Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Witaj, piękna” to przyjemna i pełna czułości powieść o zwykłym życiu, z wszystkimi jego cieniami i blaskami. O rodzinie, która daje siłę, ale czasem też dociska do podłogi. O miłości, bez której nie sposób żyć, nawet jeśli trzeba za nią zapłacić najwyższą cenę. W tej powieści właściwie wszystko kręci się wokół miłości. Miłości, która trzyma rodzinę w kupie lub sprawia, że ludzie muszą odejść od siebie, bo dłużej nie mogą na siebie patrzeć. Może to moja nadinterpretacja, ale widzę w losach sióstr Padavano sporo życiowej mądrości, która pozwala uczyć się na błędach, robić swoje, wybaczać i być ponad osobisty żal. Ann Napolitano pokazuje, że czasem trzeba coś poświęcić, a nawet poświęcić siebie i swoją dumę. Schować urazy do kieszeni, być ponad własne zranienia, żeby ktoś inny mógł być szczęśliwy. I nie ma w tym niczego złego. Trudna sztuka wybaczania, to motyw, który w jej powieści podoba mi się najbardziej.

Przepadłam w tej opowieści i bez żadnego problemu odnalazłam się w pragnieniach sióstr Padavano. Przeczytałam „Witaj, piękna” z prawdziwą przyjemnością i choć wiem, że nie jest to powieść wybitna, to wcale nie musi taka być, żeby sprawiać czytelniczą przyjemność. Jest oczarowana tą historią i serdecznie polecam Wam spotkanie z siostrami i nudziarzem Williamem.

„Witaj, piękna” to przyjemna i pełna czułości powieść o zwykłym życiu, z wszystkimi jego cieniami i blaskami. O rodzinie, która daje siłę, ale czasem też dociska do podłogi. O miłości, bez której nie sposób żyć, nawet jeśli trzeba za nią zapłacić najwyższą cenę. W tej powieści właściwie wszystko kręci się wokół miłości. Miłości, która trzyma rodzinę w kupie lub sprawia, że...

Tomik opowiadań „Ojciec” to z pewnością ciekawa i godna polecenia pozycja. Dziewięć męskich, pełnych emocji opowieści o ojcostwie, o miłości i nienawiści, o rodzinie, relacjach międzyludzkich, miejscach, a także o pamiętaniu. O tym co siedzi nam w środku, głęboko ukryte, o czym czasami boimy się nawet pomyśleć. Hylę czoła i mam nadzieję, że powstanie tom drugi - „Matka”. Już nawet wiem, które pisarki warto byłoby zaprosić do udziału w projekcie.

Tomik opowiadań „Ojciec” to z pewnością ciekawa i godna polecenia pozycja. Dziewięć męskich, pełnych emocji opowieści o ojcostwie, o miłości i nienawiści, o rodzinie, relacjach międzyludzkich, miejscach, a także o pamiętaniu. O tym co siedzi nam w środku, głęboko ukryte, o czym czasami boimy się nawet pomyśleć. Hylę czoła i mam nadzieję, że powstanie tom drugi - „Matka”....

Natalia Osińska skupia się przede wszystkim na wewnętrznych przeżyciach bohaterów, ujawnia ich troski i lęki, opowiada o sile i kruchości, o miłości, przyjaźni, nienawiści i akceptacji. Jasne, że jako dorosła czytelniczka chciałabym poznać perspektywę ojca Tośka i cioci Idalii, zderzyć się z ich przemyśleniami, a nie czytać o próbach kółka teatralnego i inych bzdurkach, ale w końcu to książki o dzieciakach i dla dzieciaków, więc to ich wersja wydarzeń liczy się tutaj najbardziej. Natalia Osińska sprawnie posługuje się piórem, jej opowieść wciąga od pierwszej strony, a czytelnik bardzo szybko zaczyna trzymać stronę Tośka i Leona, a nawet oburza się na niesprawiedliwości, które ich spotykają i ma ochotę walczyć ze złym światem. I nie ma w tym ani krzty manipulacji. Po prostu Osińska pozwala ujrzeć w Tośce/Tośku człowieka, a nie jakiegoś zwyrodnialca i zboczeńca. Tylko tyle i aż tyle.

Natalia Osińska skupia się przede wszystkim na wewnętrznych przeżyciach bohaterów, ujawnia ich troski i lęki, opowiada o sile i kruchości, o miłości, przyjaźni, nienawiści i akceptacji. Jasne, że jako dorosła czytelniczka chciałabym poznać perspektywę ojca Tośka i cioci Idalii, zderzyć się z ich przemyśleniami, a nie czytać o próbach kółka teatralnego i inych bzdurkach, ale...