Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tym reportażu każdy bohater, zdarzenie, ciekawostka, rozmowa rozgrywa się w dwóch przeciwstawnych wymiarach - absolutnej zwykłości, codzienności, w którą wpisuje się trochę nudy, przyzwyczajeń, rutyny i ciepłego odrętwienia. Z drugiej strony wchodzimy w czyjąś pasję, sferę egzotycznej obyczajowości, koncepcje tak archaiczne, że aż świeże. Spotkamy unikatowe umysły, cięte języki, dowcipinisiów i ich historie, które doskonale wpisują się w jakże japoński kanon "slice of life". Ta dwoistość jawi się w percepcji odbiorcy jednocześnie, choć jest ewidentnie efektem czasochłonnego procesu twórczego reporterki, której szczerze gratuluję. Przesłuchałem audiobooka z autentyczną fascynacją - dowiedziałem się o Japonii czegoś nowego, a myślałem, że temat znam od dawna. Dodatkowo lektorka Barbara Jewiarz weszła do mojej topki.

W tym reportażu każdy bohater, zdarzenie, ciekawostka, rozmowa rozgrywa się w dwóch przeciwstawnych wymiarach - absolutnej zwykłości, codzienności, w którą wpisuje się trochę nudy, przyzwyczajeń, rutyny i ciepłego odrętwienia. Z drugiej strony wchodzimy w czyjąś pasję, sferę egzotycznej obyczajowości, koncepcje tak archaiczne, że aż świeże. Spotkamy unikatowe umysły, cięte...

Jestem wdzięczny Yaa Gyasi za możliwość obcowania z książką, która przestawia coś w głowie. Czyni świat bardziej wielowymiarowym, uwrażliwia na nowe bodźce.
"Droga do domu" to epopeja. Ale nie taka napompowana, moralizująca z ambicją objaśnienia świata. Wręcz przeciwnie - finezyjna narracja zaznajamia nas z losami bohaterów, których osobiste historie zawarto w lekkostrawnych nowelach. Dopiero po ich połączeniu ukazuje się czytelnikowi szeroki obraz konsekwencji doświadczenia kolonializmu, niewolnictwa i systemowego rasizmu.
Każda z noweli to autonomiczna opowieść, ze swoistym stylem (od realizmu magicznego przez powieść drogi po melodramat), zestawem bohaterów i kompozycją złamaną punktem zwrotnym na tyle świeżym, że niemal każdy zapada w pamięć na długo. Jak dla mnie - jedna z lektur roku!

Jestem wdzięczny Yaa Gyasi za możliwość obcowania z książką, która przestawia coś w głowie. Czyni świat bardziej wielowymiarowym, uwrażliwia na nowe bodźce.
"Droga do domu" to epopeja. Ale nie taka napompowana, moralizująca z ambicją objaśnienia świata. Wręcz przeciwnie - finezyjna narracja zaznajamia nas z losami bohaterów, których osobiste historie zawarto w...

Mam poważny problem z tą publikacją.
Przede wszystkim doceniam błyskotliwą hipotezę i konsekwentną argumentację wykazującą toksyczną relację polskiego społeczeństwa (i nie tylko polskiego) z samochodami. Trafia do mnie perspektywa antropologiczna, kulturoznawcza oraz umiarkowanie optymistyczny ton wyrażony przez przywołanie przykładów miast/krajów rozjechanych autami, które ostatecznie jakoś sobie z problemem poradziły.
Jednocześnie mam wrażenie, że książka jest sztucznie rozdęta do 180 stron - połowa nadaje właściwie do wycięcia. Historia ruchów miejskich? Serio? To zupełnie nie na temat. Trochę jak strategia średniego magistranta, który już niczego błyskotliwego nie może z siebie wykrzesać, więc zwiększa objętość dzięki rozdziałom ciekawostkowym i "przybliżającym tło". W "Autoholizmie" jest za dużo tła a za mało konkretu i krytycznego redaktora, który przeciwstawiłby się tym niedomaganiom.
Język autorki też jest nieco zbyt kwadratowy, odbiega od reporterskiego standardu. Przemyślałbym również temat hiperkonsekwentnego wykorzystania feminatywów, co może się sprawdzać w języku mówionym, ale w piśmie wypada karykaturalnie. Tutaj warto przemyśleć rozwiązania znane z polskich tłumaczeń "Niewidzialnych kobiet" Caroline Criado Perez (wymiennie korzystanie z rzeczownikowych form żeńskich i męskich w funkcji generycznej - sprytne, skuteczne i ekonomiczne).
Konkludując - ważna książka, lektura obowiązkowa dla każdego mieszkańca polskich miast, który pragnie popatrzeć na problem hipermotoryzacji z nowej, trafnej perspektywy. Jednocześnie czekam na drugie wydanie - mocno poprawione i skrócone (albo przynajmniej przeredagowane).

Mam poważny problem z tą publikacją.
Przede wszystkim doceniam błyskotliwą hipotezę i konsekwentną argumentację wykazującą toksyczną relację polskiego społeczeństwa (i nie tylko polskiego) z samochodami. Trafia do mnie perspektywa antropologiczna, kulturoznawcza oraz umiarkowanie optymistyczny ton wyrażony przez przywołanie przykładów miast/krajów rozjechanych autami,...