Amerykańscy bogowie. Wersja autorska

Jestem rozczarowana i nie wiem od czego zacząć... Może zacznę od zarysu głównego bohatera Cienia. No wlansie, słowo „zarys” oraz pseudonim „Cień” idealnie pasują do jego postaci. Przez te 590 stron niewiele wiem o jego charakterze, emocjach, celach, wydaje się być osobą, która gdzieś utknęła i nie potrafi żyć. W moim wyobrażeniu to typ osoby, która po powrocie z pracy cały dzień gra tylko w PlayStation ;) Pozostałe postacie, których jest sporo opisane powierzchownie. Wielowątkowość, która wprowadza zamęt. Wątki malo dynamiczne. Długie opisy zdarzeń mało istotnych (szczególnie opis sztuczek z monetą, czytając je automatycznie przewracałam oczami), dialogi bez konkretnych pytań i satysfakcjonujących odpowiedzi.
Plus za pomysł: ukazanie sytuacji bogów w XXI w. Plus za szeroką znajomość autora w zakresie mitologii. Trzeci plus za... piękną okładkę.
Nie polecam.

Jestem rozczarowana i nie wiem od czego zacząć... Może zacznę od zarysu głównego bohatera Cienia. No wlansie, słowo „zarys” oraz pseudonim „Cień” idealnie pasują do jego postaci. Przez te 590 stron niewiele wiem o jego charakterze, emocjach, celach, wydaje się być osobą, która gdzieś utknęła i nie potrafi żyć. W moim wyobrażeniu to typ osoby, która po powrocie z pracy cały...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czułam się zagubiona czytając to dzieło Gaimana. Motywacją do przeczytania ,,Amerykańskich Bogów'' była renoma 'najlepszego dzieła Gailmana' i niesamowitej narracji. O ile obeznania w mitach nie można mu odmówić to jego postaci są bardzo słabo zarysowane. Spowija ich za duża tajemnica. A szkoda, bo mitologiczni bogowie i ich sprzeczki mają niesamowity potencjał.
Dla osób, które lubią szybką akcję - nie polecam, bo historia potrzebuje bardzo wiele stron żeby się w ogóle rozkęcić.
I o ile zakończenie jest satysfakcjonujące to za bardzo nie wiedziałam - dlaczego. W końcu nie zżyłam się z żadnym z bohaterów.
A domyślanie się sensu epilogu mnie przerosło.
Wednesday był Odynem ale Odyn nie był Wednesday'em.
Czy ktoś mi powie o co może chodzić?

Czułam się zagubiona czytając to dzieło Gaimana. Motywacją do przeczytania ,,Amerykańskich Bogów'' była renoma 'najlepszego dzieła Gailmana' i niesamowitej narracji. O ile obeznania w mitach nie można mu odmówić to jego postaci są bardzo słabo zarysowane. Spowija ich za duża tajemnica. A szkoda, bo mitologiczni bogowie i ich sprzeczki mają niesamowity potencjał.
Dla osób,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

polecam

polecam

Pokaż mimo to

Z jednej strony urban fantasy, z drugiej strony książka drogi. Wciągająca, zabawna, refleksyjna powieść o tym jak trudne i wyboiste bywa pogodzenie się z samym sobą.

Z jednej strony urban fantasy, z drugiej strony książka drogi. Wciągająca, zabawna, refleksyjna powieść o tym jak trudne i wyboiste bywa pogodzenie się z samym sobą.

Pokaż mimo to

Powiem szczerze, że fenomenu tej książki nie rozumiem. Mimo iż autor pokazuje, jak dobrze zna się na mitologiach, legendach itp., to w żaden sposób nie przekłada się na ciekawą opowieść. Przez większość fabuły NIC się nie dzieje i nie pomaga w tym to, że główny bohater jest w dużej mierze bierny, tj. po prostu pozwala się prowadzić Wednesdayowi przez kolejne miejsca w Stanach Zjednoczonych. Nie mogę jednak powiedzieć, że lektura „Amerykańskich bogów” była stratą czasu – Neil Gaiman sprawnie żongluje motywami, z których gęsto czerpie fantastyka, a ponadto końcowe rozdziały są naprawdę dynamiczne i wszystko wynagradzają, ponieważ jest w nich zgrabnie wyjaśnione, o co cały czas chodziło. Zakończenie uważam więc za satysfakcjonujące.

Nie ukrywam jednak, że gdyby nie fakt, iż chciałem się dowiedzieć, jak Neil Gaiman przedstawił w tej powieści konkretne stworzenia, nie dałbym rady dotrwać do końcowych rozdziałów. W moim odczuciu autor jest genialnym fantastą, ale opowiadanie historii idzie mu średnio.

Powiem szczerze, że fenomenu tej książki nie rozumiem. Mimo iż autor pokazuje, jak dobrze zna się na mitologiach, legendach itp., to w żaden sposób nie przekłada się na ciekawą opowieść. Przez większość fabuły NIC się nie dzieje i nie pomaga w tym to, że główny bohater jest w dużej mierze bierny, tj. po prostu pozwala się prowadzić Wednesdayowi przez kolejne miejsca w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka - pękła w cztery wieczory. Kupiła mnie wizja bogów wszelakich "przywleczonych" na amerykańską ziemię przez ludzi z całego świata. Starzy idą w odstawkę, a nowi chcą przejąć pałeczkę. No właśnie, ci "nowi". Kompletnie brakowało mi tu rozwinięcia ich wątku. Natomiast "starzy" przedstawiani byli w taki sposób, że nie dało się ich nie polubić. Dużym minusem jest narracja prowadzona za często w myśl zasady "domyśl się", ale w taki sposób, że nie miałem szansy się niczego domyśleć, mimo że wytężałem zwoje mózgowe i czytałem fragmenty po kilka razy. Generalnie mimo mieszanych uczuć czytało się świetnie, więc mocne 7/10.

Świetna książka - pękła w cztery wieczory. Kupiła mnie wizja bogów wszelakich "przywleczonych" na amerykańską ziemię przez ludzi z całego świata. Starzy idą w odstawkę, a nowi chcą przejąć pałeczkę. No właśnie, ci "nowi". Kompletnie brakowało mi tu rozwinięcia ich wątku. Natomiast "starzy" przedstawiani byli w taki sposób, że nie dało się ich nie polubić. Dużym minusem jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam w końcu Amerykańskich bogów, czyli jedną z dłuższych książek Gaimana i niestety, Gaiman w tej odsłonie zupełnie nie przypadł mi do gustu. Odniosłam wrażenie, że ta książka jest strasznie przegadana i napisana w taki sposób, aby czytelnik czuł się zagubiony. Ja właśnie tak się czułam, bo czytałam, niby wszystko rozumiałam, ale jakoś te wszystkie fakty mi tak dziwnie umykały i nie bardzo się orientowałam o co w ogóle chodzi.

Początek książki był bardzo dobry i naprawdę mnie zaintrygował. Cień już wkrótce ma wyjść na wolność z więzienia, ale kilka dni przed końcem jego wyroku jego żona ginie w tragicznym wypadku. Zostaje wypuszczony wcześniej i stara się dotrzeć na pogrzeb. W międzyczasie spotyka dziwnego jegomościa, który co chwilę pojawia się w niespodziewany sposób w różnych miejscach. Po kolejnym zaskakującym spotkaniu przedstawia się jako pan Wednesday i proponuje Cieniowi pracę swojego ochroniarza.

Cień razem z panem Wednesday'em rozpoczną podróż po Ameryce. Spotyka różnych bogów i inne niesamowite postacie, które borykają się z problemem zapomnienia ich przez wyznawców. Odniosłam takie wrażenie, że ten początek był takim wprowadzeniem do czegoś i strasznie długo na to coś czekałam. Czytałam, czytałam, czekałam na jakąś większą akcję i tak dotrwałam prawie że do końca książki, ale żaden moment mnie z nóg nie zwalił i nie stanowił dla mnie jakiegoś super punktu kulminacyjnego. Cała książka była taka trochę bezpłciowa. Brakowało mi lekkości w czytaniu, a charakterystyczny styl Gaimana nie bardzo mi pomagał we wkręceniu się w tę historię.

Oczywiście pomysł na książkę jest absolutnie świetny, to muszę przyznać, i bardzo mi się podobało to, że spotykamy na swojej drodze różnych bogów, czasami nieoczywistych, którzy swoją obecnością podkreślają wielokulturowość amerykańskiego społeczeństwa. Jednak ostatecznie książka nie wpisała się w mój czytelniczy gust, a szkoda, bo bardzo chciałam ją przeczytać i bardzo się na nią cieszyłam. Dalej cieszy moje oczy na półce, bo okładka jest mega. Może po prostu Gaiman jest lepszy w krótszych historiach, a przynajmniej dla mnie jest lepszy. Na pewno sięgnę jeszcze po jakąś jego książkę.

Zdążyłam się zorientować że książka ta ma zarówno swoich wielbicieli jak i osoby, które nie zostały do końca usatysfakcjonowane. Ja należę do tej drugiej grupy, ale wiem, że ta pozycja może się podobać i bardzo polecam wszystkim przekonanie się o tym na własnej skórze. Może akurat wam przypadnie do gustu

https://latajace-ksiazki.blogspot.com/2020/05/amerykanscy-bogowie-neil-gaiman.html

Przeczytałam w końcu Amerykańskich bogów, czyli jedną z dłuższych książek Gaimana i niestety, Gaiman w tej odsłonie zupełnie nie przypadł mi do gustu. Odniosłam wrażenie, że ta książka jest strasznie przegadana i napisana w taki sposób, aby czytelnik czuł się zagubiony. Ja właśnie tak się czułam, bo czytałam, niby wszystko rozumiałam, ale jakoś te wszystkie fakty mi tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czasami mam takie nieodparte wrażenie, że powinnam książkę którą czytam rzucić w kąt i bez żadnej zwłoki zanurzyć się w czymś innym. Niestety nie umiem, nie mogę, widzę pochlebne opinie i staram się przebrnąć wbrew sobie, wbrew własnemu gustowi i wątpliwej przyjemności. Tak niestety mam z książką "Amerykańscy Bogowie".

**//nie zaznaczyłam opinii jako spoiler, aczkolwiek są delikatne napomknięcia wydarzeń//**

Skuszona masą pozytywnych opinii zabrałam się za lekturę. Początek książki, zapoznanie głównych bohaterów zachęcało. Jednak brnąc dalej, miałam przeczucie że wszystko się powtarza - rozdziały, postaci, pomysły na rozwiązanie sytuacji. Każdy z bohaterów z którymi spotykał się Cień był taki sam, choć to były inne panteony, nie wyróżniali się pomiędzy sobą niczym szczególnym.
Po lekturze, którą skończyłam wczoraj, nie jestem w stanie wymienić choćby jednej trzeciej bohaterów i ich cech szczególnych. Przez prawie całą książkę, nie wiedziałam jakie są motywacje głównego bohatera. Nawet zakończenie mnie nie cieszyło, wszak jak może cieszyć coś co powinno być epicką wielowątkową bitwą, która (o zgrozo) zakończyła się kilku zdaniową przemową.

Smutno mi, liczyłam na mitologiczną rozkosz. Nie skreślam autora, to była moja pierwsza lektura Neil'a Gaiman'a. Następna w kolejce jest Koralina.

Czasami mam takie nieodparte wrażenie, że powinnam książkę którą czytam rzucić w kąt i bez żadnej zwłoki zanurzyć się w czymś innym. Niestety nie umiem, nie mogę, widzę pochlebne opinie i staram się przebrnąć wbrew sobie, wbrew własnemu gustowi i wątpliwej przyjemności. Tak niestety mam z książką "Amerykańscy Bogowie".

**//nie zaznaczyłam opinii jako spoiler, aczkolwiek są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przereklamowana. Nie doczytałam do końca, bo zaczęła mnie męczyć. Duzo opisów, mało akcji, rozwleczona fabuła z nieistotnymi wątkami.

Przereklamowana. Nie doczytałam do końca, bo zaczęła mnie męczyć. Duzo opisów, mało akcji, rozwleczona fabuła z nieistotnymi wątkami.

Pokaż mimo to

Audiobook czyta dobrze Marcin Popczyński. Ogrom to pracy i doceniam - bo absolutnie jest to wielowątkowa, wielowarstwowa i bardzo złożona historia. A bohater jest absolutnie magnetyczny. Bezimienny mężczyzna - chłopiec, który zawsze jest blisko swego "ja". Trudno więc nie podążać za nim, gdy tak się wikła w niezwykłe sprawy i gdy tak kroczy wiernie u boku kogoś, kto okazuje się w końcu być odpowiedzią na jedno z najważniejszych pytań w jego życiu. Wcale nie dziwię się więc, że kobieta jego życia ciągle jest blisko niego. Historia mnie oczarowała. Dużo się działo. Szczególnie zapadły mi w pamięć opowieści o metodach oszustów. Lecz chyba ogólnie czuję zmęczenie formą - czyli audiobookiem. Może to nie jest właściwy przekaz dla tej treści. Może jednak trzeba wziąć książkę w rękę i zatrzymać się tam, gdzie potrzebujemy chwili na oddech. Stąd dla audiobooka taka ma ocena. Może gdzieś - kiedyś sięgnę po druk. Bo zdecydowanie warto.

Audiobook czyta dobrze Marcin Popczyński. Ogrom to pracy i doceniam - bo absolutnie jest to wielowątkowa, wielowarstwowa i bardzo złożona historia. A bohater jest absolutnie magnetyczny. Bezimienny mężczyzna - chłopiec, który zawsze jest blisko swego "ja". Trudno więc nie podążać za nim, gdy tak się wikła w niezwykłe sprawy i gdy tak kroczy wiernie u boku kogoś, kto okazuje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to