Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem kiedy i dlaczego (choć się domyślam),ale pochłonęła mnie azjatycka literatura. Jest coś w tych opowieściach - w ich prostej konstrukcji, ale wielopoziomowym przekazie, co sprawia, że po prostu podążam za nimi. I czuję, że te książki mnie na jakimś poziomie zmieniają. Tym razem padło na „Fotografa utraconych wspomnień”. Pomysł jest w zasadzie prosty, bo oto mamy studio fotograficzne - ostatni przystanek ludzi/dusz przed przejściem na „drugą stronę”. Każdy zmarły otrzymuje tyle zdjęć, ile dni przeżył i ma też okazję jedno z nich odtworzyć. Sami przyznacie, że nie jest to zbyt skomplikowane. Ale! Ważne jest jacy ludzie się pojawiają. Jak ich historie się toczą, przeplatają. Książka zawiera szczegółowe opisy z zakresu fotografii, Autorka poświęciła sporo miejsca na omówienie procesu wywoływania zdjęcia czy wyboru modelu aparatu. Myślę, że fani fotografii będą zainteresowani. Z drugiej strony ja fotografią się nie interesuję, ale te fragmenty nie były dla mnie nużące. Odrobinę wybijały mnie z rytmu, nie mniej uważam, że są potrzebne. Jak zwykle w japońskiej literaturze, wszystko tutaj opiera się na emocjach. Na wspomnieniach, żalach, obawach, strachu, traumach. Mamy różnorodne postacie, które reprezentują zupełnie skrajne postawy. Jest trochę o historii Japonii, ale z punktu widzenia „szarego” obywatela. Zadziwia mnie jak wiele emocji można przekazać w tak prostej formie. Ostatnie opowiadanie - cóż, nie wstydzę się przyznać, że pozostawiło mnie z łzą na policzku. I choć nie jest to najlepsza książka z tego gatunku, to nie żałuję poświęconego jej czasu. (Instagram @eaw.books)