Seks, przemoc, trucizny, zbrodnie, piękne i niebezpieczne kobiety oraz diabelsko przystojni faceci. Dodajmy do tego jeszcze szczyptę dowolnie poprzerabianej historii, a otrzymamy patchwork, który umiejętnie wymieszany sprzeda się prawie zawsze i – co najmniej – dobrze. Z takiego założenia wyszli producenci serialu „Rodzina Borgiów”, opowiadającego o losach papieża Aleksandra VI i jego wielce awanturniczego potomstwa na tle barwnej panoramy Włoch przełomu piętnastego i szesnastego wieku. Serial, różnie oceniany, skupiał się na ciemnej stronie życia i działalności Borgiów, w której nie brakowało niczego, co wymieniłem w pierwszym zdaniu. Brzmi ciekawie? Konia z rzędem temu, kto zaprzeczy, choć poszukiwaczy najprawdziwszej prawdy oczywiście – i na szczęście! – nigdy nie zabraknie. Pewien edytor, muzeolog, malarz i tłumacz w jednej osobie, postanowił odsiać plotki od faktów i przedstawić losy jednego z Borgiów najwierniej jak się da.

Wspomniany tłumacz to Arael Zurli. Mieszkający w Krakowie samotnik, który z nikim nie przechodzi na „ty”, w emocjonalnym związku pozostaje z Hiszpanią, woli zwierzęta od ludzi i renesans od czasów współczesnych, a swoje książki obmyśla na długich spacerach. Wspomniany Borgia to Cezar. Kardynał, kondotier, syn ojca świętego, książę Romanii, narcyz, furiat i okrutnik podejrzany o zlecenie zabójstwa rodzonego brata i kierujący się dewizą „aut Caesar, aut nihil” (albo Cezar, albo nikt). Między innymi to właśnie on inspirował Niccola Machiavellego podczas pracy nad „Księciem”. Efektem spotkania tych osobowości jest książka „Szatan z papieskiego rodu. Prawdziwe życie Cezara Borgii”.

Nie jest to biografia w potocznym rozumieniu, ale powieść biograficzna. Zurli ściśle trzyma się chronologii dziejów Borgiów, przez co w połączeniu z narracją pierwszoosobową można odnieść wrażenie, że czytamy pamiętnik. Narratorem książki jest Diamante di Roma, w rzeczywistości postać fikcyjna, a w książce najbliższy towarzysz Cezara i – jak się później okazuje – jego przyrodni brat i syn papieża Aleksandra. Poznajemy go tuż po zabiciu ich kolejnego brata, Juana, rywala Cezara do łask ojca. Diamante towarzyszy Cezarowi w najważniejszych chwilach życia, w okresie największego rozkwitu kariery, jak i w momencie ostatecznego upadku i głupiej śmierci. Postać Diamantego skonstruowano jakby w kontrze do Cezara. Może i dlatego, że trudniej byłoby polubić Czytelnikowi tego drugiego – porywczego, wyrachowanego i władczego. Dostaje więc wybór i może przerzucić sympatie na Diamantego – inteligentnego, honorowego i sympatycznego.

Narracja płynie wartko, zwrotów akcji nie brakuje i są – dla osób nieznających losów Borgiów – wystarczająco zaskakujące. Głównym bohaterom charakterności odmówić nie można, ale mimo wszystko brakuje mi w powieści jakiejś iskry, która sprawiłaby, że z czystym sumieniem poleciłbym ją innym. Może przyczyna tkwi w dość ugrzecznionym języku, którym posługują się Diamante, Cezar i cała reszta? A może to wina Autora, który za słabo korzysta z – jak to określa jeden z popularnych komentatorów sportowych – elementów zaskoczenia i mniej więcej wiadomo, co czeka Czytelnika po przewróceniu kolejnej z ponad czterystu stron? A może po prostu marudzę, bo historia Włoch doby renesansu średnio mnie interesuje i z góry absolutnie niepotrzebnie, i nieprofesjonalnie, uprzedziłem się do tej lektury? Musicie wyrobić sobie własne zdanie. A więc – miłego czytania!

Seks, przemoc, trucizny, zbrodnie, piękne i niebezpieczne kobiety oraz diabelsko przystojni faceci. Dodajmy do tego jeszcze szczyptę dowolnie poprzerabianej historii, a otrzymamy patchwork, który umiejętnie wymieszany sprzeda się prawie zawsze i – co najmniej – dobrze. Z takiego założenia wyszli producenci serialu „Rodzina Borgiów”, opowiadającego o losach papieża...

Autor postanowił pokazać Cezara jako człowieka pysznego, dumnego, ambitnego, a przy tym bardzo zawistnego i okrutnego. Aby osiągnąć postawione sobie cele, z których głównym jest zjednoczenie miast-państw włoskich i zapanowanie nad utworzonym z nich królestwem Romanii. Duży akcent został położony na zmieniającą się psychikę i charakter Valentino, co było spowodowane chorobą neapolitańską, czyli syfilisem, który oprócz wspomnianych zmian psychicznych, szpeciła również ciało. Ciągłe nawroty choroby powodowały coraz częstsze wybuchy agresji u księcia, co było nieraz przyczyną problemów i konfliktów o podłożu politycznym. Jednakże Cezar, pewny siebie, wychodził z nich zwycięsko. Owa dobra passa trwała dopóty, dopóki żył jego ojciec, papież Aleksander VI. Po jego śmierci zarówno kariera wojskowa, jak i polityczna Il Valentino, zaczęła się chylić ku upadkowi. Sam Cezar zmarł śmiercią wojownika w bitwie pod Vianą (dzisiejsza Nawarra),tak, jak to mu przepowiedział jego astrolog, Beheim: „od broni, z bronią w ręku”.

Całość na: http://wiedzma-czyta.blogspot.com/2013/09/arael-zurli-szatan-z-papieskiego-rodu_1630.html

Autor postanowił pokazać Cezara jako człowieka pysznego, dumnego, ambitnego, a przy tym bardzo zawistnego i okrutnego. Aby osiągnąć postawione sobie cele, z których głównym jest zjednoczenie miast-państw włoskich i zapanowanie nad utworzonym z nich królestwem Romanii. Duży akcent został położony na zmieniającą się psychikę i charakter Valentino, co było spowodowane chorobą...

Narratorem książki jest fikcyjny potomek papieża Aleksandra VI - Diamante di Roma, którego matką miała być siostra króla Hiszpanii - Ferdynanda II. Natomiast opowiedziana jego słowami historia życia, które niemal nieustannie wiązało się z życiem Cezara Borgi jest autentyczna, a wszystkie zdarzenia poparte dokumentacją historyczną.

Główną postacią tej książki jest Cezar, drugi z kolei syn kardynała Rodrigo Borgi, przyszłego papieża Aleksandra VI. Postać bardzo kontrowersyjna, chorobliwie ambitna, nie przebierająca w środkach w dążeniu do osiągnięcia celu, gotowa do morderstwa, przekupstwa, czy zastraszenia swoich wrogów lub przeciwników, nie bacząc na więzi rodzinne, powinowactwo. Przypisuje mu się nawet zlecenie śmierci brata Juana, którego ojciec bardziej faworyzował, powierzając mu prestiżowe funkcje.
Cezar był rozwiązły, lubił zabawy, polowania, miał liczne kochanki; efektem tego był syfilis, który w niedługim życiu dawał o sobie wielokrotnie znać. Jego największą pasją była jednak władza i dążenie do jej zdobycia, stąd ciągłe wojny, knowania, podstępy, wyprawy przeciwko kolejnym księstwom.

Książka ciekawa i wciągająca, jakkolwiek posiadająca w sobie zbyt wiele informacji o zdarzeniach i postaciach tamtego okresu, ważnych niewątpliwie dla zrozumienia tamtejszej epoki, ale wymagającej szczególnego skupienia. Niemniej bardzo polecam; warto poznać życie Watykanu i zasiadających na jego tronie papieży, zwłaszcza w kontekście nieodmiennie głoszonych przez Kościół stanowisk i opinii w kwestii moralności, choćby np. homoseksualizmu. Dobrze by było, gdyby księża sięgnęli do historii kościoła i papiestwa. O papieżu Juliuszu II krążyła taka oto sprośna piosenka: "Pośród męskich ciał gromadki, zaspokaja swoje gusta, dni przepędza z fiutem w zadku i butelką wina w ustach".

O poczynaniach namiestników Stolicy Piotrowej pisałam opiniując inną książkę, a mianowicie "Papieże i seks". Obie polecam.

Narratorem książki jest fikcyjny potomek papieża Aleksandra VI - Diamante di Roma, którego matką miała być siostra króla Hiszpanii - Ferdynanda II. Natomiast opowiedziana jego słowami historia życia, które niemal nieustannie wiązało się z życiem Cezara Borgi jest autentyczna, a wszystkie zdarzenia poparte dokumentacją historyczną.

Główną postacią tej książki jest Cezar,...

Historia rodu Borgiów od stuleci jest obiektem fascynacji i chyba nie minę się z prawdą, jeśli dodam, że niejednokrotnie chorobliwego wręcz zainteresowania. Niemal od samego początku podsycanego przez plotki i wyobrażenia przefiltrowane przez fantazję, podziw, strach i nienawiść im współczesnych, ale i złą sławę, na którą sami zainteresowani sobie zasłużyli. W pikantnych i budzących grozę opowieściach o skandalach, rozpuście, kazirodztwie, intrygach, spiskach i zabójstwach, jakich dopuszczali się członkowie papieskiej familii, ograniczani jedynie przez własną fantazję, niepohamowane ambicje i żądzę władzy, trudno było już wówczas oddzielić prawdę od fikcji - utrwalały one zatem przez wieki złą sławę rodu i wizerunek, jaki znamy do dziś. Dlatego też książki takie, jak "Szatan z papieskiego rodu", opierające się na autentycznych przekazach i zgodne z prawdą historyczną w najdrobniejszych szczegółach, ukazują Borgiów w prawdziwym świetle, przekonując, że fakty niejednokrotnie są równie - a często nawet i bardziej - interesujące, co fikcja.

Niesława rodziny rozpoczęła się w dniu, w którym papieski tron objął Rodrigo Borgia, przybierając imię Aleksandra VI. Polityka, jaką prowadził - która nie była niczym niezwykłym w renesansowej Europie - dążąca do centralizacji Państwa Kościelnego, wzmacniająca wpływy w Italii poprzez nadawanie beneficjów i małżeństwa swoich dzieci z członkami najpotężniejszych rodów Italii i Hiszpanii, miała ugruntować pozycję i potęgę rodu na kontynencie. Główną rolę w dalekosiężnych planach Aleksandra odgrywały jego dzieci z długoletniego związku z Vanozzą Cattanei: Juan, Joffre, Lukrecja, a przede wszystkim - Cezar. Charyzmatyczny, nieprzenikniony, nieobliczalny, jedna z najbardziej fascynujących, a zarazem najmroczniejszych postaci epoki, równie podziwiana, co znienawidzona. Człowiek, o którego osobowości i poczynaniach najdobitniej świadczy motto, które sobie wybrał: być Cezarem albo nikim (aut Cesar, aut nihil).

„Szatan z papieskiego rodu. Prawdziwe życie Cezara Borgii” to powieść biograficzna, której narratorem jest jedyny fikcyjny jej bohater: Diamante di Roma, najbliższy przyjaciel Cezara (wraz z rozwojem fabuły czytelnik dowie się więcej o charakterze łączących ich więzi) i jego nieodłączny towarzysz. Obu poznajemy w dniu, w którym z rozkazu swego brata Cezara, z ręki Diamante, ginie książę Gandii, dowódca papieskich wojsk, Juan. Nieprzypadkowo incydent ten inauguruje fabułę powieści, gdyż ze względu na swe konsekwencje otwiera on nowy rozdział w życiu Cezara, jest początkiem jego oszałamiającej kariery i politycznych sukcesów oraz pierwszym krokiem do celu: zdobycia i umocnienia władzy w Italii. Zabójstwo Juana, faworyzowanego papieskiego syna i rywala Cezara do łask ojca, który mimo braku jakichkolwiek predyspozycji piastował stanowisko kondotiera, stworzyło mu nieograniczone możliwości. W jego następstwie Cezar otrzymuje pozwolenie na zrzucenie znienawidzonych kardynalskich szat, nominację na dowódcę papieskiej armii oraz – specjalnym dekretem króla Francji – tytuł księcia Valence. Mając poparcie Aleksandra VI i francuskiego monarchy, zaczyna realizować swój plan: podporządkowania sobie miast Romanii, a w dalszej perspektywie – całej Italii.

Z ust Diamante poznajemy historię życia Cezara, śledząc wszystkie etapy jego imponującej kariery, w tym kulisy wydarzeń, które ją umożliwiły, jak i charakter i nieprzeciętną osobowość Borgii, dzięki którym tyle osiągnął. Cezar jawi się nam jako genialny, utalentowany dowódca, błyskotliwy polityk, surowy, ale sprawiedliwy władca, ale i porywczy, mściwy, zdradziecki, charyzmatyczny człowiek, który nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć zamierzony cel. Obserwujemy, jak postępujący syfilis wpływa nie tylko na jego wygląd zewnętrzny, ale przede wszystkim na psychikę, zmienia jego osobowość i zachowanie. Towarzyszmy mu, kiedy nad jego głową zbierają się czarne chmury, w drodze ku spektakularnemu upadkowi, zapoczątkowanemu przez śmierć Aleksandra VI.
Za sprawą Diamante autorka ustosunkowuje się do kwestii, które ugruntowały fatalną reputację Il Valentino: zabójstwa brata i szwagra (drugiego męża Lukrecji),kazirodczego związku z siostrą (mało prawdopodobne) i żoną młodszego brata (fakt). Dzięki zabiegowi osadzenia w roli narratora postaci fikcyjnej, pozostającej nieco na uboczu, jednak na tyle blisko rodziny Borgów, by jej przekaz był w miarę pełny i wiarygodny, poznajemy dokładnie nie tylko samego Cezara, ale i pozostałych członków familii, zwłaszcza Lukrecję i Aleksandra VI. Zurli odczarowuje postać Lukrecji, zdejmuje z niej odium trucicielki, rozpustnicy obcującej nawet z własnym bratem, ukazując inteligentną damę renesansu, kochającą i oddaną córkę, siostrę, żonę i matkę, ofiarę politycznych planów papieskiego ojca. Jeśli chodzi o Rodriga Borgię, to nie da się ukryć faktu, że prowadził rozwiązły tryb życia, utrzymywał kochanki, a swoje dzieci obdarzał przywilejami i bogactwami czerpiąc z watykańskiego skarbca, dzięki którego zasobom realizował również własne polityczne ambicje. Jednak zważywszy na fakt, że jego zachowanie nie wyróżniało się szczególnie na tle renesansowego kleru, nie tyle było powodem ponurej legendy i niesławy, co hiszpańskie pochodzenie papieża, drażniące najmożniejszych przedstawicieli rzymskich rodów.

Autorka unika oceniania i wybielania swoich bohaterów, jednak udało jej się odczarować postaci Borgiów.
„Szatan z papieskiego rodu” bazuje na faktach historycznych, rezygnuje z powtarzania intrygujących, choć nieprawdziwych opinii, teorii, plotek, które przez stulecia narosły wokół członków rodziny. W najmniejszym stopniu nie zaszkodziło to powieści, wręcz przeciwnie: czytelnik otrzymuje książkę nie tylko rzetelną i autentyczną do najdrobniejszych szczegółów, ale – choć opartą na faktach - fascynującą, działającą na wyobraźnię jak wytwór najbardziej szalonych fantazji, do przeczytania jednym tchem. Postaci bohaterów – niejednoznaczne, pogłębione psychologicznie, intrygujące, prawdziwe, przepełnione gwałtownymi namiętnościami, z krwi i kości, pod pewnymi względami tragiczne, bo spalające się w ogniu własnych ambicji i żądz; w tle – walki o władzę wielkich italskich rodów, międzynarodowa polityka, sojusze, intrygi, zdrady; jeśli dodać do tego sugestywne pióro Arael Zurli i jej nieprzeciętny talent do przekazywania swoich wizji czytelnikowi w absolutnie rewelacyjny sposób, otrzymacie powieść historyczną najwyższych lotów. Gorąco polecam!

Historia rodu Borgiów od stuleci jest obiektem fascynacji i chyba nie minę się z prawdą, jeśli dodam, że niejednokrotnie chorobliwego wręcz zainteresowania. Niemal od samego początku podsycanego przez plotki i wyobrażenia przefiltrowane przez fantazję, podziw, strach i nienawiść im współczesnych, ale i złą sławę, na którą sami zainteresowani sobie zasłużyli. W pikantnych i...

Mimo że jest to biografia beletryzowana, dużo więcej ma w sobie z tradycyjnej biografii niż z beletrystyki, dzięki czemu zdecydowanie można ufać zawartym na jej kartach informacjom. W przeciwieństwie do wielu współczesnych książek historycznych nie ma w niej śladu po "taniej sensacji". Jest rzetelna i wciągająca, napisana lekko i przystępnie.

Mimo że jest to biografia beletryzowana, dużo więcej ma w sobie z tradycyjnej biografii niż z beletrystyki, dzięki czemu zdecydowanie można ufać zawartym na jej kartach informacjom. W przeciwieństwie do wielu współczesnych książek historycznych nie ma w niej śladu po "taniej sensacji". Jest rzetelna i wciągająca, napisana lekko i przystępnie.

W gruncie rzeczy jest to powieść tylko z pozoru. Niby mamy narratora, którym jest fikcyjny towarzysz Borgii, Diamante di Roma, niby mamy jakieś dialogi, ale nie ma w tej książce żadnej intrygi, ani akcji - niczego więcej poza opowieścią o Cezarze i jego poczynaniami, które znane są z kart historii, tj. podbojami kolejnych miast. Obszerne fragmenty, w których autorka (!) relacjonuje skomplikowaną sytuację polityczną na terenie Italii (w tym manewry królów francuskich oraz przepychanki wokół przejęcia Neapolu),wojskowe działania Borgii oraz układy pomiędzy rodami panującymi w poszczególnych miastach-państwach włoskich. Jest tego zdecydowanie zbyt dużo i sprawia to, że książka ma przyciężki charakter i zdecydowanie bliżej jej do typowej monografii historycznej, niż beletrystyki. Cezar Borgia gdzieś w tym ginie, nie otrzymujemy przekonującego, wyrazistego obrazu tej postaci, jego rysu charakterologicznego. Czytelnikowi na podstawie skąpych informacji trudno jest wyrobić sobie swoją własną opinię o tym bohaterze, zwłaszcza o tym, czy i dlaczego osobowość Cezara istotnie zmieniła się na gorsze - o czym informuje nas narrator. Narrator również wielokrotnie wspomina, że Borgiowie wcale nie popełnili wielu nikczemności, o jakie są oskarżani, np. kazirodztwa czy trucicielstwa. Wolałabym jednak nabrać samej takiego przekonania, czytając książkę i śledząc wydarzenia, a nie być o tym odgórnie informowana - w tym również uwidacznia się podobieństwo "Szatana" raczej do historycznej literatury non-fiction, a nie do powieści.

Myślę zatem, że autorce udało się stworzyć całkiem niezłą książkę historyczną, ale powieść już gorszą. Bardzo mało tu bowiem fikcji, puszczania wodzy fantazji, subtelności, natomiast bardzo dużo faktów, nawet zbyt dużo. Na plus należy zaliczyć przekonujący opis realiów epoki - np. strojów, obyczajów, czy skutków syfilisu, dręczącego czasy renesansu.

W gruncie rzeczy jest to powieść tylko z pozoru. Niby mamy narratora, którym jest fikcyjny towarzysz Borgii, Diamante di Roma, niby mamy jakieś dialogi, ale nie ma w tej książce żadnej intrygi, ani akcji - niczego więcej poza opowieścią o Cezarze i jego poczynaniami, które znane są z kart historii, tj. podbojami kolejnych miast. Obszerne fragmenty, w których autorka (!)...

Historia rodziny Borgiów to temat wciągający - tak też została przedstawiona w książce Araela Zurliego. Czyta się szybko, łatwo i przyjemnie, trudność jaką można napotkać, nie tylko w tej lekturze zresztą, to istna plątanina nazwisk, miejsc, sojuszy zawieranych przez Borgiów za a nawet przeciw komuś:)
Jak dla mnie odrobinę za dużo czasu autor poświęcił na barwne opisy kolejnych terytorialnych podbojów Cezara, ale widać nie dało się tego ominąć bez szkody dla całej historii.

Historia rodziny Borgiów to temat wciągający - tak też została przedstawiona w książce Araela Zurliego. Czyta się szybko, łatwo i przyjemnie, trudność jaką można napotkać, nie tylko w tej lekturze zresztą, to istna plątanina nazwisk, miejsc, sojuszy zawieranych przez Borgiów za a nawet przeciw komuś:)
Jak dla mnie odrobinę za dużo czasu autor poświęcił na barwne opisy...

Ród Borgiów, jeden z najokrutniejszych, najkrwawszych, ale i najpotężniejszych w Europie dobry renesansu.
Borgiowie swoje poczytne miejsce na kartach historii uzyskali głównie nie dzięki mecenatom, ale za sprawą głębokiego (momentami aż do przesady) zaangażowania zarówno w życie kościelne jak i polityczne. Najbardziej znanymi, najrozpustniejszymi i najbardziej zdemoralizowanymi przedstawicielami rodu do dzisiaj są papież Aleksander VI i jego syn Cezar. Przypisuje im się wiele patologii, przestępstw, a nawet wynaturzeń, a także liczne zabójstwa – szczególnie za pomocą trucizn.
Życie obu tych panów, klasycznych przedstawicieli swojego rodu, ale także każdego innego możnego rodu ówczesnej Europy, w niniejszej książce wspaniale przedstawia Arael Zurli. Wcześniej, nazwisko autora było mi zupełnie nieznane. Po lekturze książki stałam się wielbicielka talentu i pióra tego historyka i pisarza.
Zurli udało się dokonać rzeczy niezwykle trudnej. Otóż połączył bardzo dużo ilość sprawdzonych i udokumentowanych faktów historycznych z wciągającą opowieścią. Napisać bowiem doskonałą merytorycznie i łatwą w odbiorze zbeletryzowana biografie nie jest łatwo. Zurli ten zabieg wyszedł prawie perfekcyjnie. Piszę prawie, ponieważ kilka wątków potraktowałabym bardziej szczegółowo, ale to już kwestia indywidualnego gustu. Poza tym nie mam do książki żadnych zastrzeżeń. Ba, jestem nią zachwycona. A to w przypadku zbeletryzowanych biografii postaci historycznych, raczej obce mi uczucie. Książki mogą mi się podobać mniej lub bardziej. Ale uczucie zachwytu jest u mnie niezwykle rzadkie.
Wierność faktom historycznym, brak (jak ja to nazywam) wesołej twórczości własnej, wierne oddanie najdrobniejszych nawet szczegółów epoki oraz lekkie, zręczne pióro, to największe atuty tej książki. Poza tym liczne ciekawostki umieszczone w tekście oraz w przypisach znajdujących się (o cudzie!) u dołu strony (nie na końcu książki).Zachęcam do sięgnięcia po tę fascynująca lekturę. Gwarantuję wam arcyciekawą podróż do XV wieku oraz wspaniałą panoramę Italii doby renesansu.
A ja czekam na kolejną książkę Areaela Zurli.

Ród Borgiów, jeden z najokrutniejszych, najkrwawszych, ale i najpotężniejszych w Europie dobry renesansu.
Borgiowie swoje poczytne miejsce na kartach historii uzyskali głównie nie dzięki mecenatom, ale za sprawą głębokiego (momentami aż do przesady) zaangażowania zarówno w życie kościelne jak i polityczne. Najbardziej znanymi, najrozpustniejszymi i najbardziej...

Ksiązka skupia sie na jednym z najciekawszych postaci okresu Włoskiego renesansu , czyli księćia Valentino - Cezara Borgii.
Jego losy opowiedziane są z punktu widzenia Diamanta di Rome [fikcyjnego brata Cezara i reszty jego rodzeństwa].
Jako , że jestem ogromna fanką rodu Borgiów , jest do dla mnie pozycja poniekąd obowiązkowa.
Autorka za cel , postawiła sobie ukazanie Cezara jako człowieka bezwzglednego , pysznego i dąrzacego do realizacji swoich celów , ogranicząjąc wątki Aleksandra czy Michelleta do zbednego mimum.
Książkę czyta się nader szybko i przyjemnie, chcociaz nie obyło się bez wątków nudnych i czekajacych na odwrócenie kartki na dalsza stronę. Osobiscie uważam , że wątek Diamante i jego wątki miłosne sa tutaj zbędne. Wolałabym , gdyby to Micheletto był owym narratorem i opowiadał o jego losach z Cezarem. Może w tedy było bardziej interesująco , bo Diamante jakos mnie nie przekonywał.

Więc aut Caesar aut nihil .

Ksiązka skupia sie na jednym z najciekawszych postaci okresu Włoskiego renesansu , czyli księćia Valentino - Cezara Borgii.
Jego losy opowiedziane są z punktu widzenia Diamanta di Rome [fikcyjnego brata Cezara i reszty jego rodzeństwa].
Jako , że jestem ogromna fanką rodu Borgiów , jest do dla mnie pozycja poniekąd obowiązkowa.
Autorka za cel , postawiła sobie ukazanie...

Rewelacyjna powieść o fascynującej osobie jaką był Cesar Borgia zwany Księciem Valentino.
Książkę należy "dawkować", żeby się nacieszyć. W przeciwnym razie 3-4 wieczory i znika 👈

Rewelacyjna powieść o fascynującej osobie jaką był Cesar Borgia zwany Księciem Valentino.
Książkę należy "dawkować", żeby się nacieszyć. W przeciwnym razie 3-4 wieczory i znika 👈