Piotr Sommer

Życie kochani, jest nudne. Nie można tak mówić. / W końcu niebo błyska, wzdychają oceany, / my też błyskami i czemuś tam wzdychamy, / w doda...

Życie kochani, jest nudne. Nie można tak mówić. / W końcu niebo błyska, wzdychają oceany, / my też błyskami i czemuś tam wzdychamy, / w dodatku matka mówiła mi, gdy byłem chłopcem / (jak automat) „Otóż ciągle oznajmiać, że ci nudno / to znak, że nie masz żadnych / Bogactw Wewnętrznych”. Dziś widzę, że nie mam / bogactw wewnętrznych, bo mi do obrzydzenia nudno. / Nudzą mnie ludziowie, / literatura nudzi, szczególnie wielka, / nudzi mnie Henry, jego zmartwienia i biadolenia / nieznośne jak u Achillesa, / co kocha ludzi i niezłomną sztukę, która mnie nudzi. / A od tych spokojnych wzgórz, i ginu, można skonać / i jakimś cudem pies / wziął za pas skórę i kości też, i poszedł sobie gdzieś / w góry, nad morze albo do nieba, pozostawiając / z tyłu mnie: powiew ogona.