Edward Estlin Cummings

https://niesamapraca.wordpress.com/2018/01/03/jak-byc-genialnym-tlumaczem-444-wiersze-wedlug-stanislawa-baranczaka/ w tej książce złej poezji nie znajdziecie. Ja jej zresztą interpretować nie zamierzam, bo po pierwsze w książce są sami znani poeci i wyważać otwartych drzwi nie będę a po drugie uważam, że poezję należy przede wszystkim czuć. A jej jedyny właściwy odbiór, którego nijak i nikomu przekazać nie można, to ten, „co ten wiersz ze mną robi”. Jak się czuję czytając? Po przeczytaniu? Czy podoba mi się rytm, melodia, a może żart? W tym tomie dla mnie jest ważne, że jest tam kilku moich ulubieńców, na przykład Robert Frost, E.E. Cummings, W. H. Auden i Dylan Thomas. Różni, choć bynajmniej ta antologia nie wyczerpuje historii XX-wiecznej poezji angielskiej (gdyby miała wyczerpywać, byłaby znacznie grubsza, a i tak jest to solidne tomiszcze). Zresztą nie o to chyba chodziło, a o swoisty dialog czy też może raczej utwór na orkiestrę, w której każdy z twórców, ze swoim własnym słownym instrumentem odgrywa własną linię melodyczną, wzbogacając i podkreślając pozostałych.