Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mógł być psychologiczny dramat rodzinny a wyszła telenowela. Na dodatek dość nudna z powtórzeniami, które jak rozumiem, były zabiegiem artystycznym majacym nadawac przemyśleniom autentyczności.
Ja niestety bohaterom (i historii) nie uwierzyłam. W sumie począwszy od córki wstydzącej się ojca ze słoikami. Może i redaktorom z warszawskiej gazety w 2020 wstydzenie się słoików wydaje się wiarygodne. W środowisku studentów lat 2000 nie było żadnym obciachem. W sumie, za głupie uznane byłoby śmianie się że słoików. Sztuczne zjawisko wykreowane wiele lat później przez media. Nie wiem czy wierzyć w takim razie w odczucia co do wydarzeń z PRL-u, w przemyślenia emeryta, w stosunku rodzinne. Niestety, wszystko wydaje się właśnie płytką kalką.

Mógł być psychologiczny dramat rodzinny a wyszła telenowela. Na dodatek dość nudna z powtórzeniami, które jak rozumiem, były zabiegiem artystycznym majacym nadawac przemyśleniom autentyczności.
Ja niestety bohaterom (i historii) nie uwierzyłam. W sumie począwszy od córki wstydzącej się ojca ze słoikami. Może i redaktorom z warszawskiej gazety w 2020 wstydzenie się słoików...