chcę mieć w swojej biblioteczce, żeby móc do nich wracać w dowolnym momencie!

W sumie do tej książki podeszłam bez większych oczekiwań, nie wiedząc, czego mogę się spodziewać. Opowieść wciągnęła mnie praktycznie od pierwszych stron. To niesamowita podróż na granicy rzeczywistości i fantastyki, gdzie nic nie jest do końca oczywiste. To jedna z tych książek, które chcę mieć w swojej biblioteczce, żeby móc do nich wracać w dowolnym momencie!

Pokaż mimo to

Nie wiem czy to moje oczekiwania ustawiłem zbyt wysoko czy tym razem Neil Gaiman nie dał rady. Zbyt rozwlekła, za długa i nierówna akcja spowodowała, że mniej więcej od połowy opasłego tomiska zacząłem się męczyć.

Nie wiem czy to moje oczekiwania ustawiłem zbyt wysoko czy tym razem Neil Gaiman nie dał rady. Zbyt rozwlekła, za długa i nierówna akcja spowodowała, że mniej więcej od połowy opasłego tomiska zacząłem się męczyć.

Pokaż mimo to

Nie rozumiem, co się stało. Autor buduje napięcie przez niemal całą książkę, tylko i wyłącznie po to, żeby w żaden sposób go nie skumulować. Książka zdecydowanie bardziej dla fanów horrorów niż fantastyki. Postacie ciężko polubić, a fabuła nie jest na tyle wciągająca, żeby jakoś to wyrównała. Jestem zła na tę książkę, bo szczerze mówiąc, spodziewałam się czegoś absolutnie zachwycającego.

Nie rozumiem, co się stało. Autor buduje napięcie przez niemal całą książkę, tylko i wyłącznie po to, żeby w żaden sposób go nie skumulować. Książka zdecydowanie bardziej dla fanów horrorów niż fantastyki. Postacie ciężko polubić, a fabuła nie jest na tyle wciągająca, żeby jakoś to wyrównała. Jestem zła na tę książkę, bo szczerze mówiąc, spodziewałam się czegoś absolutnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba największą - nie tylko w kwestii objętości - książkę Gaimana zostawiłem sobie na samiutki koniec, przez co trochę bałem się zawiedzenia moich oczekiwań. Zupełnie niepotrzebnie; ciekawa powieść o wielu wątkach, w których jeden nie ustępuje drugiemu. Ciekawy główny bohater, nie mniej interesujący jego towarzysze. Zgrabny miks humoru i powagi.

Chyba największą - nie tylko w kwestii objętości - książkę Gaimana zostawiłem sobie na samiutki koniec, przez co trochę bałem się zawiedzenia moich oczekiwań. Zupełnie niepotrzebnie; ciekawa powieść o wielu wątkach, w których jeden nie ustępuje drugiemu. Ciekawy główny bohater, nie mniej interesujący jego towarzysze. Zgrabny miks humoru i powagi.

Pokaż mimo to

W kultowej książce Gaimana bogowie dosłownie ożywają na kartach historii. Lektura jest aż gęsta od mitologii i nawiązań, za co powinna chyba być szczególnie ceniona. Autor świetnie odtwarza i odświeża dawne mity tworząc tym samym porywające dzieło z niejednym głębszym dnem.

Do "Amerykańskich Bogów" jednak, mówiąc już z własnego doświadczenia, warto podejść po zaznajomieniu się z mitologią grecką i nordycką. Nie dlatego, by jej znajomość była konieczna do cieszenie się tą nietuzinkową lekturą, lecz po to by ułatwić sobie sprawę z wyłapywaniem smaczków i niuansów jakie przygotował dla nas autor. Osobiście część z nich odkrywałem już po przeczytaniu książki, kiedy przeglądałem różnorodne opinie i dyskusje w internecie, dlatego dzięki zaledwie pobieżnej znajomości mitologii niektóre fragmenty nie były w stu procentach czytelne tj. pozbawione głębszego kontekstu.

Potencjalnych czytelników zachęcam również, by nie zaniechali lektury przedwcześnie. Przez bardzo długi czas mamy bowiem ciągnącą się setki stron podróż z punktu A do B dwójki [lub samego jednego] bohaterów/a, podczas której obserwujemy różnorakie ogólnikowe rozmowy, a także wiele zjawisk paranormalnych, które nie są nam z początku w ogóle wyjaśniane. Zresztą, to właśnie jest zaletą "Amerykańskich Bogów, że sporo zostawia pola do własnej analizy, interpretacji i przemyśleń. Z wierzchu powieść momentami może wydawać się typowa, przydługa, aczkolwiek całościowo już po zaznajomieniu się z zakończeniem odkrywamy ją raz jeszcze: jest efekt "wow".

Gaiman niczym Pratchett w "Pomniejszych Bóstwach" odwraca klasyczny dogmat: to nie bogowie kierują ludźmi, lecz sami są zależni od ludzkiej wiary i wyobraźni. Jeżeli przestają być czczeni i przestaje się o nich pamiętać, po prostu znikają i... umierają. Stąd też człowiek rzeczywiście ma wielką moc twórczą, na kartach historii spotykamy również bóstwa internetu, mediów, technologii co stanowi piękną metaforę dla współczesnych niby świeckich czasów, gdzie z pewnych elementów zrobiliśmy sobie nowe formy czci i kultu.

Myślę, że tyle słów wystarczy, ponieważ każdemu polecam osobiste powolne odkrywanie tej lektury. Satysfakcja intelektualna gwarantowana.

W kultowej książce Gaimana bogowie dosłownie ożywają na kartach historii. Lektura jest aż gęsta od mitologii i nawiązań, za co powinna chyba być szczególnie ceniona. Autor świetnie odtwarza i odświeża dawne mity tworząc tym samym porywające dzieło z niejednym głębszym dnem.

Do "Amerykańskich Bogów" jednak, mówiąc już z własnego doświadczenia, warto podejść po zaznajomieniu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to