Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mam pojęcia, jak ta książka mogła zdobyć rynek wydawniczy praktycznie na całym świecie. Dla mnie jest to przeciętne czytadło do poduszki, które nie ma żadnych walorów estetycznych czy historycznych, ma za to kilka podstawowych wad:

1. autorka ma bardzo kiepski warsztat,
2. autorka nie ma zbytniej wiedzy historycznej o okresie, który opisuje,
3. co jakiś czas autorce przypominało się, w jakich realiach osadzona jest akcja jej książki, więc mniej więcej raz na kilkadziesiąt stron główny bohater: był głodny (prawie w ogóle), było mu zimno (nawet w trakcie zimy!), widział jakąś śmierć (czasem zbiorową), był chory (raz) bądź narzekał na brak higieny (narzekała jego dziewczyna),
4. główny bohater nie wywołał u mnie żadnej sympatii,
5. książka jest niesamowicie infantylna,
6. postaci nie mają charakteru, nie mają żadnych refleksji, a w całej książce nie ma praktycznie żadnych (!) opisów.

OK, być może jest to jakaś "stylizacja" na wspomnienia rzeczywistego Lalego Sokołowa, jeśli to w ogóle można tak nazwać, celowo pozbawiona większej brutalności czy opisów. Na to jeszcze można przymknąć oko. Ale wykreowanie tak płytkich, papierowych bohaterów nie mieści mi się w głowie. Te postaci po postu istniały, nic więcej, wygłaszając puste dialogi i wyniosłe frazesy. Zupełnie nie kupuję tej książki, jak i jej fenomenu.

Nie mam pojęcia, jak ta książka mogła zdobyć rynek wydawniczy praktycznie na całym świecie. Dla mnie jest to przeciętne czytadło do poduszki, które nie ma żadnych walorów estetycznych czy historycznych, ma za to kilka podstawowych wad:

1. autorka ma bardzo kiepski warsztat,
2. autorka nie ma zbytniej wiedzy historycznej o okresie, który opisuje,
3. co jakiś czas autorce...

Wiele lat minęło, odkąd przeczytałam "Cień wiatru", powieść, która mnie absolutnie zauroczyła i którą z ręką na sercu mogłam nazywać jedną z moich ukochanych książek, niczym powieściowy Daniel Sempere. Chciałam wtedy więcej i więcej, nie mogłam rozstać się z bohaterami, lubiłam Daniela, ubóstwiałam Fermina, nienawidziłam Fumero, chciałam wyjaśnień, których nie dostarczyła ani druga, ani trzecia część, chciałam rozwiązania tajemnic i sekretów z przeszłości. Wszystko dostałam w "Labiryncie duchów". Jednak jakieś kilka lat za późno.

"Labirynt duchów" nie jest złą powieścią - to wciąż ci świetni bohaterowie, z którymi można się zżyć i czarne charaktery, których się nienawidzi, to barwny i żartobliwy język, który w pięciu zdaniach wyjaśnia to, co w życiu codziennym można ująć w dwóch słowach, to tajemnicze śledztwa i księgarnia Sempere. Niewątpliwie jest to część, do której przeczytania potrzebna jest znajomość wszystkich poprzednich powieści z serii. Tak, jak "Cień wiatru", "Gra anioła" i "Więzień nieba" tworzyły w zasadzie odrębne historie, tak przez "Labirynt duchów" nie da się przebrnąć bez znajomości nazwisk czy historii bohaterów. I to był mój pierwszy problem - ta wiedza gdzieś już umknęła. W miarę czytania stopniowo wszystko zaczęło się odświeżać, ale na pewno nie przewracałam kartek z wypiekami na twarzy. Bo i sama fabuła książki mi na to nie pozwalała.

Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że ta konkretna część sagi jest najsłabsza - stanowczo za długa, jakby pan Carlos nie mógł się rozstać ze swoim uniwersum, a stosunek liczby wydarzeń, ważnych fabularnie punktów czy postaci w porównaniu do objętości powieści prezentował się miernie. Jest to niewątpliwie kwestia czasu oczekiwania na tę książkę, zapomnienia o wielu faktach i mojego "wyrośnięcia" z Zafona, ale ja tu nie miałam komu kibicować. Rozwiązania wątków czy losy bohaterów zupełnie mnie nie ruszały (poza Danielem i Ferminem, bo oni gdzieś tam w moim sercu zostaną), a co więcej i co jest strasznie - było mi w zasadzie obojętne co się wydarzy i jak się wydarzy. Po przeczytaniu ostatniej strony i zamknięciu książki nie odczułam też żadnej satysfakcji, żadnej myśli, która towarzyszy kończeniu sagi, że "tak, to jest koniec, będę tęsknić za bohaterami, ale wszystko jest dobrze i tak miało być". Nic.

Za jakiś czas sięgnę jeszcze raz po poprzednie części Cmentarza Zapomnianych Książek, ale wątpię, że wtedy "Labirynt duchów" stanie się dla mnie bliższy. Pan Carlos potrafi czarować, oddaje hołd książkom i czytelnictwu jak mało kto i stworzył wspaniały świat, do którego chciałabym się przenieść. Będę czekać na jego dalszą metafizyczną i dumasowską twórczość.

Wiele lat minęło, odkąd przeczytałam "Cień wiatru", powieść, która mnie absolutnie zauroczyła i którą z ręką na sercu mogłam nazywać jedną z moich ukochanych książek, niczym powieściowy Daniel Sempere. Chciałam wtedy więcej i więcej, nie mogłam rozstać się z bohaterami, lubiłam Daniela, ubóstwiałam Fermina, nienawidziłam Fumero, chciałam wyjaśnień, których nie dostarczyła...

Nie przepadam za poezją, ale chciałam sprawdzić, o co cały ten szum, skąd ten zachwyt, tytułowanie Królową Poezji, Dusz i Serc. Większość wierszy to zestawienia kilku wyrazów tworzących sentencje w stylu Paulo Coelho. Utwory warte uwagi mogę policzyć na palcach jednej ręki, ewentualnie dwóch. W całym zbiorze znalazłam JEDEN wiersz, który zmusił mnie do dłuższej refleksji. Także tyle w temacie.

Nie przepadam za poezją, ale chciałam sprawdzić, o co cały ten szum, skąd ten zachwyt, tytułowanie Królową Poezji, Dusz i Serc. Większość wierszy to zestawienia kilku wyrazów tworzących sentencje w stylu Paulo Coelho. Utwory warte uwagi mogę policzyć na palcach jednej ręki, ewentualnie dwóch. W całym zbiorze znalazłam JEDEN wiersz, który zmusił mnie do dłuższej refleksji....