O kotach

1,2 i ostatni rozdział spoko, reszta nudaaaaaaaaaaaa

1,2 i ostatni rozdział spoko, reszta nudaaaaaaaaaaaa

Zbiór opowiadań o kotach. Na uwagę zasługuje fakt, że w książce znalazły się dodatkowo ilustracje w lekko kubistycznym stylu.

“Fiona. Kot, który myślał”
Wygląda jakby autor wziął encyklopedię kotów i za wszelką cenę chciał przelać wiedzę na temat ras i ciekawostek, więc wymyślił jakąś tam historię. Wplótł w to temat uchodźców (tych bardziej z Syrii niż z Ukrainy). Ogólnie całość wyszła wg mnie dość nieudolnie.

“Epoki”
Autorka opisuje (chyba) swoje dwa koty, dzieląc czas ich posiadania na epoki. Już w pierwszym zdaniu pisze, że “pisarzom z kotami do twarzy”. Bez szału.

“Kociczka, alef i biały kot (bajka domowa)”
Totalny bełkot. Nawet nie chce mi się rozpisywać. 1/10.

“Stworzenie”
Jeden wieczór z życia Olgi i Ervina. Historyjka taka, bym powiedziała, życiowa. Zaczyna się od tego, że ervin wracając do domu natknął się na martwego kota, największego jakiego widział w życiu. Na tle poprzednich nawet spoko, na tle następnych - słabe.

“Kotek robotek”
Przedszkolak opowiada o tacie naukowcu oraz o kocie, który nieoczekiwanie został jego przyjacielem. Z pozoru miłe sielskie opowiadanko, kończy się tragicznie.

“Kot Rysio”
I znów dzieciak (tym razem 8-latek) jest narratorem. Opowiada o dziadku kociarzu, o którego spędza wakacje i wieczory, gdy rodzice mają wychodne. Bardzo fajnie napisane. Czytałam z przyjemnością. Najlepsze z całej tej książki.

"Mruczek mył sobie tylną łapkę, unosząc ją jak dziewczyny w kankanie na tym filmie, który oglądałem z dziadkiem, choć rodzice dawno już kazaliby mi iść spać, a dziadek Rysio nic nie kazał, tylko śmiał się bezgłośnie, pewnie, by nie zbudzić babci."

Zbiór opowiadań o kotach. Na uwagę zasługuje fakt, że w książce znalazły się dodatkowo ilustracje w lekko kubistycznym stylu.

“Fiona. Kot, który myślał”
Wygląda jakby autor wziął encyklopedię kotów i za wszelką cenę chciał przelać wiedzę na temat ras i ciekawostek, więc wymyślił jakąś tam historię. Wplótł w to temat uchodźców (tych bardziej z Syrii niż z Ukrainy). Ogólnie...

Brak motywu przewodniego sprawia, że ciężko się tu odnaleźć. Bardzo nierówna pozycja, nie mam pojęcia, czy historie są prawdziwe, czy to tylko fantazja autorów. Nie dla mnie.

Brak motywu przewodniego sprawia, że ciężko się tu odnaleźć. Bardzo nierówna pozycja, nie mam pojęcia, czy historie są prawdziwe, czy to tylko fantazja autorów. Nie dla mnie.

Układ opowiadań wybranych do tej książki jest analogiczny do przebiegu spożywania proszonej kolacji: najpierw rozgrzebuje się to co na talerzu, odsuwa na boki niechciane fragmenty, wyjada z niesmakiem pozostałości potraw tak, aby najlepszy kąsek zostawić na koniec, żeby móc się nim delektować i wynagrodzić sobie niesmak pozostawiony przez poprzednie dania.
Na deser zawsze czeka się najdłużej. Opowiadanie Pawła Sołtysa jest wisienką na torcie i nie pasuje do pozostałych dań.
Ps. Można skonsumować tylko deser...

Układ opowiadań wybranych do tej książki jest analogiczny do przebiegu spożywania proszonej kolacji: najpierw rozgrzebuje się to co na talerzu, odsuwa na boki niechciane fragmenty, wyjada z niesmakiem pozostałości potraw tak, aby najlepszy kąsek zostawić na koniec, żeby móc się nim delektować i wynagrodzić sobie niesmak pozostawiony przez poprzednie dania.
Na deser zawsze...

Zbiór bardzo zróżnicowanych form literackich - opowiadań (czasem zupełnie fantastycznych), esejów, kocich "biografii," czy podobnej literatury wspominkowej. Poziom całości jest dosyć wysoki, ale ogromne zróżnicowanie stylu sprawi, że raczej mało komu spodoba się ta pozycja jako całość. Mnie samemu już krótko po lekturze wypadły niektóre teksty z pamięci.
Czytałem to razem z tomem "O psach" i można stwierdzić, że i ta pozycja jest podobna w założeniach i stylu (z powodu licznych autorów) do tej książki. Zwłaszcza niepowtarzalny styl ilustracji Małgorzaty Herby (wydający się jakimś dalekim echem malarstwa Henriego Rousseau) łączy te dwie pozycje w specyficzny dyptyk poruszający odwieczne pytanie ludzkości: psy, czy koty?
W tym przypadku można ogłosić remis.

Zbiór bardzo zróżnicowanych form literackich - opowiadań (czasem zupełnie fantastycznych), esejów, kocich "biografii," czy podobnej literatury wspominkowej. Poziom całości jest dosyć wysoki, ale ogromne zróżnicowanie stylu sprawi, że raczej mało komu spodoba się ta pozycja jako całość. Mnie samemu już krótko po lekturze wypadły niektóre teksty z pamięci.
Czytałem to razem...

Olga Drenda, Małgorzata Rejmer, Paweł Sołtys <3

Olga Drenda, Małgorzata Rejmer, Paweł Sołtys <3

Świetna lektura.
Kto nie ma kota - nie zrozumie.
Kto nie czuje metafor - nie zrozumie.
Kto nie lubi opowiadań mówiących o życiu, przemijaniu, wartościach itp. a nie o czymś konkretnym - nie zrozumie.

Jeszcze na zachętę. Obecnie jest połowa kwietnia 2020 r. - szaleje koronawirus.
cytat z pierwszego opowiadania: "Wystarczył skromny wirus AP31C961, by cała ośmiomiliardowa ludzkość w parę miesięcy znikła z powierzchni globu".

Ale to nie książka o tym.

Koty są we wspomnieniach, jako główni bohaterowie, jako tło, jako metafora. Niech jednak nikt nie szuka w tej książce tylko kotów.

Świetna lektura.
Kto nie ma kota - nie zrozumie.
Kto nie czuje metafor - nie zrozumie.
Kto nie lubi opowiadań mówiących o życiu, przemijaniu, wartościach itp. a nie o czymś konkretnym - nie zrozumie.

Jeszcze na zachętę. Obecnie jest połowa kwietnia 2020 r. - szaleje koronawirus.
cytat z pierwszego opowiadania: "Wystarczył skromny wirus AP31C961, by cała ośmiomiliardowa...

Moim zdaniem słabizna. Może jedno opowiadanie spoko, reszta taka nijaka.

Moim zdaniem słabizna. Może jedno opowiadanie spoko, reszta taka nijaka.

Czytałem wcześniej wydany równolegle zbiorek "O psach". I chociaż przez całe życie miałem psa (a teraz mam dwa i trzy koty) to muszę przyznać, że koty są o wiele bardziej inspirujące. Najwyraźniej pies jest i już. Dopiero jak go zabraknie to człowiek cierpi i tęskni ale tak na co dzień to w sumie nie widać go. Tak to wynika z zestawu "O psach" i z praktyki.
Za to koty, koty nie mogą tak po prostu być. Opowiadania o kotach to jest poezja, proza, groza i fantastyka. I wszystko naraz. Po prostu co opowiadanie to inny świat. Muszę przyznać, że mój ulubiony twórca Paweł Sołtys trzyma wysoki poziom a inni wcale mu nie ustępują.

Moja Mama, która przez kilkanaście ostatnich lat życia zrobiła wiele dla bezdomnych kotów, dostała ode mnie tę książkę na ostatnią swoją Gwiazdkę. Przeczytała tylko połowę bo dawki morfiny rosły zbyt szybko...

Czytałem wcześniej wydany równolegle zbiorek "O psach". I chociaż przez całe życie miałem psa (a teraz mam dwa i trzy koty) to muszę przyznać, że koty są o wiele bardziej inspirujące. Najwyraźniej pies jest i już. Dopiero jak go zabraknie to człowiek cierpi i tęskni ale tak na co dzień to w sumie nie widać go. Tak to wynika z zestawu "O psach" i z praktyki.
Za to koty, koty...

Dla opowiadania Olgi Drendy warto!

Dla opowiadania Olgi Drendy warto!